Ο μονόδρομος του Ηρακλή προς το «ιστορικό υψηλό» (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Κάπου σε Χριστούγεννα (2004) και Πρωτοχρονιά (2005) ανάμεσα, όταν ο Ηρακλής είχε έλθει στο «Ελ Πάσο» με τον Κωφίδη επιστρατευμένο απ' την εφεδρεία να σώσει την κατάσταση, έφυγαν από την Καλλιθέα (κατά κράτος) ηττημένοι και ουραγοί. Αν δεν απατώμαι, στη 14η θέση. Λίγο πριν λήξει ο πρώτος γύρος. Μετά τις γιορτές, δε, για να κλείσει ο γύρος είχαν να παίξουν Αρη και Ολυμπιακό. Πήραν, από εκείνα τα δύο ματς, έναν πόντο.

Ο δεύτερος γύρος του «Γηραιού» πέρυσι, αμέσως μετά, ήταν σαν προβολή μερικών σκηνών από τα προσεχώς. Τερμάτισαν (αξιοπρεπώς, στις συνθήκες της σεζόν) έβδομοι. Τα προσεχώς έγιναν, εφέτος, η ταινία ολόκληρη. Η ανταμοιβή, και όχι ο αυτοσκοπός, είναι ότι ο Ηρακλής, μονίμως 5ος έως 8ος, αλλά και (κατά καιρούς) 9ος ή... 13ος, τούτη τη χρονιά έρχεται τέταρτος. Τέταρτος, ο Ηρακλής, έχει να βγει ακριβώς δέκα χρόνια.

Για να κάνουμε πιο απτή την αίσθηση του χρόνου που μεσολάβησε, πριν από δέκα χρόνια βασικός σκόρερ του Ηρακλή ήταν ο Νίκος Μιρτσέκης, εναντίον του Ηρακλή εκείνη την περίοδο σκόραραν ο Γεωργάτος με τη φανέλα της Παναχαϊκής κι ο Νινιάδης με του Εθνικού, τα (πιο πολλά) γκολ του Ολυμπιακού τα 'βαζε τότε ο Γιουσκόβιακ, στον πυρήνα του ρόστερ ήταν ο Ανατολάκης, ο (Σωτήρης) Κωνσταντινίδης, ο (Στέφανος) Μπορμπόκης, ο Σακελλαρίδης, ο Γιοβάνοβιτς, οι δύο Παπαδόπουλοι, ο Βακαλόπουλος, ο Πάντελιτς. Κι έπαιζαν (στα κυανόλευκα), ακόμη, φυσιογνωμίες όπως ο Λύσανδρος Γεωργαμλής ή ο... Τάσος Μητρόπουλος!

Διάφοροι «Θανασάκηδες πολιτευόμενοι» βρήκαν στο πιάτο την ευκαιρία της κάμερας, μετά το ματς προχθές στο Καυταντζόγλειο, κι άρχισαν να ψέλνουν δημοφιλείς ιστορίες ότι «του χρόνου θ' απαιτήσουμε Τσάμπιονς Λιγκ», και λοιπά παρεμφερή. Καλύτερα, τέτοιες ώρες, ν' αφήνουν (οι Θανασάκηδες) να ομιλούν όσοι έχουν την επίγνωση. Οχι ο Κωφίδης, μόνον. Ο Ηρακλής διαθέτει, στο οπλοστάσιό του, κι άλλους Κωφίδηδες. Τον (Κώστα) Οικονομίδη, ένα παράδειγμα. Τον τεχνικό διευθυντή. Για την ακρίβεια, ένα λαμπρό παράδειγμα. Ισοϋψή, σε επίπεδο και αγάπη για την μπάλα, του Νίκου Νιόπλια.

Είναι κέρδος, ν' αρχίσει να βγαίνει μπροστά. Κέρδος, όχι για τον Ηρακλή απλώς. Για το ποδόσφαιρο. Να εξηγούν, αυτοί οι άνθρωποι, τα πράγματα. Να μας τα κάνουν νιανιά και να μας τα διδάσκουν, μπας και μας φωτίσει ποτέ ο θεούλης να τα βάλουμε μες στο μυαλό. Ο Κωφίδης ομιλεί γλώσσα, δυσνόητη έως αδιανόητη για το σύμπαν του ποδοσφαίρου. Πρέπει να ρίχνουν υπότιτλους! Στο σύμπαν του ποδοσφαίρου, ο Ηρακλής της 16ης Απριλίου ή είναι αδιάφορος και ηττάται «φυσιολογικά» απ' τον Παναθηναϊκό ή τον νικά οπότε... από κάπου «τα πήρε». Τρίτη εκδοχή δεν χωρεί. Δεν χωρούσε ούτε στο νου των τετραπέρατων μπούκηδων. Που σου δίναν έξι φορές τα λεφτά σου, για... την πιο νορμάλ (αγωνιστική) εξέλιξη: Τη νίκη του Ηρακλή.

Κι αυτός, ο Κωφίδης, κάθεται και διδάσκει αυτό που δεν έχει ξεστομίσει, ποτέ των ποτών, ποδοσφαιράνθρωπος. Πρόεδρος, προπονητής, ποδοσφαιριστής. Οτι το ισχυρότερο κίνητρο δεν είναι το βαθμολογικό συμφέρον. Ούτε η... ηθική, η εντιμότητα, η φανέλα, η ιστορία. Ο Κωφίδης δεν χρησιμοποιεί τέτοιες εύκολες, περιλάλητες αυτήν την εποχή, λέξεις. Ούτε μπήκε στην αρρωστημένη διαδικασία να υποσχεθεί ότι μες στο παιγνίδι θα δοθούν απαντήσεις σε ψιθύρους και σενάρια.
Ο Κωφίδης αγωνιά να εξηγήσει ότι το ισχυρότερο κίνητρο είναι «η χαρά να παίξεις καλά». Τελείως... UFO. Διαστημικό! Εξωκοσμικό! Ασύλληπτο! Ο Κωφίδης είχε στη φαρέτρα του, σε τούτο τον πόλεμο των αντιλήψεων, τις αξίες του πραγματικού ποδοσφαίρου. Ρυθμός, συνδυασμοί, ανάπτυξη, ευκαιρίες, γκολ, θέαμα, νίκη. Η πιάτσα, απέναντι, ως συνήθως προσκυνούσε τους κανόνες του παραποδοσφαίρου. Ποια άκρη θα βρει ο Παναθηναϊκός, μέσω του Μυτιληναίου ή δεν-ξέρω-τι-άλλο.

Παραποδόσφαιρο, όπως (τα συγγενή παράγωγα) παραοικονομία, παρακράτος, παράγκα. Το παραποδόσφαιρο που εγκαλεί φόρα-παρτίδα τον Νικολαΐδη ως ανίκανο να... προστατεύσει την ΑΕΚ. Το παραποδόσφαιρο που, σήμερα, πιθανότατα γελάει με την «ανικανότητα» του Τζίγκερ να (εξ)αγοράσει τον... αδιάφορο αντίπαλο. Αυτό το 1-0 συνεπώς, περισσότερο κι από νίκη του Ηρακλή επί του Παναθηναϊκού, ήταν η νίκη του ποδοσφαίρου επί του παραποδοσφαίρου. Συντριπτική, σπάνια, εύγευστη.

Οι Κωφιδηδες, λοιπόν, ωφελεί να βγαίνουν μπροστά. Αυτοί φέρνουν την ευφορία και γεμίζουν, ως εγγυητές, τα γήπεδα. Αυτοί, επίσης, είν' οι πιο κατάλληλοι για να εξηγήσουν στους πολιτευόμενους (και σ' όσους αφελείς παρασύρονται, ενδεχομένως, απ' τους πολιτευόμενους) πως η καίρια ατέλεια του τρέχοντος Ηρακλέους είναι ότι πρόκειται, κατ' ουσίαν, για... δύο ομάδες. Ο Ηρακλής του Καυταντζογλείου, ανταγωνιστικός για να διεκδικεί τουλάχιστον Τσάμπιονς Λιγκ, αν όχι και τίτλο. Κι ο Ηρακλής εκτός έδρας, το πολύ-πολύ οριακά ανταγωνιστικός για το Ιντερτότο.

Ο τρέχων Ηρακλής εξακολουθεί να είναι πρότζεκτ που θέλει χρόνο και προστασία. Χρόνο, για να εδραιώσει (πάντοτε μες απ' τη χαρά του καλού παιγνιδιού) χαρακτήρα και προσωπικότητα. Προστασία, απ' το τέρας της βαθμοθηρίας. Εάν δεν το καταφέρει ούτε τώρα που η ευκαιρία (διάπλασης χαρακτήρων και προσωπικοτήτων) φαντάζει μοναδική, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα το καταφέρει ποτέ. Εάν, όμως, το καταφέρει, τότε αργά ή γρήγορα θα ισοφαρίσει, και μπορεί και να καταρρίψει, το «ιστορικό υψηλό» της 3ης θέσης του '84. Γιατί, τότε, δεν θα χρειάζεται να το εξαγγείλει και να το κυνηγήσει. Θα έλθει, από μόνο του.