Σαν να βλέπω τον Ζίκο… (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ο Ροναλντίνιο έχει μετατρέψει το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ σε προσωπικό παλκοσένικο. Αν η Μπάρτσα κερδίσει το τρόπαιο στο Παρίσι, ο Βραζιλιάνος έχει κάθε δικαίωμα να ζητήσει να του το πάνε σπίτι, αφού σε κάθε νίκη ή θρίαμβο υπάρχει η προσωπική του σφραγίδα. Ομως στο «Σαν Σίρο» την Τρίτη το βράδυ για εμένα έβγαλε μάτια ο Κακά. Κυρίως γιατί μου θύμισε πόσο άδικο μπορεί να γίνει το ποδόσφαιρο...
Τέσσερις-πέντε ενέργειες του Κακά στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ανάμεσα στη Μίλαν και την Μπαρτσελόνα ήταν ωραιότερες και από την αριστουργηματική μπαλιά του Ροναλντίνιο στον Λουντοβίκ Ζιουλί στη φάση του γκολ που έκρινε την αναμέτρηση. Δεν αναφέρομαι μόνο στις ασίστ στον Τζιλαρντίνο και στον Αμπροζίνι, δύο «πινελιές» που θα ζήλευαν όλοι οι αληθινά μεγάλοι. Στα μάτια μου έχω ακόμα δύο αλλαγές παιχνιδιού που ανάγκασαν τους αμυντικούς της Μπάρτσα να κάνουν πισωπεταλιές, δύο κοφτές ντρίμπλες στο ύψος της μεγάλης περιοχής, στις οποίες νόμιζες ότι η μπάλα κόλλησε στο πόδι του, ένα πάτημα της μπάλας προ του Πουγιόλ –μια κίνηση ρεπερτορίου, προσωπική και ιδιότυπη.

Ηρωας

Οταν πρωτοείδα τον Κακά πριν από μερικά χρόνια πίστεψα ότι είναι καταδικασμένος να γίνει ο μεγαλύτερος όλων των εποχών, αφού συνδύαζε ευρωπαϊκή τακτική παιδεία και βραζιλιάνικη φινέτσα. Υπερέβαλα. Παρατηρώντας τον στα χρόνια που ακολούθησαν, κατάλαβα ότι δεν θα γίνει ποτέ Μαραντόνα και Πελέ και πιθανότατα δεν θα καταφέρει καθόλου μα καθόλου να ρίξει λίγη σκιά στη λαμπερή εικόνα του βασιλιά Ροναλντίνιο. Γιατί; Γιατί το παιχνίδι του είναι αρκετά ιδιότυπο και αρκετά σύνθετο ώστε να το χαρεί ο ποδοσφαιρόφιλος. Ο Κακά είναι κάτι σαν φιλμικός σούπερ ήρωας που δεν θέλει να γίνει γνωστή η ταυτότητά του. Δεν τραβάει το μάτι με ταχυδακτυλουργικά και ως εκ τούτου σ' ένα ποδόσφαιρο στο οποίο η εικόνα έχει το πάνω χέρι είναι καταδικασμένος. Κανείς δεν θα καταλάβει τη μοναδικότητά του από τη στιγμή που ποτέ του δεν την επιδεικνύει.

Καλύτερος

Δεν μου κάνει εντύπωση ότι τον γουστάρει ο Γιώργος Καραγκούνης, ο οποίος τον θεωρεί καλύτερο από τον Ροναλντίνιο. Ο Καραγκούνης είναι από αυτούς που μπορούν να τον καταλάβουν, γιατί και το δικό του ποδόσφαιρο είναι εξίσου δυσνόητο για τον πολύ κόσμο. Ο κόσμος εκτιμάει τον Καραγκούνη που κάνει ντρίμπλες και κερδίζει φάουλ από τον Ζιντάν, όμως για τον ίδιο τον Καραγκούνη αυτό είναι το λιγότερο: θα 'θελε να τον εκτιμούν όχι για τη λεπτομέρεια, αλλά για την ποσότητα της παραγωγής. Οχι για την επίδειξη, αλλά για την προσπάθεια. Το ίδιο νομίζω ότι ισχύει και με τον Κακά.

Κατηγορούμενος

Στον βραζιλιάνικο δαρβινισμό ο Κακά δεν είναι η εξέλιξη του Πελέ, του Τοστάο, του Μπεμπέτο, του Ριβάλντο. Αυτοί ήταν παραγωγοί στιγμών, τραβούσαν τα βλέμματα –ο Κακά παίζει και χωρίς την μπάλα. Οσο περνάει ο καιρός μου θυμίζει όλο και πιο πολύ τον Ζίκο. Κι ο Ζίκο ήταν «δεκάρι», ήταν μεγάλος ενορχηστρωτής και ήταν πολύ αγαπητός για τη φαντασία και τις δυνατότητές του κι όχι για τους τίτλους που κέρδισε. Κι ο Ζίκο όταν η ομάδα δεν κέρδιζε βρισκόταν αυτομάτως στο εδώλιο του κατηγορουμένου: η απόδοσή του κρινόταν από το τελικό αποτέλεσμα και η ατυχία του ήταν ότι ο ίδιος, όσο σπουδαίος κι αν υπήρξε, σπανίως μπορούσε καθοριστικά να το διαμορφώσει. Δεν ήταν κι αυτός ούτε Μαραντόνα ούτε Πελέ. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήταν τεράστιος παίκτης. Οπως ακριβώς κι ο Κακά.

Μοίρα
Την ατυχία (;) του Ζίκο την είχαν κι άλλοι. Σαν τον Ζίκο, υπέροχοι, αλλά όχι και τόσο καθοριστικοί, υπήρξαν ο Μπέργκαμπ, ο Λάουντρουπ, ο Ζιοβάνι, ο Γκασκόιν. Διαφορετικού τύπου παίκτες, αλλά με ένα κοινό χαρακτηριστικό: όλοι τους δεν κατάφεραν να κερδίσουν όλα όσα το ταλέντο τους σ' έκανε να πιστεύεις ότι θα καταφέρουν. Από μια άποψη όλοι αυτοί είναι άτυχοι, αφού στο ποδοσφαιρικό πάνθεον η θέση που θα πάρουν θα είναι μικρότερη από εκείνη όσων κέρδισαν πολλά. Ομως οι τίτλοι δεν είναι η μοναδική απόδειξη της ικανότητας ενός ποδοσφαιριστή –υπάρχουν κι άλλα που μετράνε το ίδιο και μπορεί και περισσότερο: ο θαυμασμός του κοινού π.χ. δεν είναι κάτι λίγο. Το ξέρω ότι ο θαυμασμός δεν μπαίνει σε προθήκες όπως τα τρόπαια –μη μου πείτε όμως ότι δεν μετράει.

Παρακμή

Η Μίλαν αυτά τα χρόνια προσπάθησε και πήρε από τον Κακά ό,τι περισσότερο μπορούσε. Η επίθεσή της και η μεσαία γραμμή της περιστρέφονται γύρω του –η ομάδα αναπνέει όταν αυτός βρίσκεται σε καλή μέρα, ακόμα κι όταν δεν τρέχει. Ομως ο Μαλντίνι έφτασε τα 38, ο Κοστακούρτα τα 39, ο Σερτζίνιο, ο Ζέεντορφ, ο Ιντσάγκι, ο Σταμ δεν αντέχουν πια. Τα χρόνια της ξενοιασιάς του υπέροχου αυτού Βραζιλιάνου τελείωσαν. Θα αναγκαστεί σύντομα να πάρει από το χέρι μια ομάδα καινούργια, πολύ διαφορετική, υποχρεωμένη να κάνει όσα θαυμαστά πέτυχε η προηγούμενη και ίσως γι' αυτό σχεδόν καταδικασμένη από τις συγκρίσεις. Φοβάμαι πως ο υπέροχος αυτός παίκτης θα συνδέσει τα χρόνια της ποδοσφαιρικής του ωριμότητας με τα χρόνια της παρακμής της τεράστιας αυτής ομάδας. Ισως και να χρεωθεί την αδυναμία της να διεκδικήσει τίτλους –κι αυτό είναι άδικο. Αλλά το ποδόσφαιρο γενικά είναι άδικο: σκεφτείτε πόσο άδικο στάθηκε με τον Ζίκο που ακριβώς επειδή δεν κέρδισε τους τίτλους που θα 'πρεπε δεν μπαίνει ποτέ στις δεκάδες των καλύτερων όλων των εποχών, όπου λόγω κλάσης δικαιωματικά είχε θέση.

Αφιερώματα

Δεν έχω αυταπάτες, το τρομερό παιχνίδι του Κακά εναντίον της Μπαρτσελόνα θα ξεχαστεί γρήγορα. Στα τηλεοπτικά αφιερώματα θα υπάρχει χώρος μόνο για τη φοβερή μπαλιά του Ροναλντίνιο στον Ζιουλί –στην εποχή μας αυτό είναι απολύτως λογικό. Ομως απέναντι στη δικτατορία των στιγμιότυπων έχουμε ένα όπλο που λέγεται μνήμη. Οσοι αγαπάτε το ποδόσφαιρο κρατήστε το χθεσινό παιχνίδι του Κακά στο μυαλό σας. Ηταν κάτι αληθινά υπέροχο…

Ωριμότητα

Για τη συνέντευξη του Νικολαΐδη δεν θέλω να πω τίποτα, κυρίως γιατί τα ερωτήματα που μου δημιουργήθηκαν ύστερα από αυτή είναι ακόμα περισσότερα από τις απορίες που είχα πριν αρχίσει. Δεν φταίει γι' αυτό απαραίτητα ο Ντέμης –φταίει κυρίως ο τρόπος που διάλεξε για να απευθυνθεί στον κόσμο.
Αν μιλήσεις με κάποιον που θα σου κάνει συγκεκριμένες ερωτήσεις, θα υποχρεωθείς να δώσεις συγκεκριμένες απαντήσεις. Αν ζητήσεις από εκατό ανθρώπους να κάνουν μια ερώτηση, η συζήτηση δεν θα έχει αρχή και τέλος: περίπου όπως η χθεσινή συνέντευξη του Ντέμη, στην οποία πολλοί από τους παρευρισκόμενους δεν ήθελαν να πάρουν απαντήσεις, αλλά άλλα πράγματα.

Αλλοι ήθελαν να τον κατηγορήσουν, άλλοι να του κάνουν υποδείξεις, άλλοι ήθελαν να αποδείξουν ότι είχε άδικο για προηγούμενες θέσεις του κι άλλοι απλώς να δημιουργήσουν τζέρτζελο: κρίμα. Επειδή ο Νικολαΐδης είναι καλός στα επικοινωνιακά, την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να μιλήσει για κάτι σημαντικό θα του πρότεινα να διαλέξει ένα συνομιλητή, όπως είχε κάνει με τον Παύλο Τσίμα, όταν είχε αναγγείλει στην εκπομπή του ότι δεν θέλει γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Μπορεί εκεί να μη στριμώχτηκε, αλλά τουλάχιστον καταλάβαμε τη θέση του. Χθες, εγώ τουλάχιστον, ομολογώ ότι δεν κατάλαβα τίποτα.

Επειδή πάντως θα ήταν άδικο ύστερα από μια συνέντευξη που κράτησε πάνω από δύο ώρες να μη βγει ένα συμπέρασμα, θα σας πω το δικό μου: το θέμα του γηπέδου της ΑΕΚ είναι πολύ σοβαρό για να γίνει αιτία αντιπαραθέσεων και εγωισμών. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι έγιναν πολλά λάθη μέχρι τώρα και δεν αποκλείεται να γίνουν κι άλλα. Οποιος δουλεύει κάνει λάθη και πρέπει να αντιμετωπίζεται με κατανόηση. Το πρόβλημα δεν είναι τα λάθη –το πρόβλημα είναι να χρησιμοποιείται ένα τέτοιο ζήτημα για αντιπαραθέσεις, μικροεγωισμούς και γκρίνια. Η ΑΕΚ είναι κάτι παραπάνω από τον Ανατολιωτάκη, τον Ντέμη, την «Original» κ.λπ. Καλό είναι αυτό να μην το ξεχνάει κανένας: η λύση του γηπεδικού της προβλήματος απαιτεί ώριμες συμπεριφορές. Στη συνέντευξη Τύπου αυτή η ωριμότητα δυστυχώς δεν φάνηκε...

All Star Game Αρίων

Θέλω να ενημερώσω το τηλεοπτικό κοινό που τυχόν παρακολούθησε το All Star Game της ΕΠΟ ότι το ματς ΔΕΝ έγινε κεκλεισμένων των θυρών! Τον αγώνα μπορούσαν να παρακολουθήσουν και θεατές –άλλο αν ο κόσμος του Βόλου προτίμησε να μην πάει. Πιθανότατα στην ΕΠΟ να πίστευαν ότι στον Βόλο ζουν άνθρωποι που άμα τους κουνάς μπιχλιμπίδια στη μούρη σε ακολουθούν και χοροπηδάνε όπως οι ιθαγενείς. Ελπίζω να κατάλαβαν ότι ο κόσμος έχει μυαλό και θυμάται: το ότι ένα χρόνο ολόκληρο οι διαιτητές που οι της ΕΠΟ έστελναν στον Βόλο ξεπάτωναν τον Ολυμπιακό και τη Νίκη, κανείς δεν το ξέχασε! Του χρόνου ας είναι πιο προσεκτικοί. Αν θέλουν, μπορεί να ζητήσουν να γίνει συνδιοργάνωση του All Star Game με τα Βραβεία Αρίων. Το ότι κάποιοι μπορεί να τσιμπήσουν και να πάνε είναι πιθανό. Το ότι θα λείπουν τα αστέρια, το μόνο βέβαιο...