Μια φορά κι έναν καιρό (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η Αρσεναλ ολοκλήρωσε τους ευρωπαϊκούς αγώνες της στο «Χάιμπουρι» νικώντας τη Βιγιαρεάλ 1-0, σκορ που μου φαίνεται ικανό να της δώσει την πρόκριση στον τελικό. Η Αρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ δεν είχε καταφέρει να διακριθεί στο Τσάμπιονς Λιγκ όταν είχε υπερομάδα για τουλάχιστον μια τετραετία και έπαιζε ίσως το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ευρώπη. Και τα κατάφερε φέτος, που απέχει 35 βαθμούς από την Τσέλσι, παίζει ουκ ολίγες φορές αρκετά συντηρητικά και δεν μοιάζει καθόλου με την ομάδα που για χρόνια έσπερνε τον πανικό στα βρετανικά γήπεδα. Ακριβώς επειδή το ποδόσφαιρο που παίζει φέτος δεν είναι ιδιαιτέρως ελκυστικό, η περίπτωσή της έχει ενδιαφέρον.

Εναντίον της Βιγιαρεάλ στο «Χάιμπουρι», ο Βενγκέρ παρέταξε την Αρσεναλ που του αρέσει, δηλαδή μια ομάδα φορτωμένη παίκτες στα πλάγια, χωρίς στατικούς επιθετικούς, ικανή και υποχρεωμένη να παίζει παντού και πάντα ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Δεν έκανε κάτι ανάλογο στα προηγούμενα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ, κυρίως γιατί δεν είχε αρκετούς από τους αγαπημένους πρωταγωνιστές του. Ο Πιρές και ο Λιούνγκμπεργκ ταλαιπωρήθηκαν από τραυματισμούς, όπως και ο Ασλεϊ Κόουλ, που λείπει μήνες τώρα. Ο Βιεϊρά πουλήθηκε το καλοκαίρι, ο Μπέργκαμπ ποδοσφαιρικά γέρασε, ο Κάμπελ τρελάθηκε. Ο Βενγκέρ φέτος σπάνια είχε την ευκαιρία να παρατάξει την ομάδα που ήθελε. Το χτίσιμο του νέου γηπέδου αυτά τα χρόνια απαιτούσε θυσίες: η πιο μεγάλη είναι ότι λόγω οικονομίας λείπουν από το ρόστερ αντικαταστάτες του Βιλτόρ, του Κανού, του Λαουρέν, του Σιλβίνιο, του Βιεϊρά, ακόμα και του Πάρλουρ. Οσοι ήρθαν στη θέση τους ήταν φθηνότεροι και λιγότερο κλασάτοι.

Συντήρηση

Στα δέκα χρόνια του στο Λονδίνο, ο Βενγκέρ δεν παρουσίασε ποτέ του μια ομάδα τόσο συντηρητική όσο η φετινή Αρσεναλ. Η πιο αμυντική Αρσεναλ της δικής του δεκαετίας, πριν από τη φετινή, είχε τουλάχιστον επτά παίκτες που ήξεραν να παίζουν κυρίως επίθεση. Οι πλάγιοι μπακ ήταν πάντοτε επιθετικοί παίκτες, οι πλάγιοι χαφ ήταν στην πραγματικότητα εξτρέμ με πολλά γκολ στα πόδια τους. Ενας κόφτης έφτανε, αν και ο καλύτερος που είχε, ο υπέροχος Βιεϊρά, διακρινόταν κι αυτός κυρίως για την ικανότητά του στην οργάνωση του παιχνιδιού! Μπροστά δε υπήρχαν πάντοτε τρεις καθαροί κυνηγοί, έτοιμοι να φύγουν στους κενούς χώρους, να αλλάξουν θέσεις, να αυτοσχεδιάσουν, αλλά όχι και να αμυνθούν ή έστω να πρεσάρουν.

Παραστάσεις

Η Αρσεναλ του Βενγκέρ πρόσφερε στο Τσάμπιονς Λιγκ αυτά τα δέκα χρόνια εκπληκτικές παραστάσεις επιθετικού ποδοσφαίρου –κι όχι μόνο μέσα στο «Χάιμπουρι», όπως ο πολύς κόσμος νομίζει. Ακόμα θυμάμαι μια «τριάρα» στη Βαλένθια στα χρόνια της απόλυτης λάμψης της ομάδας του Κούπερ, μια «πεντάρα» στην Ιντερ στο κατάμεστο «Σαν Σίρο», θριαμβευτικά περάσματα από τη Μόσχα, την Πράγα, το πάντοτε σκληρό «Τροντχάιμ». Κι όμως, αυτή η ομάδα πάντα λύγιζε τη στιγμή που δεν το περίμενες, λες και σταματούσε για να κοιταχτεί στον καθρέφτη! Στα δύσκολα τους έβλεπες να παίζουν με μπλαζέ τρόπο, που συχνά καταντούσε ανυπόφορος: όταν οι άλλοι έβαζαν το μαχαίρι στα δόντια, οι παίκτες του Βενγκέρ το έβαζαν στα πόδια.

Βήμα

Φέτος την Αρσεναλ την έχει φτάσει ένα βήμα πριν από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ο προπονητής της, ξέροντας ότι η ομάδα του δεν μπορεί να παίξει το ποδόσφαιρο που ο ίδιος διδάσκει, βρέθηκε στην ανάγκη να φτιάξει κάτι άλλο. Ο Εμπουε, ο Φλαμινί, ο Κόλο Τουρέ, ακόμα και ο Χλεμπ, στην Αρσεναλ του 2001 θα ήταν αναπληρωματικοί με ελάχιστες συμμετοχές: φέτος σήκωσαν το φορτίο. Ποιος είπε ότι μόνο οι μεγάλοι παίκτες κάνουν μια μεγάλη ομάδα; Η φετινή Αρσεναλ είναι η απόδειξη ότι μια αληθινά μεγάλη ομάδα μπορεί να κάνει κάποιους παίκτες να φαίνονται μεγάλοι! Φτάνει αυτοί να έχουν συνείδηση της αποστολής, δηλαδή να καταλαβαίνουν πού βρίσκονται και ποιες απαιτήσεις έχει ο σύλλογος.

Επιτυχία

Υπάρχει κάτι το παράξενα καρμικό στη φετινή επιτυχία της ομάδας αυτής. Ποτέ πριν από τον Βενγκέρ η Αρσεναλ δεν αντιπροσώπευε το επιθετικό βρετανικό ποδόσφαιρο. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έπαιζε σχεδόν πάντοτε αρκετά θεαματικά, η Λίβερπουλ συνδύαζε στις δόξες της αποτελεσματικότητα και ομορφιά. Η Αρσεναλ ήταν πάντοτε μια ομάδα με ψυχή προλετάριου. Οι επιτυχίες της ήταν δύσκολες, οι οπαδοί της την αγαπούσαν για την προσπάθεια και όχι για την ποιότητά της. Οι αντίπαλοι τη θεωρούσαν βαρετή –όχι άδικα. Διαβάστε το (κακομεταφρασμένο, αλλά υπέροχο) βιβλίο του Χόρνμπι «Ο πυρετός της μπάλας» (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα) και θα καταλάβετε πολλά γι' αυτήν: η Αρσεναλ του ωραίου ποδοσφαίρου του Βενγκέρ είναι η εξαίρεση σε εκατό χρόνια ιστορίας.

Παράξενο

Αυτό είναι το γοητευτικά παράξενο της φετινής ιστορίας της. Ο Βενγκέρ υποχρεώθηκε (από τον αόρατο σκηνοθέτη της ιστορίας της ομάδας) να παρουσιάσει μια ομάδα πολύ κοντά στις παραδόσεις του ποδοσφαίρου που ο ίδιος δεν γουστάρει, αλλά ο σύλλογος παραδοσιακά πρεσβεύει! Γι' αυτή του την απόφαση ανταμείβεται (από τη μοίρα) με την καλύτερη πορεία του συλλόγου στο Τσάμπιονς Λιγκ: η φετινή Αρσεναλ θα έκανε τον Τζορτζ Γκρέιαμ π.χ. περήφανο! Ποιος είπε ότι οι ομάδες δεν έχουν ψυχή ή ιστορική συνέχεια μόνο και μόνο επειδή μετά τον Μποσμάν παίζουν με πολλούς ξένους;

Παραμύθι

Ανακεφαλαιώστε την πρόσφατη ιστορία της παράξενης αυτής ομάδας, για να δείτε πόσα μυστήρια κουβαλάει ακόμα και το ποδόσφαιρο του καιρού μας, που μοιάζει να μην έχει μυστικά. Μια φορά κι έναν καιρό ένας Γάλλος που λατρεύει το επιθετικό ποδόσφαιρο μετατρέπει σε μηχανή γκολ την πιο αμυντικογενή αγγλική ομάδα. Η ομάδα του κερδίζει πρωταθλήματα, αλλά στο Τσάμπιονς Λιγκ τα κάνει θάλασσα. Μια χρονιά αναγκάζεται να την ξαναπάει πίσω, σχεδόν εκεί που τη βρήκε. Η ομάδα του παίζει ένα ποδόσφαιρο που ο ίδιος δεν γουστάρει, αλλά ιστορικά το έπαιζε σχεδόν πάντα μέχρι την άφιξή του. Αν ο επίλογος του παραμυθιού είναι η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ, ίσως ζήσαμε το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό παραμύθι όλων των εποχών…

Ενσταση

Από τον κύριο Χαρίδημο Μανουσάκη, μέλος του Δ.Σ. της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ, έλαβα μια επιστολή με ενστάσεις, την οποία δημοσιεύω:

«Στη σημερινή σας στήλη, στην ενότητα "Καλόπιστες απορίες", στην οποία αναφέρεστε στα περί του γηπέδου της ΑΕΚ στον χώρο του ΟΔΔΥ στη Μαγουλέζα, αναρωτιέστε αν "ο Ντέμης θα ξανακατεβάσει δικούς του υποψηφίους στην Ερασιτεχνική;".
Επειδή τυχαίνει να είμαι μέλος του Δ.Σ. της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ, εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο της "Κίνησης για την ΑΕΚ", θα σας ζητούσα να ανακαλέσετε τα λεγόμενά σας στον συγκεκριμένο τομέα. Κανένας Νικολαΐδης δεν κατέβασε δικούς του υποψηφίους στην Ερασιτεχνική.

Ο σημερινός πρόεδρος της ΠΑΕ επέλεξε ΑΦΟΥ είχαν ανακοινωθεί οι υποψηφιότητες, ΑΦΟΥ είχαν συγκροτηθεί τα ψηφοδέλτια, ΑΦΟΥ είχαν ανακοινωθεί τα προγράμματά τους, να δηλώσει πως προτιμά να εκλεγεί το δικό μας ψηφοδέλτιο από τα άλλα. Κι ας μην ξεχνάμε πως ούτε αυτός ούτε π.χ. οι κ. Κούλης, Κανελλόπουλος, είχαν δικαίωμα ψήφου στη Γ.Σ. του Μαΐου που πέρασε, αφού δεν ήταν τακτικά μέλη του συλλόγου... Αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε "δικοί του" υποψήφιοι σε καμία περίπτωση κι αυτό φάνηκε και στην πορεία με τη "γυριστή" που έκανε (έστω κι αν την ψιλομάζεψε αργότερα) στο θέμα της καταβολής των ποσοστών επί των εισιτηρίων διαρκείας. Αν, ας πούμε, ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών πει ότι προτιμά να βγει δήμαρχος ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης ΑΦΟΥ έχουν ανακηρυχθεί οι υποψηφιότητες, σημαίνει πως ο Κακλαμάνης είναι υποψήφιος δήμαρχος "μπροστινός" του προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών;
Λίγη προσοχή στις εκφράσεις και μια πιο προσεγμένη προσέγγιση στην πραγματικότητα δεν βλάπτει...
Με τιμή και περιμένοντας σύντομα μια διόρθωση στα προσεχή κείμενά σας».

Απάντηση: Ας μην παίζουμε με τις λέξεις. Στις εκλογές της Ερασιτεχνικής ο Νικολαΐδης υποστήριξε με την παρουσία και τα λόγια του συγκεκριμένους υποψηφίους. Δεν πιστεύω ότι η ταύτισή του με τις απόψεις τους υπήρξε τυχαία –αν αυτό συμβαίνει, πρόκειται για συγκλονιστική σύμπτωση. Ούτε η ΠΑΕ ΑΕΚ έχει με την Ερασιτεχνική την απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στον Δικηγορικό Σύλλογο και τη δημαρχία της Αθήνας. Εκτός αν υπονοείτε ότι εκτός από το να προσέχουμε τις εκφράσεις και τις λέξεις, είναι απαραίτητο και να παίζουμε με αυτές…

Ετοιμος

Το καλοκαίρι η «SportDay» είχε γράψει μια φήμη, με βάση την οποία ο Φρέντι Λιούνγκμπεργκ είχε συζητήσει με τον Ολυμπιακό. Δεν την είχα πιστέψει, μιας και είχα την εντύπωση ότι ακόμα κι αν ο παίκτης έμενε ελεύθερος, κάποια ομάδα θα του έκανε μια πιο μεγάλη πρόταση. Χθες διάβασα τις δηλώσεις του για τη φάση του πέναλτι στην ανατροπή του Χοσέ Μάρι από τον Ζιλμπέρτο Σίλβα στο ματς της Αρσεναλ με τη Βιγιαρεάλ. «Δεν είδα να υπήρχε παράβαση. Δεν συνέβη τίποτα μεταξύ του Ζιλμπέρτο και του Χοσέ Μάρι. Ακουσα πως μπορεί να είναι και πέναλτι. Βέβαια και ο Ανρί δεν ήταν οφσάιντ», είπε.
Ανακαλώ! Το καλοκαίρι ο τύπος πρέπει να ήταν έτοιμος για το ελληνικό πρωτάθλημα…