Παιχνίδια με τον χρόνο και τα παράδοξα (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Aναρωτιέμαι πόσες φορές έχετε σκεφθεί τι θα γινόταν αν είχαμε την υποθετική δυνατότητα να γυρίζαμε πίσω τον χρόνο, να αλλάζαμε κάτι και να επιστρέφαμε στο παρόν για να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη του γεγονότος που μας ενδιαφέρει.
Σε αυτή την υποθετική δυνατότητα, που αν την είχαμε, πολλά ποδοσφαιρικά παιχνίδια -για παράδειγμα- θα εξελίσσονταν τελείως διαφορετικά. Θα μπορούσαμε να αλλάξουμε το αποτέλεσμα του τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1954 και η Ουγγαρία του Πούσκας να ήταν η νικήτρια αντί για τη Γερμανία. Το ίδιο θα μπορούσαμε να κάνουμε και στον τελικό του 1974, ας πούμε, ανεβάζοντας στο βάθρο την Ολλανδία. Ομως, αυτή η υποθετική δυνατότητα εντάσσεται στο «παράδοξο του χρόνου» που χάρη στον θείο Αλβέρτο Αϊνστάιν δημιουργεί ένα σωρό πονοκεφάλους. Η πιο γνωστή μορφή αυτής της υποθετικής δυνατότητας είναι εκείνη που λέει ότι γυρίζουμε στο παρελθόν και παρεμβαίνοντας «σκοτώνουμε» τον παππού μας. Αν γινόταν όμως κάτι τέτοιο, ο πατέρας μας δεν θα είχε γεννηθεί, άρα ούτε κι εμείς, οπότε δεν θα μπορούσαμε να φύγουμε από το παρόν και να πάμε στο παρελθόν. Αυτό συζητούσα με έναν φίλο φυσικό, σχολιάζοντας το δοκάρι του Τζιλαρντίνο στο ματς της Μίλαν με την Μπάρτσα και πώς θα μπορούσε να άλλαζε την εξέλιξη του ματς αν γινόταν γκολ. Ο φυσικός που διασκέδασε με την αγάπη μου για τα χρονικά παράδοξα, μου έβαλε έναν ακόμη πιο μπερδεμένο και διασκεδαστικό γρίφο. Και επειδή ειδήσεις δεν υπάρχουν, σας τον μεταφέρω για να ταλαιπωρηθείτε κι εσείς λίγο.

Μια φορά κι έναν καιρό, ένα νεογέννητο κοριτσάκι εγκαταλείφθηκε «μυστηριωδώς» σ’ ένα ορφανοτροφείο του Κλίβελαντ το 1945. Η Τζίνα, έτσι λεγόταν το κοριτσάκι, μεγάλωνε με την απορία για το ποιοι ήταν οι γονείς της, απορία που τη βασάνιζε. Ετσι γρήγορα, όμως, που μεγαλώνουν τα κοριτσάκια στις μέρες μας, δεν άργησε να έρθει η μέρα να ερωτευθεί έναν περιπλανώμενο και γοητευτικό τύπο, κάποια ανοιξιάτικη μέρα του 1963. Από την πρώτη στιγμή που τον είδε -όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις- ένιωσε γι’ αυτόν μία έντονη και παράξενη έλξη, που της ήταν αδύνατον να αγνοήσει. Εγιναν ζευγάρι και καθώς όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά γι’ αυτήν, μια σειρά από καταστροφικά γεγονότα άρχισαν να την κυνηγούν. Αρχικά μένει έγκυος από τον περιπλανώμενο εραστή της, ο οποίος την εγκαταλείπει ανεξήγητα. Κατόπιν, ανακαλύπτει κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της ότι είναι κρυπτοερμαφρόδιτη! Μάλιστα οι γιατροί λόγω επιπλοκών κατά τη γέννα, για να της σώσουν τη ζωή, αναγκάζονται να τη μετατρέψουν χειρουργικά σε «άνδρα»! Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ένας «μυστηριώδης» ξένος κλέβει το παιδί της από το μαιευτήριο! Κτυπημένη από αυτά τα ξεσπάσματα της μοίρας, κοινωνικά περιφρονημένη, δεν ήταν δύσκολο να γίνει ένας θλιβερός, ανεπάγγελτος περιπλανώμενος και, επιπλέον, αλκοολικός. Χρόνια αργότερα, το 1970, καθώς πίνει μόνος του σ’ ένα άθλιο μπαράκι -«Το Απρόοπτο»- έχοντας στραγγίξει ήδη ένα μπουκάλι «Τζακ Ντάνιελς», εκμυστηρεύεται τα πάντα στον ηλικιωμένο μπάρμαν.
Τα χαράματα, πια, όταν τα «Τζακ Ντάνιελς» είχαν γίνει δύο και ενώ είχαν μείνει μόνοι τους, ο μπάρμαν του κάνει μια τρομακτική αποκάλυψη! Μπορούσε να εκδικηθεί τον «ξένο» που τον εγκατέλειψε έγκυο. Αρκεί να γινόταν μέλος των «χρονοταξιδιωτών». Μιας οργάνωσης αστυνομικών του μέλλοντος που επόπτευαν «διαχρονικά» τον νόμο! Κάτι σαν μοναχικοί χρονο-σερίφηδες! Μη έχοντας τίποτα να χάσει, το αντίθετο μάλιστα, δέχτηκε αμέσως την πρόταση του γέρου μπάρμαν. Χωρίς χρονοτριβή, τον ακολούθησε στο πίσω μέρος του μπαρ, όπου βρισκόταν καλά κρυμμένη μία χρονομηχανή. Μπήκαν μαζί μέσα και η χρονομηχανή τους γύρισε πίσω στο 1963. Περιέργως μόλις έφτασε, πριν καλά καλά συνέλθει, γνώρισε μια ορφανή κοπελίτσα πολύ γουστόζικη και μέσα στο πάθος την αφήνει έγκυο.

Ο μπάρμαν, που παρακολουθούσε τα πάντα, βλέποντας το πράγμα να περιπλέκεται, ταξιδεύει 9 μήνες μπροστά, κλέβει το νεογέννητο κοριτσάκι του φίλου του από το μαιευτήριο και για να μην αφήσει ίχνη το αφήνει σ’ ένα ορφανοτροφείο «πίσω» στο 1945. Υστερα παίρνει τον «περιπλανώμενο» φίλο του, μπαίνουν στη χρονομηχανή και τον μεταφέρει αμέσως στο μέλλον, στο 1985, για να καταταγεί στους χρονοταξιδιώτες! Εχοντας βρει τελικά κάποιο σκοπό στη ζωή του (της), με τα χρόνια ο ήρωάς μας γίνεται ένα αξιοσέβαστο και υψηλόβαθμο στέλεχος της οργάνωσης. Τότε είναι που αποφάσισε να αναλάβει την πλέον σημαντική του αποστολή. Μεταμφιέζεται σε έναν ηλικιωμένο μπάρμαν κάποιου άθλιου μπαρ με την επωνυμία «το απρόοπτο», για να συναντήσει κάποιον συγκεκριμένο περιπλανώμενο μπεκρή στα 1970... Αντε τώρα να φτιάξει κάποιος το γενεαλογικό δέντρο του ήρωα.

Αυτός ο εξαίρετος κύριος Ανρί

O χώρος δράσης του Ανρί μέχρι φέτος περιοριζόταν σχεδόν αποκλειστικά στα αγγλικά γήπεδα, αφού η Αρσεναλ δεν μπόρεσε να διακριθεί στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Η φετινή χρονιά είναι η πρώτη χρονιά από τότε που ανέλαβε την ομάδα ο Βενγκέρ, που φθάνει τόσο μακριά. Και αυτή η πορεία συνδυάζεται με μία νεανική ομάδα οπου ο ηγέτης της, ένας ώριμος Ανρί, βρίσκεται ίσως στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του, χαρίζοντάς μας εξαιρετικές στιγμές σπάνιου ποδοσφαιρικού ταλέντου.

Ο Ανρί για πολλούς είναι ένα είδος Σταχτοπούτας που μεταμορφώθηκε σε πριγκίπισσα χάρη στον καλό μάγο Αρσέν Βενγκέρ. Οταν ο Αλσατός προπονητής ζήτησε από τους υπεύθυνους της Αρσεναλ να του φέρουν τον ποδοσφαιριστή στο «Χάιμπουρι», ο Ανρί φλέρταρε με τον πάγκο της Γιουβέντους και οι «μπιακονέρι», που δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένοι με την απόδοσή του, ετοιμάζονταν να τον δώσουν δανεικό στην Μπρέσια.

Η Αρσεναλ πλήρωσε γύρω στα 6,5 δισ. δρχ. στους Ιταλούς και ο Ανρί φόρεσε την ασπροκόκκινη φανέλα. Αυτή η μεταγραφή άλλαξε την ποδοσφαιρική του μοίρα, καθώς, από έναν εξελίξιμο ακραίο επιθετικό, ο Βενγκέρ μεταμόρφωσε τον Ανρί σε έναν στράικερ με φονικό ένστικτο και απίστευτη αποτελεσματικότητα, που κάθε φορά επιδεικνύει ένα διαφορετικό τρόπο να πλασάρει.

Η αγωνιστική πορεία του Ανρί είναι σταθερά ανοδική από τότε και τώρα στα 28 του ο Γάλλος επιθετικός πλησιάζει σε κάτι που ονειρευόταν διαρκώς τα τελευταία χρόνια. Εναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν είναι μυστικό ότι οι άνθρωποι της Αρσεναλ θεωρούν τον Ανρί αυτό που οι Αμερικανοί ονομάζουν franchise player, έναν ποδοσφαιριστή δηλαδή που μπορεί να χτίσει κάποιος πάνω του μία ολόκληρη ομάδα. Το συμβόλαιό του λήγει το 2007.

Η Αρσεναλ, όμως μπαίνει από τον Αύγουστο στο καινούργιο της γήπεδο, γεγονός που θα την ενισχύσει ακόμη περισσότερο, ακόμα και αν δεν φθάσει στον τελικό ή δεν κατακτήσει το Κύπελλο. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να αλλάξει φανέλα;