Το άλμα του «συντρόφου» Μπλαχίν... πέρα από την Αφρική (και τα εσκαμμένα) (Αλέξης Σπυρόπουλος

Ο «σύντροφος» Μπλαχίν ανέκαθεν, ιδίως από τότε που ανέλαβε την εθνική Ουκρανίας, είχε τη διαρκή (και, οπωσδήποτε, δικαιολογημένη) αγωνία για τη φτώχεια των επιλογών στο ρόστερ. Ηταν η μόνιμη επωδός στις δημόσιες τοποθετήσεις του, το ζήσαμε και στα δύο ραντεβού με την Ελλάδα για τα προκριματικά του Μουντιάλ, κι ακόμα στον ίδιο παρονομαστή, πάνω-κάτω, ευρίσκεται. Καθώς πλησιάζει, σχεδόν έφτασε, ο καιρός που θα κληθεί να γεμίσει τις 23 θέσεις για το ταξίδι το καλοκαίρι στη Γερμανία.

Η μια πηγή διεθνών, οι ξενιτεμένοι, για χίλιους και έναν λόγους είναι... οι εξής δύο: ο Σεβτσένκο και ο Βορόνιν (της Μπάγερ Λεβερκούζεν). Τρίτος, δεν υπάρχει. Ο τρίτος, να φανταστεί κανείς, είναι ο Βενχλίνσκι. Η δε δεύτερη πηγή, οι ντόπιοι του εθνικού πρωταθλήματος, ομολογουμένως ζουν (κυρίως εκείνοι των ομάδων κορυφής) στη σκιά των αμέτρητων ξένων. Ο Μπλαχίν, δεν γεννάται θέμα, έχει δίκιο να τραβά τα (ξανθά) μαλλιά του. Εχει, επίσης, δίκιο να ωρύεται ότι φάροι έμπνευσης για την ουκρανική νεολαία είναι «ο Μπλαχίν και ο Σεβτσένκο», όχι ο καθένας περαστικός. Το είπε μία, το είπε δύο, το είπε τρεις, το είπε χίλιες δεκατρείς. Την 1.014η το είπε και ξεπέρασε τη λεπτή γραμμή. Τα εσκαμμένα. Εφτασε... πέρα απ' την Αφρική!
Οι αλλοδαποΙ (ποδοσφαιριστές) στην Ουκρανία είναι, πράγματι, πάμπολλοι. Αλλά δεν είναι... μόνο μαύροι, Αφρικανοί ή Βραζιλιάνοι. Αφήστε ότι, παράδειγμα ο Τουρέ που έπαιζε στο Ντόνετσκ (Μέταλουρχ), πολλοί μαύροι είναι πολύ καλοί. Ο Αγχαχόουα της Σαχτάρ κι ο Αγίλα Γιούσουφ της Ντινάμο Κιέβου είναι βασικοί στην εθνική Νιγηρίας. Ο Ελ Καντουρί, επίσης της Ντινάμο Κιέβου, στην εθνική Μαρόκου. Αλλά η Ντινάμο δεν έχει μόνο «μαύρους που κατέβηκαν απ' τα δέντρα κι έφαγαν δύο μπανάνες». Εχει ξένους απ' την Κροατία, τη Σερβία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Λευκορωσία, τη Λετονία, το Ουζμπεκιστάν, τη Λιθουανία. Η Σαχτάρ έχει ξένους απ' την Τσεχία, την Πολωνία, τη Ρουμανία, την Τουρκία, τη Σερβία, την Κροατία.
Ο «σύντροφος» Μπλαχίν, κομμουνιστής εθνοπατέρας, «πέτυχε» τον... τέλειο συνδυασμό. Κάκιστος επί της ουσίας και δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Κακός, επιπλέον, ως προς το τάιμινγκ. Τα είπε, σε εποχή αφύπνισης συνειδήσεων κατά του γηπεδικού ρατσισμού (Ζορό της Μεσίνα, Ετό'ο κ.ά.), σε εποχή που ξοδεύονται πολλά λεφτά από τη FIFA σε καμπάνιες τύπου United-against-Racism, σε πρότζεκτ, σε φόρουμ, σε «υψηλού προφίλ» φιλικά παιχνίδια γι' αυτόν τον σκοπό. Τα είπε, σε περίοδο που ο Μπλάτερ βγαίνει πολύ συχνά στα CNN αυτού του κόσμου για να κηρύξει ότι «με τα πρόστιμα δεν βγαίνει κάτι, πάντοτε είναι εύκολο να υπάρχει κάποιος που θα τα πληρώνει, ο μονόδρομος είναι η αφαίρεση πόντων. Με το που θα αφαιρεθούν από κάποια ομάδα οι πρώτοι τρεις πόντοι για ρατσιστικά συνθήματα των οπαδών της, αμέσως αυτό θα κοπεί μαχαίρι». Κι έχει δίκιο, ο πρόεδρος της FIFA, «επί της αρχής». Ασχέτως εάν, μετά, προκύπτει σειρά υποζητημάτων. Ως προς το τι (πέρα απ' τα οφθαλμοφανή) συνιστά π.χ. ρατσισμό. Προ καιρού στην Ιταλία, όταν τιμώρησαν για «ρατσισμό» τον βετεράνο Ντι Κάνιο της Λάτσιο, εκείνος πολύ απλά απάντησε «φασίστας είμαι, δεν είμαι ρατσιστής». Το να είσαι φασίστας (και να το δείχνεις), είναι επίσης (όπως και το να είσαι ρατσιστής) λόγος τιμωρίας; Δυσδιάκριτα πράγματα.

Όπως και να 'χει, έως τώρα η κοινωνία του ποδοσφαίρου είχε να αντιμετωπίσει (κι έψαχνε τον πιο αποτελεσματικό τρόπο για να το κάνει) βλαμμένους στην κερκίδα. Αντε και τον Αραγονές, τον εκλέκτορα της Ισπανίας, που πάντως «κατ' ιδίαν» τα έλεγε στον παίκτη του (Ρέγες), υποτίθεται για να τον εμψυχώσει, δίχως να ξέρει ότι τον γράφει (άρα, τον έχει τσιμπήσει) η τηλεοπτική κάμερα. Εδώ, όλα είναι διαφορετικά. Δεν πρόκειται για βλαμμένους, ούτε για ανυποψίαστους. Πρόκειται για προπονητή, φυσιογνωμία του παγκόσμιου φούτμπολ, φιναλίστ αύριο-μεθαύριο του Μουντιάλ 2006, ο οποίος βγαίνει και τα ξερνάει φόρα-παρτίδα.

Τα ανακλαστικά του ελληνικού Τύπου υπήρξαν, απέναντι σε αυτό, όχι ακριβώς ό,τι θα χαρακτηρίζαμε «ενθαρρυντική αντίδραση».

Αλλά δεν έχει και τόση σημασία, υπό την έννοια ότι ο ελληνικός Τύπος κείται πολύ μακριά απ' το να διαθέτει δυναμική διαμορφωτή της διεθνούς κοινής γνώμης. Το ζήτημα είναι, πρωτίστως, τα ανακλαστικά (και πάλι, όχι τόσο του διεθνούς Τύπου με την απεριόριστη δυνατότητα διείσδυσης, όσο) της ίδιας της Ζυρίχης. Της FIFA. Θα πρόσμενε κανείς (αφού «τεχνικώς» δεν γίνεται να αποκλειστεί, τώρα, η Ουκρανία από το Παγκόσμιο Κύπελλο ή, έστω, να της... αφαιρεθούν βαθμοί!) τουλάχιστον η FIFA να το έχει ήδη πάρει πάνω της.

Είτε απ' τη νόμιμη οδό (της πειθαρχικής διαδικασίας εις βάρος του Μπλαχίν) είτε απ' την... γκανγκστερική (του μηνύματος στον αγλαό πρόεδρο της ουκρανικής ομοσπονδίας, τον διαβόητο Σούρκις, που θα καταλάβαινε άριστα τούτη τη γλώσσα, τελειώστε-τον-επί-τόπου-κι-ελάτε-με-άλλον-στη-Γερμανία). Εως την ώρα που γράφουμε αυτές τις αράδες, δεν ακούσαμε να έχει κινηθεί η πειθαρχική διαδικασία. Όσο για την γκανγκστερική, και να κινήθηκε, φυσικά δεν γίνεται να ξέρουμε.
Αγγίζει, πάντως, τη σφαίρα του αδιανόητου, ύστερα από όλα αυτά η Ουκρανία να εμφανιστεί στο Μουντιάλ με τον Μπλαχίν... μια χαρά καμαρωτό στον πάγκο. Εάν συμβεί, θα επιβεβαιώσουμε πως τα χρήματα στα αντιρατσιστικά πρότζεκτ ξοδεύονται μόνο και μόνο για να διαφημίζουν κροκοδείλια δάκρυα.