Πριν εκσπερματώσει ο Ροναλντίνιο... (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο Ζιουλί, στην ιεραρχία του ρόστερ, είναι η τρίτη λύση της Μπαρτσελόνα για τη μοναδική μη-ρεζερβέ (από Ροναλντίνιο και Ετο'ο) θέση στην επίθεση. Η σειρά πηγαίνει Μέσι-Λάρσον-Ζιουλί. Εξ ου και το γεγονός ότι ο κοντοπίθαρος Γάλλος απ' τη Λιόν είχε να σκοράρει στο Τσάμπιονς Λιγκ από την πρεμιέρα της... περσινής περιόδου (στη Γλασκώβη, κατά της Σέλτικ). Σεπτέμβριος 2004 με Απρίλιο 2006, αυτό μας κάνει πάνω από ενάμιση χρόνο.

Συν ένα, κοντά δυόμισι χρόνια δηλαδή, είχε η Μίλαν να ηττηθεί σε ματς Τσάμπιονς Λιγκ μες στο Σαν Σίρο. Απ' τον Δεκέμβριο του 2003, τελευταίο ματς ομίλου με την πρώτη θέση ήδη εξασφαλισμένη, κι ενώ ήδη ετοίμαζαν μπαγκάζια, διότι την άλλη μέρα το πρωί πετούσαν προς Τόκιο να παίξουν Διηπειρωτικό. Τους νίκησε, εκείνο το βράδυ, η... Θέλτα!

Εάν η Μπαρτσελόνα μπορεί να σπάζει τέτοιο αήττητο και να φτάνει (περίπου ξεκούραστα, φαινομενικά) στη νίκη της χρονιάς (της), παίρνοντας το γκολ από την τρίτη λύση της για το δεξιό άκρο της γραμμής πυρός, τότε μπορεί και να νιώθει άτρωτη. Είναι ακριβώς, το να νιώσει άτρωτη, η νοητική παγίδα στην επόμενη γωνία του δρόμου της προς το Παρίσι. Ο μοναδικός ενδεχόμενος κίνδυνος, που μπαίνει ανάμεσα στην Μπαρτσελόνα και τον τελικό.

Συνάμα, η μοναδική ελπίδα της Μίλαν. Να κάνει κι αυτή στο «Καμπ Νου» (με τον, λίγο-Γκερντ-Μίλερ-λίγο-Πάολο-Ρόσι, Ιντσάγκι τούτη τη φορά επί σκηνής στα «16 μέτρα») ό,τι έκανε στον προημιτελικό του 2003 η Γιούβε, υπό παρεμφερείς συνθήκες: 1-1 στο «Ντέλε Αλπι», 2-1 (στην παράταση) στη Βαρκελώνη. Εννοείται, άλλη Μπαρτσελόνα τότε. Με υπηρεσιακό προπονητή, τον Ράντι Αντιτς, στο μεσοδιάστημα μεταξύ Φαν Χάαλ και Ράικααρντ. Το κακό για τη Μίλαν είναι ότι η Μπαρτσελόνα, φέτος, είναι «άλλη» (όχι μόνο σε σχέση με τρία χρόνια πίσω, αλλ') ακόμη κι από την περσινή.

Με την περσινή, η ελπίδα της Μίλαν θα 'ταν ρεαλιστική. Με τη φετινή, η ελπίδα της Μίλαν είναι πιο θεωρητική. Υπάρχει, για τους γνωστούς λόγους-σοφιστείες: ότι «είναι η Μίλαν». Οτι, σ' αυτό το επίπεδο, «δεν υπάρχει κάτι που να μη γίνεται». Οτι σε ημιτελικό Πρωταθλητριών έχει αποκλειστεί (η Μίλαν) μόνο το '56, την πρώτη-πρώτη χρονιά του θεσμού, από τη Ρεάλ. Οτι «αν μπόρεσε να στείλει ρίγη στην κερκίδα η Μπενφίκα» τις προάλλες, γιατί όχι η Μίλαν αύριο;

Ρεαλιστικά, το χειρότερο για τη Μίλαν νέο είναι το πώς η Μπαρτσελόνα διαχειρίστηκε το ανάλογο προβάδισμα (από το εκτός έδρας παιχνίδι) στη ρεβάνς με την Τσέλσι. Υποδειγματικά, μακριά από ποδοσφαιρικούς φανφαρονισμούς, δίχως να αφήνει περιθώριο στην πιθανότητα να πιαστεί αφελής και να το πληρώσει. Αφέλεια πλήρωσε, κι έμαθε απ' ό,τι φάνηκε, πέρυσι. Στο «Στάμφορντ Μπριτζ». Φέτος, όχι. Φέτος, ο Μουρίνιο δεν μπόρεσε να κλέψει ούτε κάλπικη δεκάρα. Πέρυσι, δεν χρειάστηκε καν να κλέψει. Βρήκε την πόρτα ορθάνοιχτη, μπούκαρε, τα πήρε όλα κι έφυγε.

Αυτή η ρεβάνς με την Τσέλσι, αρχές Μαρτίου στην Καταλούνια, υπήρξε η τελειωτική αποκάλυψη ποια είναι η Μπαρτσελόνα φέτος. Δεν είναι ο Ροναλντίνιο, αυτά έρχονται μετά. Ο Ροναλντίνιο υπήρχε και το 2003-04, όταν η Μπαρτσελόνα έπαιζε ΟΥΕΦΑ με την Πούχοβ, τον Πανιώνιο, την Μπρέντμπι κι άλλες εξωτικές δυνάμεις, κι αποκλείστηκε στους «16» από τη Σέλτικ, δίχως να σκοράρει σε 180 λεπτά. Ο Ροναλντίνιο υπήρχε και πέρυσι, στολίδι σε παλάτι χτισμένο στην άμμο.

Η Μπαρτσελόνα φέτος, προτού φτάσει η μπάλα στον Ροναλντίνιο και γίνει (από κει και μετά) όλη η διαφορά στο αποτέλεσμα, είναι η ισορροπία της. Το equilibrium. Ο Μάρκες, ο Εντμίλσον, ο Μότα. Δεν το ξέρω, αλλά θα 'βαζα ως και στοίχημα πως αυτοί είναι οι «αγαπημένοι» παίκτες του Ράικααρντ. Οχι τόσο ολοκληρωμένοι όσο εκείνος, ο προπονητής τους, στα χρόνια του. Δεν «το έχουν» στο ρεπερτόριό τους να κάνουν π.χ. την ενέργεια-γκολ του Ράικααρντ που «αποφάσισε» τον τελικό του '90 (Μίλαν εναντίον της Μπενφίκα του Ερικσον) στη Βιέννη.

Αλλά είναι σαν κι εκείνον. Σέντερ-μπακ τον ήθελε ο Μίχελς στην εθνική; Σέντερ μπακ. Εξάρι, ο Σάκι στη Μίλαν; Εξάρι. Σέντερ μπακ, στα τελειώματά του, τον ήθελε ο Φαν Χάαλ στον Αγιαξ; Σέντερ μπακ. Και, πάντοτε, καθοριστικός. Πάντοτε, εγγυητής της ασφάλειας στα νώτα. Κι από πάνω, προσφορά του καταστήματος, και δημιουργικός. Δεν είναι σύμπτωση ότι, στα ρίγη με την Μπενφίκα, έλειπαν ταυτόχρονα και οι τρεις (Μάρκες, Εντμίλσον, Μότα). Ενώ μ' αυτούς, παρόντες στο Σαν Σίρο την προηγούμενη Τρίτη, κανένα ρίγος. Κι ας έλειπαν ο Τσάβι (που, με τέτοιον Ινιέστα, τον έχουμε... ξεχάσει), ο Ντέκο, ο Μέσι, ο Λάρσον.

Ο Ροναλντίνιο έρχεται μετά. Ο Γκατούζο κι ο Σταμ, εάν θέλουμε να προσωποποιήσουμε τον αντι-Ροναλντίνιο μιλανέζικο μηχανισμό, μπορούν να έχουν απολύτως ήσυχη τη συνείδησή τους ότι άγγιξαν το να εξαντλήσουν το ανθρωπίνως εφικτό. Τον αντιμετώπισαν με τον σεβασμό που του αρμόζει. Και με την κλάση, που αρμόζει στη Μίλαν. Ότι το ανθρωπίνως εφικτό απλώς δεν ήταν αρκετό, τούτο δεν είναι λόγος αυτοί να ντρέπονται. Ή εμείς να τους απαξιώνουμε.

Διότι το ανθρωπίνως εφικτό είναι πεπερασμένο. Εχει όρια. Κάπου τελειώνει. Σε κανένα manual του ποδοσφαίρου δεν υπάρχουν τρόποι αντίδρασης σε φιγούρες... Τραβόλτα στον «Πυρετό το Σαββατόβραδο». Σε πόδια που κάνουν την μπάλα να σπαρταράει από ηδονή, σαν κυρία στα χέρια του πιο επιδέξιου εραστή. Στη φάση-γκολ του 'χουν κλείσει πόρτες, παράθυρα κι έχουν βάλει, οι σπιτονοικοκυραίοι, και τον συναγερμό. Βρήκε την, αδιόρατη στο συμβατικό μάτι, χαραμάδα.

Τη βρήκε, κι εκεί είναι που σηκώνονται ψηλά τα χέρια του επιστήμονα, ο οποίος αμέσως μετά παλαβώνει, υπό πίεσιν. Δεν εννοώ, υπό την πίεση των αντιπάλων στο μαρκάρισμα. Εννοώ, την πίεση του ημιτελικού. Ο Ροναλντίνιο, όσο το ματς κυλούσε στο 0-0, απ' αυτήν την άποψη ήταν γήινος. Ο κλασικός (μεγάλος) ποδοσφαιριστής με την ένταση του στρες, με τα νεύρα του, με την «οργή» του, με τις αστραπιαίες εκλάμψεις του. Μετά το 0-1, έφυγαν απ' το εντός του τα βαρίδια. Εκσπερμάτωσε. Ξαλάφρωσε. Χαλάρωσε. Βρήκε το χαμόγελό του. Εγινε, πάλι, το παιδί που παίζει με την μπάλα. Ο Ροναλντίνιο που μάθαμε να απολαμβάνουμε. Η περιουσία της ανθρωπότητας.