Η επίσκεψη της Κοντολίζα Ράις δεν ξέφυγε από το savoir vivre της υποδοχής κάθε Αμερικανού πολιτικού που τα τελευταία πενήντα χρόνια επισκέπτεται την Ελλάδα. Οι αριστεροί έκαναν το καθήκον τους κατεβαίνοντας σε πορεία, τα ΜΑΤ έκαναν το καθήκον τους ρίχνοντάς τους δακρυγόνα, τα παιδάκια στο αεροδρόμιο έκαναν το καθήκον τους δίνοντας στην Κοντολίζα λουλούδια και η Κοντολίζα έκανε το καθήκον της γράφοντας εκεί που δεν φτάνει το φως αριστερούς, ματατζήδες και παιδάκια. Παιδάκι που να έδωσε ανθοδέσμη στην Κοντολίζα δυστυχώς δεν γνωρίζω, αλλά γνωρίζω τους εκπροσώπους της αριστεράς της «SportDay» και του «Derby» που εκπροσώπησαν τα αντίστοιχα Μέσα στην αντικοντολιζική διαδήλωση. Αμφότεροι οι γέροντες του βουνού πήγαν, ήρθαν, χωρίς μεγαλύτερες απώλειες από μερικούς λεκέδες δακρυγόνων στα ρούχα και περισσότερους αρθριτικούς πόνους στις κλειδώσεις, και να είναι καλά, να πηγαίνουν πάντα σε αντιαμερικανικές διαδηλώσεις να το διασκεδάζουν. Φτάνει να είναι προσεκτικοί να μην κάνουν καμιά ζημιά και ανατρέψουν το αμερικανικό πολίτευμα και καταντήσουμε Σοβιετική Ενωση να ψαχνόμαστε για τζιν και για νάιλον κάλτσες. Την ίδια στιγμή που οι δύο αγωνιστές προσπαθούσαν να καταστρέψουν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, προσπαθούσα να βρω λύση σε ένα τραγικό duck hook που με ταλαιπωρούσε από την πρώτη τρύπα του γηπέδου γκολφ της Γλυφάδας. Προσπάθησα να το διώξω, απασχολώντας το μυαλό μου με τη φράση του Ρομπέρτο. «Αν το ίδιο είχε γίνει στη Ρώμη, οι κόρνες των αυτοκινήτων θα είχαν ακουστεί μέχρι την Αυστραλία. Εδώ σας κλείνουν τους δρόμους, δεν μπορείτε να φτάσετε ούτε στο σπίτι σας και δεν βγάζετε τσιμουδιά».
Η συζήτηση γινόταν στη 10η τρύπα του γκολφ της Γλυφάδας, σε αργό τέμπο και με την οικειότητα δύο ανθρώπων που έχουν περπατήσει μαζί τέσσερα χιλιόμετρα. Για τα επόμενα δύο χιλιόμετρα συνέχιζα να το σκέφτομαι. Η διαφορά ανάμεσα στους δυτικοευρωπαίους και τους Ελληνες είναι ότι και οι δύο ανθίστανται στην εξουσία, αλλά με εντελώς διαφορετικούς τρόπους. Οι δυτικοευρωπαίοι διεκδικούν τα δικαιώματα τους ομαδικά, οι Ελληνες προσπαθούν να την ξεγελάσουν ατομικά. Οι Ρωμαίοι θα χτύπαγαν τις κόρνες μέχρι να ακουστούν στην Αυστραλία, οι Ελληνες θα προσπαθούσαν να βρουν ένα δρομάκι και θα τσακωνόντουσαν για το ποιος θα περάσει πρώτος. Η συζήτηση ανάμεσα στον Ελληνα οδηγό και τον αστυφύλακα είναι το «Ασε με, σε παρακαλώ, να περάσω». Η συζήτηση ανάμεσα στον δυτικοευρωπαίο οδηγό και τον αστυφύλακα είναι «Ποιος νόμος μού απαγορεύει να περάσω από εκεί;» Ο ένας παρακαλάει για την επιείκεια της εξουσίας, ο άλλος διεκδικεί τα κατακτημένα δικαιώματά του.
Είχαμε φτάσει στη 15η τρύπα και το duck hook αντί να καλυτερεύει γινόταν χειρότερο. Δώσαμε τα χέρια με τον Ρόμπερτ και υπέκυψα στη μοίρα. Αύριο μπορεί να είναι μια καλύτερη μέρα. Για μένα. Οχι όμως και για τη σχέση Ελληνα και εξουσίας? αυτή δύσκολα μπορεί να αλλάξει.
«Εδώ τα αυτοκίνητα τρέχουν με 120 χιλιόμετρα και είδα μηχανές να περνάνε τα 140». «Η κυκλοφορία δεν έχει κανένα πρόβλημα. Μπορεί οι Αθηναίοι να πήραν άδεια από τη σημαία και να γυρίσουν την Τρίτη». «Κανένα πρόβλημα και εδώ? πηγαίνω προς Ελευσίνα να δω μήπως εκεί υπάρχει πρόβλημα». «Με δυσκολία και σημαντικά προβλήματα άρχισε η επιστροφή των Αθηναίων». Το τελευταίο ήταν από το δελτίο ειδήσεων. Από το προχθεσινό ρεπορτάζ μεγάλου ειδησεογραφικού σταθμού, αποδεικνύοντας ότι είτε τα δελτία ειδήσεων ηχογραφούνται μία φορά και παίζονται κάθε χρόνο είτε ότι το δημοσιογραφικό αξίωμα «μην αφήνεις τα γεγονότα να σου χαλάνε μια ωραία ιστορία» ζει και βασιλεύει.
Η Αττική οδός και η διαπλάτυνση της Μαραθώνος ελάφρυναν, πάντως, την κυκλοφορία από την Ανατολική Αττική. Πριν από τέσσερα χρόνια, φίλη μου είχε σκεφτεί να ασχοληθεί με τον Μαραθώνιο. «Σε δυόμισι–τρεις ώρες κάνουν τη διαδρομή τρέχοντας. Με το αυτοκίνητο χρειάζομαι μέχρι και τέσσερις ώρες», είχε πει. Μετά τους Ολυμπιακούς και με τη διαπλάτυνση του δρόμου το πήγαινε, αλλά και το έλα, ήταν πάνω από ώρα.
Αντίθετα με τους δρόμους, τα Ολυμπιακά έργα ρημάζουν, χωρίς να υπάρχει ενδιαφερόμενος να τα αναλάβει, ούτε και ελπίδα ότι θα βρεθεί. Ο χώρος εκκίνησης του Μαραθωνίου δρόμου μένει άχρηστος, εκτός από τις ελάχιστες φορές που διοργανώνεται διεθνής Μαραθώνιος. Οσο για τον χώρο κωπηλασίας του Σχοινιά, που κάποτε πέφτανε κορμιά ποιος θα τον πάρει για να τον κάνει Watermania στυλ Μυκόνου, κάποια στιγμή θα τον πνίξουν τα αγριόχορτα και τα καλάμια και θα χαθεί, όπως κάτι βασίλεια του Περού που τα σκέπασε η ζούγκλα.
Ο λόγος είναι ότι όλοι οι φραγκάτοι και τα παλικάρια τους που ζαχαρώνανε τον Σχοινιά περιμένουν να κάνουν ντου στο Ελληνικό. Ο λόγος που δεν έχει ακόμα ληφθεί η απόφαση ποιος θα πάρει τον πολυτιμότερο χώρο στην Αθήνα δεν είναι άλλος απ' το ότι ένας θα είναι ευχαριστημένος και δέκα θα έχουν οριστικά στραβώσει με την κυβέρνηση.
Οχι ακριβώς ένας αλλά περισσότεροι του ενός. Μεταξύ των οποίων πιθανότατα θα είναι και ο ιδιοκτήτης του ποδοσφαιρικού γηπέδου. Το οποίο γήπεδο κρατιέται σαν καβάτζα από τον Γιώργο Σουφλιά, για λογαριασμό του Παναθηναϊκού, σε περίπτωση που στραβώσει η ανέγερση του γηπέδου στον Βοτανικό. Και μέχρι να οριστικοποιηθεί ο Βοτανικός, θα μένει στον αέρα και το «Palais de Oddy» του Ντέμη Νικολαΐδη. Ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι, αν υπάρχουν σοβαροί επενδυτές για το γήπεδο της ΑΕΚ, ανάμεσα στη Μαγουλέζα και το Ελληνικό θα έκαναν τούμπες για να πάνε στο δεύτερο.
Είναι εμφανές ότι ο Νικολαΐδης αναγκάστηκε να ανακοινώσει το γήπεδο πριν από τον χρόνο που είχε υπολογίσει. Απλώς δεν μπορούσε να πάει άλλο. Για αυτό και παραβλέφθηκαν οι γιγάντιες δυσκολίες της μεταφοράς του δημόσιου υλικού από τον σημερινό χώρο, όπως και της μεταφοράς της χωματερής των Λιοσίων, που για να πάει αλλού, θα πέσουν πρώτα κορμιά. Το αποτέλεσμα ήταν η συγκεκριμένη συνέντευξη Τύπου να ξεκινήσει με τον οικονομικό απολογισμό –σαν να ήταν το φλέγον θέμα– και το γήπεδο να αναφερθεί δεύτερο. Επίσης οι χρηματοδότες έγιναν «δύο εταιρείες» και ο χρόνος ανέγερσης του γηπέδου «δύο τέρμινα».
Το ότι το ΟΔΔΥ πιθανόν είναι αντιπερισπασμός, έρχεται να ενισχύσει το ρεπορτάζ της ΑΕΚ, σύμφωνα με το οποίο ο Ντέμης Νικολαΐδης έχει υπ’ όψιν του και άλλον χώρο ανέγερσης γηπέδου. Ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι ο «άλλος χώρος» είναι η προτεραιότητα και η Μαγουλέζα η εναλλακτική λύση. Το catch 22 είναι ότι τον δεύτερο χώρο θα τον μάθουμε, μόνο εάν οριστικά υποβιβαστεί ο χώρος του ΟΔΔΥ, που παρουσιάσθηκε σαν πρώτη επιλογή της ΑΕΚ. Απόλυτα κατανοητό. Οπως ακόμα πιο κατανοητό είναι, αν ο εναλλακτικός χώρος αφορά στο Ελληνικό, να μείνει επτασφράγιστο μυστικό. Το να δηλώσει η διοίκηση της ΑΕΚ «περιμένουμε τι θα γίνει με τον Βοτανικό, για να δούμε πού θα κάνουμε γήπεδο», θα ήταν επικοινωνιακή ήττα. Το να δηλώσει «θέλουμε το Ελληνικό» και τελικά ο Σουφλιάς να το δίνει στον Παναθηναϊκό θα ήταν επικοινωνιακή καταστροφή. Συμπέρασμα; Οποιος και αν είναι ο εναλλακτικός χώρος του γηπέδου της ΑΕΚ, δεν θα ανακοινωθεί παρά μόνο όταν είναι βέβαιο ότι το γήπεδο θα γίνει στον συγκεκριμένο χώρο.
Αντίστοιχα, επικοινωνιακό λάθος από πλευράς Εκι Γκονζάλες είναι την εποχή που ψιλοσέρνεται να συνεχίζει να κάνει δηλώσεις. Μετά την υπογραφή του νέου του συμβολαίου, η απόδοση του Αργεντινού έκανε βουτιά, και το να βγαίνει συνέχεια και να λέει «Θέλω νίκες, πρωταθλήματα, κύπελλα», μοιάζει σαν η εύκολη λύση της μετατροπής του παίκτη από ηγέτη στον αγωνιστικό χώρο σε επίσημο ξένο παναθηναϊκάρα της ομάδας. Οχι ακριβώς αυτό που χρειάζεται η Πανάθα...
Οχι, βέβαια, ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται τον μαύρο Σανμαρτεάν. Εδώ και μήνες ο Γιάγια Τουρέ δείχνει μια εξοργιστική αδιαφορία και συμπεριφορά, που από καιρό σε καιρό μαλακώνει με δηλώσεις ολυμπιακοφροσύνης στον «Πρωταθλητή». Εκτός από τις κοπάνες και ότι έχει δηλώσει πως παίζει μόνο χαφ, δείχνει τη δυσαρέσκειά του όταν ο Σόλιντ τον γυρίζει μπακ, αφήνοντας τον αντίπαλο φορ να κάνει μία-δύο κούρσες ανενόχλητος. Εδώ και δύο εβδομάδες ο Τουρέ ακολουθεί ατομικό πρόγραμμα. Σοβαρός λόγος ασθενείας ή τραυματισμού δεν υπάρχει. Επίσης ο Τουρέ δείχνει την απροθυμία του να μείνει στον Ολυμπιακό, δηλώνοντας ότι θέλει να παίξει σε άλλη ομάδα. Ξεκίνησε με τη Λιόν, αλλά μέχρι να φύγει μοιάζει πρόθυμος να πει ότι προτιμάει ακόμα και τη Σκάνθορπ. Τροφή για σκέψη στον Σωκράτη Κόκκαλη ποια είναι τα αποτελέσματα, όταν κακομαθαίνεις έναν παίκτη και τον μάνατζέρ του.
Γράφοντας για τη Σκάνθορπ, να αναφέρω ότι βρίσκομαι στη μέση ενός συμπαθέστατου βιβλίου, του «The English» του Jeremy Paxman. Αναφέρεται στον χαρακτήρα, τη φυσιολογία και την προέλευση των Αγγλων και της γλώσσας τους, όπως και στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τους ξένους λαούς. Στο κεφάλαιο της προέλευσης, ο Paxman αναφέρει ότι Αγγλοι αμιγούς προέλευσης από τους Κέλτες της προρωμαϊκής εποχής αποκλείεται να υπάρχουν. Ανάμεσα στα άλλα επιχειρήματα, αναφέρεται στα τοπωνύμια, περιλαμβανομένου του «thorpe», που στα δανικά σημαίνει «οικισμός», επομένως δείχνει ότι κατοικείτο από Δανούς επιδρομείς.
Εάν, λοιπόν, συνυπολογισθεί ότι η τελευταία απόβαση στην Αγγλία έγινε από τους Νορβηγούς το 1066, αλλά πιθανότητες να βρεθεί κάποιος Αγγλος αμιγούς προέλευσης, κατά τον Paxman, μάλλον δεν υπάρχουν, σκεφτόμουνα πως, αν έγραφε ένας Ελληνας κάτι ανάλογο και αναφερόταν σε όλα τα σλαβικά «–σόβα» της Πελοποννήσου και τα «–έζα» της Αττικής, θα είχε τον Καρατζαφέρη να τον αποκαλεί ανθέλληνα και πράκτορα του παγκοσμίου σιωνισμού. Αλλά εμείς το έχουμε λύσει το πρόβλημα. Αλλάξαμε τα τοπωνύμια και τώρα όλοι είμαστε απόγονοι του Περικλέους.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
