Αυτός, αυτοί και τα μυστήρια (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Με ποια κριτήρια ο ΠΑΟ επέλεξε τον Μπάκε; Μπορώ να υποθέσω ότι από το μυαλό του Τζίγκερ πέρασαν πολλά. Ο Σουηδός είναι σοβαρός, έχει κάνει πρωταθλητισμό, έχει βγάλει πολλούς παίκτες, είναι στη σωστή ηλικία, έμπειρος και ακόμα ενθουσιώδης. Οι Σκανδιναβοί βλέπουν την Ελλάδα ως ένα βήμα μπροστά στην καριέρα τους και είναι προπονητές που συνεργάζονται με τα αφεντικά τους. Ούτε ιδιαίτερες απαιτήσεις έχουν ούτε πλακώνονται με τους παίκτες ούτε εντάσεις δημιουργούν. Συνήθως, μάλιστα, στην Ελλάδα προσαρμόζονται εύκολα –αρκεί να δει κανείς τον Σόλιντ να πίνει τον καφέ του στο «Ledra Mariott» για να το καταλάβει.

Σοβαρότητα, εμπειρία, ηρεμία. Θα 'λεγε κανείς ότι αυτοί είναι λόγοι για να διαλέξεις κάποιον για φίλο σου ή συνεργάτη σου, είναι όμως λόγοι για να κάνεις επιλογή προπονητή; Στην Ελλάδα, ναι. Στις σοβαρές χώρες αυτά είναι μάλλον αυτονόητα και οι παράγοντες κοιτάζουν τα ιδιαίτερα και τα πιο σημαντικά. Κυρίως κοιτάζουν τι είδους ποδόσφαιρο παίζουν οι ομάδες στις οποίες οι προτεινόμενοι προπονητές έχουν δουλέψει. Εξετάζουν με τι παίκτες το έκαναν και κυρίως πόσο χρόνο χρειάστηκαν για να μάθουν στις ομάδες τους να παίζουν το ποδόσφαιρο που αποδίδουν σήμερα, αν βέβαια αυτό αρέσει.

Λάθος

Στην Ελλάδα είναι απίθανο ένας πρόεδρος να επιλέξει έναν προπονητή γιατί του αρέσει το ποδόσφαιρο που παίζει η ομάδα που αυτός προπονούσε. Οι πρόεδροι διεθνές ποδόσφαιρο σπανίως παρακολουθούν, αν εξαιρέσει κανείς το Τσάμπιονς Λιγκ, στο οποίο όμως δουλεύουν προπονητές που δεν έρχονται στην Ελλάδα διότι κοστίζουν πολλά. Οι ελληνικές ομάδες (στο σύνολό τους) είναι ακόμα ανοργάνωτες, δεν έχουν δηλαδή ανθρώπους που να μπορούν να απαντήσουν στην ερώτηση «ποιον προπονητή να πάρω;». Μια ερώτηση που ένας Ελληνας ιδιοκτήτης ομάδας δικαιούται να κάνει, μιας και η βασική ενασχόλησή του είναι συνήθως οι επιχειρήσεις του. Από τη στιγμή που δεν υπάρχουν τεχνικοί διευθυντές ή έστω σκάουτερ με άποψη, την απάντηση τη δίνει ο ιδιοκτήτης –και αυτός το πολύ πολύ να γνωρίζει τις ανάγκες της δικής του ομάδας. Πού βρίσκεται το λάθος; Μα στο ότι οι ανάγκες των ελληνικών ομάδων είναι τόσες πολλές, που είναι σχεδόν αδύνατον να βρεις άνθρωπο που να είναι η λύση στο πρόβλημα.

Μάνατζερ

Η επιλογή γίνεται με κριτήρια που αφορούν κυρίως στον χαρακτήρα και το cover story του προτεινόμενου και η υπόδειξη γίνεται ή από μάνατζερ ή από παλιούς παίκτες. Τον Αλμπέρτο Μαλεζάνι π.χ. τον πρότεινε με βάση το βιογραφικό του ο Φάνης Κλωνόπουλος. Για τον Μπάκε υποθέτω ότι καλά λόγια μπορεί να είπε ο Χένρικσεν ή ο Ντόκεν ή και οι δύο.

Κορόιδο

Χωρίς οργάνωση, οι ελληνικές ομάδες στριφογυρνάνε γύρω από τους ίδιους και τους ίδιους, ακριβώς γιατί αυτοί που προτείνονται, προτείνονται από τους ίδιους πάντα ανθρώπους. Ο Σόλιντ κάνει και για τον ΠΑΟ και για τον Ολυμπιακό. Ο Σάντος και για τον ΠΑΟ και για την ΑΕΚ. Ο Μπάγεβιτς για όλους και ο Ντουμιτρέσκου για ακόμα περισσότερους! Ειδικά ο Ντουμιτρέσκου είναι η περίπτωση: κάνει για την Καλλιθέα, που προσπαθούσε να σωθεί, για το Αιγάλεω, που προσπαθούσε να βγει στην Ευρώπη, για την ΑΕΚ, για τον ΠΑΟΚ, για τον Ακράτητο, για τους πάντες! Πρέπει να είναι ο πιο σοφός προπονητής στον κόσμο: τέτοια προσαρμοστικότητα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο είναι πρωτοφανής! Ή ο άνθρωπος είναι ο μεγαλύτερος τεχνικός της Γης ή στο ελληνικό ποδόσφαιρο γεννιέται ένα κορόιδο το λεπτό και τον ερωτεύεται.

Ρίσκο

Δεν τον ξέρω τον Μπάκε, δεν έχω δει κανένα ματς ομάδας του. Ο ΠΑΟ διάλεξε κάτι χωρίς παρελθόν: ένας προπονητής που δεν έχει εμπειρίες σε ομάδα της Νοτίου Ευρώπης είναι ρίσκο. Μπορεί να βγει, μπορεί και όχι. Από τη Σκανδιναβία βγήκε ο Ερικσον, αλλά και ο Μπένγκστον, που δεν είχε γοητεύσει κανέναν. Ηρθε στην Ελλάδα ο Μπο Γιόχανσον, αλλά και ο Ματς Γίνγκμπλαντ –δεν νομίζω ότι ενθουσιάστηκε κάποιος από το πέρασμά τους. Οι Σκανδιναβοί είναι πρακτικοί άνθρωποι, δουλεύουν πολύ, έχουν άψογη θεωρητική γνώση του αντικειμένου, αλλά δεν είναι στρατηγοί και η αντίληψή τους για τη ζωή και το ποδόσφαιρο απέχει πολύ από τη δική μας.

Άνθρωπος

Εδώ ακριβώς ήθελα να καταλήξω. Από τη στιγμή που το κριτήριο της επιλογής ενός προπονητή δεν είναι αγωνιστικό, αλλά έχει να κάνει πιο πολύ με τις αρετές του ανθρώπου, ας φροντίσει ο ΠΑΟ να διαχειριστεί καλύτερα τον άνθρωπο που διάλεξε. Ο ΠΑΟ από τον Μαλεζάνι πήρε λίγα –κυρίως γιατί δεν αξιοποίησε τις ανθρώπινες αρετές του. Αντί ο ΠΑΟ να ποντάρει στα επικοινωνιακά χαρίσματα του Ιταλού, τον απέκλεισε από τους δημοσιογράφους, αντί να τον βοηθήσει να αναδείξει το διαφορετικό της κουλτούρας του, τον παγίδευσε στη μονοτονία των συνεντεύξεων Τύπου, αντί να προβάλει το αλέγκρο του χαρακτήρα του, τον έφτασε στο σημείο να ουρλιάζει «che cazzo». Ο ΠΑΟ είχε στον πάγκο του έναν εκδηλωτικότατο μαχητή και τον εξόρισε στο «Πεντελικό»: αν διαχειριστεί το ίδιο λανθασμένα και τον Μπάκε, δεν πρόκειται να δει προκοπή. Οχι γιατί ο προπονητής δεν (θα) είναι καλός, αλλά διότι όποιος δεν καταλαβαίνει (και δεν μαθαίνει να αγαπάει) τις ιδιαιτερότητες του ποδοσφαίρου μας, αδυνατεί να προσφέρει.

Μυστήριο

Δεν νομίζω ότι ο Τζίγκερ ψάχνει έναν Σόλιντ, όπως απλοϊκά ακούγεται στα δημοσιογραφικά γραφεία. Αν σε κάτι θα του ήταν χρήσιμη η περίπτωση Σόλιντ, είναι στο να παραδειγματιστεί από τον τρόπο που ο Ολυμπιακός κατάφερε να εντάξει τον προπονητή στην πραγματικότητά του. Σήμερα όλοι έχουμε μια εικόνα για το ποιος είναι ο Σόλιντ και ο Σόλιντ έχει σίγουρα μια εικόνα για το τι είναι οι Ελληνες –αρκεί να δει κανείς πόσο έξυπνα μας «δουλεύει» στις συνεντεύξεις του, από τις οποίες προκύπτει ότι ο άνθρωπος (πιο πολύ και από τον προπονητή) εδώ βρήκε την Ιθάκη του. Τον μάθαμε και μας έμαθε. Ενώ ο Μαλεζάνι φεύγει παραμένοντας ένα μυστήριο. Οπως ακριβώς ο Μπάκε, που έρχεται.

Πάλι καλά

Κοιτάζω πώς κλείνουν τη χρονιά οι Ελληνες διεθνείς, οι παίκτες στους οποίους στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου στηρίχθηκε ο Οτο Ρεχάγκελ. Ο Νικοπολίδης δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα και είναι μάλλον ένας από τους λίγους. Η μοίρα μάς τον προσέχει, μιας και αναπληρωματικοί τερματοφύλακες της κλάσης του δεν φαίνεται να υπάρχουν. Ο Σεϊταρίδης στη Ρωσία αγωνίζεται ως στόπερ –τουλάχιστον παίζει. Ο αναπληρωματικός Λουκάς Βύντρα είναι σε φάση αποθεραπείας, όπως και ο Στέλιος Βενετίδης. Ο ακούραστος Τάκης Φύσσας ήταν στον πάγκο της Χαρτς. Ο Δέλλας δεν έχει συνέλθει κι ο Καψής έπειτα από μια εντελώς άχρωμη και χωρίς συγκινήσεις χρονιά εξακολουθεί να ταλαιπωρείται. Ο Κατσουράνης είναι αρκετά κουρασμένος από τις δοκιμασίες της φετινής ΑΕΚ, στην οποία του ζητήθηκε να κάνει πάρα πολλά –το μόνο ευχάριστο μήνυμα είναι ότι τουλάχιστον ξεπέρασε το πρόβλημα που τον ταλαιπωρούσε. Ταλαιπωρείται αντιθέτως –και πολύ μάλιστα– ο Θοδωρής Ζαγοράκης, που για πρώτη φορά στην καριέρα του είχε τόσους μυϊκούς τραυματισμούς. Ο Αγγελος Μπασινάς δυσκολεύεται μετά την περιπετειώδη φυγή του από τον ΠΑΟ, αλλά σιγά σιγά βρίσκει τον καλό εαυτό του. Ο Γιώργος Καραγκούνης είναι καλά, αλλά αγωνίζεται για τριάντα λεπτά σε κάθε παιχνίδι: πάλι καλά, διότι ο Αγγελος Χαριστέας π.χ. δεν παίζει καθόλου! Αναπνοές πήρε το Σαββατοκύριακο και ο Στέλιος Γιαννακόπουλος, που έπειτα από έναν εξαιρετικό χειμώνα περνάει διάστημα κάμψης.

Πού θέλω να καταλήξω; Με δεδομένο ότι ο Ρεχάγκελ θα στήριζε την ομάδα του και θα βασιζόταν 100% στα παιδιά του, πάλι καλά που η Εθνική δεν πήγε στο Μουντιάλ. Δεν ξέρω πόσοι από τους βασικούς του θα μπορούσαν να είναι ετοιμοπόλεμοι σε ένα μήνα κι όπως τους βλέπω το πιθανότερο είναι να βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση. Ο αποκλεισμός δεν ήταν εν τέλει τόσο κακός: οι παίκτες αυτοί έχουν ένα καλοκαίρι μπροστά τους για να ξεκουραστούν, να κάνουν αποθεραπείες, να επανέλθουν, χωρίς Euro, Ολυμπιάδες και Confederations Cup στο πρόγραμμα. Πάλι καλά…