Κοιμήσου και παρήγγειλα (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Τι ήταν αυτό χθες! Πλακώνονταν οι διαδηλωτές με την αστυνομία, έκλειναν τους δρόμους οι τροχαίοι, έβγαζαν έκτακτα δελτία τα κανάλια, φώναζαν στα ραδιόφωνα – ένας χαμός! Τι ήταν, ρε παιδιά, αυτή η Κοντολίζα και φωνάζατε όλοι να φύγει; Ο Μαλεζάνι;

(Απογοητεύτηκα, πάντως, από το ότι στη διαδήλωση δεν υπήρχε το σύνθημα «Πάρ' τα, μωρή Κοντολίζα, και κάν’ τα κορνίζα!». Μόνο εγώ τελικά τις σκέφτομαι τέτοιου είδους αθλιότητες…)

Ο καλός μου Αλμπέρτο πήρε συναινετικό διαζύγιο με τον Τζίγκερ και σε λίγες μέρες θα αποτελεί παρελθόν. Τουλάχιστον αυτός, όπως βλέπετε στο σκίτσο στο κέντρο της σελίδας, μπορεί να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, αφού έκανε ό,τι μπορούσε. Οπως λέει και η θεία μου η Λουκρητία, χρησιμοποίησε ακόμα και τη γραβάτα του ως posse: τι άλλο να κάνει για να πείσει για την αξία του τους αγροίκους Έλληνες;

Μου έκανε, ομολογώ, συγκλονιστική εντύπωση η χθεσινή αναφορά της «Αθλητικής Ηχούς» στο θέμα του προπονητή του ΠΑΟ – κυρίως η προβολή των πρωτοσέλιδων με τα οποία του ζητούσαν εδώ και καιρό να φύγει. Ανοίγουν νέοι δρόμοι στην ιστορία της αθλητικογραφίας! Παλιά οι εφημερίδες πανηγύριζαν επειδή έγραψαν πρώτες το όνομα του προπονητή που θα προσληφθεί, ενώ τώρα γιατί έγραψαν πρώτες το όνομα αυτού που θα απολυθεί…

Θα μου πεις, το ποιος θα 'ρθει πάντα το γράφει ο Νικολογιάννης, οπότε επειδή κάτι πρέπει να γράψουν και οι υπόλοιποι, καταφεύγουν σε τέτοιες αποκλειστικότητες. Ομολογώ, είναι κι αυτό μια λύση…

Το αποκλειστικό είναι όντως Τέχνη. Συνήθως αποκλειστικό θεωρείται κάτι που έχει ένας. Το «Sportime» στο χθεσινό του φύλλο είχε ένα καταπληκτικό αποκλειστικό: το πώς πέρασε τις γιορτές του ο Αγγελος Μενδρινός!

«Ας όψεται ο Ξύδης που μας βάζει Δευτέρα απόγευμα να γράφουμε στήλη αντί να απολαμβάνουμε ψαράκι στο μαγαζί του Γιάννη, του Ολυμπιακού, στο κέντρο της πόλης, ο οποίος, για να με πικάρει, όποτε με βλέπει να περνάω, βάζει στη διαπασών τον ύμνο του Ολυμπιακού», γράφει ο Αγγελος και αποκαλύπτει ότι έκανε Πάσχα στην Κέρκυρα. Αν απορείς, σε πρόλαβε! «Γιατί Πάσχα στην Κέρκυρα; Ο καθένας έχει τα δικά του γούστα. Και όταν πριν από μερικά χρόνια σχεδόν τυχαία βρέθηκα εδώ τέτοια εποχή ανακάλυψα τον δικό μου παράδεισο», υποστηρίζει, αναφέροντας μια σειρά από έθιμα του νησιού, που ομολογώ ότι με έκαναν σοφότερο.

Μάλιστα, η όλη παρουσίαση του θέματος μου έδωσε μια καταπληκτική ιδέα: γιατί άραγε αυτές τις μέρες, που θέματα, έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχουν, οι δημοσιογράφοι να μην κάνουν ρεπορτάζ ο ένας για το Πάσχα του άλλου; Το βρίσκω καταπληκτικό! Τι θα διάβαζες, αγαπητέ αναγνώστη, με μεγαλύτερη ευχαρίστηση: το πώς πέρασε το Πάσχα ο Μενδρινός γραμμένο από τον ίδιο τον Μενδρινό ή το πώς πέρασε το Πάσχα ο Μενδρινός γραμμένο από τον Στέλιο Μαρκάκη; Εγώ σίγουρα το δεύτερο, επειδή θα είχε περισσότερη ίντριγκα…

Οχι ότι απουσιάζει η ίντριγκα από τον αθλητικό Τύπο. Ακόμα κι εκεί που οι λειτουργοί του Τύπου, παρασυρόμενοι ίσως από τη γλυκανάλατη ατμόσφαιρα των ημερών, σωπαίνουν ή προσπαθούν να βάλουν τάξη στα προσωπικά τους, έρχονται οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές να καταγγείλουν σχέδια γεμάτα ραδιουργίες:

«Οι ημέρες είναι πονηρές και πρέπει όλοι μας να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα, καθώς άλλοι τρώνε σουβλάκια και άλλοι ψήνουν τον οβελία, και καταλαβαίνουν όλοι τι εννοώ με αυτό», δήλωσε στους δημοσιογράφους το αφεντικό του Ιωνικού, ο λάτρης των γρίφων Χρήστος Κανελλάκης.

Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα σε ποιους αναφέρεται. Θυμάμαι ότι φέτος, λίγο πριν αρχίσει το ματς του Ιωνικού με τον ΟΦΗ, ο Κανελλάκης έκανε δώρο στον Βαγγέλη Βλάχο ένα βιβλίο με τους μύθους του Αισώπου. Με βάση την πρόοδο των ενδιαφερόντων του, δεν θα μου κάνει εντύπωση του χρόνου να του κάνει δώρο τη συλλογή μυθιστορημάτων της Αγκάθα Κρίστι. Ή κάνα πιάτο σπληνάντερο…

Ακόμα κι όταν όμως οι ίδιοι οι παράγοντες δεν δίνουν λαβή για παράξενες σκέψεις και σενάρια συνωμοσίας, έρχονται πίσω από τις λέξεις οι ίδιοι οι αναγνώστες να μας θυμίσουν ότι ζούμε στη χώρα του παρασκηνίου.

Ο Γιώργος Ρ. Γιανναρδάκης με επιστολή του στο «Goal» καταγγέλλει τη διοργάνωση των Καλλιστείων 2006 με έναν τρόπο που θα ζήλευε και ο Κυργιάκος Θωμαΐδης, δηλαδή κάνοντας συνεχώς ερωτήσεις! Ο αναγνώστης τονίζει ότι αδικήθηκε κατάφωρα η υποψήφια Τζούλια Αλεξανδράτου, θυμίζει ότι το φλέγον ζήτημα απασχόλησε την ελληνική επικαιρότητα (θα 'λεγα περισσότερο από την Κοντολίζα) και χωρίς να μασάει τα λόγια του, ρωτά:

«Μήπως όμως υπήρξε μια μεθοδευμένη και γενικευμένη προσπάθεια ώστε να δημιουργηθεί άσχημο κλίμα εναντίον της ξανθιάς καλλονής; Μήπως κάποιοι δεν ήθελαν τη στέψη της και φρόντισαν να δημιουργήσουν μια άσχημη, ψεύτικη όπως αποδείχτηκε, εικόνα για τον χαρακτήρα της ώστε να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα; Η Τζούλια κατηγορήθηκε αρχικά ότι ήταν αγέλαστη! Δηλαδή είναι κατακριτέο το ότι δεν θέλησε να δημιουργήσει ψεύτικο γέλιο όπως άλλες και επέλεξε μόνο να χαμογελάει με μέτρο;».

Μου προκάλεσε έκπληξη ότι κανένας στην καλή εφημερίδα δεν πήρε στα σοβαρά την αγωνία του αναγνώστη! Κανείς δεν του απάντησε. Μέρες που είναι, του απαντώ εγώ: στην πρώτη ερώτηση η απάντηση είναι «ναι». Στην τρίτη ερώτηση η απάντηση είναι «όχι».

Στη δεύτερη ερώτηση την απάντηση τη δίνει ο Καστοριάδης, ο οποίος σ' ένα από τα τελευταία του βιβλία («Οσα έγιναν και όσα είναι να γίνουν», εκδόσεις Seuli) αναφέρει ότι «αν αφαιρέσουμε τη μειοψηφία των κυρίαρχων τάξεων και ομάδων, αυτή η ρητή και διαυγασμένη αλλαγή των θεσμών πρέπει να αποτελεί ενασχόληση, στον έναν ή στον άλλον βαθμό, ολόκληρης της κοινωνίας ή της μεγάλης πλειοψηφίας της, διαφορετικά μιλάμε για πραξικόπημα και επιβολή μιας νέας κατάστασης πάνω στην κοινωνία, ανεξάρτητα αν αυτή η κατάσταση είναι καλύτερη ή χειρότερη από την προηγούμενη». Ελπίζω να υπήρξα διαφωτιστικός.

Αν άντεξες τον Καστοριάδη, φίλε αναγνώστη, είσαι έτοιμος για τη δοκιμασία της ημέρας. Θα ήθελα να πάρεις μια βαθιά αναπνοή και να διαβάσεις την επόμενη πρόταση:

«Aπό τους Eλληνες Aγγελο Aναστασιάδη και Γιάννη Kυράστα (στη σύντομη δεύτερη θητεία του αείμνηστου, φρούδα ελπίδα επανάληψης της πρώτης) στον Oυρουγουανό Σέρτζιο Mαρκαριάν, μετά στον Πορτογάλο Φερνάντο Σάντος, για τον οποίο δεν υπήρξε ούτε η στοιχειώδης υπομονή, δείγμα της τότε διοικητικής απειρίας, με συνέπεια να επιστρέψει ο Mαρκαριάν για να εδραιωθεί η απορία "τότε γιατί έφυγε;", από κει στον Iσραηλινό Γιτζάκ Σουμ (επιπόλαια/και) επειδή η Mακάμπι κατατρόπωσε τον Oλυμπιακό, κατόπιν -παρά το νταμπλ- στον Tσέχο Zντένεκ Σκάζνι, που ήταν γνωστός και φίλος, ώσπου να καταλήξει ο Γιάννης Bαρδινογιάννης στον Iταλό Aλμπέρτο Mαλεζάνι και 15 μήνες αργότερα να βρίσκεται προ των πυλών της Παιανίας ο Σουηδός Xανς Mπάκε!».

Ο κόπος σου δεν πήγε χαμένος! Αγαπητέ αναγνώστη, μόλις βοήθησες κάποιον αγαπητό συνάδελφο να περάσει στην ιστορία! Διάβασες τη μεγαλύτερη πρόταση στην ιστορία του αθλητικού Τύπου! Αποτελείται από εκατόν επτά λέξεις και αν τα κατάφερες και τη διάβαζες απνευστί, δύναμαι να σε πληροφορήσω ότι δεν έχεις κανένα απολύτως αναπνευστικό πρόβλημα…

Δεν σου λέω ποιος την έγραψε! Αν δεν έχεις τη δυνατότητα να καταλάβεις από το στυλ και υποπτεύεσαι λάθος ανθρώπους, δεν θα δεις ποτέ το φως και θα μείνεις για πάντα στα σκοτάδια της άγνοιας...