Με τι θα άλλαζα τον τελικό (Sportday / Μιχάλης Τσόχος)

Ήταν Γενάρης του 1996 και ο Αλσατός τεχνικός περνούσε το κατώφλι του «Χάιμπουρι» για να προπονήσει μία ομάδα η οποία, όπως την αποκαλούσαν δικαίως οι Αγγλοι, ήταν «Boring, boring Arsenal». Η βαρετή Αρσεναλ μετατράπηκε μέσα από όλα αυτά τα χρόνια σε «Σταχτοπούτα» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Και όχι άδικα, διότι με αυτά που έκανε μέσα στο νησί κάθε Σεπτέμβριο οι πάντες την υπολόγιζαν ως ένα από τα τρία-τέσσερα φαβορί για την κατάκτηση και του Τσάμπιονς Λιγκ. Ποτέ όμως δεν τα κατάφερνε. Δεν προλάβαινε καν να χαρεί τη συμμετοχή σε έναν ημιτελικό, διότι πάντα κάποιος προλάβαινε, είτε ήταν καλύτερος είτε χειρότερος, να τη στείλει... σπίτι της πρόωρα.

Τι να έφταιγε άραγε τόσα χρόνια και τι άλλαξε φέτος και οδηγεί τους «κανονιέρηδες» στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ; Οποιος σας μιλήσει για καλύτερη ομάδα φέτος σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές, κάνει μεγάλο λάθος. Σας λέει ψέματα. Η φετινή Αρσεναλ είναι η ομάδα με το μεγαλύτερο μέλλον από αυτές που έφτιαξε ο Βενγκέρ στο «Χάιμπουρι», αλλά με το λιγότερο παρόν από κάθε άλλη. Γι' αυτό άλλωστε και η πέμπτη θέση στη βαθμολογία της Πρέμιερ Λιγκ είναι η χειρότερη επίδοση του Βενγκέρ ενόσω κάθεται στον πάγκο των «κανονιέρηδων». Αλλωστε, η καλύτερη ομάδα δεν φαίνεται ποτέ στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά στο εγχώριο πρωτάθλημά της. Στο Τσάμπιονς Λιγκ παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η τύχη, η κλήρωση, η βραδιά, η στιγμή. Στο πρωτάθλημα όλοι παίζουν με όλους και ούτε η καλή βραδιά ούτε η καλή στιγμή μπορούν να αλλάξουν σοβαρά τις ισορροπίες. Μπορεί φέτος η Αρσεναλ να κερδίσει το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι αυτή η Αρσεναλ είναι καλύτερη από την Μπαρτσελόνα ή από την Τσέλσι, που δεν έφτασε καν στα προημιτελικά.

Προσωπικά, ως οπαδός αυτής της ομάδας και ως άριστος παρατηρητής της τα τελευταία χρόνια (κάποιοι φίλοι χαριτολογώντας μου λένε ότι τα τελευταία χρόνια πρέπει να έχω δει περισσότερη Αρσεναλ και από τον Βενγκέρ), δεν χάρηκα και τόσο πολύ την πρόκρισή της στον τελικό. Δεν τη χάρηκα διότι για πρώτη φορά είδα την ομάδα που, κατά την άποψή μου, τα δέκα τελευταία χρόνια έπαιξε σε μεγάλα χρονικά διαστήματα το ποιοτικότερο και θεαματικότερο ποδόσφαιρο στην Ευρώπη και σίγουρα σε κανένα σημείο ποδόσφαιρο σκοπιμότητας, να το πράττει σε τρία συνεχή εκτός έδρας ματς. Η Αρσεναλ στα εκτός έδρας ματς με τη Ρεάλ, τη Γιουβέντους και τη Βιγιαρεάλ άλλαξε για πρώτη φορά το σύστημά της από 4-4-2 σε 4-5-1. Με τον Βενγκέρ στον πάγκο έως τη φετινή σεζόν δεν είχε παίξει ούτε ένα επίσημο ματς με σύστημα άλλο από το 4-4-2. Και επειδή οι αριθμοί και τα συστήματα μπορεί να μη σας λένε πολλά, η Αρσεναλ την τελευταία δεκαετία δεν έκανε ούτε ένα ματς σκοπιμότητας, όπως το προχθεσινό με τη Βιγιαρεάλ, στο οποίο μου θύμισε ιταλική ομάδα που ξέρει πώς να πάρει το 0-0.

Αυτή η Αρσεναλ φτάνει δικαίως στον τελικό και δικαίως μπορεί και να κατακτήσει το τρόπαιο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη για φέτος. Και πάνω απ' όλα, δεν σημαίνει ότι είναι καλύτερη ομάδα από την Αρσεναλ του 1999, που είχε παίκτες όπως ο Βιεϊρά, ο Πετί, ο Οφερμαρς, ο Μπέργκαμπ, ο Ανελκά. Ούτε καν καλύτερη από την προπέρσινη Αρσεναλ του Ανρί, του Πιρές, του Ζιλμπέρτο, του Λιούνγκμπεργκ, του Τουρέ, αλλά και του Κόουλ, του Κάμπελ, του Λαουρέν (που φέτος δεν τους είδαμε ποτέ λόγω τραυματισμού) και φυσικά του Βιεϊρά. Η καινούργια «φουρνιά» του Βενγκέρ είναι πολύ σπουδαία, ίσως η σπουδαιότερη που έφτιαξε ποτέ. Και είμαι βέβαιος ότι ο Βενγκέρ δεν το έκανε τυχαία. Το έκανε με πρόθεση να παρουσιάσει την επόμενη σεζόν και στο νέο γήπεδο την ομάδα της επόμενης δεκαετίας. Παρ' όλ' αυτά, ο Εμπουε, ο Φάμπρεγκας, ο Σεντέρος, ο Κλισί και οι υπόλοιποι χρειάζονται ακόμα χρόνια για να μας πείσουν, εμάς τους οπαδούς της Αρσεναλ, ότι είναι καλύτεροι από τους προηγούμενους. Και κυρίως χρειάζονται πολλές ώρες... πτήσεων για να μας πείσουν ότι μπορούν να κάνουν στο χορτάρι του «Emirates Stadium» ό,τι έκαναν οι προκάτοχοί τους.

Στις 17 Μαΐου θα είμαι, ως οπαδός της Αρσεναλ, στο Παρίσι για να δω τον τελικό με την Μπαρτσελόνα. Αλλά θα είμαι εκεί για να χειροκροτήσω και αυτούς που θα λείπουν. Τον Βιεϊρά, τον Οφερμαρς, τον Πετί, τον Ανελκά, τον Κανού και πάνω απ' όλα έναν καλλιτέχνη των πάγκων, τον Αρσέν Βενγκέρ. Κυρίως όμως θα είμαι εκεί για τον Ανρί, για τον μοναδικό παίκτη για χάρη του οποίου ίσως και να άλλαζα το εισιτήριο του τελικού με μία εφημερίδα που θα έγραφε ότι ανανέωσε με την Αρσεναλ για άλλα τρία χρόνια.