Το προσωπικό βίτσιο (του Μερκ) να ξεπατώνει Ιταλούς (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Είναι η χρονιά για να κόβει φλέβες (εάν το καλοσκεφθεί κανείς) ο Πατρίκ Βιεϊρά. Οπως ήταν πέρυσι η χρονιά για να κόβει φλέβες ο Μάικλ Οουεν.

Ο Βιεϊρά έφυγε απ' την Αρσεναλ γιατί δεν έβλεπε προοπτική στο Τσάμπιονς Λιγκ, και πήγε στη Γιούβε για να την ικανοποιήσει. Ο Όουεν έφυγε απ' τη Λίβερπουλ γιατί δεν έβλεπε προοπτική... γενικώς και πήγε στη Ρεάλ για να την εκπληρώσει.

Σήμερα ο Βιεϊρά πλακώνεται, στις προπονήσεις της αποκαμωμένης «Κυρίας», με το καλόπαιδο Ζλάταν (Ιμπραχίμοβιτς). Κι ο Σεσκ, παίρνοντας τα παπούτσια του Σενεγαλέζου γίγαντα, μεγαλουργεί. Σε βαθμό ν' απορεί κανείς πώς δεν τον ανέδειξαν, τον μικρό Καταλανό, κορυφαίο νέο της χρονιάς στην Πρέμιερσιπ.

Ο δε Οουεν περιφέρει ασκόπως το σαρκίο του, μαχόμενος με τον χρόνο εν όψει Παγκόσμιου Κυπέλλου, στην αιώνια μετριότητα της Νιούκασλ και (επιστρέφοντας άρον-άρον απ' τη Μαδρίτη) στην αιώνια «κακή δημοσιότητα» των ταμπλόιντ. Στο μεταξύ, ο Στίβεν Τζέραρντ απολαμβάνει όλα τα προνόμια του επόμενου θεού του Kop.

Ακόμα μία ανατριχιαστική ομοιότητα, το κάζο του εμβληματικού στο «Ανφιλντ» Οουεν και το κάζο του εμβληματικού στο «Χάιμπουρι» Βιεϊρά, της περσινής (πέμπτης στο αγγλικό πρωτάθλημα) Λίβερπουλ και της φετινής (πέμπτης στο αγγλικό πρωτάθλημα) Αρσεναλ.

Είναι, επίσης, η χρονιά να πηγαίνει σιγά-σιγά (με τέτοιον Λέμαν!) και να μονάσει κάπου στη γερμανική ενδοχώρα ο Όλιβερ Καν, απ' το να προθερμαίνει τον αδυσώπητο ανταγωνιστή του (κι ύστερα να τον βλέπει απ' τον πάγκο) στα ματς του Μουντιάλ. Πρώτο ματς της Γερμανίας, παρεμπιπτόντως, μες στην... Αρένα του Μονάχου. Στο ίδιο το σπίτι του Καν.

Στο οικοσύστημα του ποδοσφαίρου, η μοναδική βεβαιότητα είναι ότι δεν υπάρχουν βεβαιότητες. Παρά ταύτα η (σχετική) βεβαιότητα είναι ότι, στο διήμερο των ημιτελικών ρεβάνς, προκρίθηκαν οι πράγματι «οριακά ανώτερες» (στα 180 λεπτά) ομάδες. Συγχρόνως, όμως, οι «οριακά κατώτερες», που αποκλείστηκαν, τουλάχιστον είχαν το δικαίωμα σε μια άλλη... αβεβαιότητα. Την αβεβαιότητα της παράτασης.

Τούτο το δικαίωμα, της Βιγιαρεάλ δεν της το στέρησε κανείς. Ισα-ίσα ο Ιβανόφ, Ρώσος με ευμενή θέληση, το προώθησε. Αλλά το σπατάλησε, μονάχος, ο Ρικέλμε. Ο Αργεντινός γέννησε κλασικό δράμα. Και τα κλασικά, επίσης, what-if. Τι (θα γινόταν) εάν... Κανείς δεν ξέρει. Το momentum, πάντως, εκείνη τη στιγμή, είχε κατακίτρινο χρώμα. Εάν αυτό σημαίνει κάτι.

Επιστρέφοντας στις αβεβαιότητες και στις πλάκες που σκαρώνει η ζωή, ποιος να το 'λεγε; Οτι το να πιάσει πέναλτι Γερμανός τερματοφύλακας-παγόβουνο, δηλαδή αυτό που για πολλά χρόνια ήταν ο χειρότερος βρετανικός εφιάλτης, αυτή τη φορά θα οδηγούσε βρετανικό club-ναυαρχίδα στο μεγαλύτερο παιγνίδι της ιστορίας του!

Της Μίλαν, το δικαίωμα στην αβεβαιότητα της το αφαίρεσε ο Dr Μερκ. Με το σφύριγμα που, απλώς, «δεν υπάρχει» πουθενά στο Σύμπαν-Ποδόσφαιρο. Στο Planet Football. Πουθενά. Μόνο στον δικό του, πολύ ιδιαίτερο, κόσμο. Στον οποίο (κόσμο) έχει κυρίαρχη θέση το προσωπικό βίτσιο του να ξεπατώνει, όπου τους πετυχαίνει, Ιταλούς.

Ίσως, κατά βάθος, της Μίλαν ο Μερκ της έκανε καλό... δίχως να το ξέρει. Της πρόσφερε, όταν φαινόταν ολοκάθαρα ότι τα κόλπα και τα καύσιμά της είχαν τελειώσει, το φωτοστέφανο. Του αποκλεισμού (με κλάση, με επίπεδο, με αξιοπρέπεια) απ' την πανίσχυρη ομάδα «του συρμού». Σε ενδεχόμενη παράταση, καθόλου δεν θ' αποκλειόταν η ενδεχόμενη κατάρρευση, σαν σε fade-out, των «ροσονέρι».