Οι «μοναδικές ευκαιρίες» είναι το φόρτε των Άγγλων (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η βεβαιότητα για τον τελικό στο Παρίσι είναι πως το ζευγάρι Μπαρτσελόνα - Αρσεναλ ήταν «ό,τι καλύτερο» είχε εφέτος να προσφέρει στο παγκόσμιο κοινό η ευρωπαϊκή διοργάνωση της πεντηκονταετίας. Ο,τι καλύτερο, και όχι μόνο με γνώμονα τα ποιοτικά στοιχεία των δύο φιναλίστ. Αλλά και με το αρνητικό, το αντίστροφο κριτήριο: Υπάρχει κανείς (άλλος) που ν' «αδικήθηκε», επειδή δεν θα 'ναι σε δυόμισι εβδομάδες στο «Σταντ ντε Φρανς»; Ποιος;

Η Μπάγερν; Οι Ιταλοί; Η Ρεάλ; Οι (λοιποί) Άγγλοι; Ουδείς. Ουδείς έπαιξε ποδόσφαιρο που να στοιχειοθετεί, ως ανταμοιβή, το αναμφισβήτητο άτυπο–ηθικό δικαίωμα να ευρίσκεται στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Η Μπαρτσελόνα πήρε δύο σοβαρά σκαλπ (Τσέλσι, Μίλαν) κι ένα λάιτ (Μπενφίκα). Η Αρσεναλ, επίσης, πήρε δύο σοβαρά σκαλπ (Ρεάλ, Γιούβε) κι ένα λάιτ (Βιγιαρεάλ). Άρα, καλώς–κάλλιστα είναι εκεί που (στις 17 Μαΐου) θα 'ναι.

Η αβεβαιότητα, τώρα: Ο τελικός μπορεί να είναι από υπερθέαμα έως... αφόρητος! Υπερθέαμα, εάν δημιουργηθεί στο χορτάρι η ευκαιρία για ν' απλωθούν εκείνα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Αφόρητος, επειδή οι φιναλίστ είναι «ίδιες» ομάδες. Δεν πρόκειται, σημαίνει αυτό, ν' αναδειχθεί επί σκηνής κάποιος «θρίαμβος των αντιθέσεων». Διότι δεν υπάρχουν αντιθέσεις. Εκείνο που ελλοχεύει είναι ο κίνδυνος της αλληλοεξουδετέρωσης. Της αλληλοακύρωσης. Η ελπίδα, τότε, θα 'ναι οι δύο. Ο Ροναλντίνιο κι ο Ανρί.

Η συμμετοχή στον τελικό δικαιώνει δύο ομάδες με ταυτόσημη φιλοσοφία. Με σχεδόν ταυτόσημη πια διάταξη, μιας και ο Βενγκέρ στην πορεία ασπάστηκε το «λίγο 4-3-3, πιο πολύ 4-5-1». Ο Εντμίλσον είναι ο Ζιλμπέρτο Σίλβα. Ο Ινιέστα είναι ο Σεσκ. Ο Ντέκο είναι ο Λιούνγκμπεργκ. Ο Ζιουλί είναι ο Χλεμπ. Ο Ετο'ο είναι ο Ρέγες. Ο Ροναλντίνιο είναι ο Ανρί.

Δύο ομάδες που επιδιώκουν να επιτεθούν με καλλιτεχνία, με τρίγωνα, με αέναη κίνηση στους κενούς χώρους, με μπάλα που πασπατεύει το γρασίδι, με μία επαφή, με κάθετες πάσες όχι πάντοτε για τους προφανείς αλλά, πολλές φορές, για τους αφανείς που έρχονται στη φάση και γίνονται εμφανείς. Η Μπάρτσα το κάνει οπουδήποτε και απέναντι σε οποιονδήποτε. Είναι το αυτονόητό της. Η Αρσεναλ έχει φτάσει στο επίπεδο προόδου να το κάνει, κατά κόρον, εντός έδρας.

Ομάδες που συγχρόνως, και παρόλ' αυτά, κερδίζουν με αφετηρία το περίφημο μηδέν–πίσω. Όλο το παιγνίδι, ιδίως στους ημιτελικούς και στον τελικό, είναι τι έχει μέσα (προτού βγουν να παίξουν) το μυαλό όσων κάνουν τη διαφορά. Στους «16» ή στους «8», οι χαρισματικοί περισσότερο παίζουν παρά σκέπτονται. Είναι ανάλαφροι. Η θέα του τροπαίου πέφτει, ακόμη, μακριά. Στους «4» και, ακόμη περισσότερο, στον τελικό, το περιεχόμενο του μυαλού, αυτομάτως κι αναπόφευκτα, βαραίνει. Η σκέψη «εδώ που φτάσαμε» κυριαρχεί πάνω στο παιγνίδι. Συνήθως, βαραίνει πολύ. Στην περίπτωση της Μπαρτσελόνα, ενδεχομένως πάρα πολύ.

Οι αγγλικές ομάδες, ωστόσο, στις «μοναδικές ευκαιρίες» τους, σπανίως χάνουν τελικούς. Μια τέτοια («μοναδική ευκαιρία») παρουσιάστηκε στην Αστον Βίλα, με αντίπαλο ολόκληρη Μπάγερν? την άρπαξε. Δύο (διαδοχικές) στη Νότινγκαμ Φόρεστ, τις άρπαξε και τις δύο. Δύο (σε απόσταση 31 χρόνων η μία από την άλλη) στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τις άρπαξε και τις δύο. Η Λίβερπουλ έπαιξε έξι τελικούς και νίκησε (με την πολύ ιδιαίτερη εξαίρεση του Χέιζελ) στους πέντε. Η μοναδική –όντως «μοναδική ευκαιρία»– που χάθηκε (και δεν είν' η στιγμή να εξιστορήσουμε πώς χάθηκε) ήταν της Λιντς Γιουνάιτεντ το '75.

Οι Άγγλοι, σε τελικούς Πρωταθλητριών, έχουν σκορ 10-2. Ενώ οι Γερμανοί, μόλις 6-7. Οι Ισπανοί, 10-9. Οι Ιταλοί, 10-14. Οι Πορτογάλοι, 4-5. Οι Γάλλοι, 1-5. Οι μόνοι που πλησιάζουν τους Άγγλους είναι οι, επίσης νοητικά ισχυροί, Ολλανδοί (6-2). Και, ξέρετε, δεν έχει τόση σημασία ότι στην Αρσεναλ... δεν παίζουν Άγγλοι. Μετράει το περιρρέον την Αγγλία πνεύμα. Αυτό Άγγλοι το πλάθουν. Και ακριβώς αυτό είναι που τους κάνει, τις μεγαλύτερες νύχτες, να βγάζουν (έως και να υπερβαίνουν) τον καλύτερο εαυτό τους. Δεν θα έδειχνε ιδιαίτερη σοφία να ποντάρει κανείς κόντρα στη «μοναδική ευκαιρία» της Αρσεναλ.

Ένας λόγος παραπάνω, ότι απέναντι είναι η Μπαρτσελόνα. Με αντίστοιχο σκορ, στους τελικούς, το πτωχό 1-3.