Mr Manager (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Δύο φορές ο Τροντ Σόλιντ χρειάστηκε να αντιδράσει σε δύσκολη στιγμή και δύο φορές απέδειξε αυτό που είναι: ο μεγαλύτερος μάνατζερ που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα.

Η πρώτη φορά που ο Σόλιντ χρειάστηκε να πάρει μια δύσκολη απόφαση ήταν με την καθυστέρηση του Τουρέ. Στοχεύοντας στον εγωισμό του, με αγαθές ή όχι προθέσεις, ο μισός Τύπος ζητούσε από τον Σόλιντ να «καθαρίσει» τον Τουρέ πριν από το ματς με την ΑΕΚ. Με τη λογική του επαγγελματία που πληρώνεται για να φέρνει αποτελέσματα, ο Σόλιντ έκανε την τρελή. Ο Ολυμπιακός νίκησε την ΑΕΚ, με αυτή τη νίκη ουσιαστικά εξασφάλισε το πρωτάθλημα και όσο για τον εγωισμό, όπως έγραψα και στο παρελθόν, γι' αυτόν εφευρέθηκε το ουίσκι.

Το επόμενο δύσκολο τεστ για τον Σόλιντ ήταν μετά το ματς με τον Λεβαδειακό. Στη συνέντευξη Τύπου ο Σόλιντ έκανε μία έξυπνη κίνηση. Δεν περίμενε την αναπόφευκτη ερώτηση «πώς είδατε το ματς;». Εάν περίμενε, θα είχε τρεις δρόμους να ακολουθήσει:

Α) Από Νορβηγός να γίνει Γερμανός και να πει «γι' αυτό το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ. Γιατί η τελευταία ομάδα μπορεί να βάλει τρία γκολ στον πρωταθλητή στα πρώτα 30 λεπτά». Ο Νορβηγός θα εμφανιζόταν σαν υποκριτής και θα είχε γελοιοποιηθεί.

Β) Θα μπορούσε να προχωρήσει στην κριτική του ματς. Να είχε κάνει μία αλλαγή στο μισάωρο, να είχε αλλάξει τερματοφύλακα στο ημίχρονο και να έλεγε ότι «υπάρχουν κάποια πράγματα για τα οποία θα πρέπει να μιλήσουμε με τους παίκτες και τη διοίκηση αύριο». Ο Σόλιντ θα είχε εμφανιστεί αδέκαστος, αλλά θα χάριζε το Κύπελλο στην ΑΕΚ. Με την κίνησή του θα είχε εκθέσει τους δύο παίκτες, θα είχε στραβώσει τους πανίσχυρους πάλιουρες των αποδυτηρίων του Ολυμπιακού και η ομάδα θα κατέβαινε στην Κρήτη με ατμόσφαιρα κηδείας.

Γ) Ο Τροντ Σόλιντ έκανε τη μόνη κίνηση που δεν τον εμφανίζει σαν νορβηγικό UFO, αλλά δεν δημιουργεί και χάος. Είπε το «έγινα σοφότερος» και μετά πρόσθεσε ότι δεν θέλει να μιλήσει για το ματς. Θεωρώντας το ως μη γενόμενο. Ετσι δεν βγήκε να ξεφτιλιστεί για να καλύψει τους παίκτες, όπως απαιτούσαν οι Ολυμπιακάρες, που ξέρουν ότι οι προπονητές σε σχέση με τους πάλιουρες είναι αναλώσιμοι. Επίσης, δεν βγήκε να ξεφωνίσει τους παίκτες, που θα πρέπει να του «καθαρίσουν» τον τελικό.

Ο σωστός μάνατζερ δεν δουλεύει για τον εαυτό του, αλλά για το αποτέλεσμα. Δουλεύει για το αφεντικό του και το επόμενο αφεντικό. Ο Σόλιντ, που όταν τον ρώτησαν αν σκοπεύει να μείνει για πάντα στον Ολυμπιακό είχε το θάρρος να απαντήσει «στον Ολυμπιακό έχω συμβόλαιο για δύο χρόνια», βάζει τα αποτελέσματα πάνω από τον εγωισμό του. Με αυτή τη νοοτροπία, όταν τελειώσει το συμβόλαιο δεν θα έχει πρόβλημα να βρει το επόμενο αφεντικό.



Ελπίζω μετά τις «ομορφιές» του ποδοσφαίρου της τελευταίας αγωνιστικής ο ΟΠΑΠ να μη βάλει ματς του ελληνικού πρωταθλήματος στο Στοίχημα μέχρι να έχει φύγει κάθε σημερινός παράγοντας. Η ζημιά δεν θα είναι η οικονομική, αλλά η ηθική, που θα τη νιώσει όλη η κοινωνία.

Ας πούμε ότι ο ΟΠΑΠ είχε βάλει τους αγώνες της Κυριακής στο κουπόνι. Τι θα έκανε με το Πανιώνιος-Ηρακλής, που δεν παιζόταν σε κανένα ευρωπαϊκό σάιτ; Ακόμα χειρότερα, τι θα έκανε με το Λεβαδειακός-Ολυμπιακός, που έτσι όπως κατέληξαν οι αποδόσεις ήταν σαν να έπαιζε ο Ολυμπιακός με τη Ρεάλ στη Μαδρίτη; Θα ακολουθούσε τις αποδόσεις των ξένων πρακτορείων; Θα ήταν σαν να ομολογεί ότι ο ΟΠΑΠ πιστεύει πως ο Ολυμπιακός δεν θα «χτυπήσει» το ματς. Ας πούμε ότι δημοσιογραφικά εμείς έχουμε δικαίωμα να εκτιμούμε κάποιες πληροφορίες για να καταλήγουμε στο συμπέρασμα. Ο ΟΠΑΠ τι θα κάνει; Θα διαλέγει εφημερίδες για την πληροφόρησή του ή θα προσλάβει ρεπόρτερ που θα έχουν πρωτογενές ρεπορτάζ για τις υποψήφιες ομορφιές;

Μία άλλη παράμετρος είναι ότι εκτός από τις πραγματικές πληροφορίες υπάρχουν και τα σότα. Κάποιος, είτε εσκεμμένα είτε επειδή θέλει να κάνει φιγούρα ότι είναι μέσα στα κόλπα, κυκλοφορεί μια πληροφορία μούφα για ένα ματς. Επειδή είμαστε λαός που λατρεύει τη συνωμοσία, η φήμη εξαπλώνεται σαν τη φωτιά. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο ΟΠΑΠ θα κερδίζει, αλλά οι χαμένοι θα τον κατηγορούν ότι έστησε τα ματς για να τους στείλει στον κουβά.

Υπάρχει, φυσικά, η περίπτωση οι ιδιοκτήτες των ομάδων να το παίξουν Αγιοι Φραγκίσκοι της Ασίζης. Οπως ο Φραγκίσκος είχε πει «Θεέ μου, συγχώρησε τις αμαρτίες μου, αλλά όχι ακόμα. Ασε με ακόμα μία μέρα να αμαρτήσω», τα αφεντικά να πουν «άσε μας ακόμα μία Κυριακή να κάνουμε μια τελευταία "ομορφιά". Να σωθεί τουλάχιστον ο Πανιώνιος. Αλλά από του χρόνου στη Σούπερ Λίγκα θα γίνουμε Εγγλέζοι. Θα τα "χτυπάμε" όλα τα ματς σαν τελικούς». Νομίζω ότι οι υποσχέσεις περί μεταμέλειας θα πρέπει να ληφθούν τόσο σοβαρά υπ' όψιν όσο και μιας χοντρής που αναβάλλει τη δίαιτα για τη Δευτέρα. Οταν θέλεις κάτι, δεν σε σταματάει η μέρα της εβδομάδας. Και όταν θέλεις να σταματήσεις τις ταρζανιές δεν είναι η ΕΠΑΕ που σε εμποδίζει, αλλά τα συμφέροντα και το χούι. Και ας υπενθυμίσω ότι πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι.

Βέβαια, το εύκολο είναι να το γυρίσουμε όλοι στο τραλαλά και να αρχίσουμε τις κοινοτοπίες ότι όλα στο ποδόσφαιρο μπορεί να συμβούν και ότι η μπάλα έχει κάνει και μουγγούς να μιλήσουν. Η τελευταία έκφραση βγαίνει από από μια ιστορία που είχε γραφτεί πριν από περίπου 50 χρόνια, αν θυμάμαι καλά στην «Ηχώ», η οποία έρχεται ασορτί με τα παραμύθια-αποτελέσματα του ελληνικού πρωταθλήματος.

Είναι η ιστορία του μουγγού κουλουρά, που όταν ο Ολυμπιακός σκοράρει στο Καραϊσκάκη, φωνάζει «γκολ» και ξαναβρίσκει τη φωνή του. Την ιστορία την έχω βρει σε ένα βιβλίο που γράφτηκε τη δεκαετία του '80 από έναν πανεπιστημιακό καθηγητή –δυστυχώς σήμερα είναι εξαντλημένο και το έχω σε φωτοτυπία. Την ιστορία τη θυμάμαι επειδή την είχα χρησιμοποιήσει στην ομιλία μου πριν από πέντε χρόνια στην ΕΣΗΕΑ, με θέμα τη δημοσιογραφική γλώσσα. Θα σας έγραφα αποσπάσματα από το άρθρο, που είναι ένα ξεκαρδιστικό δείγμα αθλητικογραφικής παπαρογραφίας, αλλά εννέα μήνες μετά τη μετακόμιση έχω ακόμα βιβλία σε κούτες.

Γράφοντας για την αθλητικογραφία, μου ήρθε το θέμα των τηλεοπτικών καλύψεων. Πρέπει να έχει περάσει μια δεκαετία από τότε που ανακαλύφτηκε το split screen. Είναι το ηλεκτρονικό μοίρασμα της οθόνης στα δύο, δείχνοντας δύο διαφορετικές εικόνες. Στον Alpha, όμως, κάποιος τηλεσκηνοθέτης πρέπει να το ανακάλυψε προχθές. Δεν εξηγείται διαφορετικά η εμμονή που έχουν στο κανάλι, εκεί που το ματς παίζεται να ρίχνουν ένα split screen και να εμφανίζουν τις φάτσες των δύο προπονητών από τους πάγκους. Αφού το αφήσουν τρία δευτερόλεπτα, ο τηλεπαρουσιαστής υποκύπτει στην τηλεπαπαρία. «Βλέπουμε, λοιπόν, τώρα τα πρόσωπα των δύο προπονητών στους πάγκους, με διαφορετικά συναισθήματα…». Εν τω μεταξύ, η μπάλα έχει πάει στην άλλη περιοχή, έχει βγει κόρνερ και όταν η εικόνα γυρίζει πάλι στο action προσπαθείς να μαντέψεις τι διάολο συνέβη και το έχασες…

Ακόμα περιμένω τον πρώτο παρουσιαστή που σε ματς Ιωνικός–Αιγάλεω στο τέλος της σεζόν θα δείξει split screen με τους προπονητές και θα πει «βλέπουμε τώρα τα πρόσωπα των δύο προπονητών, που παρακολουθούν το ματς με το ίδιο συναίσθημα βαριεστημάρας, αφού ξέρουν πως ό,τι και να γίνει ισόπαλο θα τελειώσει…». Η ομοιότητα ανάμεσα στη Λιβαδειά και τη Νίκαια ήταν ότι και τα δύο ματς τελείωσαν σε ατμόσφαιρα γαλήνης. Στη Λιβαδειά ο Ζωγράφος προσπαθούσε να σπάσει το ρεκόρ επιθετικών φάουλ που έχει δώσει ποτέ διαιτητής σε φορ. Φορ να έχει επτά φάουλ κατά και ένα υπέρ πρέπει να είναι ρεκόρ. Στη Νίκαια δεν υπήρχε ούτε καν Κωνσταντίνου, να προσπαθεί ο διαιτητής να τον συγκρατήσει μην κάνει κατά λάθος ζημιά. Το τελευταίο εικοσάλεπτο το μόνο που δεν έκαναν οι παίκτες ήταν να παρακαλέσουν τον διαιτητή να το λήξει, για να μη βασανίζονται και αυτοί και ο κόσμος.

Μιας και πηγαίνουμε φουλ για τη Σούπερ Λίγκα, εκτός από τις «ομορφιές» του ποδοσφαίρου να κοιτάξουν να μη χαλάσουν αυτή την ευρωπαϊκή εικόνα που δίνει το Δημοτικό Στάδιο της Νίκαιας. Επειδή όσοι πάνε αποδυτήρια από τα επίσημα βαριούνται να κάνουν τον κύκλο, βλέπεις μια πορεία που θυμίζει την «Κάθοδο των 9» του Σιόπαχα, αλλά στο πηγαινέλα. Μπροστά ο Κανελλάκης με το βαρύ βήμα και το σκυμμένο κεφάλι του προέδρου και ανθρώπου που έχει φάει τη νύχτα με το κουτάλι και δίπλα αναπληρωματικοί, αστυφύλακες, παράγοντες, παρατρεχάμενοι, γυμναστές, να κάνουν την πασαρέλα διασχίζοντας το γήπεδο. Οταν γίνει η Σούπερ Λίγκα, ελπίζω να κάνουμε εξαγωγή στυλ στο εξωτερικό, να περνάνε ο Αμπράμοβιτς με τον Μουρίνιο και δίπλα οι αστυφύλακες το χορτάρι του «Στάμφορντ Μπριτζ», να πάρουν λίγη από την αύρα της Νίκαιας οι ξενέρωτοι.