Ο καλός κ'αγαθός Μπάκε απέναντι στα πολιτισμικά σοκ (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το ερωτηματικό είναι η συμβατότητα. Του Σουηδού με τον Ελληνα παίκτη. Του Σουηδού με τον Ελληνα ρεπόρτερ. Του Σουηδού με τον Ελληνα οπαδό. Του Σουηδού, καθόλου λιγότερο σημαντικό, με τον Σπράι

Ο Χανς Μπακε, που εισέβαλε στην καθημερινότητά μας προτού καν αποσυρθεί από αυτήν ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι, είναι πολύ συγκεκριμένο πακέτο. Σταθμίζεται, εκ των προτέρων, με ακρίβεια. Ξέρεις τι παίρνεις. Τι βάζεις μες στο σπίτι. Καθαρή σκανδιναβική σχολή. Δίχως προσμίξεις και μπασταρδέματα. Η απόκλιση του πραγματικού απ' το αναμενόμενο, ελάχιστη έως ανύπαρκτη. Περίπου αποκλείεται η στατιστική πιθανότητα να βρεθείς προ εκπλήξεων.

Ο Μαλεζανι, πάλι, δεν ήταν (πολύ συγκεκριμένο πακέτο). Ηταν λίγο Ιταλός, έγινε και λίγο Ελληνας, είχε στοιχεία Βόρειου (Ιταλού), είχε και στοιχεία Νότιου (Ευρωπαίου), ήταν λίγο απ' όλα... και, κατ' ουσίαν, τίποτα. Φάνηκε τούτη η ανάκατη σαν σαλάτα «φιλοσοφία» στον πιο πιστό καθρέφτη: την εικόνα της ομάδας. Η μελαγχολία του αποχωρισμού είναι κατανοητή. Είναι, στα τελευταία εικοσιτετράωρα, και συμπαθητική. Δεν αλλάζει όμως την πραγματικότητα.
Η προσληψη του Μπάκε, όπου και να πήγαινε να δουλέψει στη Σκανδιναβία, θα προκαλούσε την ευμενέστερη προδιάθεση στις εφημερίδες και την κερκίδα. Εχει αίγλη. Ονομα αξιοπιστίας. Είναι καλός κ' αγαθός. Τη μεθεπόμενη Κυριακή, στη φιέστα τίτλου της Κοπεγχάγης, τον έχουν καλέσει (μολονότι ο προπονητής πια είναι άλλος) να 'ναι εκεί. Να τον τιμήσουν. Να συμμετέχει στις απονομές. Να απολαύσει το μερίδιό του. Κάτι σημαίνει.

Ο ίδιος Μπάκε τον Παναθηναϊκό τον αναλαμβάνει μέσα σε πυκνό νέφος επιφυλάξεων. Καλύτερα για τον ίδιο ίσως ετούτη η αφετηρία χαμηλών προσδοκιών. Αντί για θερινές πτήσεις στα σύννεφα. Οπως (καλύτερα για τον ίδιο) είναι και η αφετηρία απ' το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ στα μέσα Σεπτεμβρίου. Αντί για το σκληρό πρεσάρισμα του Τσάμπιονς Λιγκ απ' τις αρχές Αυγούστου. Γενικώς, ό,τι είναι «καλύτερα» γι' αυτόν, είναι το... κακό για το κλαμπ. Αλλά επί τούτου ο Μπάκε δεν φέρει καμία ευθύνη.

Οι επιφυλάξεις δεν είναι ντε και καλά πολεμική εναντίον του νέου τεχνικού. Είναι περισσότερο κοινή λογική. Ο Μπάκε διαθέτει πείρα. Είναι ήρεμος. Πράος. Σοβαρός. Πάντοτε ο ίδιος, δίχως πάνω και κάτω. Δεν χοροπηδάει, δεν κραυγάζει, πιθανόν δε να... σημειώνει (σε κάνα μπλοκάκι!) κιόλας. Πιστεύει στη δουλειά του, έχει την αυτοπεποίθηση ότι αυτή φέρνει αποτελέσματα. Παίζει 4-4-2, με τους τέσσερις χαφ στην ευθεία. Επικοινωνεί, με τους παίκτες και με τον Τύπο. Ομάδες του έχουν υπάρξει (λόγω ένδειας ταλέντου) boring, ενόσω ήταν (λόγω σκληρής εργασίας) και winning.

Ολ' αυτα εκει. Στη Δανία. Ολ' αυτά (στο τέρας του) εδώ τον κάνουν το τέλειο υποψήφιο θύμα αλλεπάλληλων πολιτισμικών σοκ. Από τα στοιχειώδη. Να ρωτήσει, π.χ., τον Τζίγκερ το πιο φυσικό: πότε αρχίζει το επόμενο πρωτάθλημα; Η απάντηση είναι... στο περίπου και αν, τελευταίο δεκαήμερο του Αυγούστου. Εως τα δύσκολα. Η επιβίωση, το επόμενο πρωινό του δυνατού στραπάτσου. Οταν είχε πάθει, Ιούλιο μήνα, το κάζο της Γκόριτσα (0-5), την άλλη μέρα στο προπονητήριο έκανε την ψύχραιμη ανάλυσή του με τους ποδοσφαιριστές, αλλά και με τους δημοσιογράφους. Συμφώνησαν, έστω συνέκλιναν στην εκτίμηση, για τα αίτια κι απλώς πήγαν παρακάτω. Εδώ εννοείται δεν θα υπήρχε κανένα έλεος.

Το ερωτηματικό συνεπώς δεν είναι η ικανότητα. Τέτοιο ερωτηματικό θα 'ταν (εκ μέρους μας) από αγένεια έως ηλιθιότητα. Το ερωτηματικό είναι η συμβατότητα. Του Σουηδού με τον Ελληνα παίκτη. Του Σουηδού με τον Ελληνα ρεπόρτερ. Του Σουηδού με τον Ελληνα οπαδό. Του Σουηδού, καθόλου λιγότερο σημαντικό, με τον Σπράι. Ο Σπράι δεν είναι ο πάσα ένας γυμναστής που θα αντιληφθεί εαυτόν ως το σύνηθες συμπλήρωμα του τεχνικού επιτελείου. Ο Σπράι μπορεί να αντιληφθεί εαυτόν μονάχα ως έχοντα το γενικό πρόσταγμα στο κομμάτι του.

Ο Σπράι είναι το σούπερ κεφάλαιο. Με το σούπερ, στην Παιανία, συμβόλαιο. Και μολονότι Αγγλος, η ιδιοσυγκρασία του και οι αντιλήψεις του «κουμπώνουν» πιο πολύ με τη βραζιλιανο-πορτογαλική μέθοδο. Εντεκα μήνες δουλειά σε ευθεία γραμμή. Δίχως δραστικές αυξομειώσεις. Οχι (αυτό που εμείς έχουμε συνηθίσει) ένα δίμηνο ξεπάτωμα στην προετοιμασία. Κι ύστερα εννέα χαλαροί μήνες με (... δίτερμα και) μικροπαρεμβάσεις σκλήρυνσης του προγράμματος ανάλογα με το καλεντάρι. Ανάλογα δηλαδή με το εάν έρχεται ντέρμπι κατά του Ολυμπιακού (οπότε αποφορτίζουμε για να 'χουμε φρεσκάδα) ή διακοπή του πρωταθλήματος (οπότε φορτώνουμε για να έχουμε).

Για τον Φερναντο Σάντος ή για τον Μουρίνιο παλαιότερα, ο Σπράι ήταν ευλογία. Για τον Μαλεζάνι, ο Σπράι ήταν πρόβλημα. Μεγαλύτερο απ' το πρόβλημα της κυρίας Μαλεζάνι. Ο Παναθηναϊκός έχει χρέος και φυσικά συμφέρον ο Σπράι να 'ναι λύση, αντί πρόβλημα, για τον Μπάκε.