Η ιστορία της ομορφιάς είναι γεμάτη δάκρυα (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Σοκαρισμένος ακόμα από το θέαμα των αγώνων της Κυριακής, προσπαθώ να συνέλθω. Η θεία μου η Λουκρητία, που έχω την υποψία ότι είναι η μόνη γυναίκα που με αγάπησε και τη βεβαιότητα ότι είναι η μόνη που αγάπησα (μιας και τα γούστα μου είναι άλλα –και αντίθετα με πολλούς δεν τα έχω κρύψει), μου έφερε να διαβάσω το καταπληκτικά επίκαιρο βιβλίο του συναδέλφου σημειολόγου Ουμπέρτο Εκο με τίτλο «Η ιστορία της ομορφιάς» (Εκδόσεις Καστανιώτη).

Ο Θόδωρος, ο οδηγός μου, είπε ότι στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, δίπλα σε ένα αγόρι του Μοντιλιάνι και ένα γλυπτό του Ρισάρ υπάρχει μία μεγάλη φωτογραφία του Αχιλλέα Μπέου! Κουταμάρες. Οσο και να το έψαξα, δεν τη βρήκα. Βρήκα μόνο έναν ενδιαφέρoντα ορισμό της ομορφιάς κατά την ελληνική παράδοση.

«Στα ελληνικά», γράφει ο Εκο, «ωραίο είναι καθετί που βρίσκεται στην ώρα του και όμορφο το εύμορφο, αυτό που έχει καλή μορφή. Το άσχημο, αυτό που δεν έχει σχήμα». Τα αποτελέσματα της τελευταίας αγωνιστικής, ως εκ τούτου, δεν ήταν όμορφα, ήταν ωραία: ακριβώς επειδή ήρθαν την κατάλληλη ώρα…

Λεπτομέρειες, θα πεις, αγαπητέ αναγνώστη. Φυσικά. Ομως είναι αυτές οι λεπτομέρειες που εν τέλει καθορίζουν τη διαφορετικότητα των ομάδων. Χθες π.χ. είδα στο πρωτοσέλιδο του «Score» μία πολύ ωραία φωτογραφία της ιστορίας του Ολυμπιακού. Η ιστορία του Ολυμπιακού έχει τη μορφή μιας ξεβράκωτης κοπέλας, που μοστράρει τον σχεδόν αποκρουστικό, γυμνασμένο και τουρλωτό, θα τον χαρακτήριζα, πισινό της στο κοινό, που δεν ντρέπεται να βλέπει τέτοια πράγματα…

Πού είναι η λεπτομέρεια; Κάποιος βλακωδώς θα πίστευε ότι πρόκειται για τη φωτογραφία της ιστορίας της ΑΕΚ αμέσως έπειτα από εκείνο το καταπληκτικό ματς της «Ενωσης» με τον ΟΦΗ στη Νέα Φιλαδέλφεια, που κρίθηκε υπέρ των φιλοξενουμένων με ένα γκολ του Κιάσσου από τη σέντρα και ενώ προηγουμένως είχε κυκλοφορήσει στα αποδυτήρια η ατάκα ότι «ο κόουτς θα στενοχωρηθεί αν υποβιβαστεί η ομάδα του». Ομως όποιος το σκέφτεται αυτό κάνει λάθος. Η ιστορία της ΑΕΚ δεν είναι ίδια με την ιστορία του Ολυμπιακού. Εχει διαφορετικό σεξ απίλ. Εχει κάτι το πιο γατουλέ. Το πιο τίγρικο…

Η ανάγνωση των χθεσινών εφημερίδων θα έλεγα ότι μπέρδεψε ακόμα πιο πολύ τις έτσι κι αλλιώς άτακτες σκέψεις μου.

Αδυνατώ π.χ. να καταλάβω τι ήθελε να πει ο παίκτης της Λάρισας Χρήστος Πούτας όταν, μιλώντας για τον Γιώργο Δώνη, είπε ότι νιώθει άτυχος που γνώρισε τον προπονητή του στα 19 του χρόνια, διότι πάνω απ' όλα είναι σπουδαίος άνθρωπος. Πότε, άραγε, ήθελε να γνωρίσει τον Δώνη; Στο δημοτικό για να παίζουν μακριά γαϊδούρα ή στο γυμνάσιο για να παίζουν τρίλιζα;

Το λέω επειδή στο συγκεκριμένο ματς της Λάρισας δεν μου φάνηκε να υπήρχε ένταση: ο νεαρός έπρεπε να είναι πιο σαφής! Ας παραδειγματιστεί από τον μεγάλο ηγέτη της Παναχαϊκής Κώστα Μακρή, που στο τέλος του αγώνα της ομάδας του με τον Ολυμπιακό Βόλου ήταν καταπέλτης: «Τώρα», δήλωσε, «κάποιοι έχουν αγοράσει μαντίλια και κλαίνε». Πολύ σωστά. Η συγκίνηση ήταν το χαρακτηριστικό του ματς της Πάτρας. Ο πιο συγκινημένος ήταν ο διαιτητής Κοντογιαννίδης, που αφού έβγαλε δεύτερη κάρτα στον παίκτη των γηπεδούχων Γιάνκοβιτς, συναισθηματικά φορτισμένος όπως ήταν ξέχασε να τον αποβάλει! Του το θύμισαν και το έκανε τέσσερα λεπτά αργότερα (!), συμμετέχοντας με τον τρόπο του στη δημιουργία νέων κανονισμών για το καλό του ποδοσφαίρου…

Οι δηλώσεις αυτή την Κυριακή ήταν πιο θεαματικές από το ποδόσφαιρο που παίχτηκε στους αγωνιστικούς χώρους. Κάποιες από τις καλύτερες τις έκανε ο Γαλλομαροκινός προπονητής του Εθνικού Αστέρα Καλίντ Κάραμα (ή Καραμά για τους φίλους και κάποιους κολλητούς). «Δεν θέλω», είπε, «να πάω στον Βόλο για το ματς με τον Ολυμπιακό, έχω κουραστεί από αυτό το θέατρο που βλέπω».

Από πού κι ως πού κουράζει το θέατρο; Στον Κάραμα θα ήθελα με όλη μου τη συμπάθεια να αφιερώσω το τελευταίο τραγούδι της Ελενας Παπαρίζου:

«Έρωτα πουλάς, τάζεις γη κι ουρανό,
oops, το λένε γαλλικά ζιγκολό.
Ονειρα πουλάς σε καρδιά και μυαλό,
μα δεν σε θέλω, άσ' το πια, ζιγκολό.
Ερωτα πουλάς και φθηνό ανδρισμό,
πού την έχεις την καρδιά, ζιγκολό;
Χτύπα και φύγε, το αίσθημα πνίγε,
δεν κάνει στη δουλειά σου καλό».

(Νομίζω ότι με τα σοφά λόγια του άσματος θα συμφωνούσαν άλλοι κι άλλοι…)

Πάνω απ' όλα, πάντως, αυτή ήταν η Κυριακή του Νίκου Αναστόπουλου, που έφτασε πλέον ένα βήμα από την Α' Εθνική, καθοδηγώντας τον Αρη, τον θεό του πολέμου, σε θριάμβους χωρίς προηγούμενο.

Οχι, φίλε αναγνώστη, δεν υπερβάλλω. Το μέγεθος της σύγχυσης που επικρατεί στον Αρη (που ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο παραλίγο να μην ανέβει…) μπορεί να το διακρίνει κανείς στα μικρά πράγματα. Στο γήπεδο του Αιγάλεω, αμέσως μετά το τέλος του ιστορικού ματς με το Χαϊδάρι, ο «Αναστό» χρειάστηκε να καθυστερήσει τη συνέντευξη Τύπου επειδή δύο ρεπόρτερ της ομάδας είχαν χάσει τον δρόμο για την αίθουσα.

Αν δύο ρεπόρτερ του Αρη (τα ονόματα των οποίων ειλικρινά λυπάμαι που δεν τα γνωρίζω…) χάθηκαν στο «Σταύρος Μαυροθαλασσίτης», σκεφτείτε πόσο δύσκολο ήταν για τον Αρη να βρει τον δρόμο για την Α' Εθνική!

(Δεν σας ζητάω ούτε καν να βάλετε στο μυαλό σας τι θα συνέβαινε αν αυτοί οι δύο κολοσσοί βρίσκονταν στο «Μπερναμπέου» ή στο «Καμπ Νου». Το πιθανότερο είναι ότι για χάρη τους θα ξανάβγαινε στον αέρα η ιστορική εκπομπή του Πρώτου Προγράμματος της ελληνικής ραδιοφωνίας, στην οποία αναζητούνταν μέσω του Ερυθρού Σταυρού οι πρόσφυγες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου…).

Ξέφυγα, όμως, από το θέμα. Η Κυριακή ανήκει στον «Αναστό». Οποιος τον είδε στο Χαϊδάρι να χαιρετίζει το πλήθος ως άλλος Ανδρέας Παπανδρέου, όποιος τον άκουσε να εμψυχώνει τον Βελώνη λέγοντάς του ενώ καιγόταν ο κόσμος «θα σε βάλω και θα το βάλεις…», όποιος κατάλαβε το μυστηριακό θεολογικό μήνυμα της δήλωσης «καλά να είναι ο Θεός και θ' ανέβουμε», όποιος πρόσεξε ότι τον χειροκρότησαν και οι λιγοστοί φίλαθλοι του Χαϊδαρίου (στην πραγματικότητα κάποιοι μεταμφιεσμένοι ΠΑΟΚτσήδες…), δεν μπορεί παρά να συγκινήθηκε.

Το βράδυ της Κυριακής ο allenatore πήγε στον Νίκο Βέρτη στο «Ποσειδώνιο» και αποθεώθηκε. Τον χαιρέτησαν μέχρι και ο Γκούμας, ο Χαραλαμπίδης και ο Γκέκας, που ήταν εκεί κι έπνιγαν τον πόνο τους για τη φυγή του Μαλεζάνι…

Παιδιά, μην ανησυχείτε. Ο καλός Αλμπέρτο –το 'πε και στη συνέντευξη Τύπου– θα μείνει για πάντα όπως στο σκίτσο: ένας απλός στρατιώτης του Παναθηναϊκού…