Xτίζοντας την επόμενη ΤΣΣΚΑ (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Αποχαιρετώντας τη φετινή ευρωπαϊκή σεζόν (την πρώτη που έζησα εκ του σύνεγγυς από την αρχή έως το τέλος, λόγω Σούπερσπορτ), νομίζω ότι τα μηνύματα για τις ελληνικές ομάδες-ιδίως τον Παναθηναϊκό- είναι παρόμοια με τα περσινά. Η ομάδα με την οποία διεκδίκησαν οι «πράσινοι» την ανάκτηση του ευρωπαϊκού σκήπτρου ήταν καλή, αλλά όχι αρκετά καλή.

H συνταγή την οποία προσπαθεί να μετατρέψει σε γιατρικό ο Ομπράντοβιτς απέτυχε διπλά. Δεν ήταν μόνο ο Παναθηναϊκός που έμεινε μακριά από τον μεγάλο στόχο του. Ηταν και η Μπαρτσελόνα. Ομάδες που έδωσαν την έμφαση στο περιφερειακό παιχνίδι και λησμόνησαν να γεμίσουν τη ρακέτα τους αποδείχθηκαν υπερβολικά «λάιτ» όταν άρχισαν τα ζόρια.

Ελεύθερο και ωραίο μπάσκετ παίζει και η Μακάμπι, μόνο που αυτή χτίστηκε γύρω από τους Βούισιτς, Μπάστον και το πολυσύνθετο ταλέντο του Πάρκερ. Οχι γύρω από τα τρίποντα του Σόλομον. Ακόμα και η ΤΣΣΚΑ κυριάρχησε όταν στηρίχτηκε στο πληθωρικό μέσα-έξω παιχνίδι των Παπαλουκά-Βάντερπουλ και στα γερά κορμιά των Σμόντις, Ζεβροσένκο, Βαν ντεν Σπίγκελ. Εάν περίμενε σωτηρία από τα τρίποντα του Λάνγκντον και του Χόλντεν, θα ζούσε ένα καινούργιο 2005 ή 2004 ή 2003.

Πέρυσι τέτοιες μέρες λέγαμε ότι ο Παναθηναϊκός χρειάζεται (όχι μόνο καλύτερους ψηλούς, αλλά και) τον... Ολυμπιακό για να προχωρήσει ένα βήμα μπροστά. Εκτός συνταρακτικού απροόπτου, η επόμενη χρονιά θα τον βρει πιο σκληραγωγημένο. Πριν φτάσει η ώρα για τα πλέι οφ της επόμενης Ευρωλίγκας, θα έχει παίξει 6-7 ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, ντέρμπι αληθινά και δύσκολα, όχι σαν τα ψευδεπίγραφα των ετών που προηγήθηκαν. Διαβάζεται και αντίστροφα αυτό. Πριν φτάσει η ώρα για τα πλέι οφ της επόμενης Ευρωλίγκας, ο Ολυμπιακός θα έχει δοκιμάσει τα δόντια του 6-7 φορές απέναντι στο υπερβολικά σκληρό για ελληνικές ομάδες πετσί του Παναθηναϊκού.

Το 'να χέρι νίβει τ' άλλο, και τα δυο το πρόσωπο. Μακάρι να υπάρξει και τρίτος πόλος εξουσίας, αν και δεν φαίνεται από κάπου φως, τουλάχιστον όχι λαμπρό. Η σκέψη της συμμετοχής στο φάιναλ φορ της Αθήνας θα οιστρηλατήσει ασφαλώς και τις τρεις ελληνικές ομάδες που θα παίξουν στην Ευρωλίγκα.

Μένει να δούμε πώς θα κινηθούν μόλις ανοίξει το παζάρι. Θα ποντάρουν άραγε στο ελληνικό αίμα; Ορισμένοι από τους αξιόλογους «γκασταρμπάιτερ» του ελληνικού μπάσκετ είναι «untouchable», άλλοι όμως έχουν συμβόλαια που σπάνε ή μένουν ελεύθεροι. Θα ρίξουν χρυσάφι στα πόδια κάποιου από αυτούς ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός; Ο υπέροχος Παπαλουκάς απέδειξε στην Πράγα ότι ο οίστρος του Βελιγραδίου είναι παρατεταμένος. Η ΤΣΣΚΑ τον ανταμείβει με πακτωλό χρυσού, όπως και η Ντιναμό τους Παπαδόπουλο, Φώτση. Το ρωσικό δολάριο αγόρασε το ευρωπαϊκό μπάσκετ, όπως -ειρήσθω εν παρόδω- αγόρασε και το αγγλικό ποδόσφαιρο. Με την καλή έννοια πάντοτε...

Για τους ακραιφνείς μπασκετικούς, η επιστροφή της ΤΣΣΚΑ στον θρόνο είναι ευπρόσδεκτη. Το χθες πρέπει να τροφοδοτεί το αύριο, όχι να γίνεται μουσειακό απολίθωμα τύπου Βαρέζε. Για τον ουδέτερο παρατηρητή, το τέλος της μίνι δυναστείας της (αντιπαθητικής στα μάτια των πολλών) Μακάμπι αποτελεί ευχής έργον. Το «μολών λαβέ» ακούγεται πιο ελκυστικό στα ρωσικά, παρά στα εβραϊκά. Στα πρώτα γκάλοπ για τη νέα σεζόν νομίζω ότι τα ονόματα των ελληνικών ομάδων θα βρεθούν στην κορυφή, πάνω κι από αυτό των νυν πρωταθλητών. Το όνομα της ΤΣΣΚΑ του 2006 δεν προκαλεί δέος όσο αυτό της Μακάμπι. Με ή χωρίς Παπαλουκά...