Ρίσκο και σημάδι αλλαγής (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ πριν από πόσα χρόνια ήρθε από τη Λατινική Αμερική κάποιος παίκτης κι έκανε σπουδαία καριέρα στον Ολυμπιακό. Μερικές φορές η αγάπη των οπαδών για κάποιους παίκτες μπλέκει την πραγματικότητα. Στο λιμάνι αγαπάνε τους μυστήριους τόσο πολύ, που πιστεύει κανείς ότι στον Ολυμπιακό όποιος έρχεται από τη Λατινική Αμερική κάνει καριέρα. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Αν και δεν πιστεύω ότι τα όσα έχουν κάνει στον Ολυμπιακό οι Λάτιν έχουν σχέση με τη μεταγραφή του Μπόρχα. Αυτή από μόνη της είναι κάτι καινούργιο.

Ο Ριβάλντο δεν μετράει. Ηρθε από τη Βραζιλία, αλλά προηγουμένως ήταν στην Ευρώπη πολλά χρόνια. Ο Καστίγιο ήρθε μικρούλης, εδώ έγινε ποδοσφαιριστής. Ο Ζε Ελίας ήρθε από την Ιταλία, ο Σούρερ με τον Ζιοβάνι από την Ισπανία. Ο Μπερμούδες δεν έδειξε τι αξίζει –δεν τον βοήθησε και κανένας σοβαρά για να το κάνει. Ο Αλβες ήρθε από την Ουρουγουάη, αλλά δεν τα κατάφερε. Ούτε και ο Εστάι. Και οι δύο είχαν συμπάθειες, αλλά μικρή προσφορά. Καλός ήταν ο Μπάριος, αλλά αληθινή καριέρα έκαναν ο Βιέρα, ο Λοσάντα, ο Εσταβίγιο. Εχουμε πάει ήδη 20 χρόνια –και βάλε– πίσω.

Ρίσκο

Μόνο αυτό το στατιστικό δείχνει ότι η μεταγραφή του Μπόρχα είναι ένα μεγάλο ρίσκο. Μπορεί να σου βγει Τουρέ (αν και η σύγκριση είναι λανθασμένη, μιας και ο Αφρικανός άσος είχε ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική κουλτούρα πριν έρθει στην Ελλάδα), μπορεί όμως και να σου βγει Αμποάγκουε. Μόνο που με τα αμλετικά διλήμματα δεν κάνεις προκοπή: προκοπή κάνεις όταν τολμάς. Ο Ολυμπιακός τολμάει να πάρει το ρίσκο και δεν πιστεύω ότι έκανε λάθος: ο παίκτης αξίζει μία ευκαιρία. Εστω κι αν πληρώθηκε κάτι παραπάνω: αν όντως δόθηκε ένα εκατομμύριο ευρώ για έναν ποδοσφαιριστή του οποίου το συμβόλαιο έληγε τον Δεκέμβριο, μαγκιά τού μάνατζερ που τα πήρε. Για το πώς ξοδεύει τα λεφτά του ο Κόκκαλης δεν μας πέφτει λόγος.

Κουμάντο

Η πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση της ιστορίας είναι γιατί πήρε ο Ολυμπιακός τον Μπόρχα. Μη βιαστεί κάποιος να πει «επειδή τον ήθελε ο Σόλιντ». Ο Σόλιντ ήθελε πέρυσι και τον Ντραγκουτίνοβιτς, τον Μπενζά και τον Ιβερσεν: δεν πήρε κανέναν από τους τρεις. Στη συγκεκριμένη ερώτηση η σωστή απάντηση είναι ότι ο Ολυμπιακός απέκτησε τον Μπόρχα επειδή κάτι μοιάζει να αλλάζει στη στρατηγική και τη νοοτροπία του Σωκράτη Κόκκαλη. Νομίζω ότι για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια ο Κόκκαλης μοιάζει να εμπιστεύεται έναν προπονητή που λειτουργεί και σαν τεχνικός διευθυντής. Μέχρι τώρα ο πρόεδρος του Ολυμπιακού παρακολουθούσε τους προπονητές εξ αποστάσεως και για το ρόστερ της ομάδας άκουγε διάφορους άλλους μέχρι να αποφασίσει. Τώρα κουμάντο για το ποιος θα είναι του χρόνου στον Ολυμπιακό (μοιάζει να) κάνει ο Σόλιντ.

Νάνι

Πριν από τρία χρόνια, με προπονητή τον καλόβουλο Προτάσοφ π.χ., ο Ολυμπιακός δεν θα αποκτούσε ποτέ τον Νε, δηλαδή κάποιον που προέρχεται από τραυματισμό και δεν έχει διεθνείς συμμετοχές. Δεν θα έπαιρνε ποτέ τον Μπούτινα από τη στιγμή που έχει τον Νικοπολίδη και τον Γιάννου. Δεν θα έψαχνε τον Ντομί ενώ υπάρχουν ο Γεωργάτος, ο Μπουλούτ και ο Βενετίδης. Για τον Μπόρχα δεν το συζητάω καν. Από τη στιγμή που στις κασέτες που κυκλοφορούν δεν φαίνεται να κάνει ζογκλερικά, ο Ολυμπιακός θα συζητούσε για τον Νάνι και τον Φιγκερόα διότι έχουν πιο ωραία παρατσούκλια: τι να το κάνεις το «καγκουρό» όταν μπορείς να πάρεις τον «Ελ πιστολέρο»;

Μια-δυο

Δεν θέλω να είμαι ισοπεδωτικός ή άδικος. Πάντα –και– οι τεχνικοί του Ολυμπιακού μπορούσαν να κάνουν μια-δυο μεταγραφές. Ηρθε π.χ. ο Κούζμπα με υπόδειξη του Προτάσοφ, ο Χούτος με τις ευλογίες του Μπιγκόν, ο πολυσύνθετος Νόβακ συστημένος από τον Κάτανετς, ο Ρέζιτς επειδή τον ήθελε ο Μπάγεβιτς. Ομως για πρώτη φορά φαίνεται να γίνεται τόσο πολύ αυτό που θέλει ο προπονητής και για πρώτη φορά δεν γεννιούνται διλήμματα. Μέχρι τώρα η όποια πρόταση του κόουτς συνήθως αποκτούσε αντίπαλο. Ο Ματζουράκης έλεγε «Γκίλκα» κι ερχόταν ο Ζε Ελίας. Ο Μπάγεβιτς έλεγε «Τσούρσιτς» κι ερχόταν ο Οφορίκουε, ο Λεμονής «Ντελγκάδο» κι ερχόταν ο Ρόμπερτς. Ο ίδιος ο Σόλιντ έλεγε «Ντραγκουτίνοβιτς» και προέκυπτε ο Μπουλούτ, «Μπενζά» κι έβλεπε τον Ντάνι, «Ιβερσεν» και του εμφανιζόταν ο Μπαμπαγκίντα. Δεν λέω ότι οι απαιτήσεις των προπονητών ήταν πάντα σωστές –ίσα ίσα. Απλώς επισημαίνω ότι ο τελικός λόγος ήταν του προέδρου και τα δικά του γούστα δεν συμβάδιζαν πάντα με αυτά του εκάστοτε κόουτς.

Αδυναμίες

Τώρα συμβαδίζουν; Οχι, κι αυτό είναι το ωραίο της ιστορίας! Ο Κόκκαλης αμφιβάλλω αν έχει ιδέα για το πώς παίζει ο Νε ή ο Ντομί ή ο Μπόρχα. Απλώς εμπιστεύεται απόλυτα τον Σόλιντ, επειδή πιστεύει ότι ανακάλυψε στο πρόσωπό του όχι απλώς έναν καλό μάνατζερ, αλλά έναν άνθρωπο που μπορεί να βοηθήσει τον Ολυμπιακό να ξεπεράσει χρόνιες οργανωτικές αδυναμίες. Πιο πολύ κι από έναν καλό προπονητή, ο Κόκκαλης πιστεύει ότι βρήκε ένα εξαιρετικό στέλεχος εταιρείας. Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν αύριο δήλωνε ότι ευχαρίστως θα έκανε τον Σόλιντ επιτελικό της Ιντρακόμ! Κι εκεί, από ό,τι ξέρω, ψάχνει τέτοιου είδους ανθρώπους…

Πρόοδος

Πιθανότατα στο μυαλό του προέδρου του Ολυμπιακού γεννιέται σοβαρά ο προβληματισμός πώς ακριβώς θα είναι ο Ολυμπιακός της επόμενης ημέρας. Μέχρι τώρα ο Ολυμπιακός κινιόταν με την «ατσαλοσύνη» του «εδώ και τώρα». Ο Μπόρχα είναι ένας παίκτης για το μέλλον. Δεν είναι κράχτης. Είναι ένα πείραμα: αν βγει, είναι 100% βέβαιο ότι θα δοθεί ακόμα μεγαλύτερη προσοχή σε τέτοιου είδους αγορές, δηλαδή ακόμα πιο πολύς Σόλιντ στο επίκεντρο της προσοχής του Κόκκαλη. Που στην προκειμένη περίπτωση συμπεριφέρεται πραγματικά σαν πρόεδρος ομάδας κι όχι σαν οπαδός, εμψυχωτής ή φύλαρχος. Επισημαίνω τη διαφορά διότι τη θεωρώ πρόοδο…

Ψηστήρι

Στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου (karpetshow@yahoo.gr) φτάνουν κάθε μέρα πολλές επιστολές. Σε μία από αυτές, χθες μόλις, ο φίλος αναγνώστης Γρηγόρης Μπάκος μού επισημαίνει τα εξής:
«Αυτό που αξίζει κανείς να διαβάζει στις αθλητικές εφημερίδες είναι οι δηλώσεις των πρωταγωνιστών! Αρχίζω με τον κ. Μπάκε. Σε συνέντευξή του στη σουηδική τηλεόραση, μόλις του έδειξαν κάποια επεισόδια από παλιά ματς ΑΕΚ-ΠΑΟ είπε ότι αυτά γίνονταν παλιά και ότι μετά το Εuro 2004 όλα άλλαξαν! Μάλλον οι φωτιές και τα πλακάκια στην Τούμπα δεν έχουν φτάσει ακόμα στην υπερσύγχρονη sverige tv!

Από την άλλη, ο νεοαποκτηθείς Φέλιξ Μπόρχα δήλωσε στη "SportDay" σήμερα ότι η κατάκτηση του Εuro τον εξέπληξε, διότι δεν γνώριζε ότι είχαμε τόσο καλό ποδόσφαιρο!

Συμπεράσματα: 1) Η αφέλεια δεν έχει σύνορα και είναι διαπλανητική –Σουηδία, Εκουαδόρ. 2) Οι Ελληνες τελικά είναι οι σκληρότεροι κριτές του εαυτού τους, επειδή δεν ασπάζονται το "ο κόσμος το 'χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι"!».
Επειδή ρωτάει τι νομίζω για όλα αυτά, θα ήθελα να του επισημάνω τα εξής: και ο Μπάκε και ο Μπόρχα καταθέτουν στην πραγματικότητα την ελπίδα τους ότι η επιλογή τους είναι η καλύτερη δυνατή. Πίσω από τα λόγια τους διακρίνεις τη διάθεσή τους να έρθουν εδώ και να πετύχουν: δεν το βρίσκω καθόλου άδικο αυτό. Θα μου πεις, η διάθεση αυτή στηρίζεται κυρίως από μια έλλειψη γνώσης της ελληνικής πραγματικότητας. Πολύ σωστά. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση αυτό σημαίνει ότι το «ψηστήρι» που τους έχει γίνει για να πουν το «ναι» απέδωσε. Ασε που το «ψηστήρι» δείχνει ότι τους ήθελαν και τους πήραν. Αν δεν θέλεις κάποιον, τον τρομάζεις λέγοντάς του την (ελληνική) πραγματικότητα, αν τον θες του λες ένα ψεματάκι, τον καθησυχάζεις πως όλα είναι καλύτερα από αυτό που νόμιζε. Στις συγκεκριμένες ιστορίες το να δημιουργήσεις λίγο ενθουσιασμό σε αυτόν που έρχεται στην Ελλάδα δεν είναι λάθος. Ετσι κι αλλιώς, όπως λέει κι ο καλός Σόλιντ, μένοντας εδώ όποιος έρχεται γίνεται σοφότερος! Ας έχει τουλάχιστον την όρεξη να μας γνωρίσει…