Οι αλόγιστες σπατάλες του ΟΦΗ και οι αιματηρές οικονομίες του Λεβαδειακού(Αλ.Σπυροπουλος)

Ομάδα με δίδυμο στην επίθεση Μαχλά-Νουαφόρ είναι για να διεκδικεί έξοδο στο Ιντερτότο. Ομάδα με δίδυμο στην επίθεση τους Αλβανούς, Μπούσι-Γκούρμα, είναι για να διεκδικεί (και, μάλλον, να μην πετυχαίνει) άνοδο απ' τη Β' στην Α' Εθνική.
Ο ΟΦΗ, με γνώμονα το ρόστερ του (αλλά και τη φανέλα του, και την ιστορία του, και τον κόσμο του, και την έδρα του, και τη δυναμική του) «έπρεπε» να ευρίσκεται εκεί που είναι σήμερα η Λάρισα κι ο Ατρόμητος. Τουλάχιστον.
Ο Λεβαδειακός, με γνώμονα το δικό του ρόστερ (αλλά κι όλα τα υπόλοιπα του σετ), «έπρεπε» να διαγωνίζεται, το πολύ-πολύ, στήθος με στήθος με τον Θρασύβουλο Φυλής!

Είναι η χαοτική απόσταση που, στην πράξη, συρρικνώθηκε. Και φτάνουμε, τελευταία αγωνιστική την άλλη Κυριακή, ΟΦΗ και Λεβαδειακός να μονομαχούν. Ενα ματς, μία θέση στη μεγάλη κατηγορία, «μία χρονιά» που λένε. Ενα ματς, νορμάλ για 4-0. Στις συγκεκριμένες συνθήκες, πόσο; Ουδείς ορκίζεται.

Ολη τη χρονιά, που τώρα απεγνωσμένα μάχεται να περισώσει, ο ΟΦΗ σπαταλούσε αλόγιστα. Εχανε χρόνο, παιγνίδια, ηρεμία, αυτοεκτίμηση. Ολη τη χρονιά ο Λεβαδειακός τη διάνυσε ευρισκόμενος μονίμως σε θέση πάνω από την κόκκινη γραμμή. Είναι, ήδη, άθλος.

Ο ΟΦΗ «ακύρωσε» την ποιότητα, και τις δυνατότητες, του υλικού του. Κάτω από το top-6 του πρωταθλήματος, δεν είναι πολλές οι ομάδες που διαθέτουν (όχι μόνο Μαχλά και Νουαφόρ, επιπλέον) Σηφάκη, Ντάβιντσον, Χατσατριάν, Κωνσταντινίδη, Ντεγιάνοφ, Ισά, ακόμη και Οφορίκουε.

Μ' όλη τη συμπάθεια στα παιδιά του Λεβαδειακού (ειλικρινή συμπάθεια, διότι ο καθένας απ' αυτούς πέτυχε, με εμφανή υπερπροσπάθεια, τη μικρή υπέρβασή του...), πόσοι απ' αυτούς θα είχαν θέση στην ενδεκάδα του ΟΦΗ; Ο Ρούσεφ, ενδεχομένως, ναι. Ένας. Δεύτερος; Δύσκολο.

Πέρα από τα γύρω-γύρω, βασικός (αγωνιστικός) λόγος που «ακύρωσε» τις δυνατότητες του ΟΦΗ είναι ότι, μες στη χρονιά, ποτέ κι από κανένα προπονητή δεν λύθηκε το κρίσιμο ζήτημα. Η, τρόπον τινά, «απαίτηση» όλο το παιγνίδι της ομάδας να (υπάρχει, θαρρείς, για να κατευθύνεται και να) καταλήγει στον Μαχλά. Αυτό (συμβαίνει «εξ ορισμού» με τις ομάδες που δουλεύουν «για να» καταλήγουν στον Ενα) δημιούργησε περισσότερα προβλήματα απ' όσες λύσεις έδωσε.

Την ίδια ώρα, ο Λεβαδειακός εξάντλησε την ποιότητα του υλικού του σε ποσοστό περίπου... 140%. Σαν σωληνάριο οδοντόκρεμας, ή μπουκάλι κέτσαπ, που δεν έχει άλλο μέσα. Κι όμως, το πιέζεις ή το κουνάς ώσπου να πέσει και η τελευταία σταγόνα. Με τα ψέματα απομύζησαν αποτελέσματα στο 1-0 και στο 0-0, δεν διασύρθηκαν πουθενά (ενώ ο ΟΦΗ εισέπραξε και δύο τεσσάρες, στο Περιστέρι και το Καραϊσκάκη...), πουθενά δεν έχασαν την οργάνωσή τους. Αυτό τους κράτησε ζωντανούς, όρθιους ως το φινάλε. Το «οικονομικό», ελλείψει άλλης διαθέσιμης επιλογής, ποδόσφαιρο. Αιματηρές οικονομίες.

Εάν υποβιβαστούν, του χρόνου στην Α' Εθνική η έλλειψή τους δεν θα 'ναι, ακριβώς, αισθητή. Υποβιβαστούν, δεν υποβιβαστούν, ωστόσο, εκείνο που επιβεβαιώνεται (εμείς, στην Καλλιθέα, το ξέραμε...) είναι ότι ο Τάκης Λεμονής είναι ο καλύτερος μεταξύ των Ελλήνων σαρανταπεντάρηδων «προπονητών καριέρας».

Με την υποσημείωση ότι ο Σάββας Κωφίδης δεν περιλαμβάνεται στο γκρουπ. Είναι Έλληνας, είναι σαρανταπεντάρης, είναι προπονητής. Αλλά δεν είναι (ό,τι συνηθίζουμε να εννοούμε με τον όρο) «προπονητής καριέρας». Ο Σάββας είναι «ένα είδος από μόνος του». One of a kind...