Το πάθημα-μάθημα του ΠΑΟ (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ο Μπάκε έρχεται και πιάνει δουλειά, έγραφαν χθες οι εφημερίδες. Σήμερα θα γράφουν ότι ο Μπάκε ήρθε και ξεκίνησε το έργο του. Στη χώρα αυτή κάθε νέος προπονητής –και ειδικά καλοκαιριάτικα– είναι μια κάποια λύσις –σαν τους βάρβαρους του Καβάφη. Στην πραγματικότητα, το ενδιαφέρον στην περίπτωση του ΠΑΟ είναι αν θα πιάσει δουλειά ο Γιάννης Βαρδινογιάννης –δηλαδή τι σκοπεύει να κάνει ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟ. Διότι έχοντας φέτος έναν καινούργιο προπονητή, οι σκοτούρες του μπορεί να είναι και μεγαλύτερες από πέρυσι.

Πέρυσι το καλοκαίρι ο Μαλεζάνι σχεδίασε τον ΠΑΟ για να μας δείξει πώς παίζεται το αγαπημένο του 3-4-3. Ο Ιταλός πόνταρε σε πέντε κεντρικούς αμυντικούς για τρεις θέσεις (δηλαδή τον Μόρις, τον Γκούμα, τον Κώτσιο, τον Μπίσκαν και τον Βύντρα –κι αυτόν στόπερ τον έβλεπε και θυμηθείτε ότι σαν δεξί στόπερ τον χρησιμοποίησε στην Κρακοβία). Προόριζε για τις πλάγιες γραμμές τον Σέριτς και τον Βόουτερ, με αναπληρωματικούς τον Νίλσον και τον Χαραλαμπίδη. Για το κέντρο πόνταρε στον Φλάβιο (μαζί ή χωρίς τον Μπίσκαν), τον Εκι, τον Αντριτς και τον Λεοντίου και στην επίθεση περίμενε να σηκώσουν το βάρος ο Γκέκας, ο Ολισαντέμπε, ο Παπαδόπουλος και ο Τόργκελε, που άργησε να έρθει. Ο Μάντζιος προέκυψε ως λύση αργότερα. Το ίδιο και ο Δάρλας και ο Τζιόλης, που βρήκαν θέσεις όταν αποδείχτηκε ότι ο Σέριτς δεν είναι μπακ χαφ και ο Φλάβιο είναι πρώην ποδοσφαιριστής. Τότε άλλαξε και το 3-4-3 κι άρχισαν άλλα πειράματα. Τα θυμόσαστε.

Λάθος

Γιατί κάνω περίληψη προηγούμενων επεισοδίων; Για να γίνει κατανοητό ποιο υπήρξε το πιο μεγάλο λάθος του Μαλεζάνι τώρα που φεύγει: ο Ιταλός θεώρησε ότι έφτανε να διδάξει ένα «σχήμα», να μάθει δηλαδή στους παίκτες ένα είδος άμυνας και ανάπτυξης για να καλυφθούν κενά, τα οποία είτε υπήρχαν στο ρόστερ του ΠΑΟ είτε δημιουργήθηκαν στην πορεία. Ο Μαλεζάνι πίστεψε ότι διαλέγοντας ένα σχήμα χωρίς ακραία μπακ δεν έχει ανάγκη παίκτες σαν τον Μινχ και τον Σεϊταρίδη, που επίσης έχει μείνει αναντικατάστατος. Ηλπιζε ότι ο Ολισαντέμπε μπορούσε να καλύψει το κενό του Κωνσταντίνου και πίστεψε ότι ο Μπίσκαν και ο Φλάβιο θα του δώσουν κάτι παραπάνω από τον Μπασινά. Το πιο κουτό ήταν ότι τον Δεκέμβριο, αντί να ζητήσει ενισχύσεις, άλλαξε το σχήμα σε 4-3-3 –τρομερό κόλπο!

Αρρώστια

Οι εκτιμήσεις του δεν ήταν εντελώς λάθος, ήταν όμως επιπόλαιες. Ο Μαλεζάνι κουβαλούσε αρκετή από την «αρρώστια» των Ιταλών προπονητών, που δεν καταλαβαίνουν ότι στις επιτυχίες των ομάδων που προπονούν η συμμετοχή των παικτών είναι καθοριστική και πιστεύουν ότι η τακτική είναι λύση για πάσα νόσο. Δεν είναι. Κυρίως διότι βρισκόμαστε στην Ελλάδα, μία χώρα στην οποία για να κάνεις πρωταθλητισμό δεν χρειάζεται τακτική υπερανάλυση: τη διαφορά απέναντι στις κλειστές άμυνες που ο ΠΑΟ συναντά πρέπει να την κάνουν οι καλοί παίκτες. Ρωτήστε τον Βαζέχα και θα σας το εξηγήσει. Και δείτε μετά το ρόστερ της Πάρμα του Μαλεζάνι που κατέκτησε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Αποτυχία

Η αποτυχία του Μαλεζάνι είναι η αποτυχία ενός άριστα καταρτισμένου προπονητή, που πίστευε ότι φτάνει η εφαρμογή των μαθημάτων του για να κάνει η ομάδα του πρωταθλητισμό. Δυστυχώς, δεν φτάνει. Εβλεπα χθες στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ τον πίνακα στον οποίο ο Ιταλός έκανε τακτική στους παίκτες για το ματς με τα δεύτερα του Αιγάλεω: έμοιαζε με έργο τέχνης. Διακρίνονταν ακόμα και οι γραμμούλες που δείχνουν την κίνηση των παικτών! Τον πίνακα αυτόν, όπως είναι, μπορούν να τον κρατήσουν για το μουσείο του ποδοσφαίρου. Για να θυμούνται το πέρασμα του Αλμπέρτο, του προπονητή που θεωρούσε το 3-4-3 πιο σημαντικό από τον Ντάβιντς.

Απλό

Γιατί ο Ολυμπιακός πήρε το πρωτάθλημα; Δεν είναι αστροφυσική, είναι απλό. Ο πρώτος λόγος είναι διότι κρατώντας τους παίκτες που είχαν κάνει ένα χρόνο πριν το νταμπλ (χωρίς καμία, μάλιστα, σοβαρή βοήθεια από τη διαιτησία), πρόσθεσε σε αυτούς τον Τουρέ και τον Κωνσταντίνου, που σε κρίσιμα ματς έδωσαν λύσεις. Γιατί ο ΠΑΟ δεν κατάφερε να το διεκδικήσει; Γιατί σε σύγκριση με ένα χρόνο πριν ο Ολισαντέμπε δεν κάλυψε το κενό του Κωνσταντίνου, δεν του βγήκαν ο Φλάβιο και ο Μπίσκαν, με αποτέλεσμα να φανεί η απουσία του Μπασινά, και δεν υπήρξαν στην άμυνα αντικαταστάτες του Κυργιάκου και του Χένρικσεν, με αποτέλεσμα η ομάδα να υποφέρει στο ψηλό παιχνίδι. Ολα τα υπόλοιπα (η μέτρια απόδοση του Μόρις και του Γκονζάλες, η καθιέρωση του Δάρλα, τα σκαμπανεβάσματα του Σέριτς και του Παπαδόπουλου, τα γκολ του Γκέκα κ.λπ.) είναι πράγματα που θα συνέβαιναν, διότι συμβαίνουν κάθε χρόνο. Δεν υπάρχει ομάδα στην οποία να μην έχει συμβεί ποτέ τίποτε το αρνητικό ή τίποτε το θετικό. Ακόμα και στον Ακράτητο φάνηκαν ο Μερίνο και ο Ζουέλα, αλλά δεν άκουσα κανέναν να εξυμνεί τη δουλειά του «Ντούμι» ή του Μπαρμπαλιά, που τους προπόνησαν.

Ιδιοφυΐα

Τη χρονιά που ο ΠΑΟ πήρε το πρωτάθλημα, ο Μινχ, ο Παπαδόπουλος, ο Μπασινάς, ο Μόρις, ο Γκούμας έκαναν σπουδαία δουλειά. Ο Κωνσταντίνου, ο Μάριτς, ο Γκονζάλες είχαν σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή τους, ο Σαπάνης είχε καθιερωθεί από το πουθενά, περίπου όπως ο Δάρλας φέτος, και υπήρχαν και τότε παίκτες που δεν είχαν βοηθήσει πολύ. Ομως εκείνος ο ΠΑΟ του Ζάετς ήταν πιο γεμάτος από τον φετινό, πιο στέρεος και με τρεις-τέσσερις παίκτες που έκαναν τη διαφορά. Αλλιώς ο Γιτζάκ Σουμ ήταν μια ιδιοφυΐα και κακώς δεν βρίσκεται στη Ρεάλ Μαδρίτης.

Τρύπες

Τι αφήνει πίσω ο Μαλεζάνι; Την απόλυτη βεβαιότητα ότι οι ιδέες και η σκληρή δουλειά ενός προπονητή δεν φτάνουν αν το ρόστερ μιας ομάδας έχει τρύπες. Το θέμα είναι να κατάλαβε το μάθημα ο ίδιος ο Τζίγκερ και να πράξει ανάλογα. Εκτός αν του αρέσουν τα θεωρητικά μαθήματα των προπονητών πιο πολύ από τους μεγάλους παίκτες. Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι…

Κοπάνα

Η πλέον αστεία από τις ιστορίες που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες είναι αυτή του Σικαμπάλα, που σηκώθηκε κι έφυγε και δεν θέλει και να γυρίσει! Ο παίκτης έχει κανονικό συμβόλαιο, ο μάνατζέρ του λέει ότι θα πάει στην Αίγυπτο να τον φέρει και η διοίκηση του ΠΑΟΚ τον παρακαλάει να γυρίσει πίσω: αυτό το τελευταίο είναι το πλέον εξωφρενικό της ιστορίας.

Θυμάμαι πολλές αστείες καταστάσεις με πρωταγωνιστές διοικητικούς παράγοντες του ΠΑΟΚ, αλλά αυτή έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Δεν έχω ξανακούσει ποτέ διοίκηση να δίνει διαβεβαιώσεις πως θα κάνει ό,τι μπορεί για να φέρει πίσω έναν παίκτη που την κοπάνησε. Ο Μαραντόνα μία φορά την κοπάνησε (όταν ήταν ο καλύτερος παίκτης του κόσμου το έσκασε από μια προετοιμασία γιατί είχε καεί το κεφάλι του από την κόκα) και η Νάπολι του έριξε τρεις μήνες «καμπάνα» αποκλεισμού κι ένα πρόστιμο που το θυμάται ακόμα. Βέβαια, θα μου πεις, η Νάπολι τον πλήρωνε: σωστά, είναι κι αυτό μια λεπτομέρεια.

Αν ένας παίκτης καταλαβαίνει ότι μπορεί να σηκωθεί να φύγει και να πάει στην πατρίδα του χωρίς η διοίκηση της ομάδας να μπορεί να του κάνει τίποτα (προφανώς γιατί του χρωστάει πολύ χρήμα), αποτελεί αληθινό θαύμα το γεγονός ότι ο φετινός ΠΑΟΚ πήρε μέρος στο πρωτάθλημα! Τι χειρότερο μπορεί, άραγε, να τύχει στην ομάδα της Θεσαλονίκης; Να της κατασχέσουν οι δικαστικοί κλητήρες το γήπεδο; Δεν αποκλείεται να το δούμε κι αυτό.

Το πλέον απίστευτο είναι ότι ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ, που παρακαλάει τον Σικαμπάλα να γυρίσει, είχε καταθέσει (ή έλεγε ότι θα το κάνει) και πρόταση για την αναβάθμιση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Καταπληκτικό. Αν κρίνω από τον τρόπο που διαχειρίζεται την ιστορία της φυγής του Σικαμπάλα, μπορεί να χρησιμοποιήσει τη γνώση του για να καταθέσει μια πρόταση για τροποποίηση του καταστατικού του Συνδέσμου Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών: νομιμοποιώντας την κοπάνα, μπορεί τουλάχιστον κάποιοι παίκτες (όλοι αυτοί π.χ. που ψιλοβαριούνται το κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια) να τον λάτρευαν…