Ποια θα είναι η επόμενη «κιτρινόμαυρη» περιπέτεια; (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Δεν θυμάμαι να το έχω αναφέρει σε κάποιο κείμενο, αλλά είναι χαριτωμένο και έχει ενδιαφέρον. Πρόκειται για ένα περιστατικό το οποίο ήταν γνωστό ως μια ανεκδοτολογική αναφορά προερχόμενη από τον Μάη του '68 στο Παρίσι. Το περιστατικό αυτό το αναφέρει στην αυτοβιογραφία της –που κυκλοφορεί με τίτλο «Μια ζωή έτσι… χωρίς πρόγραμμα»– η αείμνηστη Μαρία Ρεζάν. Είναι η εποχή που οι κινητοποιήσεις των εργατών και των φοιτητών στη γαλλική πρωτεύουσα έχουν φθάσει στο απόγειό τους. Στο προεδρικό μέγαρο, ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Σαρλ ντε Γκολ συναντιόταν με τον υπουργό Παιδείας, ενώ από έξω χιλιάδες φοιτητές διαδήλωναν δυναμικά. Κάποια στιγμή, ο Ντε Γκολ, που δεν άκουγε και τόσο καλά, ενοχλημένος από τη μαχητικότητα και τον θόρυβο της διαδήλωσης, ρωτά τον συνομιλητή του: «Μα, καλά… τι φωνάζουν;», και ο υπουργός Παιδείας του απαντά: «χμ… κάτω οι μαλάκες, κύριε πρόεδρε...». Τότε ο Ντε Γκολ πλησιάζει σε ένα από τα μεγάλα παράθυρα του προεδρικού μεγάρου, κοιτά πίσω από την κουρτίνα το συγκεντρωμένο πλήθος και μονολογεί: «Χμ… πολύ φιλόδοξο πρόγραμμα...». Αυτά τα λόγια του Ντε Γκολ τα θυμήθηκα πάλι χθες, όταν πληροφορήθηκα για τα «θαύματα» που έκαναν τα μπουμπούκια της ΑΕΚ στο πλοίο που τους έφερνε στην Αθήνα. Αναρωτιέμαι αν θα βρεθούν άνθρωποι της ερασιτεχνικής ΑΕΚ που θα είναι πρόθυμοι να πάνε στο δικαστήριο και να υπερασπιστούν όποιους από τους συλληφθέντες αντιμετωπίσουν κατηγορίες. Επίσης, είμαι περίεργος γιατί οι υπόλοιποι φίλοι της ΑΕΚ, που συνταξίδευαν με αυτά τα ανεγκέφαλα τσογλάνια, δεν τους έβαλαν στο περιθώριο. Είναι κακώς εννοούμενη αλληλεγγύη ή συνενοχή;

Τέλος με το εμετικό φολκλόρ του ελληνικού ποδοσφαίρου και επιστροφή στο αγωνιστικό κομμάτι. Το έγραψα και χθες. Αφού η ΑΕΚ δεν μπόρεσε να σκοράρει απέναντι σε έναν τόσο κακό Ολυμπιακό, όσο αυτός των πρώτων 60 λεπτών του τελικού, πρέπει οι άνθρωποί της να αναζητήσουν τις αιτίες, όχι στον προπονητή αλλά στο υλικό. Ο Σάντος είναι ένας προπονητής του οποίου οι δυνατότητες και η φιλοσοφία είναι δεδομένες. Δεν μπορεί να περιμένει κάποιος από αυτόν περισσότερα πράγματα από όσα μας έδωσε όσο καιρό ήταν στον πάγκο, εδώ στη χώρα μας. Φυσικά, η κριτική στη δουλειά του γίνεται και στη βάση των αποτελεσμάτων. Τίτλους δεν κέρδισε, αλλά στην ΑΕΚ έκανε όσα του ζήτησαν.

Στο κοουτσάρισμά του δεν υπάρχουν στοιχεία που θα μπορούσαν να αλλάξουν την εικόνα της ομάδας του και την πορεία του παιχνιδιού, αλλά ο Πορτογάλος –πέρα από τίμιος άνθρωπος, πράγμα που λογίζεται πλέον ως προσόν σε αυτό το ελληνικό ποδοσφαιρικό σύμπαν– είναι και δουλευταράς. Δεν κοροϊδεύει. Η κριτική που ασκείται στη δουλειά του Σάντος επικεντρώνεται στο γεγονός ότι η ομάδα δεν έπαιξε ποτέ θεαματικό ποδόσφαιρο. Ομως, το θεαματικό ποδόσφαιρο είναι και αποτέλεσμα του αγωνιστικού υλικού, των ποδοσφαιριστών που έχεις στα χέρια σου. Και με το υλικό που είχε ο Πορτογάλος δεν μπορούσε να παραγάγει θεαματικό ποδόσφαιρο, με δεδομένο μάλιστα ότι προκειμένου να επιτύχει τον στόχο που του ζήτησαν –τη δεύτερη θέση– προτίμησε να διασφαλίσει τα αποτελέσματα, παίζοντας αδιάφορο ή απωθητικό ποδόσφαιρο. Η δεύτερη θέση δεν είναι τελειωμένη υπόθεση, διότι πρέπει ο «Δικέφαλος» να κερδίσει την Ξάνθη, και δεν νομίζω ότι τον μεγάλο ρόλο σε αυτό το παιχνίδι θα τον παίξει ο Σάντος.

Η μεγάλη πρόκληση είναι στους παίκτες. Πρέπει, επιτέλους, να δείξουν ότι πραγματικά το θέλουν και να παίξουν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους. Τουλάχιστον, ορισμένοι από αυτούς. Η επόμενη μέρα για τη διοίκηση της ΑΕΚ είναι πολύ δυσκολότερη από όσο ήταν η επόμενη μέρα μετά την ένταξη της ομάδας στο άρθρο 44. Ο «Δικέφαλος» χρειάζεται ανανέωση του υλικού του και έναν νέο προπονητή, που πέρα από την υλοποίηση των νέων στόχων (που θα περιλαμβάνουν και τη διεκδίκηση του τίτλου) θα αναλάβει την αξιοποίηση και των νεαρών ταλαντούχων ποδοσφαιριστών που έχει στους κόλπους της η ομάδα. Α, και ειρήσθω εν παρόδω, όλα αυτά θα χρειαστούν και κεφάλαια. Υπάρχουν;

Το φεστιβάλ βιβλίου

Την Παρασκευή ξεκινά ένα ακόμη φεστιβάλ βιβλίου, στον όμορφο και γνώριμο πλέον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Ο γράφων ουδέποτε επέλεξε τα φεστιβάλ βιβλίου για να ενημερωθεί για τις νέες εκδόσεις ή για να κάνει τις αγορές βιβλίων που θα τον ενδιέφεραν να διαβάσει. Τα φεστιβάλ αυτού του τύπου έχουν έναν κυρίως στόχο. Να αναδείξουν τα πλεονεκτήματα της ανάγνωσης, να βοηθήσουν στην ανάπτυξη της βιβλιοφιλίας και να φέρουν το βιβλίο πιο κοντά στον κόσμο. Υπό αυτή την έννοια, θα έπρεπε οι τιμές των βιβλίων που πωλούνται στην έκθεση να αντανακλούν και αυτούς τους στόχους και να μην αντιμετωπίζονται ως μία ακόμη ευκαιρία «αρπαχτής» για κάποιους εκδότες. Εχω την εντύπωση, όμως, ότι οι διοργανωτές ίσως θα πρέπει να αναπροσαρμόσουν τη φυσιογνωμία του φεστιβάλ.

Να επανασχεδιάσουν και να διοργανώσουν μια εκδήλωση που θα κινείται άνετα μέσα στο νέο σύμπαν πληροφόρησης και ενημέρωσης που έχει δημιουργηθεί και στη χώρα μας. Πριν από λίγο καιρό, διάβαζα μια έρευνα της εταιρείας FOCUS, σύμφωνα με την οποία ο αριθμός των ΜΜΕ στην χώρα μας σχεδόν τριπλασιάστηκε τα τελευταία 15 χρόνια. Από 624 που υπήρχαν το 1990 έφθασαν το 2005 στα 1997. Φυσικά, σε ό,τι αφορά την ενημέρωση, τη μερίδα του λέοντος συνεχίζει να κρατά η τηλεόραση (79,6% βλέπει καθημερινά τουλάχιστον 5 λεπτά), αλλά με πτωτικές τάσεις. Ακολουθούν τα ένθετα των εφημερίδων και το ραδιόφωνο. Στην έρευνα, καταγράφηκε επίσης και μια σημαντική άνοδος της χρήσης του διαδικτύου ως πηγής ενημέρωσης. Σε ό,τι αφορά την τηλεόραση, η έρευνα αποκαλύπτει ότι πιο «φανατικοί» τηλεθεατές αναδεικνύονται οι πιτσιρικάδες 7 έως 12 ετών, το 55,8% των οποίων βλέπει τηλεόραση περισσότερες από 3 ώρες την ημέρα! Ακολουθούν οι γονείς και οι παππούδες τους (51,8% των τηλεθεατών 55 έως 70 ετών παρακολουθούν τις ίδιες ώρες τηλεόραση) και μετά τα μεγάλα αδέλφια τους, ηλικίας 13 έως 17 ετών.

Σε ό,τι αφορά τις εφημερίδες, από την έρευνα προκύπτει ότι διαβάζονται περισσότερο από άντρες. Το 66,2% των ανδρών δηλώνει ότι διάβασε τουλάχιστον μία την περίοδο που διεξήχθη η έρευνα? το αντίστοιχο ποσοστό στις γυναίκες ανέρχεται σε 51,7%. Το ραδιόφωνο, παρόλο που έρχεται τρίτο στις προτιμήσεις των πολιτών, έχει συνεχώς ανοδικές τάσεις, με ένα ποσοστό 64% να δηλώνει ότι καθημερινά ακούει κάποιο σταθμό τουλάχιστον για 3 λεπτά. Τέλος, σε ό,τι έχει να κάνει με το διαδίκτυο, το 2005 οι χρήστες ανήλθαν σε 33,3%, ενώ πέντε χρόνια πριν το ποσοστό δεν ξεπερνούσε το 11,8%. Μέσα σε αυτό το νέο τοπίο θα πρέπει να ενταχθεί, πλέον, το φεστιβάλ βιβλίου, για να μπορέσει να επιτύχει τους στόχους του. Γίνεται;