Eξω το σκυλολόι από το ΟΑΚΑ (Sportday / Νίκος Παπαδογιάνννης)

Kι αν, o μη γένοιτο, νικήσει ξανά η Ελλάδα στη Γιουροβίζιον; Πώς θα τα στριμώξουμε όλα μέσα σ' ένα μήνα του χρόνου στο ΟΑΚΑ; Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω ότι έχουμε αναλάβει να διοργανώσουμε τον τελικό του ποδοσφαιρικού Τσάμπιονς Λιγκ στα μέσα του Μάη, αλλά και το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας του μπάσκετ 20-25 μέρες νωρίτερα. Αυτό που απομένει για να «δέσει το γλυκό» είναι μια επανάληψη της αποψινής εμποροπανηγύρεως. Οπότε, θα έχουμε άγριους καβγάδες και εκφυλιστικά φαινόμενα, όπως αυτό που είδαν τα μάτια μας την προηγούμενη εβδομάδα. Σκυλιά να κάνουν κατάληψη στα γραφεία μπάσκετ και τον Βασιλακόπουλο να φωνάζει τον μπόγια για να μαζέψει το σκυλολόι.

Αλλά κακώς ανησυχώ. Μέχρι τον Μάιο του 2007 θα έχει γεμίσει η Αθήνα με συναυλιακούς χώρους. Ηδη το πρώην γήπεδο του μπάντμιντον (ποιου;) εκχωρήθηκε σε ιδιώτες για μια 20ετία έναντι του γελοίου ποσού των 12,5 εκατ. ευρώ. Δωδεκάμισι ψωρο-εκατομμύρια για είκοσι χρόνια! Γιασάν του μάγκα που πέτυχε αυτή τη συμφωνία. Ξέρετε πόσο κοστίζει στον αποβλακωμένο Ελληνα φορολογούμενο η Γιουροβίζιον; Δώδεκα εκατ. ευρώ, βγαλμένα εξ ολοκλήρου από τον δημόσιο κορβανά (μιας και ακόμα και οι χορηγοί είναι κρατικές επιχειρήσεις). Για μία βραδιά.
Βραδιά διαφήμισης της Ελλάδας στο εξωτερικό, όπως επιμένει να διατυμπανίζει η ΕΡΤ; Ε, όχι δα. Σε όλες τις πολιτισμένες χώρες της οικουμένης η Γιουροβίζιον αποθεώνεται ως γιορτή του κιτς και του καραόκε. Οταν εμείς την παίρνουμε στα σοβαρά, εξευτελίζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Οταν ανάγουμε σε εθνικό σύμβολο μια άφωνη 55άρα που παριστάνει τη μετενσάρκωση της Μαράια Κάρεϊ και ντύνουμε στα γαλανόλευκα μια μπανάλ αμερικανόπνευστη μπαλάντα με αγγλικά Στρατηγάκη, γινόμαστε οι καραγκιόζηδες της γηραιάς ηπείρου. Μέχρι και τελετή έναρξης σκαρώσαμε. Τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι.

Ταυτόχρονα, ταΐζουμε και ποτίζουμε χωρίς φειδώ τους ξυπόλητους της Ευρώπης, με αντάλλαγμα-ξεροκόμματο τα καλά λόγια που λένε και γράφουν για την αφεντιά μας. Λες και διαβάζει κανείς τις ανταποκρίσεις τους. Το μπάντμιντον λοιπόν θα γίνει χώρος συναυλιών και πολιτιστικών εκδηλώσεων (μικρός ωστόσο για το μεγαλείο της Γιουροβίζιον, μόλις 2.500 θέσεων), το Σπίτι της Αρσης Βαρών θα στεγάσει το Πανεπιστήμιο Πειραιά (εκτός αν πιάσει τόπο ο ανένδοτος τον οποίο κήρυξε ο Σγουρός), το Γαλάτσι φαίνεται ότι θα μετατραπεί σε Mall νούμερο 2 και ούτω καθεξής.

Μέρα με τη μέρα ο αθλητισμός εξορίζεται ξανά στους προ των Ολυμπιακών Αγώνων χώρους, αυτούς που αρκούν και περισσεύουν για το ανύπαρκτο όραμα του αποχαυνωμένου Νεοέλληνα. Τους Αγώνες τους χρησιμοποιήσαμε «για να αποδείξουμε στους κουτόφραγκους το μεγαλείο της Ελλάδας», ώσπου ξημέρωσε το επόμενο πρωινό και γυρίσαμε βιαστικά σελίδα.

Εάν εγκαταλείψει ο Πανιώνιος το κλειστό του Ελληνικού (για να μείνουμε στα του μπάσκετ), επιστρέφουμε ολοταχώς στο σωτήριον έτος 1998, με τάση να φτάσουμε ακόμα και στο 1988. Πώς αλλιώς να ερμηνευτεί το φλερτ της ΑΕΚ με το αρχαίο κλειστό του Σπόρτιγκ; Από εκεί μέχρι το «Γεώργιος Μόσχος» η απόσταση είναι ελάχιστη. Οση από το ΟΑΚΑ του Δημήτρη Παπαϊωάννου έως το ΟΑΚΑ του Σάκη Ρουβά.