Ένα παιχνίδι χωρίς συμπεράσματα (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Tα φιλικά παιχνίδια των εθνικών ομάδων, συχνά, εξυπηρετούν και άλλους, πλην των αγωνιστικών, λόγους. Αλλά ΚΑΙ άλλους. Οι αγωνιστικοί λόγοι όμως είναι το πρωτεύον ή θα έπρεπε να είναι. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, ποιοι ήταν οι ΑΛΛΟΙ, πλην των αγωνιστικών, λόγοι, για τους οποίους προγραμματίστηκε κι έγινε το φιλικό της εθνικής με την Αυστραλία. Φαντάζομαι ότι στην αξιολόγηση των σκοπών ενός τέτοιου παιχνιδιού πρώτοι έρχονται οι εκπαιδευτικοί σκοποί.

Βλέπετε, ο πρόεδρος της ελληνικής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου, ο κ. Γκαγκάτσης, προκειμένου να τιμηθεί για την πολύπλευρη επιστημονική προσφορά του, έπρεπε να ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτορας κάπου, σε κάτι. Έτσι, αν ο κ. πρόεδρος δεν επανεκλεγεί την επόμενη φορά, φαντάζομαι ότι θα στραφεί στη δικηγορία και θα μπορεί στην επαγγελματική του κάρτα να τυπώσει τη φράση «επίτιμος καθηγητής στην έδρα του τάδε Πανεπιστημίου». Επειδή η εθνική πήρε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 2004. Αυτό, όμως, δεν θα το γράφει. Εκτός από τους εκπαιδευτικούς, υπάρχουν και οι οικονομικοί λόγοι. Λόγοι που έχουν να κάνουν με την τήρηση συμφωνιών που έχουν υπογραφεί με σπόνσορες και χορηγούς.

Οι συμφωνίες αυτές είναι μια πραγματικότητα εδώ και χρόνια στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και ιδιαίτερα στο επίπεδο των εθνικών ομάδων, μιας και προσφέρουν στις ομάδες σημαντικά έσοδα. Τελευταίο παράδειγμα η χορηγική συμφωνία που υπέγραψε η εθνική ομάδα της Ιαπωνίας με την Adidas, που θα βάλει στο ταμείο της ιαπωνικής ομοσπονδίας περίπου 140 εκατομμύρια δολάρια. Υποθέτω ότι το ταξίδι και το φιλικό της εθνικής στην Αυστραλία θα απέφερε και κάποια έσοδα στην ομοσπονδία, που δεν θα ήταν κακό να τα πληροφορηθούμε, παρόλο που η κουλτούρα στα ζητήματα διαφάνειας στην Ελλάδα, και ειδικά στο ποδόσφαιρο, δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη.

Ένας άλλος λόγος πραγματοποίησης αυτού του φιλικού -και κατά τη γνώμη μου ο σπουδαιότερος- ήταν η ομογένεια. Αυτό που ο Σεφέρης ονόμαζε «κιβωτό του ελληνισμού». Η λαχτάρα να δουν από κοντά την εθνική ομάδα αυτοί οι άνθρωποι που βγήκαν στους δρόμους, στους αντίποδες, εκείνο το εκπληκτικό καλοκαίρι του 2004 στην Πορτογαλία, είναι απίστευτη. Κι όχι μόνο αυτών. Αλλά κι όλων των άλλων Ελλήνων που βρίσκονται εκτός Ελλάδας κι έχουν πάντα στραμμένο το βλέμμα τους στην πατρίδα.

Γι’ αυτούς η εθνική ομάδα είναι ένα ζωντανό κομμάτι της πατρίδας που μπορούν να το δουν από κοντά, να το αγγίξουν, να του μιλήσουν. Την παρουσία της εθνικής ομάδας εκεί τη μεταφράζουν σαν την εκδήλωση ενδιαφέροντος από την πλευρά της μητέρας πατρίδας. Μία απόδειξη ότι δεν τους ξεχνά και ότι τους θεωρεί για πάντα παιδιά της. Και η ενίσχυση των δεσμών με την ομογένεια, για μία μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση.

Αφού λοιπόν το επίσημο κράτος δεν έχει -διαμέσου του Υπουργείου Εξωτερικών- κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο με θεσμούς και χρηματοδοτικά μέσα που να υποστηρίζουν σοβαρά τον στόχο της ενδυνάμωσης των δεσμών με την ομογένεια, είναι χρήσιμο και πολιτικά σημαντικό το έργο που επιτέλεσε η παρουσία της εθνικής ομάδας στην Αυστραλία. Τέλος, οι λόγοι πραγματοποίησης ενός τέτοιου παιχνιδιού πρέπει να είναι και αγωνιστικοί, μόνο που για την ελληνική ομάδα τέτοιοι λόγοι δεν υπήρχαν. Οι Αυστραλοί θέλουν τα φιλικά παιχνίδια, αφού ετοιμάζονται για το Παγκόσμιο Κύπελλο και είναι -λόγω της απόστασης- πολύ λίγες ο ευκαιρίες που έχουν να κάνουν φιλικά παιχνίδια και με άλλες ομάδες πλην της Ν. Ζηλανδίας.
Διάβασα κάποιες δηλώσεις του Ρεχάγκελ που υποστήριζε ότι ήθελε να δοκιμάσει την κατάσταση κάποιων ποδοσφαιριστών, μια δοκιμή χωρίς νόημα, αφού βρισκόμαστε στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου και θα ακολουθήσουν διακοπές και προετοιμασία. Αλλωστε η Αυστραλία δεν έχει καμία αγωνιστική ομοιότητα με τον πρώτο αντίπαλο της εθνικής, τη Μολδαβία, τον Σεπτέμβριο για τα προκριματικά του επόμενου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

Αν και δεν μπορεί να γίνει κάποια σοβαρή κριτική σε ένα τέτοιο παιχνίδι, είναι φανερό ότι το πρόβλημα ανάπτυξης και η δημιουργία ευκαιριών είναι τα βασικά προβλήματα της εθνικής, που δεν βλέπω πώς θα προλάβει να τα λύσει -και με ποιο τρόπο- ο Ρεχάγκελ μέχρι τον Σεπτέμβριο.

Ο Ρούνεϊ των Γερμανών

O Ρούνεϊ δεν είναι ο μόνος νεαρός ποδοσφαιριστής που -αν είναι καλά- αναμένεται να λάμψει στο Μουντιάλ. Οι Γερμανοί έχουν κι αυτοί τον δικό τους Ρούνεϊ, στην ίδια ηλικία με αυτή του Εγγλέζου σταρ. Τα είκοσι. Ο δικός τους Ρούνεϊ, όμως, ονομάζεται Ποντόλσκι ή πρίγκιπας Πόλντι. Με δεδομένη τη φόρμα του Κλόζε και την προτίμηση του Κλίνσμαν στον Κουράνι, είναι δύσκολο ο πιτσιρικάς να πάρει τον χρόνο συμμετοχής που θα ήθελε. Προς το παρόν, ο μικρός, που είναι στη Γερμανία το διαφημιστικό πρόσωπο ενός αποσμητικού, δεν έχει κάνει όσα ο Εγγλέζος συνομήλικός του. Αλλωστε, μέχρι τώρα αγωνιζόταν στην Κολωνία, μία ομάδα που ήταν μεταξύ του πάτου της Μπουντεσλίγκας και της δεύτερης εθνικής.
Όμως πολλοί έχουν τρελαθεί με αυτόν τον νεαρό, που σε 13 συμμετοχές με την εθνική έχει σημειώσει επτά γκολ και είναι πολύ καλός στο τελείωμα των φάσεων. Δεν έχει τη δύναμη και την ορμητικότητα του Ρούνεϊ, βέβαια, αλλά είναι πιο «κομψός» στο παιχνίδι του και σίγουρα, σχεδόν, καθόλου μονοκόμματος. Ο προπονητής της Μπάγερν, ο Μάγκατ, τον έχει σε πολύ μεγάλη εκτίμηση και θεωρεί ότι, παρά την ηλικία του, έχει την πείρα βετεράνου. Δεν είναι μυστικό ότι ο Ποντόλσκι είναι στόχος της Μπάγερν και οι Βαυαροί προτίθενται να ξοδέψουν γύρω στα 11 εκατομμύρια ευρώ για να τον φέρουν στο Μόναχο.

Πάντως, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι όλη αυτή η φασαρία μπορεί να φουσκώσει τα μυαλά του νεαρού, που, όμως, με βάση τα όσα έχει δείξει μέχρι στιγμής παραμένει προσγειωμένος. Εν τούτοις η πίεση θα μεγαλώσει αν μεταγραφεί στην Μπάγερν, αφού ήδη ο Ποντόλσκι θεωρείται ένα από τα πιο «προσοδοφόρα πρόσωπα του μάρκετινγκ» στη Γερμανία, ενώ θα πρέπει να δικαιολογήσει και τα χρήματα που θα ξοδευτούν για τα πόδια του.

Ο νεαρός πρίγκιπας Πόλντι δεν είναι Γερμανός, γεγονός που φαίνεται και από την κατάληξη του ονόματός του. Είναι «συμπατριώτης» του Κλόζε. Γεννήθηκε στην Πολωνία, αλλά ήρθε στη Γερμανία σε ηλικία 10 ετών. Φαντάζομαι ότι θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον το παιχνίδι της 14ης Ιουνίου ανάμεσα στη Γερμανία και την Πολωνία, ιδιαίτερα αν οι Γερμανοί αγωνιστούν με επιθετικό δίδυμο τους Κλόζε και Ποντόλσκι.