FC: Κλειδώστε τον Ζιλμπέρτο στην Παιανία

Σύμφωνοι, τα τρεξίματα του Ζιλμπέρτο Σίλβα στα 35 του πλέον, είναι λιγότερα από ποτέ. Δεν μαρκάρει όσο ο Σιμάο, δεν απειλεί τον αντίπαλο τερματοφύλακα όσο ο Κατσουράνης, δεν έχει την καλή πάσα και τα στημένα του Νίνη, δεν ξέρει να κρατά τη μπάλα, να παίρνει φάουλ και να ροκανίζει το χρόνο όπως ο Καραγκούνης. Αλλά ποιος μπορεί να πει, ότι ο βετεράνος Ζιλμπέρτο ακόμα και σήμερα που μιλάμε, δεν έχει λόγο ύπαρξης στην 11άδα του Παναθηναϊκού και παίζει λόγω μέσου, βιογραφικού ή συναισθηματισμού; Όποιος το πει, μάλλον έχει μάθει τη μπάλα από κάποια παιχνιδο-κονσόλα...

Ακόμα κι αυτός ο Ζιλμπέρτο, ο σημερινός, που ρίχνει μόνο τα απαραίτητα τρεξίματα και ούτε ένα άσκοπο σπριντ, που σπάνια θα πάει για μονομαχία σώμα με σώμα και άλμα για να πάρει κεφαλιά στο κέντρο, που σκοράρει σπάνια, παραμένει από τους πιο πολύτιμους παίκτες του Παναθηναϊκού. Λόγω μυαλού και λόγω εμπειρίας. Λόγω του ότι ξέρει πού να σταθεί στο γήπεδο και πώς να κλείσει χώρους, χωρίς να κυνηγάει τη μπάλα όπως το σκυλί κυνηγάει τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Κι αυτός ο Ζιλμπέρτο που σκοράρει σπάνια, ίσως και να έβαλε το πιο καθοριστικό γκολ της χρονιάς. Γκολ που δεν δίνει απλά πιθανότητες για την πρώτη θέση στα play-offs και τη συμμετοχή στα προκριματικά του Champions League, αλλά ίσως και να σηματοδοτήσει μια πιο ενεργή συμμετοχή κάποιων μετόχων: άλλο να πρέπει να βάλεις το χέρι βαθιά στην τσέπη για να βάλεις ένα ΑΑ ποσό, βλέποντας την ομάδα να παίζει στο Europa κι άλλο το ποσό αυτό να είναι σκέτο Α, λόγω των πιθανών εσόδων. Στην πρώτη περίπτωση, ίσως να μην το βάλεις καν το χέρι στην τσέπη, ούτε για να βγάλεις το κομπολόι σου. Στη δεύτερη, ίσως και να το σκεφτείς λίγο πιο ζεστά.

Ο Ζιλμπέρτο, ο «νέος Φλάβιο Κονσεϊσάο» όπως τον είπαν κάποιοι στην πρώτη του χρονιά («εχθροί» αλλά και «φίλοι»), το «σκέτο “αόρατος” και καθόλου “τείχος”», ο «ποιος Ζιλμπέρτο; Ντουντού!», ο «περιπατητής», ο «γέρος», «ο παλαίμαχος», ο «περιττός», ο «γιατί να παίζει αυτός και όχι ο Σιμάο;», αυτός ο σπουδαίος Βραζιλιάνος που τίμησε το ψωμί του στην Ελλάδα όσο ελάχιστοι και δεν έδωσε ούτε ΜΙΑ αφορμή να ασχοληθούμε με κάτι άλλο πέρα από τη μπάλα που έπαιξε (ούτε με ξενύχτια, με γκόμενες, με πιώματα, τσακωμούς με συμπαίκτες, κόντρες με προπονητή κλπ.), ετοιμάζεται να επιστρέψει στην πατρίδα του. Αν ήταν στο χέρι μου και στα οικονομικά δεδομένα που έχει θέσει η ομάδα, αν μπορούσα να βρω μια χρυσή τομή ανάμεσα στα λεφτά που πήρε ερχόμενος και αυτά που μάξιμουμ θα δίνει η ομάδα από δω και πέρα, θα προσπαθούσα να τον κρατήσω και για του χρόνου. Με καθαρά αγωνιστικά κριτήρια κι όχι για συναισθηματισμούς. Σαν κανονικό παίκτη που έχει πράγματα να δώσει κι όχι σαν «Ελ Σιντ», που απλά τον περιφέρεις «πεθαμένο» πάνω σε ένα άλογο, για να εμψυχώνει τους υπόλοιπους.

Σε μια ομάδα που πληρώνει μισή ντουζίνα παίκτες για να παίζουν δανεικοί κάπου αλλού ή συμβόλαια παικτών που είναι μεν εδώ, αλλά κοροϊδεύουν τους πάντες, τα χρήματα για τον Ζιλμπέρτο θα έπιαναν τόπο. Διότι τον σέβονται οι προπονητές, οι συμπαίκτες και ο κόσμος. Διότι στα περισσότερα παιχνίδια στην Ελλάδα, χρειάζεσαι έναν Ζιλμπέρτο κι όχι έναν που να «λιώνει» στα τάκλιν. Διότι δίπλα του θα μάθει όποιος κι αν έρθει. Και διότι η φυγή του Ζιλμπέρτο, θα σηματοδοτήσει το τέλος μιας εποχής: αυτής που ο Παναθηναϊκός είχε και τα λεφτά και το πρεστίζ να φέρει έναν πρωταθλητή κόσμου στην Ελλάδα, όχι στα 35 του, αλλά στα 32 του. Όσο μεγαλύτερη παράταση πάρει αυτή η εποχή, τόσο καλύτερα θα είναι για όλους.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr