Σαν γατάκι μέσα στη ζούγκλα (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Η τελική φάση του Κυπέλλου Ισπανίας διεξάγεται με σύστημα «final-eight». Οι 8 ομάδες των προημιτελικών συγκεντρώνονται σε μία πόλη, διαγκωνίζονται σε διαδοχικούς νοκ άουτ αγώνες στο ίδιο γήπεδο, ώσπου μένει όρθια μόνο μία, η κυπελλούχος. Στο φετινό «final-8», στη Βαρκελώνη, έπαιξαν μεταξύ άλλων η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα, η Μάλαγα, η Τάου, η Σαραγόσα, η Εστουντιάντες. Οι οπαδοί των οκτώ ομάδων κάθισαν στις κερκίδες σκόρπιοι, χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς «νεκρές ζώνες» και χωρίς οπλισμένους αστυνομικούς έτοιμους να τραβήξουν το γκλομπ. Παρά το εκρηκτικό μείγμα, δεν σημειώθηκε το παραμικρό επεισόδιο.

Τα γράφω όλα αυτά, όχι κομίζοντας γλαύκα ες Αθήνας, αλλά για να σας αποκαλύψω όσα η υπόλοιπη Ευρώπη θεωρεί αυτονόητα. Γίνεται μπάσκετ και χωρίς κινητοποίηση ομάδων κρούσης. Όταν λέμε «ντέρμπι», ντέρμπι αιωνίων αν θέλετε, δεν εννοούμε υποχρεωτικά «πόλεμος». Στον υπόλοιπο κόσμο, το χουλιγκαναριό αποτελεί πια μειοψηφία και όχι δύναμη εξουσίας.

Εσκεμμένα διάλεξα για παράδειγμα μια χώρα εν πολλοίς όμοια με την Ελλάδα. Στην Ισπανία, τα μυαλά των φιλάθλων συχνά τα κυβερνά τρικυμία και ασίγαστος φανατισμός. Ο φανατισμός, όμως, ελέγχεται. Περνάει από κανάλια τα οποία τον μετατρέπουν σε υγιές πάθος, περισσότερο με την αρχαιοελληνική παρά με τη νεοελληνική (διεστραμμένη) έννοια. Για κάθε γουρουνοκεφαλή που προσγειώνεται στα πόδια κάποιου Φίγκο, διεξάγονται στην Ισπανία δέκα αναίμακτα final-8.
Εμείς, στο μεταξύ, ζούμε αθλητικό μεσαίωνα. Φαντάζεστε ευρωπαϊκό φάιναλ φορ με συνύπαρξη δύο ελληνικών ομάδων; Στην Πράγα, οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα και της Τάου συμβίωσαν δίχως παρατράγουδα και δίχως φαινόμενα εκφυλιστικά. Εμείς θα στήναμε χαρακώματα και θα ταξιδεύαμε στην Τσεχία με κράνη και παλάσκες. Ξέρω τι ετοιμάζεστε να απαντήσετε, διαβάζω τα χείλη σας: «Μα, δεν υπάρχει αντιπαλότητα ανάμεσα στους Καταλανούς και τους Βάσκους». Προσπαθείτε να μου πείτε ότι θα παρακολουθούσαν αγκαλιασμένοι το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας οπαδοί της ΑΕΚ με αυτούς του Άρη; Ούτε αυτούς χωρίζει καμιά προαιώνια έχθρα!

Ας κατεβούμε, όμως, από τα σύννεφα της ουτοπίας. Οι τελικοί που ξεκινούν απόψε στο ΟΑΚΑ είναι καταδικασμένοι να κυλήσουν μέσα σε κλίμα έχθρας και μισαλλοδοξίας. Οι υγιείς φίλαθλοι θα τους παρακολουθήσουν (αν τους παρακολουθήσουν) από τα σπίτια τους, παραχωρώντας το προσκήνιο στους καμικάζι των κερκίδων. Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός μπαίνουν στο παιχνίδι αποφασισμένοι να το παίξουν με τους πατροπαράδοτους κανόνες του μίσους.
Για κάθε άστοχο σουτ, η απάντηση θα είναι ένας ιπτάμενος αναπτήρας. Για κάθε στραβοπάτημα, η εξήγηση θα κρύβεται μέσα σε μια δήθεν αβλεψία των διαιτητών. Για κάθε λάθος πάσα, το άλλοθι θα εφευρίσκεται σε υποτιθέμενη συμπαιγνία αυτών που κάνουν κουμάντο και συνωμοτούν για να χαντακώσουν την αγαπημένη μας ομάδα. Τα πράσινα και τα κόκκινα γυαλιά ανασύρονται από το χρονοντούλαπο για να αλλοιώσουν και να φέρουν στα μέτρα μας ό,τι δεν μας αρέσει.

Το ίδιο αποκρουστικό έργο θα δούμε, έστω σε άλλη κλίμακα, έστω μονόπλευρα, στις αναμετρήσεις του «μικρού τελικού». Στο Βορρά άρχισαν ήδη να ακούγονται καταγγελίες για «το προκατειλημμένο κράτος της Αθήνας», έτοιμες για χρήση σε περίπτωση αποκλεισμού του Άρη από την Ευρωλίγκα. Εάν στη θέση του Αμαρουσίου βρισκόταν ο ΠΑΟΚ, το σενάριο θα ήταν ιδανικό. Θεωρίες συνωμοσίας, κραυγές και ψίθυροι, εχθροπραξίες και βυζαντινές ραδιουργίες, όλα σε διπλό ταμπλό, ένα θέατρο παραλόγου βγαλμένο από την εποχή των Πράσινων και των Βένετων.
Με το Μαρούσι αντί του ΠΑΟΚ, μοιάζει σαν να μπλέχτηκε ένα αθώο γατάκι σε καυγά αφιονισμένων αλητόγατων. Αλήθεια, τι γυρεύει το ψιψινάκι μες στη ζούγκλα;