Ο διάδοχος του Γκαρίντσα (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Στην Ευρώπη τον Ντενίλσον τον είδαμε πρώτη φορά το 1997. Έναν χρόνο πριν από το Μουντιάλ που θα φιλοξενούσαν, οι Γάλλοι διοργάνωσαν ένα τουρνουά για να τεστάρουν τα γήπεδα και τις οργανωτικές δυσκολίες τους. Εκτός από τους Βραζιλιάνους κάλεσαν και τους Ιταλούς και τους Άγγλους, που τελικώς κατέκτησαν το τουρνουά θριαμβεύοντας. Λογικό. Για τους Άγγλους αδιάφορα ματς δεν υπάρχουν: αν το Παγκόσμιο Κύπελλο γινόταν έπειτα από μια σειρά από φιλικά ματς, οι Άγγλοι θα ήταν μόνιμοι πρωταθλητές κόσμου.

Οι Βραζιλιάνοι ήταν σε εκείνο το τουρνουά στο επίκεντρο της προσοχής, κυρίως διότι ο Μάριο Ζαγκάλο -τότε ομοσπονδιακός προπονητής των «καριόκας»- είχε αναλάβει να φτιάξει μια Βραζιλία πιο θεαματική από αυτή του Παρέιρα, που είχε κατακτήσει το Μουντιάλ των ΗΠΑ. Στην αποστολή εκείνης της ομάδας υπήρχαν, ως άγνωστοι που υπόσχονταν πολλά, οι σχεδόν πρωτοεμφανιζόμενοι Εντμούντο, Σέλιο Σίλβα, Τζαλμίνια, Ζιοβάνι και Φλάβιο Κονσεϊσάο. Και, φυσικά, ο Ντενίλσον, που καλά-καλά δεν ήταν ακόμα 21 χρόνων, τον οποίο ο Ζαγκάλο προόριζε να δοκιμάσει στη θέση του εθνικού ήρωα Μπεμπέτο.

Παρένθεση

Ανοίγω μια παρένθεση. Για τον Ντενίλσον και τον Εντμούντο μου είχε μιλήσει για πρώτη φορά ένας Ιταλός φίλος, ο Τζιοβάνι Τσερβόνε, αρθρογράφος της «Messagerro», που ξαφνικά για το χατίρι μιας γκόμενας το 1994 παράτησε δουλειές και φίλους και πήγε στο Σαο Πάουλο να βρει την ευτυχία του. Στις επιστροφές του στη Ρώμη μιλούσε με θαυμασμό γι' αυτά τα δύο τρελόπαιδα. Ο Ντενίλσον περιγραφόταν ως ο παίκτης που θα αναλάμβανε επιτέλους την ιστορική κληρονομιά του Γκαρίντσα, που στη Βραζιλία είναι περισσότερο δημοφιλής από τον Πελέ. Η σύγκριση έμοιαζε αιρετική, αλλά όταν είδαμε τον Ντενίλσον καταλάβαμε ότι ο Ιταλός φίλος δεν υπερέβαλλε: δεν ήταν η καϊπιρίνια η αιτία των υπερβολών, το ταλέντο του Βραζιλιάνου ήταν μοναδικό. Κλείνω την παρένθεση.

Μητέρα

Στο συγκεκριμένο τουρνουά οι Βραζιλιάνοι έχουν παίξει ένα φιλικό με τους Ιταλούς, που άνετα μπορεί να θεωρηθεί «η μητέρα όλων των φιλικών» -αν κάτι τέτοιο έχει νόημα. Οι Ιταλοί, υπό την ηγεσία του κατενατσιάρου Τσέζαρε Μαλντίνι, παρατάσσονται πλήρεις και όλοι πίσω. Οι Βραζιλιάνοι, με τον Ζαγκάλο στον πάγκο να μιμείται τον Τελέ Σαντάνα, παίζουν με 5-6 επιθετικούς. Προκύπτει ένα ματς από άλλους καιρούς, λες κι ο θεός του ποδοσφαίρου ήθελε να μας δείξει πώς παιζόταν η μπάλα τη δεκαετία του '50! Κάποια στιγμή, για να θαυμάσουμε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια αυτό το απερίγραπτο «όλοι-αυτοί-πίσω–όλοι-οι άλλοι-μπροστά», κάνουμε την εικόνα της τηλεόρασης ασπρόμαυρη! Το ματς τελειώνει 3-3, όπως θα συνέβαινε το 1950 – δηλαδή σε μια εποχή που ακόμα δεν είχαν εμφανιστεί οι προπονητές.

Γκαρίντσα

Σε εκείνο το ματς ο Ντενίλσον είναι πραγματικά ο Γκαρίντσα! Παίζει και από τις δύο πλευρές, ξεφτιλίζει στις ντρίμπλες την ιταλική άμυνα, γουστάρει να ακούει την εξέδρα να αφήνει κραυγές θαυμασμού: η μισή Ευρώπη τρίβει τα μάτια της κι ο παίκτης ένα καλοκαίρι αργότερα καταλήγει στην Μπέτις, που για να κερδίσει τη δημοπρασία σπρώχνει στο τραπέζι τα ρέστα της: 35 εκατομμύρια δολάρια! Επειδή στην καριέρα (;) του Ντενίλσον τίποτα δεν είναι κανονικό, η ισπανική ομάδα που χτίζεται πάνω του αποτυγχάνει παταγωδώς και υποβιβάζεται: αποδεικνύεται ότι έχει αγοράσει τις πιο ακριβές κι άχρηστες ντρίμπλες στην ιστορία του ποδοσφαίρου! Ο Ντενίλσον γυρνάει για λίγο στη Βραζιλία, όπου βρίσκει καταφύγιο πάλι στον Ζαγκάλο, που είναι προπονητής (ή κάτι τέτοιο) στη Φλαμένγκο, επιστρέφει στην Ισπανία και καταλήγει κάποια στιγμή στην Μπορντό. Παίζει στην εθνική ομάδα μέχρι το 2003: η τελευταία του κλήση ήταν για ένα φιλικό στην Κίνα, στο οποίο ο θρύλος λέει ότι προσπάθησε να ντριμπλάρει ακόμα και τους συμπαίκτες του. «Πληρώνει» το τελικό 0-0 και δεν τον ξαναφωνάζουν.

Αταίριαστος

Τώρα τον θέλει ο ΠΑΟ. Μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι στην ιστορία του ποδοσφαίρου είναι δύσκολο να βρεις ποδοσφαιριστή περισσότερο αταίριαστο στον χαρακτήρα του ΠΑΟ. Ο Ντενίλσον καλά καλά δεν καταλαβαίνει την αναγκαιότητα της νίκης: θα είχε πλάκα να τον δει κάποιος σε μια ομάδα που έχει σήμα κατατεθέν της από τότε που τη θυμάμαι τον ποδοσφαιρικό ρεαλισμό. Είναι τόσο ακραίο το πείραμα, που θα ήθελα να το δω. Οχι γιατί ο Ντενίλσον θα αλλάξει τον ΠΑΟ ή γιατί ο ΠΑΟ θα αλλάξει τον Ντενίλσον, αλλά ακριβώς γιατί κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τα όσα θα συμβούν: διότι είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα συμβούν πάρα πολλά.

Καψούρα

Σε ένα πρωτάθλημα κουραστικό και προβλέψιμο, όπως το δικό μας, στο οποίο οι παίκτες εκπαιδεύονται να μη μιλάνε, οι περισσότεροι παράγοντες λένε κοινοτοπίες και οι προπονητές συμπεριφέρονται σαν διδάκτορες του Χάρβαρντ, ένας τύπος σαν τον Ντενίλσον είναι ευλογία. Η παρουσία του μπορεί να κάνει τον κόσμο να ονειρεύεται – κι αυτό δεν είναι λίγο. Η ίδια η διαχείρισή του μπορεί να είναι για τον Τζίγκερ ένα υπέροχο τεστ ωριμότητας: αν υπάρχει ένας τύπος που μπορεί να κάνει τον μεγαλομέτοχο να καψουρευτεί το ποδόσφαιρο, είναι αυτός.

Ορκος

Δεν χωράει επίσης αμφιβολία στο ότι ο Βραζιλιάνος μπορεί να διαλύσει τα πάντα. Να τσακωθεί με όλους στην προετοιμασία, να τον ψάχνουν στη Βραζιλία, να αρχίσει να γελάει με τον Μπάκε από τη δεύτερη μέρα, να μην πηγαίνει στις προπονήσεις – δεν υπάρχει κανένας στον κόσμο που να τον χαρακτήρισε ποτέ του υπόδειγμα επαγγελματία. Θέλω να πω ότι είναι βέβαιο πως ο Ντενίλσον δεν κάνει για τον ΠΑΟ – πιθανότατα δεν κάνει για καμία νορμάλ ομάδα. Ομως μπορεί να αποδειχτεί ότι ο ΠΑΟ είναι έτοιμος για έναν τέτοιο τρελό, γιατί ο κόσμος του γουστάρει λίγη αναστάτωση. Για το τι γουστάρει η διοίκησή του, όρκο δεν παίρνω.

Καλοκαιρινές απορίες

Τα δεκάδες μεταγραφικά σενάρια που διαβάζω καθημερινά στις εφημερίδες γέμισαν το κεφάλι μου με μια σειρά από αναπάντητες απορίες:
• Γιατί η ΑΕΚ ντε και καλά έπρεπε να πάρει έναν Φινλανδό; Μήπως πιο πολύ κι από παίκτη ψάχνει καμιά χορηγία της Nokia; Ο Σάντος άραγε θα τον κράταγε αυτόν τον Χετεμάι ή θα τον έστελνε σπίτι με το πρώτο αεροπλάνο, όπως και τον Μάκελα;
• Στον ΠΑΟ αναρωτιούνται, λέει, μήπως χρειάζεται κι ένας τρελός, γι' αυτό κοιτάζουν τον Ντενίλσον. Προκύπτει από κάπου ότι ο Σανμαρτεάν είναι καλά στα μυαλά του;
• Ο Ουαντού αν είχε αποκτηθεί από τον Ιωνικό θα γινόταν πρωτοσέλιδο;
• Για ποιον λόγο ο Ολυμπιακός πιέζει τον Βάλλα να πάει στο Αιγάλεω; Τόσο μεγάλη κινητοποίηση είχε γίνει, ρε παιδιά, για να πέσει ο ΟΦΗ;
• Ο Τσακίρης για να φτιάξει το νέο γήπεδο του Πανιωνίου υπάρχει πιθανότητα να μιλήσει με τον Γρανίτσα;
• Στον Ηρακλή για ποιον λόγο ακρίβυναν τόσο πολύ τα διαρκείας; Θα κάνει τίποτα μεταγραφές ο Σπανουδάκης και δεν το έχει καταλάβει κανένας;
• Αν οι οπαδοί του Αρη κάνουν 10.000 διαρκείας, δεν πρέπει να συμφωνήσουμε ότι είναι οι καλύτεροι στην Ελλάδα;
• Γιατί η Λάρισα αφήνει τον Κυπαρίσση να φύγει χωρίς να έχει βρει τον αντικαταστάτη του;
• Τώρα που έφυγε ο Αχιλλέας, είναι βέβαιο ότι θα φύγει ο Λουτσιάνο;
• Μήπως η καλύτερη μεταγραφή του Αιγάλεω είναι ο Μπαρμπαλιάς, που αναλαμβάνει σκάουτερ;
• Πόσοι παίκτες θα φύγουν από τον Αρη;
• Πόσοι παίκτες θα μείνουν στην Καλαμαριά;
• Μήπως ο μάνατζερ Αντώνης Αποστολόπουλος ξέρει τίποτα παραπάνω για τον νέο προπονητή της ΑΕΚ;
• Πώς γίνεται όλοι να θέλουν τον Λουτσιάνο και κανένας τον Τσιάρτα;
• Ο Ρόκε Ζούνιορ εδώ και πόσα χρόνια προτείνεται στον Ολυμπιακό;
• Ο Σεϊταρίδης δεν είχε κλείσει στον Ολυμπιακό;
• Θα πάρει έναν παίκτη ο ΠΑΟ χωρίς κάπου να εμπλακεί ο Φάνης Κλωνόπουλος;
• Πού είναι ο Ιβερσεν;
• Δεν νομίζετε ότι θα βρεθεί αμέσως λύση για τον ΠΑΟΚ αν κάνει προσφυγή ο Σαλπιγγίδης;
• Δεν θα 'χει πλάκα να πει ότι υπάρχουν λίγοι Ελληνες στον Ολυμπιακό ο «Τζόλε»;
• Μήπως ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ, που κοιτάνε μόνο παίκτες από το εξωτερικό, φτιάχνουν ομάδες για τους ξένους της Αθήνας;