FC: Το σημείο αναφοράς λέγεται Κώστας Κατσουράνης

Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν ο Φερνάντο Σάντος κάποτε, είχε διαλέξει για το κέντρο του Παναθηναϊκού τον Κώστα Κατσουράνη αντί για τον Κάρλος Σαΐνιο. Και το δρομολόγιο του Κατσουράνη, ήταν Πάτρα - Παιανία, αντί για Πάτρα - Θρακομακεδόνες. Έστω όμως και με μεγάλη καθυστέρηση, με ενδιάμεσο σταθμό την Πορτογαλία και αρκετά χρόνια μετά, ο Παναθηναϊκός έβαλε στη μηχανή του ένα εργαλείο, απ’ αυτά που μπορούν να σου αλλάξουν ολόκληρο τον τρόπο του παιχνιδιού.

Ο Κατσουράνης έχει κατηγορηθεί για πολλά από πολλούς τα τελευταία χρόνια. Ότι δεν μαρκάρει, ότι περπατάει, ότι μιλάει πολύ στη διάρκεια του παιχνιδιού και κάνει υποδείξεις, ότι χαλάει το κλίμα στα αποδυτήρια, ότι φτιάχνει την 11άδα του Παναθηναϊκού και της Εθνικής, ενδεχομένως λέω εγώ ακόμα και της σημερινής Μπενφίκα, παρόλο που έχει φύγει εδώ και χρόνια...Μην σας πω ότι παίρνει τηλέφωνα ακόμα τον Λουιζάο μέσα στη νύχτα και του λέει βρωμόλογα, λόγω του τσακωμού που είχαν κάποτε. Προσωπικά δεν έχω άποψη για το τι γίνεται στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού και της Εθνικής, με ποιους έχει καλές σχέσεις και ποιους δεν χωνεύει, αν «παραγοντίζει» ή φέρεται άσχημα. Εγώ έχω εικόνα του στο γήπεδο. Και για κάθε ενσταντανέ που θυμάμαι, όπου περπατάει ή δείχνει κάτι σε έναν συμπαίκτη του, έχω άλλα τρία στο μυαλό κουόπου μοιράζει τη μπάλα σωστά, δοκιμάζει κάθετη μπαλιά ή ευθύβολο σουτ εκτός περιοχής. Ακόμα και κεφαλιά εκτός περιοχής θυμάμαι, που κατέληξε στα αντίπαλα δίχτυα!

Ο Κατσουράνης είναι ένας παίκτης χαρισματικός. Και οι χαρισματικοί, έχουν ορκισμένους φίλους ή θαυμαστές, όπως έχουν και ορκισμένους εχθρούς ή πολέμιους. Είναι ο παίκτης που μπορεί ταυτόχρονα να κάνει πολλά πράγματα και που στην ηλικία των 31, πρέπει πλέον να διαχειρίζεται σωστά τις δυνάμεις και τις αντοχές του, ώστε να βγάζει 90λεπτο - αυτό συχνά βαίνει εις βάρος των ανασταλτικών του καθηκόντων, για το οποίο και «εγκαλείται». Αν όμως ο Κατσουράνης αναλωθεί σε τάκλιν, ποιος θα ηρεμήσει το κέντρο; Ο Σιμάο; Ποιος θα σπάσει τη μπάλα στα άκρα; Ο Πλεσί; Ποιος θα δοκιμάσει κάθετη μπαλιά με αποδέκτη τον φορ; Ο Μουν; Και ποιος θα σουτάρει λίγο έξω από την αντίπαλη περιοχή; Ο Μαρίνος; Αυτό είναι και το νόημα του καταμερισμού εργασίας: ο «κόφτης» να πάρει επ’ ώμου το δύσκολο έργο της ανάσχεσης, για να μπορεί το «οχτάρι», ο πιο δημιουργικός μέσος να παράξει, να απειλήσει, να δώσει το τέμπο.

Στο παιχνίδι με την Οντένσε, οι προβολείς έπεσαν πάνω στον Λέτο. Δικαίως, αφού ο Αργεντινός έβαλε γκολ, έβγαλε πάσα πάρε - βάλε στον Κουίνσι, είχε άλλες δυο καλές ευκαιρίες να σκοράρει και έκανε γιο - γιο τα αντίπαλα μπακ. Αν όμως στα επόμενα παιχνίδια ψάχνουμε να τον βρούμε, μην απορήσετε: έτσι είναι ο Λέτο, μια ταλεντάρα που παίζει όποτε γουστάρει κι αν έπαιζε σε κάθε αγώνα όπως έπαιξε στη Δανία, ούτε η Λίβερπουλ θα τον άφηνε να φύγει, ούτε στα μέρη μας θα μπορούσαμε να τον φέρουμε με τα λεφτά που θα ζήταγαν. Σ’ εκείνα λοιπόν τα παιχνίδια, που οι καλύτερες στιγμές του Λέτο θα είναι όταν φτιάχνει τα μαλλιά του και μοιράζει απλόχερα «puta» στους αντιπάλους, ο Κατσουράνης θα είναι στη θέση του και θα νοικοκυρεύει το παιχνίδι. Θα σηκώνει το κεφάλι, θα δίνει τη μπάλα με τη μια, θα βλέπει τις κούρσες των ακραίων, θα σεβαστεί την κίνηση του φορ και θα προσπαθήσει να τον «ταΐσει». Όπως προσπαθεί να κάνει πάντα, άλλοτε με μεγαλύτερη κι άλλοτε με μικρότερη επιτυχία.

Αυτή τη στιγμή, όπου στο κέντρο του Παναθηναϊκού υπάρχουν παίκτες σχεδόν αποκλειστικά ανασταλτικών προσανατολισμών (Βιτόλο - Σιμάο), υπάρχει ο Νίνης με τον Καραγκούνη που είναι ή του ύψους ή του βάθους και περισσότερο «δεκάρια» στη νοοτροπία, παρά «οχτάρια» και ο Ζιλμπέρτο δεν μένει πια εδώ, κάποιος πρέπει να αναλάβει τον ρόλο του σπουδαίου Βραζιλιάνου. Και ο Κατσουράνης μπορεί να μην γίνει Ζιλμπέρτο Σίλβα ποτέ, αλλά είναι ό,τι κοντινότερο κυκλοφορεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο, με λιγότερες παραστάσεις μεν, αλλά και με περισσότερα επιθετικά και οργανωτικά χαρίσματα.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr