Ε, αφού το λέει ο σεφ... (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

«To μπάσκετ που έπαιξε φέτος ο Παναθηναϊκός έγινε σημείο αναφοράς σε Ελλάδα και Ευρώπη», δήλωσε στην «Basket News» (σε μία από τις... δεκάδες αποκλειστικές συνεντεύξεις του μετά την κατάκτηση του τίτλου) ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. «Προπονητικά, παίξαμε καλύτερα από κάθε άλλη φορά», πρόσθεσε. Και άφησε τον καλόπιστο παρατηρητή να ξύνει το κεφάλι του από απορία.

Ωστε, αυτό το μονοδιάστατο παιχνίδι με την εμμονή στο μακρινό σουτ και στο προβλέψιμο «screen and roll» υπήρξε σημείο αναφοράς; Αν ναι, είναι επειδή ορισμένοι το χρησιμοποίησαν ως παράδειγμα προς αποφυγήν, ειδικά τις μέρες της μεγάλης καταστροφής. Οταν ο ουρανός έπεσε στα κεφάλια των «πρασίνων», στο δίμηνο Μαρτίου-Απριλίου, ουδείς χρησιμοποίησε ως μοντέλο προς μίμηση το δόγμα Ομπράντοβιτς. Ισως μόνο οι γνωστοί αυλικοί του. Οπως συνήθως συμβαίνει με τους μεγάλους προπονητές, οποιουδήποτε αθλήματος, ο Σέρβος έχει για χειρότερο εχθρό το προσωπικό του γινάτι. Σαν σεφ που βαφτίζει «γκουρμέ» με την υπογραφή του ακόμα και την πιο πρόχειρη, αυτοσχέδια συνταγή.

«Ι did it my way» είναι η κατακλείδα του στη συγκεκριμένη συνέντευξη. «Και σ' όποιον αρέσω», προσθέτει με το βλέμμα του. Του διαφεύγει, όμως, μια λεπτομέρεια. Οι στίχοι τους οποίους έγραψε ο Πολ Ανκα για το τραγούδι-θρύλο του Φρανκ Σινάτρα αποτελούν (διόλου πιστή) απόδοση στα αγγλικά της δουλειάς ενός Γάλλου, ονόματι Κλοντ Φρανσουά. Ο πραγματικός τίτλος του κομματιού είναι: «Comme d'habitude». Σαν από συνήθεια.

Ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το φετινό πρωτάθλημα «comme d'habitude», από συνήθεια, από κεκτημένη ταχύτητα, με αυτόματο πιλότο. Η θαυμαστή χημεία του, ο σπάνιος αυτοματισμός του, το «τυφλό σύστημα» που βγάζει τους παίκτες του ελεύθερους στις γωνίες ή στο τρίποντο, είναι οι καρποί συστηματικής δουλειάς πολλών ετών. Αναλλοίωτος ο πυρήνας των βασικών του παικτών, με ορισμένες εύστοχες προσθήκες, βγάζει την ομάδα στον αφρό χωρίς πολλά ζόρια. Οι αντίπαλοί του έμαθαν να φοβούνται τον Παναθηναϊκό και οι διαιτητές έμαθαν να τον σέβονται.

Εκτός συνόρων, όμως, η κατάσταση είναι διαφορετική. Ομάδες με την ποιότητα της Τάου και προπονητές με το κοφτερό μάτι του Μαχμούντι ή του Γκέρσον βρίσκουν τρόπους να βραχυκυκλώσουν την «πράσινη» μηχανή και να εντοπίσουν την αχίλλειο πτέρνα του πρωταθλητή Ελλάδας. Σφυρίχτρες πρόθυμες να βοηθήσουν υπάρχουν, ωστόσο σπανίζουν. Για τα δεδομένα της Ευρώπης, ο Παναθηναϊκός δεν αποτελεί φόβητρο. Η φανατισμένη του κερκίδα, ίσως. Η ίδια η ομάδα, ασφαλώς όχι.

Τα τέσσερα τελευταία χρόνια το «τριφύλλι» ξεκινάει με στόχο την επιστροφή στον ευρωπαϊκό θρόνο. Η κατάκτηση των πρωτείων στην Ελλάδα είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση, σκέτη ρουτίνα, μόνο και μόνο για να μην κουνιούνται οι... αλλόθρησκοι στις καφετέριες. Τι κατάφερε αυτή την τετραετία η ομάδα του Ομπράντοβιτς; Επαιξε σ' ένα μόνο φάιναλ φορ, πέρυσι στη Μόσχα, όπου αποκλείστηκε στον ημιτελικό από τη Μακάμπι. Το 2003, το 2004 και το 2006 παρακολούθησε τα ραντεβού των κορυφαίων από την τηλεόραση (και... αν). Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.
Η σεζόν που ξεκινάει τον Οκτώβριο θα είναι ακόμα πιο πιεστική. Ως οικοδεσπότης του φάιναλ φορ, ο Παναθηναϊκός είναι πλέον «υποχρεωμένος» να πετύχει. Πώς θα διεκδικήσει το στέμμα; Σουτάροντας τρίποντα και ποντάροντας στα μούσκουλα του κακομοίρη του Μπατίστ; Δεν το πιστεύω. Ακόμα και ένα άσμα τόσο μελωδικό όσο το «My Way» κάποτε παλιώνει. Τώρα που ο Βούισιτς μένει ελεύθερος από τη Μακάμπι, καταρρέει και το τετριμμένο επιχείρημα ότι δήθεν «δεν υπάρχουν ψηλοί στην αγορά». Αν δεν κάνει για το στυλ του Παναθηναϊκού ο γοργοπόδαρος Κροάτης με την εκπληκτική τεχνική και τη σπάνια ικανότητα στην πάσα, δεν ξέρω ποιος σέντερ του κάνει...