Ο νόμος του Χίντινκ (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Μεταξύ των «περιορισμένων» (σε δυνατότητες) ομάδων, τη διαφορά την κάνει ο προπονητής. Είναι νόμος, όσο απλός ακούγεται. Ο νόμος έχει και ονοματεπώνυμο. Χούους Χίντινκ.

Προχθές το απομεσήμερο στο Καϊζερσλάουτερν, εάν ο Χίντινκ στεκόταν μερικά μέτρα παραδίπλα, στον πάγκο της Ιαπωνίας, νικήτρια θα 'ταν η Ιαπωνία. Οι Αυστραλοί πλήρωσαν κι ο Χίντινκ καθόταν στον δικό τους πάγκο. Απέναντι στον Ζίκο. Εισέπραξαν ότι νίκησε, ανάμεσα σ' αυτές τις δύο πολύ «περιορισμένες» ομάδες, η πεπαιδευμένη Αυστραλία (την απαίδευτη Ιαπωνία).

Κυριάρχησε το επίπεδο της γνώσης, όχι η αίγλη (επιταγή δίχως αντίκρισμα, όταν είναι σκέτη αίγλη) του παλαιού ονόματος. Τα ονόματα δεν παίζουν. Όταν δεν είναι καλλιεργημένα από την επιμόρφωση, πέφτουν σε κενό. Κάποτε, θυμίζω, η Καλαμάτα είχε φέρει προπονητή τον Ζαϊρζίνιο. Για την ακρίβεια, τον μύθο του Ζαϊρζίνιο. Γραφικότητα.

Η Αυστραλία πήγαινε λοιπόν, διαδοχικά, για το πρώτο γκολ της ιστορίας της στο Παγκόσμιο Κύπελλο, μετά για την πρώτη νίκη της ιστορίας της στο Παγκόσμιο Κύπελλο κι εξακολουθεί να πηγαίνει για το πρώτο «πέρασμα» της ιστορίας της (από τον όμιλο προς τα νοκ άουτ) στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Στην αμέσως προηγούμενη εμφάνισή της δεν είχε καταφέρει τίποτε απ' όλ' αυτά.

Εδώ: έβαλε το πρώτο (γκολ) κι ύστερα άλλα δύο μαζεμένα, τρία, όλα από τις προσχεδιασμένες (σαν Plan B, για αντίδραση στο αρνητικό σενάριο) λύσεις του πάγκου. Έκανε την πρώτη νίκη. Υπόθεση (ούτε) δέκα, των τελευταίων, λεπτών. Εκκρεμεί η πρώτη πρόκριση. Θα κριθεί στο τελευταίο ματς με την Κροατία στη Στουτγκάρδη.

Η Κροατία υπερέχει θεαματικά, έναντι της Αυστραλίας, σε ποιότητα χαρίσματος. Εάν (ο Χίντινκ) το καταφέρει κι αυτό, να καλύψει τέτοιο χάντικαπ, τότε θα ξέρουμε ότι ο προπονητής μπορεί να κάνει τη διαφορά ακόμα και μεταξύ μη ισοϋψών ομάδων!

Προς το παρόν, το βέβαιον είναι ότι η Αυστραλία του Χίντινκ απέχει από κάθε προηγούμενη Αυστραλία όσο απέχει η Κορέα του Χίντινκ από την Κορέα του Αντφοκαατ, όσο απείχε η Ολλανδία του Χίντινκ από την Ολλανδία του Αντφοκαατ, όσο απείχε η Αϊντχόφεν του Χίντινκ από την Αϊντχόφεν του Αντφοκαατ.

Ίδιες ομάδες, που στα χέρια του ενός μοιάζουν μια-δυο (αξιολογικές) μονάδες ανώτερες απ' όσο στ' αλήθεια είναι και φτάνουν μακρύτερα από το αναμενόμενο, ενώ στου αλλουνού τα χέρια φαίνονται απλώς όσο «μέτριες» είναι. Ή και... χειρότερες!

Η σφραγίδα του προπονητή. Όποιος την υποτιμά, εν ονόματι του όποιου ακατέργαστου ταλέντου, αυτός είναι που στο τέλος πηγαίνει στο ταμείο και πληρώνει, κας, τον λογαριασμό. Η εικόνα των αφρικανικών ομάδων, ως το απτό αντιπαράδειγμα.

Ομάδες, οι πρωτάρες του θεσμού από τις οποίες θα μπορούσε κανείς να προσμένει το κάτι διαφορετικό, κι όμως δίχως αναγνωρίσιμη ταυτότητα. Οι τυχοδιώκτες (ή οι μάγοι της κυρίαρχης φυλής) που τις προπονούν, δεν φημίζονται να χαράζουν τέτοια πράγματα. Οπως ταυτότητα.

Τόγκο, Ανγκόλα, Γκάνα, Ακτή Ελεφαντοστού. Με κάποιες φυσιολογικές αποστάσεις στο ατομικό ταλέντο, δεν μπορούν να έχουν όλοι τον Ντρογκμπά τους, ναι. Αλλά όλες... ίδιες, σαν ομογενοποιημένες, σε κεντρικά χαρακτηριστικά. Σε προτερήματα και ελαττώματα. Δεν ξεχωρίζει, γι' αυτό που είναι, καμία.

Εάν παραταχθούν στους αγωνιστικούς χώρους δίχως εμφανή διακριτικά, π.χ. παίξουν 90 λεπτά και οι τέσσερις με ίδιες (κανελί με βούλες) φανέλες δίχως τη σημαία στο στήθος και τα ονόματά τους σταμπαρισμένα στην πλάτη, ο θεατής θα είναι σίγουρος... ποια ομάδα είναι ποια; Απίθανο.