Τα όμορφα γκολ και το έξυπνο ποδόσφαιρο (Sportday / Χρήστος Χαραλαμπόπουλος)

Γράφω χωρίς να έχω δει τα παιχνίδια της Γαλλίας και της Βραζιλίας. Για τη Βραζιλία δεν χρειάζεται να δει κάποιος ένα παιχνίδι της για να γράψει. Σε κάθε διοργάνωση, ανεξάρτητα από την κατάστασή της, κατεβαίνει ως φαβορί. Οι Γάλλοι είναι όντως ένας γρίφος. Είναι μια ομάδα που μπορεί να φθάσει μέχρι τους τέσσερις, βασιζόμενη στις γραμμές της άμυνας και των χαφ, συν τον Ανρί. Μπορεί όμως να αποδειχτεί και μια μεγάλη απογοήτευση, όπως στο Μουντιάλ του 2002, αν και πιστεύω ότι είναι απίθανο να επαναλάβει τόσο κακές εμφανίσεις και χωρίς να σκοράρει μάλιστα.

Η εικόνα που έχουμε από τα μέχρι τώρα παιχνίδια του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αν και είναι ακόμα νωρίς για να βγουν τελικά συμπεράσματα, είναι πως θα δούμε καλύτερα παιχνίδια απ' ό,τι στο προηγούμενο Μουντιάλ του 2002. Ίσως γιατί οι ευρωπαϊκές ομάδες, κυρίως, απέφυγαν την κούραση της μετακίνησης και τη δυσκολία της προσαρμογής σ' ένα διαφορετικό περιβάλλον. Εκτός από αυτό το κόστος που επιβαρύνει καθοριστικά την αγωνιστική απόδοση, νομίζω ότι φέτος θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε πιο πολύ, από άλλες πρόσφατες διοργανώσεις, καλές εμφανίσεις από μεμονωμένους ποδοσφαιριστές παρά από σύνολα. Μπορεί αυτό, αν επιβεβαιωθεί, να οφείλεται στο γεγονός ότι σε επίπεδο συστημάτων δεν εμφανίζεται κάτι νέο και για να υπάρξει αγωνιστική αποτελεσματικότητα, οι προπονητές ποντάρουν στις ικανότητες των προικισμένων ποδοσφαιριστών τους.

Η Ολλανδία δείχνει ότι θα είναι διαφορετική, αν ο Ρόμπεν δεν βρεθεί στη μέρα του, όπως ακριβώς η Γερμανία είναι ομάδα χωρίς ισορροπία δίχως τον Μπάλακ. Η αγγλική επίθεση δεν γοητεύει κανέναν χωρίς τον Ρούνεϊ –που κανείς δεν γνωρίζει αν θα είναι σε καλή κατάσταση όταν αγωνιστεί–, ενώ οι αντοχές του Τότι και η όρεξή του να μοιράζει ουσιαστικά την μπάλα στους συμπαίκτες του, όπως έκανε προχθές, ασκούν καθοριστική επίδραση στο αγωνιστικό πρόσωπο της Ιταλίας. Μετά την αποχώρησή του από το παιχνίδι, η ανάπτυξη της Ιταλίας έγινε περισσότερο «χύμα» ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εμένα, επειδή οι χώροι στο γήπεδο είχαν ανοίξει καθώς η Γκάνα προσπαθούσε να ισοφαρίσει.

Η Αργεντινή πρώτη φορά μετά τον Μαραντόνα παρουσιάζει μια περισσότερο ισορροπημένη αγωνιστική εικόνα, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι μπορεί αυτή η ισορροπία να την οδηγήσει μέχρι τους τέσσερις. Η Ακτή Ελεφαντοστού είναι, ίσως, η καλύτερη αφρικανική ομάδα και θα είχε μεγαλύτερη τύχη αν βρισκόταν σε διαφορετικό όμιλο. Στους Ισπανούς, που πολλοί τους θεωρούν ικανούς για την έκπληξη, παρ' όλο που ακόμα δεν τους έχουμε δει, δεν έχω καμία εμπιστοσύνη. Θα μείνω για λίγο στην ομάδα της Τσεχίας. Οι Αμερικανοί είναι εμφανώς πιο αδύναμοι απ' ό,τι ήταν το 2002, αλλά αυτή η διαπίστωση διόλου μειώνει την εκτίμηση ότι οι Τσέχοι έπαιξαν όμορφο ποδόσφαιρο.

Μια επισήμανση, καθοριστική νομίζω γι’ αυτή την ομάδα. Το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας είναι το πρώτο και τελευταίο για κάποιους Τσέχους ποδοσφαιριστές όπως ο Πομπόρσκι, ο Νέντβεντ, ο Κόλερ, ο Γκάλασεκ και θα ήταν και για τους Μπάρος και Σμίτσερ, αν ένας τραυματισμός δεν τους στερούσε τη χαρά της συμμετοχής. Αυτοί οι ποδοσφαιριστές αποτέλεσαν τον πυρήνα της χρυσής γενιάς του τσεχικού ποδοσφαίρου και είναι λογικό να υποθέσει κάποιος ότι θα ήθελαν να πουν ένα «αντίο» στο ποδόσφαιρο που όλοι θα θυμούνται. Ακόμα και για να απαλύνουν την πίκρα από την αποτυχία τους να κατακτήσουν το Euro 2004, τότε που είχαν την ποιοτικότερη ομάδα, αλλά έπεσαν πάνω στην εξαιρετική Εθνική μας.
Ο Τσεχ και ο Ροζίτσκι είναι οι σπουδαιότεροι εκπρόσωποι της γενιάς των Τσέχων ποδοσφαιριστών που είναι κάτω από 30 και με τη βοήθεια του προπονητή τους και των «παλιών» είναι πολύ πιθανό, αν αντέξουν την πίεση, να κάνουν την έκπληξη. Ο Ροζίτσκι εμφανίζεται αναγεννημένος και θα ήταν θαυμάσιο να συνεχίσει να δείχνει το ταλέντο του στα επόμενα παιχνίδια, σημειώνοντας όμορφα γκολ. Όμορφα γκολ, που, όπως έλεγε σε μια επιστολή του ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς, δείχνουν ότι παίζεται έξυπνο ποδόσφαιρο. Αυτό το ποδόσφαιρο που θέλουν να παίξουν οι Τσέχοι.