Νίκησε ο λιγότερο τέταρτος (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

H μάχη για το τρίτο «εισιτήριο» της Ευρωλίγκας κακοφόρμισε λίγο τις τελευταίες μέρες (έτσι, για να μην ξεχνάμε ότι εδώ είναι Μπαλκάνια), εξαρχής όμως έφερε σε αντιπαράθεση δύο αντίθετους κόσμους, δύο αντίπαλες νοοτροπίες. Ο ένας από τους δύο μονομάχους (Μαρούσι) έλεγε «μπορώ, αλλά... δεν πολυθέλω». Ο άλλος (Αρης) έλεγε «θέλω, αλλά... μπορώ και δεν μπορώ». Οπως από λάθος έγραψε στο χθεσινό πρωτοσέλιδό της μία αθλητική εφημερίδα της Θεσσαλονίκης, «μάχη για την 4η θέση»! Ήταν γραφτό να την κερδίσει ο λιγότερο τέταρτος.

Συνήθως στα πλέι οφ μετράει περισσότερο το «θέλω», εξ ου και η δραματική ανατροπή που πέτυχε χθες τα ξημερώματα το Μαϊάμι απέναντι στο Ντάλας. Σαν να πήρε κουράγιο από τα κατορθώματα του Ουέιντ και του Σακίλ, ο Αρης μετέτρεψε το «desire» (τη διακαή επιθυμία του) σε κινητήρια δύναμη, προσπέρασε το («τι είχαμε, τι χάσαμε») Μαρούσι στο τελικό σπριντ και έφτασε πρώτος στο νήμα. Με διαφορά στήθους, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, ούτε θα το γράψει η ιστορία.

Στη Θεσσαλονίκη πανηγυρίζουν και πιστεύουν ότι η συμμετοχή στο Κύπελλο Πρωταθλητριών για πρώτη φορά ύστερα από 15 χρόνια θα δώσει το σύνθημα για ένα νέο ξεκίνημα. Δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Οι άνθρωποι του Άρη έχουν την τάση να βιάζονται και να κοιτάζουν το μεθαύριο προτού ασχοληθούν με το σήμερα ή το αύριο. Τους οιστρηλατεί (και τους αποπροσανατολίζει), φυσικά, το χθες. Η εκπεσούσα αυτοκρατορία. Ο στόχος της νέας περιόδου δεν θα πρέπει να είναι απαραίτητα η διάκριση στην Ευρώπη. Πρώτο μέλημα μοιάζει το χτίσιμο μιας νέας ομάδας, ικανής να χτίσει πάνω στο φετινό θεμέλιο και να σταθεροποιηθεί στην πρώτη τριάδα του ελληνικού πρωταθλήματος. Ειδάλλως, η πρόκριση στην Ευρωλίγκα του 2006-07 μπορεί να αποδειχθεί πυροτέχνημα.

Πλέον ο Αρης θα είναι πιο ελκυστικός στην ελεύθερη αγορά και πιο εύρωστος οικονομικά, αφού τα παραπανίσια εισιτήρια, τα τηλεοπτικά δικαιώματα και οι διαφημίσεις πολλαπλασιάζουν τα έσοδα.. Καθήκον του είναι να προσελκύσει ικανούς Έλληνες παίκτες (σαν εκείνους που έδιωξε πέρυσι, Σχορτσιανίτη, Κυρίτση) και να φτιάξει τον πυρήνα της ερχόμενης πενταετίας. Με λεγεωνάριους δεν γίνεται προκοπή, εκτός αν το ζητούμενο είναι οι βραχυπρόθεσμες λύσεις.
Θα χρειαστεί επίσης ένα χέρι πιο στιβαρό από αυτό του Αντρέα Ματσόν, έναν προπονητή ικανό να δώσει έμπνευση στους παίκτες και να κρατήσει δίχως κλυδωνισμούς τα ηνία στις δύσκολες μέρες του χειμώνα.

Τέλος, θα κοιτάξει να εκμεταλλευτεί τα παραθυράκια της αγοράς, ώστε να ψωνίσει φθηνά και καλά, όπως έκανε λ.χ. όταν πρωτόφερε στην Ελλάδα τον Στακ ή τον Κασλ ή και τον Πάντιους. Δεν γνωρίζω πόσοι από τους τωρινούς θα μείνουν και πόσοι θα φύγουν, γνωρίζω όμως ότι ο Αρης δεν έχει δισεκατομμύρια για ξόδεμα. Η πορεία ομάδων όπως η Εφές Πίλσεν ή η Τσιμπόνα δείχνει ότι το «κλειδί» είναι η σωστή διαχείριση. Παρά τα ανησυχητικά σημάδια προηγούμενων ετών και διοικήσεων, ελπίζω ότι θα αποφευχθούν υπερβολές και εκφυλιστικά φαινόμενα.

Η επιστροφή του Άρη στο ευρωπαϊκό προσκήνιο είναι από τις καλύτερες ειδήσεις των τελευταίων ετών, αρκεί να μη γίνει μπούμερανγκ για τον ίδιο τον σύλλογο. Οπως έχω γράψει πολλές φορές, πρώτη ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ανάσταση του μπάσκετ δεν θεωρώ τις επιτυχίες της Εθνικής ομάδας (όσο κι αν τις πανηγυρίζω), αλλά την πρόοδο των ομάδων της Θεσσαλονίκης. Ο Αρης, ξέρετε, μπορεί να τραβήξει μαζί του στον χορό και τον ΠΑΟΚ.