Οι όμορφες ομάδες καίγονται όμορφα; (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Οι δύο ομάδες που ήθελα οπωσδήποτε να δω ήταν η Βραζιλία και η Γαλλία. Για διαφορετικούς λόγους την καθεμία. Για όλες τις άλλες, πάνω–κάτω, δεν είχα αγωνία, ούτε περίμενα εκπλήξεις. Απλά να σημειώσω ότι η ισορροπία που πρώτη φορά δείχνει η Αργεντινή μετά την εποχή Μαραντόνα μου αρέσει, αλλά έχω την εντύπωση ότι είναι κομματάκι εύθραυστη. Από την «πρώτη» της Βραζιλίας μπορεί να διακινδυνεύσει κάποιος ορισμένα συμπεράσματα. Το πρώτο είναι ότι το «φαινόμενο» είναι εκτός κλίματος. Δεν γνωρίζω αν είναι η ψυχολογική πίεση να αποδείξει ότι ακόμα είναι μύθος ή τα επιπλέον κιλά. Εκείνο που νιώθω ότι λείπει από το παιχνίδι του είναι η θέληση που είχε το 2002. Μια θέληση που ήταν κίνητρο και ώθηση μαζί. Ενα ολόκληρο σουτ στο προχθεσινό παιχνίδι και μέχρι να αντικατασταθεί -αρκετά καθυστερημένα με βάση την απόδοσή του- ήταν σαν χαμένος στο γήπεδο.

Μπορεί, βέβαια, να φταίει και το γεγονός ότι βρίσκεται στην ίδια 11άδα με τον Αντριάνο. Δύο ποδοσφαιριστές που παίζουν στην ίδια θέση δεν μπορεί να είναι ιδιαίτερα παραγωγική επιλογή, ακόμα και για μία ομάδα όπως η Βραζιλία. Πιθανώς, όταν έχεις μία ομάδα με τέτοιο ταλέντο να μη χρειάζεσαι κάποιο σύστημα για να παίξεις ποδόσφαιρο. Αλλωστε η έννοια του «ποδοσφαιρικού συστήματος» στη Βραζιλία και τη Λατινική Αμερική γενικότερα είναι τελείως διαφορετική απ' ό,τι στην Ευρώπη. Πιστεύω ότι ο Παρέιρα θα πρέπει να εγκαταλείψει την επιλογή του «βάζω-όλα-τα-αστέρια-στην-ομάδα-και-τα-αφήνω-να-παίξουν-όπως-ξέρουν», γιατί, πολύ απλά, δεν θα παίξουν ποτέ σαν ομάδα. Ασε που μπορεί να βρεθεί ο αντίπαλος που με λίγη τύχη θα μπορέσει να τους κάνει τη ζημιά. Οι Κροάτες το προσπάθησαν. Αυτό που τους έλειπε ήταν λίγη τύχη.

Η Βραζιλία, με το υλικό που έχει, μπορεί να παρουσιάσει μία ομάδα πλήρη και ισορροπημένη, αλλά κυρίως ομάδα, που θα μπορεί να καταπιεί τον οποιονδήποτε. Αυτό που είδαμε μου θυμίζει έναν κατάλογο εστιατορίου με τρία αστέρια της Μισελέν, απ' όπου επιλέγει κάποιος μία ποικιλία. Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι αν ο Παρέιρα έχει την προσωπικότητα και την τόλμη να επιλέξει τους καλύτερους για τη λειτουργία της ομάδας ή θα υποχωρήσει μπροστά στις απαιτήσεις του κόσμου και των διαφημιστών. Αλλιώς, οι Βραζιλιάνοι μπορεί να φτάσουν μέχρι τους «4», αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα κατέβουν εκεί. Για τους Γάλλους εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι όλες οι όμορφες ιστορίες που μπορούσε να διηγηθεί η «ομάδα του ουράνιου τόξου» τελείωσαν.

Οι Γάλλοι, παρά τη σταθερή παραγωγή ποδοσφαιρικού ταλέντου που συνήθως εξάγουν, δεν έχουν ακόμα καταφέρει να βρουν ή να διαμορφώσουν -αν θέλετε- τους αντικαταστάτες ποδοσφαιριστών όπως ο Ζιντάν, ο Μπλαν, ο Βιεϊρά, ο Ντεσάμπ. Ο θόρυβος που έγινε για τη χρησιμοποίηση του Ριμπερί μπορεί να είναι ένας θόρυβος ερμηνεύσιμος (πολλοί θέλουν ο νεαρός να είναι το νέο μεγάλο αστέρι), αλλά ακόμα κι αν ο νεαρός έχει τη στόφα, θέλει χρόνο για να ωριμάσει. Η Γαλλία είναι μία μεγάλη ομάδα, αλλά η σκιά που αφήνει είναι μεγαλύτερη από τις δυνατότητες που έχει για να ξεπεράσει αυτή τη σκιά. Οσο κι αν ανακάτεψε την τράπουλα στην επίθεση ο Ντομενέκ τόσο περισσότερο γινόταν φανερή η απόγνωσή του, αφού οι «τρικολόρ» αδυνατούσαν να σπάσουν μία οργανωμένη άμυνα. Πιθανώς, αν είχε προτιμήσει να πάρει τον Ζιουλί στη θέση του άτυχου Σισέ και αν στο δεύτερο ημίχρονο έδινε χρόνο συμμετοχής στον Τρεζεγκέ και αν ο Βιεϊρά δεν ήταν τόσο πολύ εκτός κλίματος και αν… και αν… Αυτό το «και αν» θα είναι η φράση που θα συνοδεύσει την παρουσία της εθνικής ομάδας της Γαλλίας σ' αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Ομως, οι υποθέσεις στο ποδόσφαιρο μπορεί να είναι ενδιαφέρουσες ασκήσεις που η ανάπτυξή τους γεμίζει σελίδες στις εφημερίδες και χρόνο στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, αλλά δεν οδηγεί τις ομάδες μακριά. Οι Γάλλοι, κάποτε, έφτασαν όσο μακριά μπορεί να φτάσει μία ομάδα. Αν θέλουν να ξανακάνουν το ίδιο ταξίδι, θα πρέπει να αρχίσουν πάλι από την αρχή. Εχουν τέσσερα χρόνια μπροστά τους για το επόμενο Μουντιάλ.

Ο δουλευταράς πρίγκιπας-αγρότης

Η ΚΑΠ, η Κοινή Αγροτική Πολιτική, ήταν η πρώτη κοινή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μια πολιτική που έγινε για να στηρίξει την παραγωγή και το εισόδημα του μικρού παραγωγού στην Ευρώπη. Ομως, από τότε που δημιουργήθηκε η ΚΑΠ μέχρι σήμερα κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι. Η ΚΑΠ έγινε μια «ακριβή» πολιτική, από την οποία δεν ωφελούνταν αυτοί που θα έπρεπε. Δηλαδή οι μικροί παραγωγοί. Η βρετανική, ανθρωπιστική, μη κυβερνητική οργάνωση Oxfam, πριν από λίγο καιρό δημοσιοποίησε μία πολύ ενδιαφέρουσα λίστα για τους ευνοούμενους από τις κοινοτικές επιχορηγήσεις της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Ενας από τους πιο ευνοημένους «καλλιεργητές» είναι ο πρίγκιπας Αλβέρτος, ο κουμανταδόρος του πλούσιου Μονακό, του οποίου η περιουσία ανέρχεται στα δύο δισεκατομμύρια ευρώ. Ο Αλβέρτος, εκτός απ' όλα τα άλλα, είναι και… σιτοπαραγωγός. Εχει ένα χωραφάκι γύρω στα 7 χιλιάδες στρέμματα, που το συντηρεί με ιδρώτα και πολύ κόπο. Γι’ αυτό το «χωραφάκι» ο πρίγκηψ–καλλιεργητής το 2004 «τσίμπησε» μία κοινοτική επιδότηση 287.300 ευρώ.

Προφανώς, θα μπόρεσε να ξεπληρώσει μέρος των δανείων που -φαντάζομαι- θα είχε πάρει από την Αγροτική Τράπεζα του Μονακό. Ο Αλβέρτος δεν είναι ο μοναδικός μεγαλοκαλλιεργητής που επιδοτείται με γενναιότητα από την Κοινή Αγροτική Πολιτική. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποίησε η Oxfam, δύο μεγαλοκαλλιεργητές στη Γαλλία, των οποίων τα ονόματα δεν αποκαλύπτονται, παίρνουν συνολικά 1,7 εκατομμύριο ευρώ. Στη Γαλλία, από το σύνολο των κοινοτικών επιδοτήσεων το 17% πηγαίνει στους μικρούς καλλιεργητές και το 60% στους τίμιους γεωργούς τύπου Αλβέρτου. Οχι πως στη Βρετανία τα πράγματα είναι καλύτερα, αφού η Oxfam θυμίζει ότι, όταν το 2003 γίνονταν οι συζητήσεις για την αναθεώρηση της ΚΑΠ, οι Βρετανοί είχαν θέσει βέτο σε μία πρόταση, σύμφωνα με την οποία για εκτάσεις μεγαλύτερες από 1.000 εκτάρια οι επιδοτήσεις δεν θα ξεπερνούσαν τα 270 χιλιάδες ευρώ.

Τις μεγαλύτερες επιδοτήσεις το 2004 τις πήρε η εταιρεία παραγωγής ζάχαρης Tate & Lyle, που έβαλε στο ταμείο της 177 εκατομμύρια ευρώ. Αλλοι τίμιοι κι επιδοτούμενοι αγρότες ήταν ο δούκας του Μάρλμπορο, που έλαβε μόλις 756.000 ευρώ, και ο δούκας του Ουέστμινστερ, που τσίμπησε το ταπεινό ποσό των 663.000 ευρώ. Α, στη λίστα είναι και μία αγρότισσα, η βασίλισσα Ελισάβετ με 592.000 ευρώ. Στην Ισπανία, τα 14,5 εκατομμύρια ευρώ που μοιράζονται οι 7 μεγαλύτεροι καλλιεργητές είναι το ποσό με το οποίο επιδοτούνται συνολικά άλλοι 12.500 μικροί καλλιεργητές. Συμπέρασμα; Συμφέρει να είσαι δούκας–γεωργός στην Ε.Ε.