Μπάρμπα Σαμ, ζηλεύεις τους φτωχούς γείτονες; (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Η διαπίστωση είναι συνομήλικη του ποδοσφαίρου: ένας από τους χίλιους (και βάλε!) λόγους για τους οποίους το άθλημα συγκινεί τόσο πολύ -παντού- είναι ότι παρέχει την ευκαιρία στους «Δαβίδ» όλου του κόσμου να υπερισχύσουν των «Γολιάθ». Στα Μουντιάλ η εν λόγω ιδιότητα του ποδοσφαίρου προσλαμβάνει ξεχωριστές διαστάσεις, επειδή αναμετρώνται εθνικές ομάδες.

Δεν αναφερόμαστε μόνο στα διαφορετικά αγωνιστικά μεγέθη, αλλά και στις διαβαθμίσεις άλλων ειδών ισχύος: οικονομικής, πολιτικής, γεωστρατηγικής. Οταν «διαταράσσεται» η... τάξη των αγωνιστικών μεγεθών, έχουμε απλώς έκπληξη. Σαν να λέμε: «2002, ΗΠΑ - Πορτογαλία 3-2». Οταν όμως ανατρέπεται η «ιεραρχία» στην πυραμίδα κρατικής ισχύος, τότε έχουμε άλλο... πανηγύρι. Σαν να λέμε: «2002, Σενεγάλη - Γαλλία 1-0». Αλλοι συμβολισμοί, άλλη αύρα.

Ποιος είπε όμως ότι οι «Δαβίδ» (με γνώμονα τα κρατικά «κυβικά») οφείλουν οπωσδήποτε να επιβληθούν, οι ίδιοι, στους «Γολιάθ» για να χαρούν; Αρκεί να τα πηγαίνουν καλά οι ίδιοι και να αποτυγχάνουν οι πλούσιοι γείτονες! Γιατί λέμε «γείτονες»; Διότι έχουμε στο νου μας τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα της αμερικανικής ηπείρου σε τούτο του Μουντιάλ.

Δείτε πόσο επιτυχημένες είναι, έως τώρα, οι εμφανίσεις των εθνικών ομάδων της Αμερικής, εκείνης που εκτείνεται νοτιότερα του ποταμού Ρίο Γκράντε, συνόρου ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Μεξικό. Στον πλούτο και τη φτώχεια. Το Εκουαδόρ, χώρα την οποία μνημονεύουν συχνά μόνο οι μελετητές του πολιτισμού των Ινκας, «τσαλαπάτησε» την Πολωνία της αξιοζήλευτης ποδοσφαιρικής παράδοσης.

Το Τρινιντάντ - Τομπάγκο, πατρίδα 1,3 εκατ. ψυχών που έγινε ανεξάρτητο κράτος μόλις το 1962, απέσπασε ισοπαλία από τη Σουηδία του Λάρσον. Η τελευταία φορά που το Τρίνινταντ προκάλεσε μεγάλη εντύπωση παγκοσμίως, για κάποια αθλητική του επιτυχία, ήταν πριν από 30 χρόνια. Τότε, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976 (Μόντρεαλ), όταν ο Χ. Κρόουφορντ τερμάτισε πρώτος στην κούρσα των 100 μέτρων.

Δείτε όμως τη διαφορά: πόσοι θυμούνται σήμερα τον άθλο του 1976, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης; Λίγοι, αν όχι ελάχιστοι. Ηταν ένα χρυσό μετάλλιο ανάμεσα σε τόσα άλλα, σε αμέτρητα αγωνίσματα. Ασυγκρίτως περισσότεροι -να είστε σίγουροι- θα θυμούνται το «Χ» με τη Σουηδία, έστω και μετά από δεκαετίες. Οπως ακριβώς θυμούνται σήμερα τη νίκη των Βορειοκορεατών επί των Ιταλών το 1966 ή των Αλγερινών επί των Δυτικογερμανών το 1982: ιδού η προσφορά του ποδοσφαίρου στους «μικρούς»!

Το Μεξικό ξεπέρασε με τρία γκολ το εμπόδιο του Ιράν - αν ο αντίπαλος σας φαίνεται αμελητέος, θυμηθείτε απλώς το χλομό 1-0 της Πορτογαλίας επί της Ανγκόλα ή το κάζο των Σουηδών. Η Αργεντινή έκανε το καθήκον της απέναντι στην εξαιρετικά ταλαντούχα Ακτή Ελεφαντοστού. Η Βραζιλία, έστω κι ανόρεχτη, νίκησε. Η Κόστα Ρίκα ηττήθηκε, αλλά προέβαλε αξιοπρόσεκτη αντίσταση στους γηπεδούχους Γερμανούς, στην πρεμιέρα, αναδεικνύοντας τα αμυντικά κενά τους.

Ομάδες χωρών με εκτεταμένες ζώνες ένδειας. Ενίοτε και με ρημαγμένες οικονομίες: θυμηθείτε την οικονομική κατάρρευση στην Αργεντινή πριν από λίγα χρόνια, ελέω νεοφιλελεύθερων δογμάτων και βορειοαμερικανικών τραπεζών. Αυτές οι ομάδες, όμως, μέχρι στιγμής τα καταφέρνουν. Την ίδια ώρα, οι φιλόδοξες ΗΠΑ συνειδητοποιούν ότι έχουν να φάνε πολλά ψωμιά (και πολλά γκολ) έως ότου σταθεροποιηθούν στις αξιοσέβαστες δυνάμεις του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Αυτή είναι η μπάλα κι η ανατρεπτική της διάσταση. Ας τη χαρούμε.