Ο έρωτας του «θεού» (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Αν αύριο τελείωνε το Παγκόσμιο Κύπελλο, θα ήμουν ευχαριστημένος για δύο πράγματα. Επειδή ξαναείδα στο ματς με την Πολωνία τους Γερμανούς όπως τους ήξερα και επειδή χθες στο ματς με τη Σερβία επέστρεψε από την ερωτική κατάθλιψη που της είχε προκαλέσει η σχέση με τον Μαραντόνα η μεγάλη Αργεντινή. Αυτό το τελευταίο ομολογώ ότι είχα αρχίσει να πιστεύω πως δύσκολα θα γινόταν. Κι όμως…

Το 1998, στο «Παρκ ντε Πρενς» στο Παρίσι, ένα απόγευμα που ο ήλιος έκαιγε οι Αργεντινοί είχαν διαλύσει την Τζαμάικα 5-0. Είχε βάλει δύο γκολ ο Ορτέγκα και τρία ο Μπατιστούτα, όμως εκτός από τους σκόρερ είχαν εντυπωσιάσει κι άλλοι. Ο Ζανέτι, ο Βερόν, ο Κλάουντιο Λόπες, ο Γκαγιάρδο –όλοι νέοι, γρήγοροι και τρομεροί μπαλαδόροι. Τότε πολύς κόσμος είχε πει ότι η Αργεντινή ξεπέρασε επιτέλους το μεγάλο κεφάλαιο που λέγεται «Ντιέγκο Μαραντόνα» και είναι έτοιμη να πορευτεί προς μεγάλες επιτυχίες, μιας και δεν της λείπει τίποτα: την είχα πατήσει κι εγώ. Λίγες μόνο μέρες αργότερα οι Αργεντινοί ίδρωσαν για να αποκλείσουν τους Αγγλους και στη συνέχεια παραδόθηκαν στους Ολλανδούς, χάνοντας μάλιστα και τις εντυπώσεις, αφού όλος ο κόσμος είχε δει τον Ορτέγκα να «βουτάει», ζητώντας πέναλτι που δεν υπήρχαν. Τώρα, όμως, μπορώ να το πω με βεβαιότητα: οι Αργεντινοί έκλεισαν το κεφάλαιο «Ντιέγκο» –ο Θεός δεν τους ταλαιπωρεί πια.

Μνήμες

Οι μεγάλοι παίκτες είναι όπως οι μεγάλες σχέσεις. Οταν σταματούν νιώθεις λύπη επειδή όλα τελείωσαν, αλλά ταυτόχρονα σου φεύγει κι ένα βάρος. Προς το τέλος οι μεγάλοι παίκτες (και οι μεγάλες σχέσεις) γίνονται πρόβλημα: ό,τι έχει προηγηθεί είναι πάντα καλύτερο. Μετά, όμως, σου λείπουν. Κι όσο ο καιρός περνάει σου λείπουν ολοένα και περισσότερο, διότι τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει ως υποκατάστατο: ό,τι σου προκύπτει το συγκρίνεις με ό,τι καταπληκτικό έχει προηγηθεί. Με τις υπέροχες μνήμες δεν μπορεί να αναμετρηθεί κανένας.

Σχέση

Ο Μαραντόνα υπήρξε για τους Αργεντινούς μια τεράστια σχέση. Το 1978 συζητούσαν γιατί ο Μενότι δεν τον πήρε στην Εθνική, το 1982 περίμεναν να τον δουν να γίνεται ηγέτης της ομάδας τους κι αυτός τους απογοήτευσε. Το 1986 προσκύνησαν τα θαύματά του, το 1990 έκλαψαν όλοι μαζί του, το 1994 τον είδαν να φεύγει από το γήπεδο συνοδεία μιας χοντρής νοσοκόμας για να κάνει ντόπινγκ κοντρόλ –και δεν τον είδαν να γυρίζει ποτέ. Αν όλοι εμείς οι υπόλοιποι για δεκαέξι ολόκληρα χρόνια στα Παγκόσμια Κύπελλα ζούσαμε παρακολουθώντας τα κατορθώματά του, σκεφτείτε με πόση ένταση δέθηκαν μαζί του οι ίδιοι οι συμπατριώτες του. Το να πιστεύει κάποιος ότι θα εμφανιστεί γρήγορα μια εθνική έκφραση (κι όχι απλώς ομάδα) που θα ξεπεράσει τη δική του εθνική πορεία είναι αφελές.

Ανάμνηση

Το 1998 οι Αργεντινοί είχαν μια πολύ καλή ομάδα, το ίδιο και το 2002. Ομως η ανάμνηση της σχέσης με τον Ντιέγκο ήταν πιο δυνατή και από τον ίδιο τον Ντιέγκο κι ας είχε πάρει αυτός ως άνθρωπος την κάτω βόλτα: όσο πιο πολύ κατρακυλούσε ο Μαραντόνα τόσο πιο εντυπωσιακά φάνταζαν τα κατορθώματά του. Κάποτε έγραψα ότι οι Αργεντινοί πιο πολύ και από το να φτιάξουν μια εθνική έψαχναν τον διάδοχο του Ντιέγκο: το πράγμα αποδείχτηκε ακόμα χειρότερο, μιας και δεν έψαχναν απλώς έναν Ντιέγκο, αλλά ολόκληρη τη μυθολογία που αυτός κουβαλούσε. Οποιος συγκρινόταν μαζί του δεν έπρεπε απλώς να είναι ένας καλός παίκτης, αλλά να πείθει ότι θα γίνει ένας ανάλογος μύθος: μόνο που τους μύθους δεν μπορείς να τους παραγγείλεις από την ιστορία, διαπιστώνεις το μέγεθός τους μόνο όταν τελειώσουν.

Πέντε

Οι Βραζιλιάνοι χρειάστηκαν πέντε εμφανίσεις σε Παγκόσμια Κύπελλα για να δουν μια ομάδα τους να γίνεται παγκόσμια πρωταθλήτρια: κάποιοι είχαν αρχίσει να πιστεύουν ότι αυτό χωρίς τον Πελέ δεν μπορεί να ξαναγίνει ποτέ! Οι Ολλανδοί μετά το τέλος της εποχής του Κρόιφ σχεδόν χάθηκαν από τον ποδοσφαιρικό χάρτη. Οι Ιταλοί ξαναείδαν το βλέμμα του Πάολο Ρόσι στα μάτια του Ρόμπι Μπάτζιο. Οι Γερμανοί παιδεύονται να ξαναβρούν τη γερμανικότητά τους επειδή η φουρνιά του Ματέους και του Φέλερ μοιάζει να πήρε τη συνταγή της φεύγοντας. Δεν ήταν καλύτεροι οι παλιοί, αλλά με τους μύθος δεν μπορείς να αναμετρηθείς –έτσι συμβαίνει και με τους έρωτες: δεν είναι ότι δεν μπορείς να ξαναγαπήσεις, είναι ότι υποσυνείδητα προτιμάς τη σιγουριά της θλίψης από την αβεβαιότητα μιας νέας περιπέτειας. Και ο Ντιέγκο ήταν μια μεγάλη, η μεγαλύτερη ίσως περιπέτεια που μπορεί να τύχει σε ένα λαό που ξέρει ν' αγαπάει.

Σειρά του

Εβλεπα τους Αργεντινούς με τους Σέρβους, να παραδίδουν ένα αληθινό μάθημα ποδοσφαίρου σε όλη την οικουμένη, με τον Ντιέγκο στην κερκίδα να πανηγυρίζει: τώρα είναι η σειρά του να τους ερωτευτεί! Ο Πέκερμαν, που όλους αυτούς τους είχε στις εθνικές Νέων και στις Ολυμπιακές ομάδες, κατάλαβε ότι δεν υπάρχει λόγος να ψάχνει τον αντικαταστάτη του Ντιέγκο, διότι δεν θα τον βρει ποτέ. Αποδείχτηκε σοφότερο, αντί να προβληματίζεται για το ποιος μπορεί να βρει το κουράγιο να παρουσιαστεί στο έθνος με τη φανέλα με το «δέκα», να φτιάξει μια ομάδα που να μπορεί να γοητεύσει ακόμα και το μεγάλο «δέκα»: μια ομάδα καλύτερη από την Αργεντινή του Μαραντόνα.

Γοητεία

Χθες το κομψοτέχνημά του το είδαμε. Και είδαμε και τη λαχτάρα του Ντιέγκο να κατέβει στο γήπεδο να παίξει μαζί με όλα αυτά τα χαρισματικά παιδιά, που δεν κάνουν μόνο κόλπα, αλλά έχουν και ουσία στο μυαλωμένο, σχεδιασμένο, υπέροχα δουλεμένο στις λεπτομέρειες παιχνίδι τους. Δεν ξέρω αν αυτή η Αργεντινή θα κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο: μπορεί και όχι. Ομως γοητεύει και είναι έτοιμη να ξαναγαπηθεί. Κι αυτό είναι πιο σημαντικό από έναν τίτλο…