Τα κακά, τα καλά και το... καλύτερο νέο για την Ολλανδία (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Δεν ξέρω και (αφού προτιμώ τη γλύκα της νεφελώδους προσμονής για το όποιο καλύτερο) δεν θέλω να ξέρω πόσα ματς θα παίξει η Ολλανδία, η ομάδα μου, σ' αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Όσα κι αν παίξει, το αποψινό, το τρίτο, είναι το μοναδικό που θα δω δίχως αγωνία. Είναι, ήδη, η πρώτη κατάκτηση. Οτι διεκπεραίωσαν, απ' το δεύτερο παιγνίδι κιόλας, τον Όμιλο του Θανάτου (όταν άλλοι κι άλλοι ταλαιπωρούνται στα... εύκολα γκρουπ), αυτό δεν γίνεται να το βγάλει κανείς έξω απ' τον λογαριασμό.

Τα λογικά όρια της Ολλανδίας είναι να παίξει μίνιμουμ τέσσερις αγώνες, μάξιμουμ πέντε. Το μίνιμουμ το 'πιασε. Το μάξιμουμ μένει να φανεί. Όσο ρεαλιστής είμαι για το εύρος των τρεχουσών δυνατοτήτων της πορτοκαλί ομάδας, άλλο τόσο ευχαριστημένος νιώθω με την εικόνα της. Είναι (πολύ) καλύτερη από την αντίστοιχη του Euro 2004 κι ας έφτασε τότε έως τους «4». Και, φυσικά, είναι ασυζητητί καλύτερη από αυτή του Μουντιάλ 2002... όταν δεν είχε, καν, προκριθεί! Οσο για το μάκρος της εν εξελίξει πορείας, τούτο καμιά φορά είναι πιο πολύ θέμα momentum παρά αληθινών δυνατοτήτων. Το momentum έχει την ιδιότητα να φουσκώνει, όπως η μαγιά το κέικ, τις δυνατότητες.

Σε σχέση με τις προσδοκίες (ή, στον αντίποδα, τις φοβίες) και με την προ-μουντιαλική ανάλυση της κατάστασης, τα καλά νέα της Ολλανδίας είναι τα εξής δύο:

• Ενα, η αρτιότητα της αμυντικής οργάνωσής της. Πολλοί στη μικρή χώρα, δεν ήμουν... εγώ ο μοναδικός, φοβούνταν πώς θα τα 'βγαζαν πέρα οι δύο σέντερ μπακ, Μάταϊσεν και Οοϊερ. Η απάντηση ήταν ότι, εναντίον της Ακτής Ελεφαντοστού, οι τέσσερις πίσω αντέδρασαν υποδειγματικά στην ακατάσχετη πίεση διαρκείας των Αφρικανών. Αξιόπιστο τεστ. Το πέρασαν με ρεσιτάλ τοποθετήσεων, αλληλοκαλύψεων και καίριων επεμβάσεων.

• Δύο, η ποιότητα των εξτρέμ, οι οποίοι, σ' αυτά τα δύο αποφασιστικά ματς, παρέδωσαν τα αγαθά που έκαναν όλη τη διαφορά. Ο Ρόμπεν, σεσημασμένος, αριστερά. Και ο Φαν Πέρσι, που είναι «αριστερός», αλλά διέπρεψε δεξιά. Ο καλός παίκτης ανταποκρίνεται, το προφανές συμπέρασμα, παντού. Με την Ακτή, ο αληθινός MVP ήταν ο Φαν Πέρσι. Οχι ο Ρόμπεν, που έβγαλαν αυτοί της ΦΙΦA, πιθανώς λόγω... κεκτημένης ταχύτητας απ' τον αγώνα με τη Σερβία/Μαυροβούνιο.

Τα κακά νέα, τώρα. Επίσης, τα εξής δύο:

• Ενα, η συμμετοχή ελάχιστων ποδοσφαιριστών στο επιθετικό κομμάτι του παιγνιδιού. Μπορεί και να... φταίει ότι και στα δύο ματς η Ολλανδία προστάτευε, δεν κυνηγούσε, το σκορ. Η εξήγηση στέκει, όπως και να 'χει, μόνον έως ένα σημείο. Επισημαίναμε τις προάλλες, για τη Γερμανία, ότι επιτίθεται και απειλεί με τόσους πολλούς, έως και οκτώ, παίκτες που ο αντίπαλος δεν ξέρει κατά πού να πρωτοκάνει κι από ποιον να πρωτοφυλαχθεί. Η Ολλανδία είναι το άκρο αντίθετο. Ο αντίπαλός της «νιώθει» όχι περισσότερους από... δυόμισι παίκτες, που η ελπίδα είναι ότι θα γίνουν... τρεις και μισός, εάν ο χαρισματικός Φαν ντερ Φάαρτ, στον άξονα πίσω απ' τους τρεις επιθετικούς, προλάβει να βρει ρυθμό, να μπει στο πνεύμα του τουρνουά και να επιβάλει την παρουσία του (όπως δεν το έκανε ο Σνάιντερ).

• Δύο, συνέχεια του προηγούμενου, ο... μισός Φαν Νίστελροοϊ. Ο «Van the Man» του σήμερα, ωχρό απομεινάρι του πληθωρικού σέντερ φορ που έκανε τις διαδοχικές μεγαλειώδεις χρονιές με τις «σαραντάρες» στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, πλέον δεν είναι στα καλά του. Θα το 'βλεπε, που λέει κι ο Σόλιντ, έως και ο Στίβι Ουόντερ. Ο Φαν Νίστελροοϊ έχει πάψει να πονάει και να ματώνει τους κεντρικούς οπισθοφύλακες. Να ξεχειλίζει, ως οντότητα, την περιοχή. Υπάρχει, απλώς. Μπορεί ακόμα να τελειώνει πράγματα, εάν του τα σερβίρουν στο πιάτο. Είναι, όμως, ολοφάνερο ότι έχει ανάγκη να μπει (μετακομίζοντας, εάν αυτή είν' η λύση, απ' το «Ολντ Τράφορντ») σε πρόγραμμα αναζωογόνησης. Είναι η πρώτη φορά στην καριέρα του, που τον βλέπεις και σε κάνει ν' αρχίζεις να σκέπτεσαι. Μήπως τα πράγματα θα 'ταν καλύτερα π.χ. με τον Κόιτ. Ή ακόμα, και με τον Φένεχοορ οφ Χέσελινκ!

Μπροστά απ' τα καλά και τα κακά, η σημερινή Ολλανδία προσφέρει και το καλύτερο νέο... όλων των εποχών. Τριάντα-τόσα χρόνια που την (παρ)ακολουθώ ως φαν, ουδέποτε θυμάμαι τους διεθνείς να πανηγυρίζουν, να συνυπάρχουν δηλαδή, όλοι με όλους. Οπως σ' αυτό το Μουντιάλ. Σαν ένας άνθρωπος. Ανέκαθεν ήταν από δω του Αγιαξ, από κει της Φέγενορντ, από δω οι άσπροι από κει οι μαύροι, από δω οι φιλικοί με τον προπονητή, από κει οι τσακωμένοι με τον προπονητή, από δω η φουρνιά των πιτσιρικάδων, από κει οι παλαιοί. Οχι πια. Το επίτευγμα του Φαν Μπάστεν. Δεν το είχαν καταφέρει (το «εμείς» να υπερνικήσει το «εγώ») ένας Μίχελς, ένας Χάπελ, ένας Μπέινχακερ, φυσικά δεν το είχαν καταφέρει ο Φαν Χάαλ ή ο Αντφοκαατ, δεν το είχε καταφέρει, καν, ο Χίντινκ.

Το 'κανε, μάλλον... εύκολα, ο «υιός του θεού» (θεός=Κρόιφ) Μάρκο. Κι απ' το πώς πανηγυρίζει μια ομάδα καταλαβαίνεις πολλά για τον εσωτερικό κόσμο της. Τα πάντα, κατά βάθος.