Ψωνίζοντας απ' το καλάθι (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Είσαι οπαδός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και σου λένε ότι η ομάδα σου ενδιαφέρεται για τον Φερνάντο Τόρες. Βλέπεις το ματς της Ισπανίας με την Τυνησία και τρίβεις τα μάτια σου. Είσαι οπαδός της Αρσεναλ. Στο ίδιο ματς βλέπεις τον Φάμπρεγκας να μπαίνει στο γήπεδο και να «καθαρίζει» το παιχνίδι και χαίρεσαι επειδή ο Βενγκέρ για μία ακόμα φορά είδε σωστά. Είσαι Ελληνας οπαδός και βλέπεις το Μουντιάλ για να παρακολουθήσεις μεταξύ άλλων τα κατορθώματα του Ζεβλάκοφ, του Μπόρχα, του Γέλεν, του Τουρέ, του Σέριτς. Μελαγχολείς;

Ο Μπόρχα, που έπαιξε στο ματς του Εκουαδόρ με τη Γερμανία για ένα μόλις ημίχρονο, είναι ο ίδιος ποδοσφαιριστής που είχα δει να αγωνίζεται σε ένα από τα παιχνίδια του Κόπα Λιμπερταδόρες, το οποίο έδειχνε όλον τον χειμώνα ο ΑΝΤ1. Είναι ένας γρήγορος, ψιλόλιγνος επιθετικός, με τετρακέφαλους αρσιβαρίστα, εκρηκτικός, αλλά λίγο άτεχνος. Εχει κοψιά επιθετικού, αλλά πρέπει να δυναμώσει χωρίς να χάσει την εκρηκτικότητά του. Αυτή τη στιγμή είναι χειρότερος από τον Γιάννο Οκκά –προσεχώς θα δούμε. Αν χθες ο επιθετικός από το Εκουαδόρ έκανε μετριότατη εμφάνιση, είναι γιατί ήταν διαφορετικό το σκηνικό. Αλλο είναι να τρέχεις στα υψόμετρα της Λατινικής Αμερικής κι άλλο πράγμα το παλκοσένικο του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αν ο Μπόρχα έκανε όργια στην παρθενική εμφάνισή του κόντρα στη γηπεδούχο Γερμανία, σε ένα ματς που ο προπονητής του είχε αφήσει εκτός ενδεκάδας πέντε βασικούς, θα ήταν ο νέος Πελέ. Προφανώς δεν είναι. Είναι ένας στρωτός, νορμάλ ποδοσφαιριστής, ο οποίος αν προσαρμοστεί στην Ελλάδα μπορεί να βοηθήσει.

Εργαλεία

Ο Ζεβλάκοφ είναι ένα καλό εργαλείο. Παίζει και δεξιά και αριστερά και, κατά τη γνώμη μου, και στο κέντρο της άμυνας. Δεν είναι εκρηκτικός, δεν κάνει κατεβασιές σαν τον Καφού και δεν τον είδα να προσπαθεί να βγει πρώτος στην μπάλα. Είναι κοντρολαρισμένος αμυντικός, καλύπτει σωστά τον χώρο του, δεν χαρίζει μπάλες, κάνει καλά τα απολύτως απαραίτητα. Θα ήταν ένας αξιόπιστος αναπληρωματικός μιας μεγάλης ομάδας –κυρίως γιατί μπορεί να παίξει παντού. Κάτι ανάλογο είναι και ο Γέλεν, για τον οποίο ενδιαφέρεται ο ΠΑΟ. Τρέχει την μπάλα, τακτικά είναι αρκετά καλός, μπορεί να παίξει και ως δεύτερος επιθετικός, αλλά είναι αμφίβολο το αν θα επιχειρήσει μια ντρίμπλα παραπάνω ή έστω κάτι δύσκολο –πέρα από ένα κατά μέτωπο μπάσιμο. Ούτε ο Ζεβλάκοφ ούτε ο Γέλεν πρόκειται με την παρουσία τους να κάνουν κακό σε μια ομάδα. Αμφιβάλλω, ωστόσο, αν κάποιος θα πλήρωνε εισιτήριο για να τους χειροκροτήσει.

Στρωτοί

Οταν η κάθε ομάδα είχε το δικαίωμα να έχει στις τάξεις της μόνο τρεις ξένους, οι επιλογές γίνονταν περισσότερο προσεκτικά. Μπορεί να έρχονταν στην Ελλάδα κουτσοί, στραβοί, τρελοί, χάλιες, νούμερα, ψώνια, αλλά όλοι ή είχαν κάτι που χτύπαγε στο μάτι ή κάτι υπόσχονταν. Στρωτούς και συνηθισμένους παίκτες οι ελληνικές ομάδες δύσκολα έφερναν από το εξωτερικό. Αν τους χρειαζόταν κάποιος τέτοιος, τον έβρισκαν στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Φτώχεια

Σε αυτό το Μουντιάλ βλέπουμε πραγματικά την εντυπωσιακή φτώχεια του ελληνικού πρωταθλήματος. Σε σχέση με το προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο, οι εκπρόσωποι του ελληνικού πρωταθλήματος έχουν πάει σαφώς χειρότερα. Χένρικσεν, δηλαδή βασικός σε ευρωπαϊκή ομάδα που διακρίνεται, δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Ο διωγμένος τραυματίας Ρόναλντ Γκόμες έδωσε την εντύπωση πως θα μπορούσε να είναι ακόμα καθοριστικός στο ελληνικό πρωτάθλημα. Το ίδιο κι ο Σεντένο κι ο Σολίς: αυτοί που στις ελληνικές ομάδες που αγωνίζονταν πήραν τις θέσεις τους είναι πολύ κατώτεροι. Υπάρχουν ακόμα πιο μελαγχολικά σημάδια. Ο Σέριτς κι ο Μπούτινα κρίθηκαν ακατάλληλοι για να παίξουν με τους Γιαπωνέζους. Ο «Τζόλε» και ο Τουρέ, παρά τις καλές εμφανίσεις τους, γυρίζουν έχοντας αποκλειστεί από τη δεύτερη αγωνιστική: οι ομάδες τους ήταν λιγότερο δυνατές από αυτό που ο κόσμος νόμιζε, αλλά και οι ίδιοι δεν κατάφεραν να κάνουν τη διαφορά. Ο Εσιέν π.χ. πήρε την Γκάνα από το χέρι και την οδήγησε σε νίκη επί της Τσεχίας: ο Τουρέ με τους Ολλανδούς απλώς δεν ήταν αρνητικός. Αν δεν τον ξέραμε και δεν τον προσέχαμε, δύσκολα θα θυμόμασταν τι έκανε στο συγκεκριμένο ματς.

Επιχείρημα

Ολα αυτά είναι χρήσιμα, διότι θα μας προσγειώσουν. Ακόμα πιο σωστό θα ήταν να προβληματίσουν όσους ξοδεύουν χρήματα επιλέγοντας καραβιές από ξένους που δεν ενθουσιάζουν. Το επιχείρημα ότι παίρνουμε κάποιους που είναι καλύτεροι από αυτούς που έχουμε δεν μου λέει τίποτα: πολλοί μέτριοι ποδοσφαιριστές –έστω καλύτεροι από άλλους μέτριους, που έχουμε χορτάσει– δεν σου κάνουν τίποτα περισσότερο από μια μέτρια ομάδα. Ο σκοπός δεν πρέπει να είναι η αναζήτηση της μετριότητας, αλλά η ποιότητα. Η περίπτωση του Ριβάλντο αποδεικνύει ότι αντί να κάνεις προγραμματισμό ψάχνοντας μέτριους, είναι καλύτερο να ξοδέψεις χρήματα και χρόνο για να βρεις (και να πείσεις) την κατάλληλη στιγμή ένα αστέρι να έρθει στην Ελλάδα. Αν π.χ. ο Ολυμπιακός αντί του Μπούτινα, του Ζεβλάκοφ και του Μπόρχα έκλεινε τον Τέβες, μετά το ματς της Αργεντινής με τη Σερβία/Μαυροβούνιο θα κατασκήνωνε ο κόσμος στο αεροδρόμιο περιμένοντας τον Ινδιάνο.

Διαφορά

Αν οι ελληνικές ομάδες κυνηγούν μέτριους ξένους παίκτες, είναι διότι εμμέσως αναγνωρίζουν ότι δεν μπορούν πλέον να βγάλουν καλούς Ελληνες. Δικά τους είναι τα χρήματα που ξοδεύουν και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να κάνει λογαριασμό στην τσέπη τους. Αλλά από τρεις στρωτούς παίκτες που κοστίζουν 2 εκατ. ευρώ τον χρόνο όλοι μαζί, θα προτιμούσα έναν που θα κόστιζε τα ίδια, αλλά θα επέτρεπε όνειρα…

Ερωτήσεις

«Θα σώσει ο Καμπάνης τον ΠΑΟΚ;», ρώτησα ένα φίλο που ασχολείται με τα ναυτιλιακά και η απάντηση που μου έδωσε ήταν ό,τι πιο σωστό έχω ακούσει αυτές τις μέρες: «Αν», μου είπε, «σου πει πόσα χρήματα έχει, τι δουλειά κάνει και πού τα βρήκε, ο ΠΑΟΚ έχει μια ελπίδα. Αν σε αυτές τις τρεις απλές ερωτήσεις μπλέξει τα λόγια του, τότε αλίμονο στον ΠΑΟΚ. Ο κόσμος του θα καταλάβει ότι στον κατήφορο δεν υπάρχει τέλος».

Σε αυτές τις σωστές ερωτήσεις, τις οποίες θα πρέπει να κάνει η Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού στον νέο μεγαλομέτοχο (;) του «Δικεφάλου του Βορρά» (ελπίζω χωρίς να φορέσουν τα μέλη της κάποιο σομπρέρο, προσφορά του Υφυπουργείου Αθλητισμού…), θα πρόσθετα μερικές ακόμα: γιατί άραγε ο εφοπλιστής Καμπάνης δεν προχώρησε στην αγορά της ομάδας τόσο καιρό; Γιατί ο Γούμενος, που είχε αποφασίσει –κατά δήλωσή του– να πουλήσει τις μετοχές πριν από το Πάσχα, δεν τον έπειθε να αγοράσει την ομάδα εδώ και μήνες, ώστε να μη χάσει ο ΠΑΟΚ το δικαίωμα συμμετοχής στην Ευρώπη; Πώς γίνεται οι άνθρωποι που οδήγησαν τον ΠΑΟΚ στο μεγαλύτερο διοικητικό αδιέξοδο της ιστορίας του να «προξενεύουν» κάποιο νέο ιδιοκτήτη και να μην τους παίρνουν με τις πέτρες;

Εχω ξαναδεί κι άλλες φορές το ίδιο έργο. Ο κόσμος, που φωνάζει, διαδηλώνει, εξεγείρεται, γονατίζει μόνο από ένα πράγμα: από τον παχυδερμισμό! Οποιος έχει στο μυαλό του κάτι, δεν έχει παρά να οδηγεί τα πράγματα στα άκρα και να κάνει τον κόσμο να πέφτει κάτω από την απόγνωση. Αν μια «περίεργη» λύση εμφανιζόταν τον Απρίλιο, θα κατέβαιναν τα παιδιά της «Θύρας 4» να κάψουν και την ΕΠΟ και το Υφυπουργείο και την ΕΠΑΕ και την «παράγκα», ζητώντας τους να μην παίζουν με τον ΠΑΟΚ. Σήμερα, με την ομάδα στα όρια της διάλυσης, κάθε σωτήρας μπορεί να γίνει αποδεκτός. Ακόμα και με χειροκροτήματα…