Ένα πουκάμισο κι ένα μπλουζάκι (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Όταν μπήκα στο ξενοδοχείο αργά το βράδυ της Τρίτης, οι ελάχιστοι ανυποψίαστοι με κοίταξαν λοξά, με το ίδιο ύφος που θα υιοθετούσαν αν έβλεπαν μπροστά τους έναν βρομερό κουρελή από τους δρόμους του Ντάλας. Δεν τους αδικώ τους ανθρώπους. Τα ρούχα μου και τα μαλλιά μου έζεχναν με τη μυρωδιά της σαμπάνιας.

Το επινίκιο γλέντι των πρωταθλητών είναι το ωραιότερο δίωρο που μπορεί να περάσει διαπιστευμένος στους τελικούς του ΝΒΑ δημοσιογράφος. Το ευλογημένο ΝΒΑ έχει καθιερώσει την τακτική των ανοιχτών αποδυτηρίων εδώ και δεκαετίες. Δεκαπέντε λεπτά μετά τη λήξη ενός αγώνα, ανοίγει η πόρτα και όποιον πάρει η μπόρα. Οταν λέμε μπόρα, εννοούμε μπόρα από αφρώδη οίνο και μπύρα. Κατ' εξαίρεση, τη βραδιά του τίτλου επιτρέπεται και το αλκοόλ. Κι όποιος έχει αντίρρηση, ας πάει να τη διατυπώσει μπροστά στο Τζέισον Ουίλιαμς.

Ο μισότρελος λευκός γκαρντ που χθες κατέκτησε τον πρώτο τίτλο της καριέρας του έπαιζε στην πόρτα το ρόλο του κέρβερου. Τι είσαι εσύ, κύριος; Κοστουμαρισμένος ρεπόρτερ του ESPN; Πέρνα να εισπράξεις το μπουγέλο σου. Εσείς, κυρία μου; Φωτογράφος, είπατε; Παπί μουσκίδι, για να μας θυμάστε. Εσείς, αγαπητέ; Ελλην δημοσιογράφος; Βλέπω προβλέψατε να φορέσετε πρόχειρα ρουχαλάκια. Ελάτε να σας βαπτίσω. Ολοι μας λουστήκαμε με το νέκταρ του τίτλου των παιδιών από τη Φλόριντα. Δεν γλίτωσε ούτε το Αρμάνι σακάκι του Πατ Ράιλι. Χαλάλι, θα είπε μέσα του ο μέγιστος σταρ-προπονητής. Από τη χρυσή εποχή των Λέικερς, με Μάτζικ και Καρίμ, είχε να κατακτήσει τίτλο. Από το μακρινό 1988.

Αλλοι γύρω του περίμεναν αυτή τη μέρα από τότε που πρωτοπάτησαν σε γήπεδο μπάσκετ. Ο Γκάρι Πέιτον, στα 38 του, ήξερε ότι αυτή ήταν (μάλλον) η τελευταία ευκαιρία της καριέρας του. Ο Αλόνζο Μόουρνινγκ, 36 Μαΐων και με μεταμοσχευμένο νεφρό, έπαιξε σαν δαιμονισμένος έφηβος για το πρώτο του δαχτυλίδι. Ο Αντουάν Ουόκερ, ο Τζέιμς Πόουζι, ο Σάντον Αντερσον, άφησαν πίσω τους δέκα γεμάτα χρόνια αποτυχιών και ταλαιπωρίας. Οι βετεράνοι αστέρες της Χιτ θα ευγνωμονούν τον Πατ Ράιλι σε όλη τους τη ζωή.

Τον Ράιλι και τον Σακίλ Ο Νιλ, ο οποίος τρις εστεμμένος, από τα χρόνια των Λέικερς, ήξερε τα κατατόπια των τελικών όσο κανένας και έγινε αρχηγός με το «Α» κεφαλαίο («σας εγγυώμαι ότι αυτή η ομάδα θα κατακτήσει πρωτάθλημα», υποσχέθηκε το 2003, άρτι αφιχθείς στο Μαϊάμι). Τον Σακίλ και τον Ντουέιν Ουέιντ, ο οποίος θύμισε Τζόρνταν όσο ποτέ κανείς δεν θύμιζε Τζόρνταν σε μια σειρά τελικών.

Προσοχή, όμως: ο «Μ.J.» χρειάστηκε προσπάθειες επτά χρόνων μέχρι να βρει τον δρόμο προς τους τίτλους και τη μεγαλοσύνη. Τα κατάφερε για πρώτη φορά το 1991, στα 28 του. Ο ασυγκράτητος Ουέιντ πήρε πρωτάθλημα (ή μάλλον οδήγησε την ομάδα του στο πρωτάθλημα) στην τρυφερή ηλικία των 24 ετών, στο φινάλε της τρίτης του σεζόν στο ΝΒΑ. Ποιος ξέρει πού θα φτάσει. «Είναι τέτοιο το ταλέντο του, ώστε δεν ξέρω αρκετό μπάσκετ για να το αναδείξω όπως πρέπει», υποκλίθηκε στο νεαρό του σταρ ολόκληρος Ράιλι.

«Πήρα μαζί μου στο Ντάλας μόνο ένα πουκάμισο», είπε ο Πατ Ράιλι λίγες ώρες πριν από τον 6ο τελικό. «Δεν σκοπεύω να μείνω εδώ πάνω από μια μέρα». Δεν είχε υπολογίσει βέβαια τον τυφώνα Τζέισον. Αλλά και τι μ' αυτό; Ηξερε ο Πατ, από την εποχή των τίτλων στο L.A., ότι τα βράδια των θριάμβων κυκλοφορούν μπλουζάκια καθαρά, στεγνά και λαμπερά. «World Champions» γράφουν στο στήθος. Οταν έχεις τέτοιο, τι το θες το Αρμάνι;