Τα γεμάτα γήπεδα του Μουντιάλ είναι το αυτονόητο στην εποχή του Διαδικτύου (Αλ.Σπυρόπουλος)

Η σύγχρονη παγκόσμια τάση είναι ότι η παλαιά λογική της κατασκευής των αχανών σταδίων για το ποδόσφαιρο (με τα εξαψήφια νούμερα χωρητικότητας) έχει, πλέον, ντε φάκτο καταργηθεί. Ανήκει στο χρονοντούλαπο της προηγούμενης εποχής.

Στη Γερμανία, τώρα, τα 12 γήπεδα είναι μίνιμουμ 40 έως μάξιμουμ 66 χιλιάδων θεατών. Ακριβέστερα, εισιτηρίων. Θα 'ταν αδύνατον... να μη γεμίζουν, στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Οταν το κάνει η Μπουντεσλίγκα, με τα Μπίλεφελντ και με τα Αννόβερα, κάθε Σαββατοκύριακο απ' τον Αύγουστο έως τον Μάιο. Με διαφορά το πρώτο απ' τα εθνικά πρωταθλήματα της Ευρώπης, σε ποσοστό πληρότητας.

Τα γήπεδα, στο Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν τα γεμίζουν καν (μόνον) οι Γερμανοί. Τα γεμίζουν όλες του κόσμου οι φυλές που συρρέουν, παίζει δεν παίζει η εθνική τους, στην εκάστοτε διοργανώτρια χώρα. Το τελευταίο Μουντιάλ με εμφανή κενά, μεγάλα κενά, στην κερκίδα ήταν το Italia '90.

Το '94, στιΣ Ηνωμένες Πολιτείες, η πιο ευχάριστη έκπληξη του τουρνουά ήταν ότι γέμιζαν τα γιγαντιαία καλιφορνέζικα «Ρόουζ Μπόουλ» (στην Πασαντίνα) και «Στάνφορντ» (στο Πάλο Αλτο) ή και το κλειστό, σαν... σάουνα, «Πόντιακ Σίλβερντομ» (στο Ντιτρόιτ).

Μετά, Ηρθε το Ιντερνετ. Η επανάσταση. Στο προβλέψιμο μέλλον δεν πρόκειται να γίνει Μουντιάλ και τα γήπεδα, οπουδήποτε, να μη γεμίζουν. Ετσι θα 'ναι και στη Νότια Αφρική το 2010, έτσι θα 'ναι και στη Βραζιλία το 2014, έτσι θα 'ναι εσαεί. Γεμίζουν, και θα γεμίζουν, τα γήπεδα οι τουρίστες του ποδοσφαίρου.

ΠαλαιΟτερα, δίχως το εξασφαλισμένο εισιτήριο, ο ουδέτερος ταξιδιώτης απ' την αμέτοχη χώρα δύσκολα ξεκινούσε (με την ελπίδα ότι θα βρει επί τόπου) να μπει στην περιπέτεια. Σήμερα, ξέρω πολλούς Έλληνες που έκλεισαν εισιτήρια απ' το Διαδίκτυο. Φυσικά, πήγαν στη Γερμανία. Στις συνθήκες ζωής του '90, θα δίσταζαν να πάνε στην Ιταλία. Κι ας πέφτει... δίπλα.

Ο τουρίστας απ' την αμέτοχη χώρα γεμίζει τα γήπεδα ιδίως στα χαμηλού, υποτίθεται, ενδιαφέροντος ματς. Εάν, ένα μήνα πριν από το τουρνουά, μπαίνοντας στο σάιτ της ΦΙΦΑ, βρίσκεις προπωλημένα όλα τα εισιτήρια των μεγάλων αγώνων και διαθεσιμότητα μονάχα στα μικρά, εφόσον έχεις αποφασίσει ότι θα πας... αγοράζεις, και δεν σε νοιάζει ότι δεν είναι ο τελικός του Βερολίνου ή το εναρκτήριο του Μονάχου Ουκρανία-Τυνησία. 'Η, Παραγουάη-Τρινιδάδ. 'Η Νότια Κορέα-Τόγκο.
Το '94 εΙχα κάνει για την ΕΡΤ έξι, αν θυμάμαι καλά, ματς στο «Τζάιαντς». Εξω απ' τη Νέα Υόρκη. Στο Νιου Τζέρσι, Ιστ Ράδερφορντ. Χωρητικότητα; Ανω των εβδομήντα χιλιάδων. Εκείνο που θυμάμαι μετά βεβαιότητος είναι ότι το «Τζάιαντς» ήταν κατάμεστο σε αγώνα (ομίλου) Μαρόκο-Σαουδική Αραβία, όσο κατάμεστο ήταν και στον προημιτελικό της Γερμανίας ή στον ημιτελικό της Ιταλίας. Δεν είναι για να εντυπωσιάζει, λοιπόν, το γεγονός ότι τώρα, δώδεκα χρόνια μετά, γέμισε η Αρένα του Μονάχου στο Σαουδική Αραβία-Τυνησία. Το παράξενο θα 'ταν να μη γέμιζε.
ΕIναι η κατAκτηση της εποχής. Η απτή απόδειξη ότι οι πάσης φύσεως αποστάσεις στον πλανήτη έχουν συρρικνωθεί θεαματικά. Ολοι, πια, είμαστε κοντά... με όλους. Και το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι άριστος λόγος, για να ερχόμαστε ακόμα πιο κοντά.

ΠολY περισσότερο, αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Που και σοβαρά προβλήματα ασφάλειας δεν αντιμετωπίζει, για να το φοβάσαι να πας. Και τον παλμό του, ενώ εικάζουμε ότι είναι συναρπαστικός, αποτυγχάνει να σου τον μεταδώσει η αξιοθρήνητη τηλεσκηνοθεσία της διεθνούς παραγωγής. Οπότε, απ' τον καναπέ, θα συνέφερε... να είσαι εκεί.