Το Παγκόσμιο τελειώνει απόψε, το Κύπελλο αρχίζει αύριο (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Οι τελευταίοι «τριτοκοσμικοί» του Μουντιάλ φεύγουν απόψε. Πλέον μένουν πίσω, στο τουρνουά, μόνον οι «καλοί». Αύριο, λέει, αρχίζει το αληθινό Παγκόσμιο Κύπελλο. Ενα αληθινό... ψέμα. Το κατά κυριολεξίαν Παγκόσμιο τελειώνει απόψε. Εκείνο που αύριο αρχίζει είναι το Κύπελλο της ισχύος. Η μάχη για το (ξανα)μοίρασμα των θέσεων της εξουσίας του ποδοσφαίρου. Κάτι σαν G-8. Ή, για την περίσταση, G-16.

Ο κόσμος, όμως, δεν είναι οι οκτώ πλουσιότερες χώρες. Ο κόσμος (της μπάλας), επίσης, δεν είναι οι δεκαέξι ισχυρότερες ομάδες. Το οικοσύστημα τους χρειάζεται, για την ισορροπία του, όλους.

Οσοι (ετούτες τις δύο εβδομάδες από την εκκίνηση της διοργάνωσης) βαρέθηκαν ή αγανάκτησαν με τα Ιράν, με τις Ανγκόλες, με τα Τόγκο αυτού του πλανήτη και δεν έβλεπαν την ώρα... πότε θα μας αδειάσουν τη γωνιά, απλώς παρακολουθούσαν, κατά πάσα πιθανότητα, τη... λάθος διοργάνωση!

Το ΠαγκΟσμιο Κύπελλο αυτό είναι. Οχι ωραίο, ούτε άσχημο ή κάτι ανάμεσα. Μπροστά από καθετί άλλο, το Παγκόσμιο Κύπελλο (το περιέχει η ίδια η λέξη) είναι π-α-γ-κ-ό-σ-μ-ι-ο. Και για να παραμείνει τέτοιο, χρειάζεται την παγκοσμιότητα.
ΜπορεΙ να γίνει πιο «δυνατή», με το κριτήριο του ανταγωνισμού, διοργάνωση. Αλλά δεν θα 'ναι, τότε, Παγκόσμιο Κύπελλο. Θα 'ναι κάτι άλλο. Ενα Euro, κατ' ουσίαν. Με μερικές wild cards για υψηλούς guest stars από τις υπόλοιπες ηπείρους, ιδίως τη Λατινική Αμερική.

Αυτό το «άλλο» θα 'χει, οπωσδήποτε, πιο δυνατά και λιγότερο ανιαρά ματς. Θα 'χει... ντέρμπι. Αλλά και πολύ λιγότερο φολκλόρ. Κι ακόμα πιο ολίγη προοπτική, να αναπτυχθεί με ταχύ ρυθμό το σπορ εκεί όπου η πρόοδός του υπολείπεται έναντι των προηγμένων.

Ο κόσμος (του Μουντιάλ) έχει ανάγκη τη Βραζιλία, αλλά και το Τρινιδάδ. Τη Γερμανία, αλλά και τη Σαουδική Αραβία. Ο στόχος της ανταγωνιστικότητας (των μικρών απέναντι στους μεγάλους) επιτυγχάνεται, φυσικά όχι μονομιάς. Σε βάθος χρόνου, όμως, αυτό είναι ολοφάνερο.

Κάποτε, πριν από μισό (και πλέον) αιώνα, οι Κορεάτες πρωτοεμφανίστηκαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο κι έπεσαν, στη Ζυρίχη, πάνω στη μυθική Ουγγαρία. Επαιζαν φορώντας τα γυαλάκια τους, παντελώς απροπόνητοι, ηττήθηκαν 9-0. Κάθε φορά που έτρωγαν γκολ, χαίρονταν. Διότι έτσι, τις στιγμές που μεσολαβούσαν από το να μαζέψουν την μπάλα μες από τα δίχτυα ώσπου να κάνουν πάλι σέντρα, έπαιρναν (με την κατανόηση των αντίπαλων, του διαιτητή αλλά και του κοινού) κάποιες ανάσες!

Στο έβδομο γκολ, ένας Κορεάτης ξάπλωσε στο χορτάρι εξαντλημένος. Πήγε από πάνω του, και του 'κανε μασάζ στα πόδια, ο Ούγγρος δεξιός μπακ, ο ίδιος ο Γένε Μπούζανσκι. Υστερα, στη Γενεύη, έφαγαν άλλα επτά (7-0) από την Τουρκία.
Εδώ, το Τρινιδάδ έφερε σε δύσκολη θέση Σουηδούς και Αγγλους. Η Ακτή Ελεφαντοστού, Γερμανούς και Ολλανδούς. Η Ανγκόλα, Πορτογάλους και Μεξικανούς. Η Γκάνα, όλους! Η Αυστραλία, τους Βραζιλιάνους. Η Νότια Κορέα, τους Γάλλους.

Η Τυνησία, τους Ισπανούς. Δεν θα γινόταν ποτέ, εάν δεν υπήρχαν τα ανοικτά παράθυρα προς το προσκήνιο του θεσμού. Δεν θα γινόταν ποτέ, εάν το Μουντιάλ ήταν σαν την G-8. Κλειστή λίγκα.

Πηγαίνει όπως με το Τσάμπιονς Λιγκ του ίδιου αριθμού (32) ομάδων και (8) ομίλων. Ολοι βαριούνται Σεπτέμβριο με Δεκέμβριο και περιμένουν πότε θα 'ρθει ο Φεβρουάριος για να ξεκινήσουν τα νοκ άουτ. Η ισορροπημένη ανάπτυξη, όμως, προϋποθέτει την προσμονή του μικρού. Ναι, την Μπαρτσελόνα, αλλά και την ελπίδα της Τουν ότι μπορεί κάποτε να παίξει με την Μπαρτσελόνα.

Λυπήθηκα που άκουσα και διάβασα, τις προηγούμενες ημέρες, «άντε να φεύγουν» (τα λιμά). Δεν θα μου έκανε εντύπωση, να το 'λεγαν ή να το 'γραφαν Γερμανοί, Αγγλοι, Ιταλοί. Λυπήθηκα που ήταν άποψη, έστω αντίδραση, Ελλήνων. Μικρής χώρας, από... τα λιμά, της οποίας η αλληλεγγύη στα όνειρα άλλων μικρών χωρών θα φανταζόταν κανείς ότι εξυπακούεται.

Δεν εξυπακούεται, όμως. Απεναντίας, με μεγαλοπρεπή ομφαλοσκόπηση που αγγίζει το σύνορο της γελοιότητας, αναρωτιόμαστε εάν εμείς... τους λείπουμε που δεν είμαστε (και τι θα κάναμε εάν ήμασταν) εκεί!