Την Πέμπτη, στη Στουτγκάρδη, ο Κροάτης Σίμουνιτς έγινε ο πρώτος παίκτης στην... εγνωσμένη ιστορία του ποδοσφαίρου που πήρε τρεις κίτρινες κάρτες στο ίδιο ματς! Μπορεί να έχει συμβεί σε τοπικό πρωτάθλημα στην Πολυνησία, στον Νίγηρα, στη Γουατεμάλα ή στη Μογγολία, αλλά δεν το μάθαμε ποτέ. Απ' όσα ξέρουμε, ο Σίμουνιτς είναι ο μοναδικός.
Την περασμενη άνοιξη, Παναχαϊκή-Ολυμπιακός Βόλου στο Παμπελοποννησιακό, ο Κοντογιαννίδης είχε δείξει δεύτερη κίτρινη στον ίδιο παίκτη, Γιάνκοβιτς αν δεν απατώμαι, ξέχασε την πρώτη, τον άφησε μέσα για περίπου πέντε λεπτά (στα μισά, νομίζω, του β' ημιχρόνου) κι ύστερα το θυμήθηκε, τον απέβαλε, επανόρθωσε.
Αλλα... τριτη (κίτρινη) δεν του 'βγαλε. Και ήταν Β' Εθνική. Και Κοντογιαννίδης. Εδώ, ο Σίμουνιτς (που, φυσικά, δεν ήταν υποχρεωμένος να φύγει... μονάχος με τη δεύτερη) αποβλήθηκε με την τρίτη. Και είναι Παγκόσμιο Κύπελλο. Και είναι Πολ. Και παιζόταν μια πρόκριση, από τον όμιλο στα νοκ άουτ.
Με τα χρονια, εκείνο που αισθάνομαι ότι έχει, μέσα μου, διαμορφωθεί ως στάση είναι η ανεκτικότητα (είτε πρόκειται για το Παγκόσμιο Κύπελλο είτε για τη Β' Εθνική) έναντι των διαιτητών. Εχουν πάψει, προ πολλού, να μ' εξοργίζουν. Το πολύ πολύ να μου χαλάσουν τη διάθεση για το παιχνίδι. Είναι το αναγκαίο κακό, η διαιτησία, που ανήκει στο πακέτο του σπορ.
Δεν μπορεισ να το βγάλεις από τη συσκευασία. Ανήκει, επίσης, στο παγιωμένο πακέτο του (εκάστοτε) Μουντιάλ. Αποκλείεται να μη συζητήσουμε, κάθε φορά, γι' αυτούς. Οπως αποκλείεται, αυτή τη μία φορά στην τετραετία, να μη διαβάσουμε τα προγνωστικά του Πελέ. Ή το ποιοι προπονητές επιτρέπουν το σεξ. Ή πώς κάνουν τη δουλειά τους οι τηλεσχολιαστές. Στάνταρ!
Οποιαδηποτε λανθασμένη κρίση του διαιτητή (για το πέναλτι, για το οφσάιντ, για την κάρτα) δεν αρκεί για να μ' εντυπωσιάσει. Μπορώ να δεχθώ το πέναλτι υπέρ της Γκάνας (με τις Ηνωμένες Πολιτείες) ή το πέναλτι που δεν δόθηκε υπέρ της Γκάνας (με την Ιταλία). Το πέναλτι που δεν δόθηκε στο Τόγκο (με την Ελβετία) ή στη Γαλλία (με την Ελβετία). Τα γκολ της Αργεντινής (με την Ακτή Ελεφαντοστού) ή της Γαλλίας (με τη Νότια Κορέα) που δεν μέτρησαν.
Ως εκ τουτου, δεν με σκανδάλισε ούτε ότι ο Πολ απέτυχε να δει άλλα δύο (εκτός από εκείνο που σφύριξε) πέναλτι υπέρ της Αυστραλίας ούτε ότι το γκολ του Κιούελ ήταν οφσάιντ. Ο Αγγλος, άλλωστε, είναι καλός διαιτητής. Ξέρει να απευθύνεται στους παίκτες... με τα μικρά ονόματά τους, τους ηρεμεί με το χαμόγελό του, συντελεί στο να διευκολύνεται το παιχνίδι, είναι αυστηρός φίφτι-φίφτι ρέφερι. Το συγκεκριμένο ήταν, πιθανότατα, το πιο δύσκολα διαιτητεύσιμο παιχνίδι από τα 48 της φάσης των γκρουπ. Επεσε, μαζεμένο, όσο σπρώξιμο και τράβηγμα και φανέλα... δεν έπεσε στα υπόλοιπα 47 μαζί!
Ο Πολ αστοχησε, σε καίριες φάσεις. Αλλά, τουλάχιστον έως το 85', κράτησε το κοντρόλ του ματς στο αναμενόμενο (εκ της επιλογής του να το διευθύνει) επίπεδο. Εδώ, όμως, δεν πρόκειται περί αυτού. Περί λανθασμένων κρίσεων ή περί πλημμελούς ελέγχου. Εδώ, στο τρίλεπτο 90' έως 90'+3', δηλαδή στο διάστημα που μεσολάβησε από τη δεύτερη έως την τρίτη κίτρινη κάρτα του Σίμουνιτς, διακυβεύθηκε το να γίνει ολόκληρο το τουρνουά... μια φάρσα, και να παραδοθεί στο χάος. Ενας καλός θεός τους φύλαξε όλους, ότι σε τούτο το τρίλεπτο έτυχε να μη σκοράρει η Κροατία!
Εαν η Κροατια έφτανε στο 3-2 παίζοντας με δέκα, ενώ έπρεπε να παίζει με εννέα, μετά... ποιος θα πήγαινε στο ραντεβού με την Ιταλία, αύριο στο Καϊζερσλάουτερν; Η Κροατία δεν θα 'φταιγε σε τίποτα, ότι ο διαιτητής ξέχασε να αποβάλει τον Σίμουνιτς. Η Αυστραλία (της οποίας η ένσταση, σε τούτο το εφιαλτικό σενάριο, θα 'ταν και δεδομένη και δικαιολογημένη) δεν θα 'φταιγε σε τίποτα, ότι έπαιξαν τον αγώνα της ζωής τους και ηττήθηκαν από αντίπαλο που έπρεπε να παίζει με έναν ποδοσφαιριστή λιγότερο. Η μοναδική, ρεαλιστική, λύση θα ήταν η επανάληψη της αναμέτρησης! Και η μετάθεση της ημερομηνίας του ραντεβού με την Ιταλία.
Η φαρσα. Και το χάος.
Τα λαθη, και τα όποια ελαφρυντικά (όπως εδώ, για τον Πολ, η τρομακτική ένταση του αγώνα), είναι για τους ανθρώπους. Ο ίδιος Πολ έγινε τηλεοπτικό χαϊλάιτ, στο Νότια Κορέα-Τόγκο, όταν έδειξε στον αρχηγό των Αφρικανών πρώτα την κόκκινη και μετά τη (δεύτερη) κίτρινη κάρτα. Αλλ' αυτό ήταν μόνον ένα χαριτωμένο λάθος. Ανώδυνο.
Επισης, οι συνέπειες των (σοβαρών) λαθών είναι για να τις πληρώνουν εκείνοι που τα έκαναν. Και δεν ήταν ένας, την Πέμπτη στο Νέκαρ, δηλαδή ο Πολ. Δεν ήταν, καν, τέσσερις. Θα το έχετε παρατηρήσει στη διοργάνωση ότι, πλέον, η ομάδα των διαιτητών είναι πενταμελής. Δέκα μάτια. Αδιανόητο, ότι κανένα από τα δέκα μάτια δεν είδε το προφανές. Κι έτσι έβαλαν στα θεμέλια του Μουντιάλ την ωρολογιακή βόμβα, η οποία, ευτυχώς, δεν εξερράγη ποτέ.
Ο Μπλατερ λέει, κάθε τρεις και λίγο, πολλά. Πάρα πολλά. Ενας Γερμανός δημοσιογράφος είχε πει κάποτε, με αφορμή την πρόταση να γίνεται το Παγκόσμιο Κύπελλο ανά διετία και όχι ανά τετραετία, ότι ο Μπλάτερ «είναι ικανός να κατεβάζει κάθε μέρα 50 καινούργιες ιδέες, μόνο που εξ αυτών οι... 51 είναι κακές ιδέες». Ποτέ δεν ξέρεις τι (απ' όσα λέει) να πάρεις στα σοβαρά, τοις μετρητοίς, και τι όχι.
Με τουσ διαιτητεσ η αλήθεια είναι πως η FIFA προσφέρει το μάξιμουμ των παροχών, οπότε ευλόγως απαιτεί και το μάξιμουμ της απόδοσης. Για την ειρωνεία της υπόθεσης, λίγες μέρες πριν από την εκκίνηση του τουρνουά, ο ίδιος ο Πολ είχε πει «το μήνυμα (σ.σ. της FIFA) είναι ότι, αφού μας δίνουν τα πάντα, τότε και στο πρώτο σοβαρό λάθος μας στέλνουν σπίτι». Ευκαιρία να διαπιστώσουμε εάν, για μία φορά, ο Μπλάτερ το εννοούσε.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
