Οι διαιτητές σε πανικό ανασφάλειας... κι όποιον πάρει ο χάρος! (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος

Η FIFA μετά τα τέρατα του Μουντιάλ 2002 (εάν θέλουμε να είμαστε καθαροί, οφείλουμε να δεχθούμε ότι) πλησίασε στο να εξαντλήσει το ανθρωπίνως εφικτό ώστε το επόμενο Μουντιάλ, ετούτο δω στη Γερμανία, να διαιτητευθεί στο επίπεδο που του αρμόζει. Τι άλλο να έκανε;

Αύξησαν τις αμοιβές τους. Συγκρότησαν τις ομοεθνείς (και... ομοούσιες) τριάδες. Περιόρισαν τον αριθμό τους (και, ως εκ τούτου, τις χώρες προέλευσης). Τους πέρασαν από αυστηρά, με αξιόπιστες διαδικασίες, τεστ. Έριξαν λεφτά στην τεχνολογική υποστήριξη. Και... έχασαν το παιγνίδι! Το έχασαν, η ειρωνεία, όχι εξαιτίας κάποιων «τριτοκοσμικών» διαιτητών ή βοηθών, άμαθων στον υψηλό ανταγωνισμό.

Αλλ' απ' τις πράξεις και τις παραλείψεις των πρωτοκλασάτων. Της κρεμ ντε λα κρεμ. Ο Μερκ έχει παίξει τελικούς Πρωταθλητριών, Κυπελλούχων, EURO και καμιά σαρανταριά ματς Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Πολ είν' ο καλύτερος ρεφ της Βρετανίας. Ο Ιβανόφ, γιος του διάσημου Σοβιετικού στράικερ των '60s, έχει διαχειριστεί τελικό Κυπέλλου Συνομοσπονδιών, αγώνα για το Διηπειρωτικό, ημιτελικό Μίλαν-Ιντερ στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Κι όμως, για ακόμα μία φορά το παιγνίδι χάθηκε. Δεν πρόκειται για θεωρία συνωμοσίας, απ' τις συνηθισμένες. Δεν είναι... ποιον σπρώχνουν και ποιον φρενάρουν. Είναι, απλώς, ότι το παιγνίδι έχει ήδη χαθεί μέσ' απ' τα χέρια τους. Δεν χρειάζεται, καν, να προχωρήσει το τουρνουά για ν' αποκρυσταλλωθεί ασφαλής κρίση. Έχει, κιόλας, συμβεί.

Ξεχάστε τα σενάρια. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Οι αποβολές, απ' την Κυριακή το βράδυ, είναι περισσότερες (σε 52 ματς) απ' τον συνολικό αριθμό των αποβολών (σε 64 ματς) του France '98 ή του Ιαπωνία-Κορέα 2002. Οι παρατηρήσεις, το ίδιο. Μ' αυτόν τον ρυθμό, η διοργάνωση υπολογίστηκε ότι θα κλείσει με 352 κίτρινες και 28 κόκκινες κάρτες. Οταν στη Γαλλία τα αντίστοιχα νούμερα ήταν 258 και 22, και στην Απω Ανατολή 272 και 17.

ΤουΣ εΙπαν... μη-πω-τι, κι εκείνοι... επίσης μη-πω-τι (και γεμίσει η σελίδα κακοσμία καμπινέ). Το λεγόμενο beautiful game έφτασε να προσφέρει, ιδίως αυτό το κυριακάτικο στη Νυρεμβέργη, εικόνες βγαλμένες απ' το καλοκαίρι του... 2007. Εάν δεν το γνωρίζετε, τότε γίνεται το Παγκόσμιο Κύπελλο του ράγκμπι! Συμβαίνει, μόλις δύο χρόνια μετά τη διεξαγωγή του καλύτερα διαιτητευμένου τουρνουά στην ιστορία του ποδοσφαίρου, του EURO 2004. Γιατί συμβαίνει;

Ένας λόγος είναι η αφόρητη πίεση στις πλάτες τους. Αποδεικνύεται ότι ελάχιστοι, πλέον, έχουν τα νοητικά κότσια να την αντέχουν. Οσο περισσότερα οκτάνια εμπεριέχουν οι αγώνες, τόσο πιο εύκολα οι διαιτητές μπουρδουκλώνονται. Η υψηλή ένταση τους γονατίζει. Ο Χάουγκε τον Μάιο, την κρίσιμη στιγμή στο Σαν Ντενί, απέτυχε να μοιράσει δυο γαϊδουριών άχυρο και «τσάκισε» τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Εδώ, έχουν χάσει την μπάλα (δεν συζητάμε, καν, για ομοιομορφία σφυριγμάτων, αυτό ακούγεται από πολυτέλεια έως ανέκδοτο), ευρίσκονται σε καταφανή πανικό ανασφάλειας, κλείνουν τα μάτια και κάνουν ό,τι τους κατεβαίνει, κι... όποιον πάρει ο Χάρος!

Ένας δεύτερος λόγος μοιάζει να είναι η συγκυρία. Οτι, εξαιτίας του ορίου ηλικίας των 45 ετών, αποσύρθηκαν ταυτόχρονα ένας Κολίνα, ένας Νίλσεν, ένας Μάιερ, διαιτητές-εχέγγυα. Ενας Φρισκ, επίσης. Αυτός, όχι λόγω ηλικίας. Αλλά λόγω της πίεσης που του έβαλε ο Μουρίνιο, με συνέπεια ο Σουηδός να τα φασκελώσει όλα και να φύγει σε μια νύχτα μέσα, πέρυσι στη Βαρκελώνη. Βγήκαν απ' την κυκλοφορία μονομιάς και δεν αναπληρώθηκαν αμέσως (απ' τη νεότερη φουρνιά) με ισοϋψείς.
Δεν υπάρχει, στην πράξη, λύση. Μονάχα δίνεις χρόνο και ελπίζεις. Οτι οι σύγχρονοι, με τον καιρό και τα παιγνίδια, θα φτάσουν στο επίπεδο των αποσυρθέντων. Ως τότε, μες στους αγωνιστικούς χώρους θα επιβιώνουν οι έξυπνοι, οι καπάτσοι, οι προσαρμοστικοί (παίκτες και προπονητές). Και θα την πατάνε τα εύκολα θύματα, που δεν έχουν καταφέρει να βάλουν την πονηριά και τον ελιγμό μες στην αθώα, εντελώς αγνή ποδοσφαιρική, νοοτροπία τους.