Κακοί ως διαχειριστές (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Γιατί ο Μάρκο φαν Μπάστεν ξέχασε στον πάγκο τον Ρουντ; Για τον ίδιο λόγο που ο Χίντινκ έκανε μόνο μία αλλαγή (!) στο ματς με την Ιταλία, περιμένοντας μάλιστα να δείξει το ρολόι ότι φτάσαμε στο 80’ για να ρισκάρει κάτι με τον Αλοΐζι. Και οι δύο, ως καλοί εκπρόσωποι ενός ποδοσφαίρου στο οποίο το σχήμα είναι σημαντικότερο του παίκτη, τιμωρήθηκαν σκληρά. Το φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο για την ώρα επιβραβεύει τους προπονητές που χρησιμοποιούν τ’ αστέρια τους και τιμωρεί τους επηρμένους που πιστεύουν ότι μετράνε πιο πολύ από τους ποδοσφαιριστές τους.

Οι Ολλανδοί αδικήθηκαν από τον Ιβάνοφ που πέρα από άλλες τρέλες δεν τους έδωσε κι ένα καθαρό πέναλτι. Οι Αυστραλοί επίσης όταν θα δουν στο βίντεο το πέναλτι που πήραν οι Ιταλοί στο 93' θα θυμώσουν, αφού ο Γκρόσο ψάχνει την επαφή με τον Νιλ για να πέσει. Ομως και οι δύο δεν δικαιούνται να μιλούν, γιατί έπαιξαν με παίκτη παραπάνω το μισό ματς.

Τακτική

Ας θυμηθούμε τα δύο ματς, γιατί προσφέρονται για απλά μαθήματα τακτικής. Οι Πορτογάλοι εναντίον των Ολλανδών, όπως και δύο χρόνια πριν, στο Εuro, εκμεταλεύτηκαν δύο «όπλα» τους: την ικανότητα των ακραίων χαφ τους (του Ρονάλντο, του Σιμάο και κυρίως του Φίγκο) να παίζουν στα «μεσοδιαστήματα» της ολλανδικής τετράδας και το εύκολο γκολ που έχουν στα πόδια τους οι παίκτες που έρχονται από τα μετόπισθεν. Οι ακραίοι Πορτογάλοι κινούνται συστηματικά στον χώρο που βρίσκεται ανάμεσα στον ακραίο αμυντικό και το στόπερ - και το κάνουν και από τα αριστερά και από τα δεξιά. Οι Ολλανδοί για να τους μαρκάρουν περίμεναν σε όλο το ματς τις επιστροφές των χαφ: η τετράδα των αμυντικών τους, ειδικά όταν έφυγε από τη μέση ο Παουλέτα, δεν είχε κανένα σημείο αναφοράς. Οι Ολλανδοί έπρεπε να ανοίξουν την άμυνα των Πορτογάλων με -4 παίκτες, αφού κανείς από τους μπακ δεν έβγαινε να βοηθήσει την επίθεση μολονότι δεν υπήρχε αντίπαλος να μαρκάρει! Συγχρόνως ο Κοκού, ο Σνάινερ κι ο Φαν Μπόμελ έπρεπε να προσέχουν τον Ντέκο, τον Φίγκο και τον Σιμάο και να γυρνάνε στην άμυνα: η Ολλανδία απλώθηκε τόσο πολύ που οι Πορτογάλοι έπαιξαν σε όλο το δεύτερο ημίχρονο με δύο παίκτες παραπάνω στην άμυνα μολονότι είχαν απομείνει πρώτα με 10 και μετά με 9. Ο Φαν Μπάστεν εγκληματώντας έριξε στο ματς και τον Φαν ντερ Φάαρτ που παίζοντας πίσω από τον Κούιτ επιμήκυνε κι άλλο τον ολλανδικό άξονα. Στο τέλος, στην απόγνωσή του έριξε τον ψηλό Φένεγκορ οφ Χέσελινγκ και ζήτησε γιόμες: εικόνες από τη Γ’ Εθνική του ελληνικού πρωταθλήματος...

Δουλειά

Με την Ολλανδία απλωμένη, η δουλειά του Ρόμπεν και (ιδίως) του Φαν Πέρσι πήγε στράφι. Οι δύο ακραίοι σε όλο το ματς ξέφευγαν από τους πλάγιους μπακ των Πορτογάλων και δεν ήξεραν πού να δώσουν την μπάλα. Ο Φαν Μπάστεν είχε φροντίσει να μην υπάρχει ούτε ο Ρουντ δίπλα στον Κούιτ, ούτε να βγαίνει κάποιος από τα μετόπισθεν για να πάρει την πάσα. Οι δύο τρεις φορές που αυτό έγινε σε όλο το ματς είναι ελάχιστες αν σκεφτεί κάποιος πόσες ντρίμπλες έκαναν οι δύο εξτρέμ.

Σαράντα

Με τον Χίντινκ συνέβη κάτι άλλο, εξίσου ανησυχητικό: ο καλός προπονητής δεν είχε προετοιμαστεί καθόλου στην πιθανότητα να δει τους Ιταλούς κλεισμένους. Αν κάποιος σκεφτεί ότι οι Ιταλοί κλείνονται ακόμα και στο δίτερμα της προπόνησης, η κουταμάρα του Ολλανδού τεχνικού είναι ασυγχώρητη. Οι Αυστραλοί παίζοντας με έναν παίκτη παραπάνω συνέχιζαν να παιδεύονται να μπουν από τον άξονα στην περιοχή του Μπουφόν νομίζοντας ότι η ιταλική άμυνα είναι από βούτυρο. Το κατάφεραν μόνο μια φορά στη φάση της (άδικης) αποβολής του Ματεράτσι όταν βρήκαν την άμυνα των Ιταλών απροστάτευτη από τα χαφ: όταν οι Ιταλοί κλείστηκαν, οι Αυστραλοί έμειναν τελείως από ιδέες και συνέχιζαν να γεμίζουν χωρίς να κάνουν ούτε μια ευκαιρία σε οργανωμένη προσπάθεια σε σαράντα λεπτά. «Καλά σαράντα» που λένε..

Πέναλτι

Ο Λίπι βλέποντας ότι ο Χίντιγκ δεν έχει κανένα απολύτως σχέδιο επίθεσης πέρα από το πρέσινγκ στον Ντελ Πιέρο και στον Πίρλο αντέδρασε. Φρέσκαρε την επίθεσή του με τον Τότι, αλλά κυρίως άλλαξε τη θέση του Περότα (που έπαιξε σαν ακραίος χαφ μπλέκοντας την αυστραλέζικη άμυνα), έφερε τον Πίρλο δίπλα στον Γκατούζο και ζήτησε κίνηση στο πλάι: οι μπαλιές του Τότι λίγες αλλά φαρμακερές φεύγουν προς τα πλάγια γιατί εκεί υπάρχουν κενοί χώροι. Ο Χίντινκ, που ήταν τόσο μπερδεμένος ώστε δεν έκανε ούτε δεύτερη αλλαγή (!), μαρκάρει με τον Μορ μαν του μαν τον Ιακουίντα (κι ο Ιταλός τον πάει καροτσάκι όπου θέλει ανοίγοντας χώρους στους συμπαίκτες του) και βγάζει από το ματς τον δεξί χαφ Στεργιόφσκι χωρίς κανένας να πάει να παίξει στη θέση του! Οι Ιταλοί εκμεταλλεύονται το δώρο (ο Χίντινκ είναι σαν να λέει «κάντε ό,τι θέλετε στα πλάγια») δύο φορές: την πρώτη ο Περότα είναι μόνος βρίσκει μετά από περιπέτειες τον Ιακουίντα κι αυτός από το πέναλτι αστοχεί και τη δεύτερη ο Γκρόσο βρίσκει ένα αυτοκινητόδρομο μπροστά του «καταπίνει» τον Μπρεσιάνο και παίρνει το πέναλτι.

Αντίο

Οι Ολλανδοί είναι καλοί «κατασκευαστές» ομάδων, αλλά όχι οι καλύτεροι διαχειριστές αγώνων. Οχι όλοι. Ο Φρανκ Ράικαρντ π.χ. στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ έδειξε πως μπορείς να ξεκλειδώσεις ακόμα και την καλύτερη άμυνα του κόσμου με έναν παίκτη παραπάνω. Ο Ράικαρντ δεν είχε κερδίσει τους Ιταλούς το 2000 με δύο παίκτες παραπάνω, αλλά διάβασε, δούλεψε, έμαθε. Γιατί οι Ολλανδοί, αντίθετα με τα γνωστά ελληνικά κλισέ, δεν είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι, αλλά είναι καταπληκτικοί μαθητές.

Απαντήσεις

Στο e-mail μου (karpetshow@yahoo.gr) έλαβα 145 mail (!) σε τρεις μέρες με λογιών λογιών ενστάσεις για τους καλύτερους έντεκα του πρώτου γύρου του Μουντιάλ που παρουσίασα. Θα εξηγήσω κάποιες επιλογές μου γιατί δεν μπορώ να απαντήσω σε όλους. Πάντως είναι συγκινητικό το πόσο διψάτε αυτό τον καιρό για ποδοσφαιροκουβέντα.
1) Δεν δέχομαι ότι ο Μπουφόν κάνει καλύτερο τουρνουά από τον Ντίντα. Ο Ντίντα κράτησε τη νίκη της ομάδας του σε δύο ματς: σε αυτό με τη Αυστραλία και σε αυτό με την Κροατία. Ο Μπουφόν γενικά πιέστηκε λιγότερο. Ο Αμπονταντσιέρι δεν με πείθει. Μπορεί να κάνω και λάθος.
2) Ο Καβαγκούτσι, ο Ρικάρντο της Ανγκόλα, ο Χίσλοπ πιέστηκαν πολύ γιατί έπαιζαν σε αδύνατες ομάδες. Ως εκ τούτου, έκαναν όντως θεαματικές επεμβάσεις, δέχτηκαν όμως και γκολ στα οποία φταίνε.
3) Ο Νέστα έπαιξε δύο ματς. Πολύ καλά το πρώτο - λιγότερο καλά το δεύτερο. Δεν αναφέρομαι στις δυνατότητες του κάθε παίκτη, αλλά στην παρουσία του.
4) Ο Μασεράνο δεν είναι καλύτερος του Εσιέν. Πιστεύω ότι η Γκάνα με τον Μασεράνο θα είχε αποκλειστεί και η Αργεντινή με τον Εσιέν θα έβγαινε παγκόσμια πρωταθλήτρια.
5) Ηθελα να χωρέσω στην ίδια ενδεκάδα και τον Ρόμπεν και τον Μάξι Ροντρίγκεζ. Ως εκ τούτου, έβαλα τον έναν στη μια πτέρυγα και τον άλλο στην άλλη. Παίζουν άλλωστε και δεξιά και αριστερά.
6)Ο Ρικέλμε μέχρι τώρα ήταν καλύτερος του Κακά, που έπαιξε δύο εύκολα ματς. Στο τέλος θα δούμε.
7) Εχετε δίκιο για τον Χίντινκ. Αλλά τον έχω τόσο ψηλά που στον πρώτο γύρο περίμενα κάτι περισσότερο! Το ξέρω ότι ακούγεται υπερβολικό, αλλά σας θυμίζω ότι το 2002 η Κορέα «του» είχε περάσει πρώτη. Τώρα περίμενα δύο νίκες: έχω κι εγώ τις τρέλες μου. Δυστυχώς το ανόητο κοουτσάρισμά του στο ματς με την Ιταλία δικαίωσε την κρίση μου.
Στους «8» θα την ξαναγράψω την ενδεκάδα για να έχουμε πάλι πολλά να διαφωνήσουμε…