Τον χάλασε η συγχώρεση (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Το λάθος του Ολυμπιακού στην περίπτωση του Τουρέ δεν έγινε όταν ο Ντμίτρι Σέλουκ, μετά το Παναφρικανικό, είχε πει ότι, αν θέλουν γρήγορα τον παίκτη, να στείλουν ένα Lear Jet να τον φέρει από την Ακτή του Ελεφαντοστού. Τότε, πριν από το ματς με την ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός χρειαζόταν τον Γιάγια Τουρέ και, μπροστά στο να μπλεχτεί σε περιπέτειες στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος, το να κάνει την τρελή ήταν προβλεπόμενο. Δεν είναι άσχετο ότι περισσότερο από όλες τις εφημερίδες και τους δημοσιογράφους αυτοί που σκίζονταν για την απώλεια κύρους του Ολυμπιακού ήταν της ΑΕΚ. Το λάθος του Ολυμπιακού είχε γίνει πολύ πιο πριν και ολοκληρώθηκε αργότερα.

Το μεγάλο λάθος του Ολυμπιακού έγινε, όταν κάλυψε τον Τουρέ στο ταξίδι του στην Ακτή του Ελεφαντοστού, με τη δικαιολογία ότι είχε πρόβλημα με τη βίζα. Το λάθος επαναλήφθηκε, όταν ο Τουρέ πήγε στην πατρίδα του για να φέρει τη γυναίκα του και το παιδί του, «επειδή φοβόντουσαν, λόγω της εμπόλεμης κατάστασης». Το λάθος τρίτωσε, όταν ο Ολυμπιακός δοκίμαζε ένα μήνα τον αδελφό του Τουρέ, που από την πρώτη μέρα -σύμφωνα με τους άλλους παίκτες- είχε δείξει ότι δεν είχε τα φόντα για τόσο ψηλά. Και το λάθος ολοκληρώθηκε, όταν ο Τουρέ έβγαινε κι έδινε συνεντεύξεις ότι λατρεύει τον Ολυμπιακό, σχεδόν λέγοντας ότι ινδάλματά του είναι ο Μπέμπης και ο Δαρίβας.

Ακόμα και στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου του Σωκράτη Κόκκαλη, η τάση στο ψέμα έδειξε να συνεχίζεται. Οταν ένας δημοσιογράφος έκανε ερώτηση για τον Τουρέ, ο υπεύθυνος Τύπου του Ολυμπιακού τον σταμάτησε με τη δικαιολογία «Εδώ ήρθαμε για το μπάσκετ». Φυσικά ίσχυε, όπως φυσικά ισχύει ότι πουθενά δεν αναφέρεται σαν αξιόποινο αδίκημα η απάντηση σε μια ερώτηση που δεν έχει σχέση αυστηρά με το αντικείμενο της συνέντευξης Τύπου, γεγονός που αποδεικνύεται από το ότι ο Κόκκαλης έχει κάνει δηλώσεις για τον Παναθηναϊκό, τη διαιτησία ή δεν ξέρω τι άλλο στις πιο άσχετες συνεντεύξεις Τύπου. Επίσης, νομίζω ότι ο Κόκκαλης μπορεί να απαντάει σε όποια ερώτηση θέλει χωρίς την άδεια του Γραφείου Τύπου του.

Το θέμα του Τουρέ είναι απλό. Τον χαλάσανε. Και όπως λένε οι Αγγλοι, ένα σάπιο μήλο μπορεί να χαλάσει όλα τα μήλα του καλαθιού. Το να τον βάλει ο Σάββας να κάνει χίλιες δηλώσεις ολυμπιακοφροσύνης δεν έχει νόημα. Νόημα έχει να τον πουλήσει ο Ολυμπιακός όσο πιο σύντομα μπορεί και να θυμάται, τώρα που ο Μάρκο Νε εμφανίστηκε στου Ρέντη, ότι, όταν συγχωρείς την πρώτη φορά ένα παράπτωμα, είναι σαν να ενθαρρύνεις τον παίκτη να το επαναλάβει.

Ηθελα να αγοράσω ένα lap top και μίλαγα με έναν φίλο που ασχολείται επαγγελματικά με τα κομπιούτερ από την εποχή που ονομάζονταν ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Είχα αποφασίσει να πάρω ένα συγκεκριμένο μοντέλο. «Ασ' το καλύτερα. Το πρόβλημα είναι ότι, αν σου χαλάσει, θα πρέπει να το στείλουν στο εξωτερικό για επισκευή. Ενας φίλος το είχε πάρει με τον σκληρό δίσκο να μη δουλεύει, το πήγε στην αντιπροσωπεία, του είπαν ότι θα το κοιτάξουν, το πήρε πίσω, αλλά το πρόβλημα δεν είχε διορθωθεί, τους το ξαναπήγε, το έστειλαν στο Βέλγιο, ήρθε πίσω, αλλά το πρόβλημα δεν είχε διορθωθεί. Τελικά, μέχρι να του αλλάξουν δίσκο και να τους αποδείξει ότι το λάθος δεν ήταν δικό του, είχαν περάσει τέσσερις μήνες». Με είχε πείσει. Και τελείωσε την ομιλία του με τη σοφή φράση. «Ο κόσμος στο μέλλον θα ασχολείται λιγότερο με το τι αγοράζει και περισσότερο με το after sale service. Πόσο η εταιρεία ασχολείται με τα αντικείμενα που πουλάει». Δυστυχώς, δεν είχα κανέναν άλλο τέτοιο φίλο που να είναι ψυκτικός.

Πριν από 10 μήνες άλλαξα σπίτι. Πιστός στη θεωρία «out with the old, in with the new», αποφάσισα να αλλάξω και κλιματιστικό. Οπως και με τα κινητά τηλέφωνα, θεωρώ τα κλιματιστικά αντικείμενα χαμηλής τεχνολογίας. Αν δεν κάνουν υπέρμετρο θόρυβο, για μένα κάθε κλιματιστικό είναι ίδιο με το διπλανό του. Στην τύχη αποφάσισα να βάλω ένα Panasonic. Το καλοκαίρι, όμως, είχε τελειώσει και δεν χρησιμοποίησα ποτέ το κλιματιστικό, μέχρι προχθές το βράδυ. Που έβγαλα την μπέμπελη. Οταν όμως έψαξα να βρω το τηλεκοντρόλ, κατάλαβα ότι κάπου το είχα βάλει, αλλά θα το έβρισκα την επόμενη μέρα, όταν και θα αγόραζα καινούργιο. Υποτάχτηκα στη μοίρα και χτες μπήκα σε ένα μαγαζί.

Το πρώτο πράγμα που έμαθα ήταν ότι τα κλιματιστικά είναι τα μόνα πράγματα που δεν έχουν ιμιτασιόν τηλεκοντρόλ. Καλώς. Μετά έμαθα ότι τα μαγαζιά που πουλάνε κλιματιστικά μιας μάρκας δεν στοκάρουν τηλεκοντρόλ. Και ποιος στοκάρει; Η αντιπροσωπεία. Η περιπέτεια αρχίζει.

Η κοπέλα που απάντησε στο τηλέφωνο της Panasonic δεν είχε πρόβλημα να μου δώσει το τηλέφωνο του service της εταιρείας. Το πρόβλημα ήταν ότι το service της εταιρείας δεν είχε καμία διάθεση να απαντήσει. Μάλλον, όταν το service απαντούσε, κάποιος σήκωνε το τηλέφωνο, ακουγόταν ο ήχος του χώρου και μετά, με μια χαριτωμένη κίνηση και ενώ εσύ φώναζες «Εμπρός, εμπρός», το έκλεινε. Στην τρίτη προσπάθεια το παιχνίδι είχε γίνει κουραστικό. Ξαναπήρα την κοπέλα στην αντιπροσωπεία. «Αυτή την εποχή είμαστε πνιγμένοι. Δοκιμάστε να τους παίρνετε τηλέφωνο και θα απαντήσουν». Δεν πρόλαβα να ρωτήσω τη διεύθυνση. Δοκίμασα, κάποιος συνέχισε να βροντάει το τηλέφωνο και ξανά τηλέφωνο στην αντιπροσωπεία. «Μου δίνετε κάποιον που να ξέρει τη διεύθυνση; Ενα τηλεκοντρόλ θέλω να αγοράσω». Μια άλλη γυναικεία φωνή έδειξε έκπληξη που δεν μου είχαν δώσει τη διεύθυνση πιο σύντομα. «Πειραιώς 260», μου είπε αποφασιστικά. «Στου Ρέντη».

Η Panasonic, φυσικά, δεν είχε καμία ευθύνη που η Πειραιώς δεν έχει λογική στις αριθμήσεις. Εκεί που βρίσκεσαι στο 60, το επόμενο κτίριο μπορεί να είναι το 143 και το μεθεπόμενο το 1897. Η Panasonic όμως ή, μάλλον, η κοπέλα στο τηλέφωνο είχαν ευθύνη, όταν απαντούσαν στην ερώτηση: «Και πού κοντά βρίσκεται το service;», να λένε: «Απέναντι από το Φάκτορι Ουλέτ, Λετού...». «Το Αουτλετ, εννοείς;». «Ναι, αυτό. Σχεδόν απέναντι».

Απέναντι από το Factory Outlet υπήρχαν κάτι εργατικές κατοικίες και ένας κύριος που επισκευάζει μηχανάκια. Στα 100 μέτρα απέναντι υπήρχε η γέφυρα του Κηφισού. Στα 200 μέτρα αποφάσισα ότι, με κάθε έννοια της ελληνικής, το «απέναντι» έπαυε να ισχύει. Τηλέφωνο και πάλι, αλλά αυτή τη φορά μου δίνουν έναν κύριο. «Καμία σχέση με το Factory Outlet. Είναι 200 μέτρα από τη διασταύρωση με τη Χαμοστέρνας». Εμοιαζε να είναι ο πρώτος που ήξερε πού πέφτει το service της εταιρείας.
Ηταν περίπου ένα χιλιόμετρο από τη Χαμοστέρνας, αλλά μπροστά στο τι είχα τραβήξει η πληροφορία ήταν ακριβής. Οχι, βέβαια, η ταμπέλα μπαίνοντας στην αυλή του παλιού κτιρίου, που έγραφε «service» και είχε ένα βέλος που έδειχνε το ντουβάρι. Τέλος πάντων, είχα ατσαλωθεί. Βρήκα το «service», κατέβηκα στο υπόγειο, πήρα το τηλεκοντρόλ συνοδευόμενος από το παλικάρι της αποθήκης, ανέβηκα δύο ορόφους για να το πληρώσω και έφυγα με μια απόφαση. Να βρω σύντομα έναν φίλο ειδικό στα κλιματιστικά και με γνώση τού after sale service.