Το μονταρισμένο βίντεο με την γκάμα των μαρκαρισμάτων (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Κλινσμαν εφερε, από την καλιφορνέζικη κούτρα του, στο γερμανικό ποδόσφαιρο πράγματα που το γερμανικό ποδόσφαιρο απλώς δεν ήξερε ότι υπάρχουν. 'Η, εάν τα ήξερε, τα είχε ξεχάσει. Βάζει τους παίκτες να διαλύουν, και να ξαναφτιάχνουν με τα εξαρτήματα, ρολόγια. Ν' ασκούνται στην τοξοβολία. Η σημασία της ακρίβειας, της συγκέντρωσης, της ομαδικής λειτουργίας.

Αγνοησε τον κινδυνο, όταν έβαλε να παίξει ο Λέμαν... μες στο σπίτι του Καν, εναρκτήριο ματς. Επίσης, τον κίνδυνο να παίξει η «μάνσαφτ» τον δεύτερο αγώνα της στο Ντόρτμουντ... τη στιγμή που λείπει απ' το ρόστερ, παρά την ασφυκτική πίεση του Τύπου, ο κοσμαγάπητος ηγέτης της άμυνας (της τοπικής Μπορούσια) Βερνς.
Εστειλε στους 23 του ρόστερ το μήνυμα, και συνάμα τους πρόσφερε την ασφάλεια ότι θα παίζουν όποιοι εκείνος νομίζει. Κι όχι όποιοι νομίζουν... ο Μπεκενμπάουερ με τον Νέτσερ, οι οποίοι άλλωστε ουδέποτε υποστήριξαν με θέρμη, ούτε καν... δίχως θέρμη (έτσι, για τα προσχήματα), τη μέθοδο Κλίνσμαν.

Οι μεθοδοι, γενικώς στο ποδόσφαιρο, δεν έχουν αυθύπαρκτη αξία. Η αξία τους είναι «καταδικασμένη» να συνδέεται με το αποτέλεσμα. Εδώ, το κεντρικό αποτέλεσμα είναι ότι η Γερμανία παίζει (όχι κατά κυριολεξίαν, αλλ' ως προς την ελκυστικότητα) «σαν Ολλανδία του παλαιού καλού καιρού».

Παιζει ποδοσφαιρο που τραβάει το μάτι, αρέσει, ενθουσιάζει. Ποδόσφαιρο με ταχύτητα ρυθμού σε υψηλή διάρκεια, με μία επαφή της μπάλας ή το πολύ δύο, αναδίδει ενέργεια, πείνα, ορμητικότητα. Ποδόσφαιρο με ντιρέκτο στυλ, κατευθείαν «απάνω» στον (όποιος κι αν είν' αυτός) αντίπαλο. Καθόλου άσχημο. Κατά βάθος, αποκάλυψη. Μ' όλη τη σημασία. Η Γερμανία, ακόμη και στα καλύτερά της, ποτέ δεν έπαιζε έτσι.

Εκεινο που σήμερα διακυβεύεται, είναι η σύνδεση της μεθόδου όχι με την (πλέον, παγιωμένη) εικόνα της ομάδας, αλλά με το άμεσο αποτέλεσμα αυτού του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Κατ' επέκτασιν, η σύνδεση της μεθόδου με το μέλλον του γερμανικού ποδοσφαίρου. Διότι η επανάσταση-Κλίνσμαν παραμένει, ύστερα από (και παρά) τις έως τώρα τέσσερις νίκες στο τουρνουά, εύθραυστη.
Ευαλωτη. Εχει ανάγκη, για να στηριχθεί γερά, το άμεσο αποτέλεσμα. Και την, εξ αυτού, ευφορία. Ειδάλλως, όλα θα πάνε στράφι. Οι πρώτοι (μεταξύ των πολλών πρόθυμων) που θα σπεύσουν να τα γκρεμίσουν, είναι ο Μπεκενμπάουερ απ' τον θρόνο του κι ο Νέτσερ απ' τον τηλεοπτικό του άμβωνα.

Εαν αποψε, στο Βερολινο, για οποιονδήποτε λόγο η Γερμανία δεν αποκλείσει την Αργεντινή, τότε το μόνο βέβαιο είναι ότι (την ίδια ώρα που η ευφορία στη χώρα θα φθίνει) μαζί θ' ανοίξει και το αιώνιο debate της επίκτητης, εκ των υστέρων, σοφίας: Μήπως έπρεπε, το δόγμα Ρεχάγκελ, η επιθετικότητά μας να 'ταν πιο ελεγχόμενη; Μήπως να δίναμε κατ' αρχήν περισσότερη προσοχή στο να έχουμε τα νώτα διασφαλισμένα; Μήπως, απ' την αχαλίνωτη επιθετικότητα, θα 'ταν προτιμότερη η έξυπνη αντεπίθεση; Μήπως πιαστήκαμε κορόιδα κι ο χαζοχαρούμενος σαν αμερικανάκι Κλίνσμαν μάς οδήγησε στον όλεθρο; Εκεί, πια, δεν σώζεσαι.

Η Γερμανια, και σήμερα, θα ορμήσει στην Αργεντινή σαν τσουνάμι. Να επιβάλει το στυλ και τον νόμο της. Κι αν ο αντίπαλος αντεπεξέλθει, μαγκιά του. Η Αργεντινή είναι, κατά την αντίληψή μου, η πληρέστερη απ' τις ποιοτικές ομάδες του Μουντιάλ 2006. Δεν της λείπει, στην ουσία, τίποτα. Ο,τι μένει να φανεί στην πράξη, απέναντι στο καυτό κύμα που θα πάει καταπάνω της, είναι η ανθεκτικότητά της.

Η δυναμη του χαρακτήρα. Η ψυχραιμία και η συγκρότησή της, στην αντιμετώπιση του αναμενόμενου βομβαρδισμού. Η οχύρωσή της. Εδώ, στο οχυρωματικό κομμάτι, η Αργεντινή διαθέτει το «εθνικό χαρακτηριστικό» με την παγκόσμια μοναδικότητα. Οτι οι παίκτες της, με αρχιερείς τον Αγιάλα και (άξιο διάδοχό του) τον Μασκεράνο, έχουν αποστηθίσει ολόκληρη τη βίβλο των «κτυπημάτων» στην κόψη του κανονισμού.

Το πρωτο παιγνιδι τους με την Ακτή Ελεφαντοστού, και θύμα τον «προφανή» Ντρογκμπά, ήταν ζωντανή επίδειξη της ευρύτατης γκάμας. Κανονική εγκυκλοπαίδεια. Ο Ντρογκμπά εκείνο το βράδυ δέχθηκε, κατά... προτίμησιν απ' τον αστράγαλο και κάτω, όλη την ποικιλία των μαρκαρισμάτων. Δεν τσιγκουνεύτηκαν κανένα. Ενα μονταρισμένο βίντεο, μόνο με το πώς τον μάρκαραν, θα είχε ανεκτίμητη σεμιναριακή αξία. Θα μαρτυρούσε τη μοντέρνα πρόοδο της «επιστήμης». Και τη χαμαιλεοντική προσαρμοστικότητα στις αλλεπάλληλες τροποποιήσεις, επί το αυστηρότερον, των κανονισμών (προστασίας, υποτίθεται, των επιτιθέμενων).
Εiναι οι θεοi του είδους. Και οι εφιάλτες, κάθε ένα λεπτό ή δύο, του διαιτητή: Τώρα αυτό ήταν ή δεν ήταν φάουλ; Φίφτι-φίφτι. Τώρα αυτό ήταν ή δεν ήταν για κίτρινη κάρτα; Πάλι, φίφτι-φίφτι. Βάζουν τον διαιτητή σε διλήμματα, που τελειώνουν μονάχα όταν τελειώνει το ματς. Μαρτύριο διαρκείας.

Σε τετοια ματς, αμφίρροπα όσο αυτός εδώ ο προημιτελικός, εάν ο διαιτητής πάει με το δικό τους 50%, είναι ευλογία. Ετσι δεν πρόκειται να ηττηθούν, ποτέ κι από κανένα. Εάν, όμως, ο ίδιος διαιτητής σφυρίξει με γνώμονα το 50% του αντίπαλου, τότε αυτό μπορεί να 'ναι η (τέλεια αποδιοργάνωση, και στο φινάλε η) καταστροφή τους. Και δεν θα 'χουν, καν, αδικηθεί!