Καλοί και οι δύο, αλλά… (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Στον τελικό του 1986 τη διαφορά την έκανε η κλάση του Μαραντόνα. Σ' αυτόν του 1990 η ομάδα του Λόταρ Ματέους ήταν πολύ καλή για να ηττηθεί από τους Αργεντινούς, οι οποίοι απλώς ήθελαν να πέσουν με το κεφάλι ψηλά -και το κατόρθωσαν. Σε σύγκριση με τους δύο τελικούς (που κρίθηκαν κυρίως από την προσωπικότητα των μεγάλων παικτών των σπουδαίων αυτών ομάδων) ο αποψινός προημιτελικός είναι ένα παιχνίδι πολύ διαφορετικό. Ας το αποκωδικοποιήσουμε.

Οι γηπεδούχοι Γερμανοί φτάνουν στα προημιτελικά έχοντας καταφέρει κάτι αληθινά σπάνιο στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων, δηλαδή να ανοίξουν το σκορ με γκολ στο πρώτο δεκάλεπτο του ματς στα τρία από τα τέσσερα ματς που έδωσαν μέχρι τώρα. Το ποιος ήταν ο αντίπαλος σε αυτά τα ματς μικρή σημασία έχει: μία καλή σύμπτωση που επαναλαμβάνεται πιστώνεται πάντοτε σ' αυτόν που την προκαλεί. Γιατί συμβαίνει αυτό; Για τρεις λόγους: ο πρώτος είναι ότι η Γερμανία μπαίνει πολύ συγκεντρωμένη στα ματς, ο δεύτερος γιατί πιέζει ψηλά τον αντίπαλο πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στο συγκεκριμένο τουρνουά και ο τρίτος γιατί οι επιθετικοί παίκτες της (κυρίως ο Κλόζε και ο Μπάλακ) αλλάζουν πολλές θέσεις και δεν επιτρέπουν στους αντίπαλους αμυντικούς να βρουν σημεία αναφοράς πριν περάσει λίγη ώρα παιχνιδιού. Ο Μπάλακ δεν έπαιξε στο πρώτο ματς, ο Κλόζε στο ματς με τους Σουηδούς άφησε για είκοσι λεπτά την περιοχή στον Ποντόλσκι, που στα προηγούμενα ματς ξεκινούσε τις προσπάθειές του από πολύ πιο πίσω. Αν σε αυτά προσθέσει κανείς την ικανότητα του Φρινγκς και του Σβαϊνστάιγκερ στις συγκλίσεις και το θαυμάσιο παιχνίδι του Λαμ στην πλάγια γραμμή, γίνεται εύκολα κατανοητό γιατί οι Γερμανοί κάνουν τις πιο πολλές ευκαιρίες από κάθε άλλη ομάδα στο τουρνουά. Η γραμμή της επίθεσής τους δεν είναι δεδομένη.

«Πονοκέφαλος»

Ο «πονοκέφαλος» του Πέκερμαν είναι κυρίως το πώς θα καλύψει τις πλάγιες γραμμές της άμυνας της Αργεντινής. Ο ρόμβος στη μεσαία γραμμή είναι ό,τι πρέπει για να μπορεί ο Ρικέλμε να έχει ελευθερία κινήσεων, αλλά τα άκρα μένουν ακάλυπτα και ο Σορίν με τον Μπουρντίζο πρέπει να κάνουν πολλή δουλειά. Οι ακραίοι της Αργεντινής αγκομαχούν: ο Μπουρντίζο πρέπει να γίνεται τρίτος στόπερ (στην προκειμένη περίπτωση, να βοηθά τον ασταθή Χάιντσε στο μαρκάρισμα του Κλόζε ή του Ποντόλσκι) και ο Σορίν πρέπει να παίζει σαν πέμπτος χαφ, ειδικά όταν ο Σαβιόλα αγωνίζεται κοντά στον Κρέσπο ή όταν ο Πέκερμαν ρίχνει στο ματς ένα δεύτερο καθαρό επιθετικό (δηλαδή τον Τέβες ή τον Μέσι). Ολα αυτά δεν είναι καθόλου εύκολα κι απλώς τα διευκολύνει το σοφό τακτικό παιχνίδι του Μασεράνο, που μέχρι τώρα δίνει ρεσιτάλ αμυντικής κάλυψης.

Σχήμα

Οι δύο ομάδες μοιάζει να παίζουν 4-4-2, όμως αυτή είναι απλώς η διάταξη της αρχής -όταν αρχίσει η μάχη, το σχήμα εγκαταλείπεται. Ο Μασεράνο, ως «σύρτης» στον άξονα, επιτρέπει στην Αργεντινή να αμύνεται και με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, όποτε αυτό χρειάζεται. Από την άλλη μεριά, ο Σβαϊνστάιγκερ και ο Μπάλακ πλαισιώνουν τον Κλόζε και τον Ποντόλσκι: η Αργεντινή δεν αμύνεται ποτέ μόνο με τέσσερις αμυντικούς και η Γερμανία σπανιότατα χρησιμοποιεί μόνο δύο επιθετικούς. Αυτή είναι μία λεπτομέρεια που μπορεί να μετρήσει καθοριστικά.

Τρέξιμο

Οπως θα μετρήσει και ο ρυθμός του αγώνα. Οι Γερμανοί θέλουν να τρέξουν. Οι μέχρι τώρα νίκες τους βασίστηκαν σ' ένα ξόδεμα δυνάμεων χωρίς προηγούμενο. Την ώρα που όλοι (Βραζιλιάνοι, Αγγλοι, Ιταλοί, Γάλλοι κυρίως) έμοιαζαν να κρατάνε ενέργεια στις φλέβες για τα δύσκολα, περιοριζόμενοι στα απολύτως απαραίτητα, οι «μπέμπηδες» του Κλίνσμαν έδιναν στο γήπεδο ό,τι είχαν. Θυμηθείτε το ματς με την Πολωνία: το κυνήγι της νίκης μέχρι το τελευταίο σφύριγμα έδειχνε ότι η ομάδα του Κλίνσμαν αναζητεί τρόπους και νίκες για να πείσει τον εαυτό της ότι είναι μια καλή ομάδα. Αντίθετα οι Αργεντινοί γνωρίζουν ότι είναι καλοί και δεν έχουν σημαντικά προβλήματα αυτοπεποίθησης, αφού έμαθαν και να παίζουν μπροστά στον Ντιέγκο. Οι Αργεντινοί δεν χρειάζονται πολλές επισκέψεις στην αντίπαλη περιοχή για να κερδίσουν: χρειάζονται όμως χώρους. Οι Μεξικανοί, οι πρώτοι που δεν τους έδωσαν τους χώρους που θέλουν, που θυσίασαν έναν παίκτη πάνω στον Ρικέλμε και που έπαιξαν με δύο λίμπερο (ένα μπρος από την άμυνα, τον Μάρκες, κι ένα «σκούπα», τον καταπληκτικό Οσόριο) έχασαν με ένα γκολ παραμυθένιας δυσκολίας, έχοντας δημιουργήσει προηγουμένως ουκ ολίγους κινδύνους. Ομως η Γερμανία στην έδρα της δεν μπορεί να κάνει το παιχνίδι που έκανε απέναντι στους Αργεντινούς το Μεξικό, που απλώς πίεζε σωστά και περίμενε.

Σουρεάλ

Είναι καλοί και οι δύο, αλλά κάτι τους λείπει. Το πρόβλημα του Κλίνσμαν θα είναι οι σπόντες του Κρέσπο και οι καλοί παίκτες που μπορούν να βγουν με μέτωπο στην αργή γερμανική άμυνα από τις πίσω γραμμές: ο Μάξι, ο Σαβιόλα, ο Καμπιάσο (αλλά και ο Μέσι κι ο Αϊμάρ, αν χρησιμοποιηθούν) μπορεί να είναι «πονοκέφαλος» για μια άμυνα που υπέφερε από τον Γουαντσόπε και από τις κάθετες του Σεντένο. Ο Πέκερμαν θα περάσει νύχτες αγρυπνίας, προσπαθώντας να βρει ένα τρικάκι για να περιορίσει τους πλάγιους χαφ - εξτρέμ της Γερμανίας χωρίς να χαλάσει τον άξονά του. Η Γερμανία κινδυνεύει από τις δυνάμεις του άξονα, η Αργεντινή έχει πρόβλημα με την αριστερά της: αν αυτό ήταν πολιτικό συμπέρασμα, θα αγγίζαμε τα όρια του πολιτικού σουρεαλισμού.

Δόγμα

Ολα τα άλλα περί πάθους, δύναμης, μυαλού, παιχνιδιού της αλάνας κ.λπ. θα σας τα πουν, μπουρδολογώντας στην τηλεόραση. Εγώ περιορίζομαι στη διαπίστωση ότι το δόγμα «ο καλύτερος θα κερδίσει» δεν έχει απόλυτη εφαρμογή. Ας πούμε ότι για να κερδίσει κάποιος απόψε πρέπει να είναι πολύ καλός.