FC: Η μέσα σύγκρουση

*Είναι φριχτά δύσκολο να καμώνεσαι πως ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο την ώρα που το κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας σου καλύπτεται από ένα μωσαϊκό πετρών και σωρευμένης οργής.

*Είναι πρωτόγνωρο το συναίσθημα που προκαλεί η πραγματικότητα, όταν αυτό έρχεται και παρασέρνει σαν κύμα ακόμα και την υψηλότερη επαγγελματική ευσυνειδησία.

*Είναι δελεαστικό για τον εγωισμό να προσπαθείς να αποστασιοποιηθείς, να βγεις «απ’ έξω» για λίγο, να δηλώσεις με τον τρόπο σου ότι η ζωή συνεχίζεται, αλλά...

*...είναι πιο μάταιο να επιχειρείς να υπερκαλύψεις έναν θάνατο με αναφορές σε υπολείμματα μιας άλλης πραγματικότητας (της ποδοσφαιρικής, ας πούμε), που συντελείται παράλληλα και σχεδόν ερήμην του κοινού, στο χώρο του αοράτου.

*Είναι βέβαιο ότι ο λόγος και η ανάλυση που απευθύνεται από παθόντες σε παθόντες έχουν κάνει τον κύκλο τους και εδώ και καιρό απλώς ανακυκλώνονται. Πλέον καμία έκκληση και κανένα «μανιφέστο» -ειδικά αν είναι γραμμένο από μη πολιτική ή οικονομική «αυθεντία»- δεν είναι ικανά να κινητοποιήσουν περαιτέρω τη λογική ή το θυμικό.

*Είναι δεδομένο ότι, στο πεδίο αυτό, οι αθλητικογράφοι νοούνται και εκλαμβάνονται ως η δημόσια εσχατιά του λόγου. Δικαίως ή αδίκως, το κοινό αυτό που τόσα χρόνια τάιζαν με τα χρυσά κουτάλια της υπερβολής φτύνει τώρα στα μούτρα τους ό,τι περίσσεψε από το γεύμα του και καγχάζοντας φωνάζει «αν δεν έχετε άλλο από δαύτο να μας δώσετε, καλύτερα εμείς να μείνουμε νηστικοί κι εσείς να βγάλετε το σκασμό».

*Είναι σίγουρο (άρα) πως οτιδήποτε «εκτός πλαισίου» τεθεί από έναν τέτοιο άνθρωπο είτε θα χλευαστεί ή θα αντιμετωπισθεί ως μεμονωμένη παραφωνία. Έτσι έχει δομηθεί η δημόσια ιεραρχία, το νερό του σκεπτικισμού δεν έτρεξε ποτέ σ’ αυτόν τον μύλο.

*Είναι η φυσική ροπή της στιγμής, εντέλει, που δεν θα κάνει κόντρα στην κόντρα. Σήμερα δεν έχει Ολυμπιακό και μικροψυχίες τύπου «λόγος εθνικής υπερηφάνειας η “απάντηση” που δώσαμε στους Γερμανούς», ούτε τον κομψευόμενο πρίγκιπα, ούτε την πτώχευση του Βόουτερ, ούτε τις φανέλες του Τέβεζ που θα πάνε (μέσω διαφήμισης) στην ανακύκλωση. Σήμερα έχει μόνο κατάθεση αμηχανίας, δείγμα της μέσα πάλης που συνεχίζεται καθημερινά. Με την κρυφή ελπίδα να μετουσιωθεί σε κάτι που θα σπάσει τον τοίχο και θα περάσει απέναντι. Με την κρυφή ευχή να γίνει συντρίμμια για να μπορέσει μετά να γεννήσει για τα κοτσάνια μας καλό, καινούριο χώμα.

Γιάννης Τσαούσης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr