Ενα τραγούδι ακόμα (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Το 1986 και το 1990 ήταν ο Μαραντόνα στο κέντρο της προσοχής. Το 1994 πιο πολύ και από τα γκολ του Ρομάριο, τα βλέμματα έκλεψε το κλάμα του Ρομπέρτο Μπάτζιο –μοναδικού και καταραμένου ταυτόχρονα. Το Μουντιάλ της Απω Ανατολής θα έπρεπε να ακυρωθεί, αν δεν υπήρχε η μεγάλη επιστροφή του Ρονάλντο. Στη Γερμανία, απόψε, θα πέσει μία μεγάλη σιωπή: όταν ο Ζιντάν θα συναντήσει τη Βραζιλία, η Γη θα σταματήσει να γυρίζει, κρατώντας την αναπνοή της.
Ανεξάρτητα από την έκβαση του σημερινού παιχνιδιού της Γαλλίας με τη Βραζιλία, το σίγουρο είναι ότι η μοίρα στάθηκε πολύ καλή με τον Ζινεντίν Ζιντάν. Το παλκοσένικο απόψε είναι δικό του: είτε για το τελευταίο μεγάλο χειροκρότημα είτε για έναν ακόμα θρίαμβο, τα φώτα λάμπουν πάνω του.

Καρδιές
Το Παγκόσμιο Κύπελλο που παρακολουθούμε είχε εξαρχής ανάγκη τον «Ζιζού» πιο πολύ απ' ό,τι το είχε αυτός. Για την ώρα, στο Μουντιάλ της Γερμανίας δεν υπάρχουν ιστορίες. Το 1982, ο αποκλεισμός της Βραζιλίας υπήρξε ένα δράμα που κάθε ποδοσφαιρόφιλος μπορεί να διηγείται στα εγγόνια του: θα συνοδεύει τη διήγησή του με το δάκρυ για ένα ποδόσφαιρο που γνώρισε εκεί τον πρώτο του σοβαρό κλονισμό, για να πεθάνει αργότερα. Το 1986 και το 1990, ο Μαραντόνα σκηνοθέτησε κι έγραψε το σενάριο, κρατώντας για την πάρτη του τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το μεγάλο κοινό, ακόμα κι αυτό που δεν παρακολουθεί παρά μόνο αποσπασματικά ποδόσφαιρο, μαγεύτηκε από την Τέχνη του μεγάλου δημιουργού που ήρθε να μας θυμίσει ότι ο άνθρωπος μπορεί ακόμα και μέσα σε ένα γήπεδο να βρει τις αποδείξεις του «καθ' εικόνα και ομοίωση».
Ο Μαραντόνα θεοποιήθηκε και μαζί του σώθηκαν δύο διοργανώσεις, κατά τα άλλα μάλλον φτωχές: τα καλά ματς στα δύο αυτά Μουντιάλ μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Το 1994, ο Μαραντόνα κατρακύλησε στην κόλαση, τα αμερικανικά media βρήκαν το Τέρας που έψαχναν για να δυσφημήσουν το soccer, αλλά ο καλός Θεός του ποδοσφαίρου είχε στείλει τον Ρομπέρτο Μπάτζιο ως παρηγοριά και δύναμη των πιστών: το cammino του Μπάτζιο από την αντικατάστασή του στο ματς με τη Νορβηγία μέχρι το χαμένο πέναλτι του τελικού έγραψε στις καρδιές πιο πολύ από τον βαρετό θρίαμβο των Βραζιλιάνων.

Επος
Το 1998, ο ίδιος δραματουργός Θεός σκηνοθέτησε το θρίλερ του τελικού: τα όσα έγιναν πριν από το ματς καλύφθηκαν από ένα πέπλο μυστηρίου, πιθανότατα για να σωθεί η υστεροφημία μιας διοργάνωσης αρκετά προβλέψιμης. Οι Γάλλοι ήταν παγκόσμιοι πρωταθλητές και συγχρόνως ανίκανοι για μεγάλες συγκινήσεις: ο αποκλεισμός της Παραγουάης στην παράταση ή της Κροατίας στον ημιτελικό ήταν περιπέτειες χωρίς εκρήξεις, σαν κάτι ταινίες του Μπελμοντό, που χαίρονται μόνο οι Φραντσέζοι. Το 2002, η επιστροφή του Ρονάλντο από τη χώρα των ζωντανών νεκρών έσωσε το Μουντιάλ της Απω Ανατολής από τη ρετσινιά του στημένου: ο «Ρόνι» πρόσφερε μία μεγάλη ιστορία σε όσους είχαν αρχίσει να ανησυχούν μήπως οι συγκινήσεις παραγγέλνονται στο γραφείο του Μπλάτερ. Στη Γερμανία, δεν θα μπορούσε να υπάρχει ένας άλλος Ρονάλντο. Ο κουρασμένος Ροναλντίνιο είναι κονφερανσιέ, ο Ρικέλμε έχει πολύ θλιμμένο πρόσωπο για να γίνει ήρωας, ο Τότι και ο Τόνι θυμίζουν οίκο μόδας: ο Ζινεντίν Ζιντάν είναι η σταθερή αξία πάνω στην οποία η μοίρα μπορεί να σκηνοθετήσει ένα έπος.

Πεπρωμένο
Οι Γάλλοι ξεκίνησαν άσχημα. Οι ισοπαλίες με την Ελβετία και την Κορέα πάγωσαν τον κόσμο: όσοι δεν πιστεύουν στα θαύματα (όπως εγώ), τους έχουν γυρίσει επιδεικτικά την πλάτη εδώ και καιρό. Μετά ήρθαν οι κίτρινες του Ζιντάν, ο αχαλίνωτος εκνευρισμός του, όπως και στο Μουντιάλ της Γαλλίας, στο οποίο υπήρξε πρωταγωνιστής μόνο στον τελικό, η τιμωρία του με το Τόγκο. Και μετά, όταν οι δύσπιστοι έφυγαν κι έμειναν μόνο αυτοί που δεν ξεχνούν τι τεράστιος παίκτης είναι, ήρθε το ματς με την Ισπανία, στο οποίο ο «Ζιζού» δεν ήταν σπουδαίος, αλλά ήταν εκεί. Εφτανε το «εγώ είμαι εδώ» του παιχνιδιού του (για το οποίο σας έχω ήδη μιλήσει) για να μαζευτεί γύρω του η κουρασμένη ορχήστρα των Γάλλων και να του χαρίσει το πάλκο της αποθέωσης. Η Βραζιλία για τον «Ζιζού» δεν είναι ραντεβού, είναι ένας συμβολικός προορισμός. Με αυτή, στον τελικό του 1998, άρχισε να ανεβαίνει προς τα άστρα και τώρα που είναι αστέρι κι ο ίδιος θα χαρεί μαζί της το πεπρωμένο του.

Σελίδα
Η Βραζιλία είναι η ομάδα στην οποία ο κάθε Ζιντάν θα ήθελε να παίζει ή να την έχει αντίπαλο. Παίζοντας με τη Βραζιλία, όταν λέγεσαι Ζιντάν δεν χάνεις: αν ηττηθείς, θα είναι γιατί αυτοί που έχεις ως αντιπάλους άξιζαν να προκριθούν, διαφημίζοντας με την παρουσία τους στη συνέχεια το ποδόσφαιρο που κι εσένα σου αρέσει. Δεν υπάρχει αντιπαλότητα ανάμεσα σε δημιουργούς: ο ανταγωνισμός αφορά το τελικό χειροκρότημα, το οποίο είναι προς όλους από όλους. Αν ο «Ζιζού» αποκλείσει τη Βραζιλία, οι ίδιοι οι Βραζιλιάνοι θα είναι οι πρώτοι που θα του ζητήσουν να κερδίσει το μεγάλο Κύπελλο στο όνομα των ιδανικών που στην ψυχή τους πρεσβεύουν. Αν το παιχνίδι με τη Βραζιλία αποδειχτεί το τελευταίο για τον «Ζιζού», ο προορισμός του έχει ολοκληρωθεί με τον καλύτερο τρόπο: θα ανήκει από τούδε στη βραζιλιάνικη μυθολογία, αφού απέναντι στη «σελεσάο» ολοκλήρωσε. Οπως και να 'χει, απόψε η βραζιλιάνικη ιστορία θα δώσει στον μεγάλο καλλιτέχνη «Ζιζού» μία σελίδα της να τη γράψει όπως θέλει αυτός. Την 1η Ιουλίου του 2006 η Βραζιλία και ο Ζιντάν έγιναν ένα.

Σειρήνα
Οπως και να 'χει, απόψε το βράδυ δεν θα ζήσουμε παρά ένα τραγούδι ακόμα. Αυτό της γοητευτικής σειρήνας που τραβάει τον «Ζιζού» στην αγκαλιά της αθανασίας…