Μια εικόνα, χίλιες λέξεις για τον Ερικσον (Sportday / Εύη Μάνου)

Ο Σβεν Γκόραν Ερικσον άρχισε τη θητεία του στον πάγκο της εθνικής Αγγλίας ονειρικά. Μια νίκη με 3-0 επί της Ισπανίας και στη συνέχεια η νίκη με 2-0 επί της Ελλάδας στο Ολυμπιακό Στάδιο δημιούργησαν την «πλατφόρμα» για πολλά όνειρα στους φίλους των «λιονταριών».

Ύστερα, σε γερμανικό έδαφος, τον Σεπτέμβριο του 2001 ήρθε η καλύτερη στιγμή. Το 5-1 επί της Γερμανίας έστελνε στον έβδομο ουρανό τη σχέση του Σουηδού προπονητή με το κοινό, αλλά και με τον ιδιαίτερα απαιτητικό αγγλικό Τύπο. Το 2-2 στο «Ολντ Τράφορντ» με την Εθνική μας, τότε που ο Μπέκαμ ισοφάρισε στις καθυστερήσεις με φάουλ, θεμελίωσε αυτή τη σχέση, δημιουργώντας και πολλές απαιτήσεις. Μόλις εννέα μήνες μετά η «σκορπισμένη» Γερμανία θα έφτανε στον τελικό του Μουντιάλ, την ίδια ώρα που η Αγγλία θα αποκλειόταν από τη Βραζιλία του Σκολάρι. Το 2004 πάλι ο Σκολάρι, αυτή τη φορά με την Πορτογαλία, θα έστελνε νωρίς την ομάδα του Ερικσον πίσω, και η Ελλάδα, που είχε ηττηθεί τόσο άνετα τον Ιούνιο του 2001 στο ΟΑΚΑ, θα γινόταν πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Ο Ερικσον από το 2004 και μετά βρισκόταν σε ελεύθερη πτώση. Δεν είναι μόνο τα πολλά προπονητικά λάθη που του προσάπτουν οι Αγγλοι συνάδελφοι, αλλά η συνολική εικόνα και συμπεριφορά του. Μόλις πριν από λίγες μέρες ο παλιός φορ της Αγγλίας Γκάρι Λίνεκερ, βασικός παρουσιαστής όλων των εκπομπών του BBC, τον είχε κατηγορήσει για «άγνοια των βασικών στοιχείων της ομάδας». Προχθές, λίγο μετά τον αποκλεισμό (και πάλι από τον Σκολάρι), ο παλιός άσος της Λίβερπουλ Αλαν Χάνσεν δεν δίστασε να πει πως όταν τόσοι καλοί παίκτες παρουσιάζονται αγνώριστοι, δεν μπορεί το λάθος να μην είναι αυτού που διοικεί. Ο Ζοσέ Μουρίνιο μόλις πριν από λίγες μέρες είχε υπογραμμίσει πως χρειάζεται μονάχα μερικά δευτερόλεπτα για να αντιληφθεί το όποιο αγωνιστικό πλάνο της εθνικής Αγγλίας.

Αν υπήρχε λαϊκό ποδοσφαιρικό δικαστήριο στην Αγγλία, ήδη ο (πρώην πλέον) ομοσπονδιακός τεχνικός θα είχε καταδικαστεί… ερήμην. Ο Ερικσον είναι φανερό πως αυτή την ομάδα δεν την προετοίμασε όπως θα έπρεπε για να είναι άκρως ανταγωνιστική. Μια εικόνα ισοδυναμούσε με χίλιες λέξεις στη λήξη του παιχνιδιού στο Γκελζενκίρχεν. Ήταν κατατοπιστική και αντικατόπτριζε την κατάσταση: ο Σκολάρι αγκάλιαζε τους παίκτες του μετά την ψυχοφθόρο διαδικασία των πέναλτι και είχες τη σιγουριά πως αυτό θα έκανε ακόμα κι αν η Πορτογαλία έχανε. Ο Ερικσον στεκόταν εκεί, ζωντανός-νεκρός, χωρίς να κουνιέται ούτε ένας μυς στο πρόσωπό του. Απόμακρος, αποξενωμένος από τους παίκτες, που ο ένας στην αγκαλιά του άλλου ξεσπούσαν σε λυγμούς. Αν υπήρχε μετρητής συναισθημάτων εκείνη την ώρα, πιθανώς στον Σουηδό θα έβγαζε μηδενικό αποτέλεσμα.

Σε ένα πράγμα μόνο μπορείς να τον δικαιολογήσεις. Ακόμα κι αν δεν προετοιμάστηκε (όπως δήλωσε) για τέσσερις εβδομάδες η ομάδα για την περίπτωση εκτέλεσης πέναλτι, αυτοί οι ποδοσφαιριστές που είχε στη διάθεσή του όφειλαν να είναι έτοιμοι. Διότι είναι αστείο να πιστέψει κανείς πως ο Τζέραρντ και ο Λαμπάρντ, όπως ο Μπέκαμ πριν από δύο χρόνια, ο Ινς το 1998, ο Σάουθγκεϊτ το '96, ο Πιρς και ο Γουόντλ το '90 χρειάζονται (ή χρειάζονταν) ιδιαίτερη καθοδήγηση για να κάνουν το αυτονόητο. Από την άλλη, η επιλογή της χώρας που γέννησε το ποδόσφαιρο να καταφύγει σε ξένο προπονητή πριν από πέντε χρόνια για την εθνική της ήταν απόρροια της ανάγκης για κάτι διαφορετικό. Ο Ερικσον ξέρει πολύ καλά πως δεν το πρόσφερε. Η Αγγλία οφείλει να αναρωτηθεί γιατί η ίδια έχει φτάσει στην τετράδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου μόλις δύο φορές, τη στιγμή που, για παράδειγμα, η Γερμανία το έχει καταφέρει συνολικά έντεκα. Τα πέναλτι είναι ένας λόγος. Υπάρχουν όμως πολλοί περισσότεροι.