Έγραφε για τον Ζινεντίν Ζιντάν ο «Observer» μετά το νικηφόρο παιχνίδι της Γαλλίας επί της Βραζιλίας: «Υπάρχει ένας λόγος που έχει χάσει τα μαλλιά του. Είναι ευγενής, είναι γοητευτικός, είναι ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα, είναι καλός οικογενειάρχης, είναι εκατομμυριούχος, είναι διάσημος. Ο Θεός βρήκε έναν τρόπο να του θυμίσει ότι είναι άνθρωπος». Νομίζω ότι αυτό ο Ζιντάν το είχε ανακαλύψει πολύ πριν χάσει τα μαλλιά του. Μεγαλώνοντας στα γκέτο της Μασσαλίας και προσπαθώντας να ζήσει σε μια κοινωνία που έβλεπε εχθρικά τους μετανάστες ή τους «διαφορετικούς».
Ο Ζιντάν είχε καταλάβει, από πολύ νωρίς, ότι ο μόνος τρόπος για να τα βγάλεις πέρα σε θέλει να είσαι πάντα έτοιμος για μάχη, χωρίς να περιμένεις βοήθεια από κανέναν. Παρακολουθούσα τις σκηνές πανηγυρισμού των Γάλλων μετά το παιχνίδι με τους Βραζιλιάνους. Ο Ζιντάν, διακριτικά, πέρασε στο ημίφως. Στον δρόμο προς τα αποδυτήρια, χαιρέτησε έναν-δύο Βραζιλιάνους, κάποιους αναπληρωματικούς της Γαλλίας και πέρασε τη γραμμή που χωρίζει τον κόσμο του Ζιντάν από τον δικό μας. Είναι, πάντα, πιο ενδιαφέρον να παρακολουθεί κάποιος αυτούς που προχωρούν μόνοι. Το παιχνίδι του Σαββάτου ήταν σίγουρο ότι θα ήταν ένα ματς φορτωμένο με αναδρομές. Με flash back στον τελικό του 1998. Με υποσημειώσεις για ρεβάνς.
Με ένταση. Όλοι περίμεναν το πρώτο καλό παιχνίδι της «σελεσάο» να γίνει απέναντι σε έναν αξιόλογο αντίπαλο. Η Γαλλία, παρ' όλο που έδειχνε τόσο κουρασμένη, τόσο γερασμένη, τόσο ματαιωμένη, ήταν ένας μοιραίος αντίπαλος. Που θα αποτελούσε το πρώτο τρόπαιο της Βραζιλίας στον δρόμο της προς τον τελικό. Σε τέτοια παιχνίδια, εκείνο που μετράει είναι το «θέλω». Και οι Γάλλοι, παρ' όλο που ήταν πιο γερασμένοι, είχαν μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό εγωισμό από τους Βραζιλιάνους. Είχαν το μέταλλο που διαχωρίζει τους πραγματικούς μαχητές από εκείνους που θεωρούν ότι κάποιες μάχες κερδίζονται μόνο με το όνομα. Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες ήταν ο Ζιντάν. Ενας ηγέτης που λειτούργησε σαν συγκολλητική δύναμη στην εικόνα της κατακερματισμένης Γαλλίας.
Ο «τελειωμένος», για τους περισσότερους, Ζιντάν θύμισε τον Ροντρίγκο Ντίαζ ντε Βιβάρ, τον θρυλικό Ελ Σιντ, που ακόμα και νεκρός, δεμένος πάνω στο άλογό του, ενέπνευσε τους συμπατριώτες του, οι οποίοι νίκησαν τους Αραβες. Ο Ζιντάν, βέβαια, δεν είναι νεκρός αλλά κάθε ματς μετά τη φάση των ομίλων έμοιαζε να είναι το τελευταίο του, αφού είχε προαναγγείλει την αποχώρησή του από το ποδόσφαιρο. Μόνο που ο ίδιος ο Ζιντάν ήθελε αυτή η αποχώρηση να είναι κάτι που θα άξιζε να θυμόμαστε και όχι το αντίθετο. Κι ακόμα, αυτή η στιγμή δεν έχει έρθει. Ο Ζινεντίν Ζιντάν πρέπει να είναι η μεγαλύτερη προσωπικότητα που ανέδειξε η γαλλική κοινωνία μετά τον Μιτεράν. Υπήρξε το πρότυπο μιας ολόκληρης γενιάς, που το μεγαλύτερο μέρος της βρίσκεται στις παρυφές των γαλλικών μεγαλουπόλεων. Με τους σημερινούς όρους διασημότητας, ο Ζιντάν ποτέ δεν θα γινόταν Μπέκαμ ή Ροναλντίνιο.
Δεν θα μπορούσε, άλλωστε. Ακόμα και τα διαφημιστικά συμβόλαια που έκανε δεν είχαν την προβολή εκείνων που έχουν κάνει άλλοι. Ισως γιατί ο Ζιντάν πάντα ήθελε να έχει τον έλεγχο της ζωής του. Μερικές φορές, βέβαια, αυτόν τον έλεγχο τον χάνει όταν μέσα στο γήπεδο βγαίνει η οργή του. Μια οργή που κρύβει πάντα μέσα του και έχει συνεισφέρει καθοριστικά στο μυστήριο που τον περιτριγυρίζει. Ο Ζιντάν έχει οικοδομήσει ένα θρύλο παίζοντας μπάλα. Ενα θρύλο που πατάει πάνω στο ποδόσφαιρο, αλλά το ξεπερνάει. Ενας συμπαίκτης του κάποτε είπε ότι «κανείς δεν γνωρίζει αν ο Ζιντάν είναι άγγελος ή δαίμονας… Χαμογελά όπως η οσία Τερέζα, αλλά την ίδια στιγμή μπορεί να μεταμορφωθεί σε μια ατσάλινη, φονική λάμα, σ' ένα μεθοδικό και τρομερό serial killer…». Αυτό το τελευταίο οι Βραζιλιάνοι το ένιωσαν για δεύτερη φορά. Και ίσως να έχουν κι άλλοι σειρά μέχρι να τελειώσει αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Η αναθεώρηση του Συντάγματος
Για μία ακόμα φορά έχει ξεκινήσει μια διαδικασία για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Από αυτή τη διαδικασία, επί της ουσίας, έχουν εξαιρεθεί οι πολίτες. Αν αυτό συνιστά τιμή για μια Δημοκρατία ουσίας και όχι κατ’ επίφασιν, πάω πάσο. Ομως, πρόκειται για το πιο σημαντικό κείμενο του κράτους, που περιγράφει στις διατάξεις του τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις κράτους και πολίτη. Ενα manual, δηλαδή, που θα περιγράφει τα όρια της εξουσίας και τους μηχανισμούς ελέγχου των υπερβολών της.
Στις επόμενες εκλογές, η Βουλή που θα εκλέξουμε θα είναι αναθεωρητική. Δηλαδή θα είναι η Βουλή που θα εξουσιοδοτήσουμε εν λευκώ για να κάνει την αναθεώρηση. Προς ποια κατεύθυνση όμως; Εχουμε ένα σύνταγμα που ο βασικός του κορμός είναι το Σύνταγμα του 1975. Ενα συνταγματικό κείμενο που ήταν σχεδόν ίδιο μ' εκείνο του 1952, με μόνη εξαίρεση τις διατάξεις που καθόριζαν τη μορφή του πολιτεύματος. Το Σύνταγμα φυσικά και πρέπει να αναθεωρηθεί. Να γίνει γενναίο και σύγχρονο. Ομως, οι δικές μας απόψεις δεν θα ακουστούν. Εν μέρει γιατί πολλοί –και φοβούμαι ότι είναι η πλειονότητα– αδιαφορούν. Κι αυτοί που αδιαφορούν σήμερα θα είναι οι πρώτοι που θα διαμαρτυρηθούν αύριο, όταν θα καταλάβουν πως τα δικαιώματά τους έχουν περιοριστεί.
Οι πολίτες έχουν μεταμορφωθεί σε άβουλα παιδιά για τα οποία αποφασίζει ο γονιός–κόμμα, ακόμα κι όταν αυτά έχουν ενηλικιωθεί. Και ο γονιός–κόμμα είναι πια ένας μηχανισμός που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να εξασφαλίσει τη συντήρησή του, τα προνόμιά του και τον έλεγχο του κράτους. Οχι όμως προς όφελος των πολιτών. Αλλά προς όφελος των συμφερόντων, από τα οποία είναι εξαρτημένα τα δύο μεγάλα κόμματα. Η αναθεώρηση, δυστυχώς για μία ακόμα φορά, μεταμορφώνεται σ' ένα εργαλείο ενδυνάμωσης του δικομματισμού.
Η μετριότητα και η δειλία των πολιτικών ηγεσιών των δύο μεγάλων κομμάτων αποκλείουν την οποιαδήποτε γενναία αναθεώρηση του Συντάγματος, όπως φάνηκε και από τις προτάσεις που κατέθεσαν στη Βουλή. Ο Αβραάμ Λίνκολν είχε πει κάποτε ότι κανείς δεν μπορεί να σου περάσει αλυσίδα στο πόδι, αν δεν του δώσεις την ευκαιρία να σου πάρει τα μέτρα. Εμείς, με τα πόδια, ξεμπερδέψαμε. Τώρα ετοιμαζόμαστε να τους δώσουμε και τα χέρια.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
