Από το δράμα στην κωμωδία (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Πολύ σπάνια συμβαίνει η εικόνα μιας ομάδας στη διαδικασία των πέναλτι να είναι απόλυτα αντιπροσωπευτική της παρουσίας της σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Η εικόνα των Αγγλων στη διαδικασία των πέναλτι στον προημιτελικό με τους Πορτογάλους θα μου μείνει αξέχαστη. Κυρίως διότι είναι η απόδειξη ότι τη φανέλα των «λιονταριών» δεν τη φορούν πρωταθλητές.

Ας ξαναθυμηθούμε το έργο. Ευστοχεί ο Σιμάο, η Πορτογαλία προηγείται 1-0 και πρώτος για τους Αγγλους πάει στην μπάλα ο Λάμπαρντ. Οι αγγλικές εφημερίδες τον αποκαλούν εδώ και τρεις μήνες «φάντασμα». Πριν αρχίσει η διοργάνωση έχει πει ότι το Παγκόσμιο Κύπελλο θα είναι μια απάντηση στους επικριτές του. Δεν φάνηκε σε κανένα ματς και δεν έχει δικαιολογία. Ούτε μακριά από την περιοχή έπαιξε ούτε εκτός θέσης αγωνίστηκε ούτε προβλήματα είχε με τον προπονητή του. Εκανε τα περισσότερα σουτ από οποιονδήποτε άλλο παίκτη στη διοργάνωση (!) και δεν έλειψε από σημαντικό ματς λεπτό. Κι όμως, δεν έκανε απολύτως τίποτα που να δικαιολογεί, όχι τα καλά λόγια που λέγονται γι' αυτόν, αλλά έστω τη συμμετοχή του. Το πέναλτι που χτύπησε ήταν το πιο άψυχο της ιστορίας: ακριβώς όπως και οι εμφανίσεις του.

Μόνος

Ο Ούγκο Βιάνα πάει για το 2-0. Αστοχεί. Είναι η σειρά του Χάργκριβς. Αυτός και ο Μπέκαμ είναι οι μόνοι στην ενδεκάδα που αγωνίζονται μακριά από το νησί. Ο Μπέκαμ έχει χτυπήσει κι έχει γίνει αλλαγή, ο Χάργκριβς είναι ο καλύτερος του γηπέδου. Τα ταμπλόιντ γκρινιάζουν για την εμπιστοσύνη που του δείχνει ο Ερικσον, αλλά ο τυπάκος είναι ο μόνος Αγγλος ποδοσφαιριστής που μπορεί να παινεύεται πως σε αυτό το Μουντιάλ έδωσε ό,τι είχε: το πέναλτι είναι άψογο, όπως ακριβώς και η παρουσία του: 1-1.

Καμάρι

Ο Πετίτ δεν είναι πρωταθλητής, αλλά ένας απλός ρολίστας. Σουτάρει δυνατά στη γωνία, άουτ! Οι Αγγλοι έχουν τη δυνατότητα να προηγηθούν και να κόψουν τα πόδια των Πορτογάλων, που εκείνη τη στιγμή σκέφτονται όλα όσα έχουν προηγηθεί: κυρίως την αδυναμία τους να εκμεταλλευτούν το ότι έπαιζαν με έναν παίκτη παραπάνω σχεδόν για μία ώρα. Το βάρος της αποστολής να ευστοχήσει καλείται να το σηκώσει ο Τζέραρντ, το καμάρι του Λίβερπουλ.

Εμετός

Οταν ο Λαμπάρντ αστοχεί, η κάμερα κάνει κοντινό στον Τζέραρντ: ο κοκκινομάλης φαίνεται έτοιμος να κάνει εμετό. Ο Τζέραρντ δεν είναι πάντα έτσι. Δύο χρόνια πριν, στην Κωνσταντινούπολη, όταν η ομάδα του κέρδισε το Τσάμπιονς Λιγκ στα πέναλτι, ήταν πρώτος στα πανηγύρια: πιθανότατα θα πανηγύριζε και τώρα αν στην Αγγλία έπαιζαν ο Χάμαν, ο Σισέ κι ο Σμίτσερ, οι ξένοι δηλαδή που στην Πόλη είχαν πάει στη βούλα κι ευστόχησαν. Το πέναλτι του Τζέραρντ είναι ίδιο με όσα έκανε στο τουρνουά: γεμάτο άγχος. Σουτάρει δυνατά κι όπου πάει η μπάλα, δίνοντας την εντύπωση πως δεν θέλει απαραίτητα να σκοράρει, αλλά απλώς θέλει να βγει από την υποχρέωση. Ο Ρικάρντο διαλέγει τη σωστή γωνία κι αποκρούει.

Πιρουέτα

Οι Πορτογάλοι έχουν χάσει δύο πέναλτι: είναι αντικειμενικά δύσκολο να χάσουν και τρίτο στη σειρά. Ο Πόστιγκα κάνει το 2-1. Είναι η σειρά του Κάραχερ. Εδώ το δράμα συναντάει την κωμωδία. Ο Ερικσον, πιστεύοντας ότι έχει απέναντί του όντως τους καλύτερους Αγγλους ποδοσφαιριστές της τελευταίας εικοσαετίας, κάνει το μοναδικό σοβαρό λάθος του: τους παίρνει πολύ στα σοβαρά. Συζητάει με τον Κάραχερ και τον βάζει στο ματς δύο λεπτά πριν αυτό τελειώσει για να χτυπήσει πέναλτι, γιατί στις προπονήσεις είναι αλάνθαστος. Ο Κάραχερ δεν έχει αγωνιστεί 120 λεπτά, όπως οι συμπαίκτες του. Δεν είναι κουρασμένος, ούτε ξεζουμισμένος, αλλά είναι το ίδιο κουτός –ίσως και περισσότερο: κάνει πιρουέτα μπαλαρίνας και σουτάρει πριν σφυρίξει ο διαιτητής! Και μετά, όταν καλείται να χτυπήσει το πέναλτι για δεύτερη φορά, φυσικά αστοχεί…

Σίλτον

Το πράγμα δεν έχει τελειώσει, απομένει το πέναλτι του Κριστιάνο Ρονάλντο. Και υπάρχει φυσικά και ο Ρόμπινσον, που πρέπει να δείξει την κλάση του. Οι Πορτογάλοι έχουν χτυπήσει άουτ δύο πέναλτι, ενώ το πέναλτι του Πόστιγκα ο τερματοφύλακας της Τότεναμ το έχει φάει όρθιος! Ενα μπορεί να το πιάσει. Μόνο που για να πιάσεις πέναλτι πρέπει να είσαι τερματοφύλακας επιπέδου: ο Ρόμπινσον μόνο τέτοιος δεν είναι. Πριν καν ο Ρονάλντο φτάσει στην μπάλα έχει πέσει δεξιά, καταφέρνοντας να αφήσει άδεια ολόκληρη την εστία! Τέτοιο καραγκιοζιλίκι δεν έχει υπάρξει στην ιστορία του ποδοσφαίρου: ο Πορτογάλος στέλνει στα δίχτυα το πιο δύσκολο πέναλτι που έχει χτυπήσει στην καριέρα του σε άδειο τέρμα! Εχω ξεχάσει ποιος ήταν ο τελευταίος καλός τερματοφύλακας που έβγαλαν οι Αγγλοι. Πιθανότατα ο Σίλτον, που το 1990 δεν μπορούσε να πηδήξει εφημερίδα και παρ' όλα αυτά έπαιζε βασικός ελλείψει άλλου. Ε, δεν θα μου έκανε εντύπωση αν έπαιζε και τώρα…

Αδύνατον

Σε τέσσερα χρόνια, πλην του Μπέκαμ και του Νέβιλ, στο Παγκόσμιο Κύπελλο πιθανότατα θα ξαναπαίξουν όλοι. Η λογική λέει ότι οι παίκτες αυτοί θα είναι καλύτεροι, αλλά δεν παίρνω όρκο. Ο Ρόμπινσον δύσκολα θα γίνει καλύτερος τερματοφύλακας, ο Λαμπάρντ δύσκολα θα συνεχίσει να αγωνίζεται βασικός στην Τσέλσι, αριστεροπόδαρος χαφ έχει να εμφανιστεί στο νησί δώδεκα χρόνια και το να μάθει μπάλα ο Κράουτς είναι σχεδόν αδύνατον. Οπως αδύνατον είναι να αποκλείσουν ομάδα στα πέναλτι ή να κερδίσουν κάτι: και τα πέναλτι και οι νίκες χρειάζονται κάτι που οι Αγγλοι δεν έχουν. Δηλαδή πρωταθλητές με χαρακτήρα.

Οδυνηρός συμβιβασμός

Ο Γιώργος Ορφανός είναι θύμα όσων τον συμβουλεύουν: οι μεθοδεύσεις του στην κόντρα με την ΕΠΟ υπήρξαν απολύτως λανθασμένες. Το κακό δεν είναι ότι θα αναγκαστεί να πάρει πίσω το νομοσχέδιο, αλλά ότι για μία ακόμα φορά θα προκύψει ως συμπέρασμα ότι σε αυτή τη χώρα οι δυνάμεις της διαφθοράς κερδίζουν το κράτος.

Οσοι συμβουλεύουν τον υφυπουργό δεν του έχουν εξηγήσει ότι η ενημέρωση της FIFA γίνεται αποκλειστικά από Ελληνες ποδοσφαιροπαράγοντες. Η FIFA είναι η ίδια ένας διεφθαρμένος οργανισμός και γι' αυτόν τον λόγο προστατεύει τις κατά τόπους ομοσπονδίες: είναι μια συνομοσπονδία αθλίων και κατεργαρέων. Το κράτος απέναντί της μπορεί να ακολουθήσει δύο επιλογές: η πρώτη είναι να τη γράψει στα παλιά του τα παπούτσια καθιστώντας σαφές ότι δεν ενδιαφέρεται για τις ελληνικές ομάδες, την παρουσία τους στην Ευρώπη, τους Ελληνες παράγοντες που θα χάσουν τα οφίτσιά τους κ.λπ. Καλώς ή κακώς, στην Ελλάδα αυτό δεν μπορεί να γίνει, πόσω μάλλον όταν οι κάθε λογής Κατάπτυστοι βρίσκουν στην αγκαλιά του κάθε Λιάνη έναν υποστηρικτή.

Ο δεύτερος τρόπος είναι να μην μπεις καθόλου στη διαδικασία να συνεννοηθείς με τη FIFA και να κοιτάξεις να λύσεις το πρόβλημα εντός Ελλάδας. Τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση; Φωνάζεις τους προέδρους των ομάδων και τους καθιστάς σαφές ότι αν θέλουν νόμο για τη Σούπερ Λίγκα, χορηγίες από τον ΟΠΑΠ και τις κρατικές ΔΕΚΟ και λεφτά από το «Πάμε Στοίχημα», θα πρέπει να φροντίσουν να πάρουν αποστάσεις από τους Κατάπτυστους. Αν μάλιστα θες να είσαι 100% εντάξει, πας στον Μπλάτερ συνοδεία των παραγόντων (του Τζίγκερ, του Κόκκαλη κ.ά.) και τους λες «κύριοι, σας παρακαλώ να εξηγήσετε στον πρόεδρο Ζεπ τι ακριβώς θέλετε και ποιο είναι το πρόβλημα στην Ελλάδα». Και ως υφυπουργός δεν εμφανίζεσαι πουθενά.

Ο Ορφανός δεν έκανε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Τώρα θα υποχρεωθεί να πάρει πίσω τον νόμο και να συμβιβαστεί με το σινάφι των Κατάπτυστων, που εδώ και δύο εβδομάδες δεν έχουν ακόμα εξηγήσει σε κανέναν πώς κατάφεραν π.χ. να τα κάνουν θάλασσα με την υπόθεση του ΠΑΟΚ, για την οποία δεν έχει παραιτηθεί κανένας. Το συμβιβασμό τον θεωρώ χειρότερο ως εξέλιξη από την απόσυρση του νόμου. Θα ήθελα, πάντως, να δω τι θα έκαναν οι ομάδες αν ο Ορφανός δεν έπαιρνε τον νόμο πίσω…