Με το φτωχό μου το μυαλό, λέω εγώ (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Ανάμεσα στη βροχή βιβλίων για το Μουντιάλ και το ποδόσφαιρο προτίμησα να ξεκινήσω το «The greatest game ever played» του Mark Frost. Αναφέρεται στη γέννηση του μοντέρνου γκολφ μέσα από μία περιγραφή του αγώνα δύο εκ των πρώτων επαγγελματιών της ιστορίας, του Χάρι Βάρντον και του Φράνσις Κιμέ. Το αντικείμενο φυσικά είναι το σπορ, αλλά το δυνατό σημείο του βιβλίου είναι η περιγραφή της αλλαγής από τον 19ο στον 20 αιώνα, όταν ένα μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης μετατρεπόταν σε μικροαστικό.

Σε επίπεδο γραφής μπορεί μόνο να συγκριθεί με το «In black & white», την παράλληλη βιογραφία των Τζέσε Οουενς και Τζο Λούις. Το βιβλίο γράφτηκε από τον Donald McRae. Είναι ο συγγραφέας του αριστουργηματικού «Dark Trade», που επίσης αναφέρεται στον σκιώδη χώρο της επαγγελματικής πυγμαχίας. Και τα δύο πονήματα έχουν κερδίσει το βραβείο του καλύτερου αθλητικού βιβλίου της χρονιάς της William Hill. Είναι το πλουσιότερο βραβείο για αθλητικό βιβλίο με έπαθλο 32 χιλιάδες ευρώ. Εφέτος δόθηκε στον τηλεπαρουσιαστή Garry Imlach για το βιβλίο του «My father and other working class football heroes». Το βιβλίο γράφηκε στη μνήμη του πατέρα του Imlach, ο οποίος έπαιξε ποδόσφαιρο στη δεκαετία του '50 και, σύμφωνα με τον γιο του, ήταν μέλος της εθνικής του 1958, παρ' ότι η ομοσπονδία της Σκωτίας αρνείτο να αναγνωρίσει τη συμμετοχή του.

Το ποδόσφαιρο και τα υπόλοιπα ομαδικά αθλήματα δεν έχουν αποτυπωθεί τόσο καλά σε βιβλία όσο η πυγμαχία και τα άλλα ατομικά. Τουλάχιστον όχι σε επίπεδο καταγραφής των χαρακτήρων, αφού είναι ευκολότερο να συγκεντρωθείς σε ένα άτομο από το να περιγράψεις ένα σύνολο. Πιθανώς το καλύτερο βιβλίο ποδοσφαίρου που έχω διαβάσει είναι το «Footebal», αφού το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο είναι αρκετά εξωτικό και μακρινό για να έχει ακόμα κάτι να γραφτεί γι' αυτό και ο συγγραφέας του ήταν Αγγλος κι έβλεπε τον χώρο με φρέσκο μάτι. Το αριστούργημα πάντως των βιβλίων για ομαδικά αθλήματα στον κατάλογό μου παραμένει το «The boys of summer» του Roger Kahn, που περιγράφει τη μεγάλη τραγική στιγμή των Dodgers του 1949, όταν χάνουν το τελευταίο ματς της σεζόν από τους Giants, τις επόμενες ώρες μετά την ήττα και το τι απέγινε ο κάθε παίκτης έπειτα από 22 χρόνια. Εάν είχα περισσότερο χρόνο, επιθυμία μου θα ήταν να κάνω κάτι ανάλογο για την ομάδα του Παναθηναϊκού που έφτασε στο Γουέμπλεϊ. Ελπίζω πριν να είναι πολύ αργά, αφού άνθρωποι πεθαίνουν και αναμνήσεις ξεθωριάζουν, κάποιος άλλος να το κάνει.

Το μόνο που θα με κράταγε από το να γράψω την ιστορία και την κατάληξη των παικτών του Γουέμπλεϊ είναι ότι το πρώτο μέρος θα έπρεπε να γραφεί από κάποιον που κάλυπτε το ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού. Γιατί μόνο ένας ρεπόρτερ μπορεί να καταλάβει τις αλλαγές που επέφερε ο χρόνος στον χαρακτήρα των παικτών. Οι υπόλοιποι βλέπουμε τους παίκτες αναλλοίωτους. Μερικοί όμως δεν αλλάζουν. Παράδειγμα, ο Βασίλης Τσιάρτας.

Ο Βασίλης Τσιάρτας μπορεί να πιστεύει ότι είναι ο μεγαλύτερος παίκτης που πάτησε το πόδι του στο χόρτο, μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος, μετά το αλκοόλ, εχθρός του δημοσιογράφου –κάποτε είχε προσκληθεί για μία βράβευση από τον ΠΣΑΤ και είχε απαντήσει «μόνο με ελικόπτερο για να σας βομβαρδίσω»– αλλά είναι ο λιγότερο politically correct Ελληνας ποδοσφαιριστής όταν αποφασίζει να μιλήσει. Στη συνέντευξη που έδωσε στον Δημήτρη Ευαγγελάτο για τα δύο χρόνια από την κατάκτηση του Euro, ο Τσιάρτας απέδειξε ότι παραμένει Τσιάρτας.

Μπορεί η αντιπάθειά του για τον Ρεχάγκελ να έχει προσωπικά κίνητρα, αλλά το ότι το συμβόλαιό του ανανεώθηκε με μοχλό πίεσης τα οφειλόμενα, ότι ξεκίνησε να φτιάχνει μία ομάδα και κατέληξε να διατηρεί ένα μαγαζί με μόνιμους υπαλλήλους, είναι τουλάχιστον απόψεις για μια ιερή αγελάδα που ακόμα και οι δημοσιογράφοι φοβούνται να ακουμπήσουν. Επίσης η θέση του για τον Ντέμη Νικολαΐδη, με τον οποίο ποτέ δεν τους ένωνε καμιά μεγάλη αγάπη, είναι σαφής. Την έκανε, όταν το συμβόλαιό του είχε τις μεγαλύτερες αποδοχές, αφήνοντας τους υπόλοιπους στα δύσκολα. Οπως είναι σαφές ότι ο Τσιάρτας συνεχίζει να πιστεύει ότι ο Νικολαΐδης στήριξε ή έδειξε ανοχή σε αυτούς που είχαν κάνει το «ντου» στους Θρακομακεδόνες και είχαν βρίσει και χτυπήσει παίκτες της ΑΕΚ. Αναφέρει μάλιστα ότι ο Νικολαΐδης δεν μπορεί να μην ξέρει μερικούς από τους ενόχους, αφού στο «ντου» μετείχε ο Ξηροκώστας, που εργάζεται στα γραφεία της ΠΑΕ. Από την άλλη πλευρά, ο Ξηροκώστας είναι ανάπηρος, άρα δεν μπορεί να μετείχε σε βιαιοπραγίες.

Πάντως, από πλευράς Νικολαΐδη δεν προβλέπονται απαντήσεις. Εδώ σε χθεσινό ρεπορτάζ του Γιώργου Τσακίρη αναφερόταν ότι σύμφωνα με «ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες» τα εισιτήρια διαρκείας έχουν φτάσει τα οκτώ χιλιάδες. Σκεφτείτε δηλαδή ότι ο αριθμός των διαρκείας εφέτος φτάνει στο ρεπορτάζ με «ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες», που είναι ο μεγαλύτερος βαθμός μυστικότητας και αβεβαιότητας για κάποια πληροφορία που γράφεται. Επίσης σκεφτείτε ότι ο αριθμός των εισιτηρίων διαρκείας που βγαίνει με το τσιγκέλι είναι πιθανώς μεγαλύτερος από τον περσινό. Δηλαδή, έτσι κι είχαν πουλήσει λιγότερα, τι θα είχαν κάνει; Θα είχαν σκοτώσει τους υπαλλήλους των διαρκείας για να μη διαρρεύσει το μυστικό;

Δεν κόβεται, στην κόβουν

Η εκπομπή της ΝΕΤ ολοκλήρωνε το πρώτο μισάωρο, όταν σε τηλεφωνική επικοινωνία ακούστηκε η φωνή του Γιώργου Ορφανού. Δεν θα επιχειρήσω να εντρυφήσω στη σκέψη του υφυπουργού -αν υπάρχει τέτοιο πράγμα- αλλά θα σταθώ στο ρεζουμέ των λόγων του. Οι φίλαθλοι δεν χρειάζεται να ανησυχούν για τον αποκλεισμό των ελληνικών ομάδων. Ολα πηγαίνουν σύμφωνα με τον προγραμματισμό μετά τη συνάντηση που είχαμε με τους παράγοντες της ΦΙΦΑ πριν από ενάμιση μήνα. Ας μου επιτραπεί λοιπόν να μαντέψω τον προγραμματισμό.

Η συμφωνία λοιπόν είχε ως εξής: 1) Ο υφυπουργός δεσμεύεται ότι θα παρουσιάσει ένα σχέδιο νόμου που δεν θα έχει καμία σχέση με όσα συμφωνήθηκαν ανάμεσα σ' αυτόν και τον Μπλάτερ. Το σχέδιο νόμου θα έχει μέχρι και 30 σημεία κρατικής παρεμβολής στο ποδόσφαιρο. 2) Ο Γιόζεφ Μπλάτερ στέλνει μετάφραση του σχεδίου νόμου, που δημοσιεύτηκε σε όλες τις ελληνικές εφημερίδες και ουδέποτε διαψεύστηκε στην επιτροπή εκτάκτων υποθέσεων της παγκόσμιας ομοσπονδίας. Η επιτροπή αποβάλει την ΕΠΟ, τους παράγοντες, τους διαιτητές και τις ομάδες από κάθε ευρωπαϊκή εκδήλωση. 3) Ο υφυπουργός περιμένει μέχρι τις 12 Ιουλίου, κατά πάσα πιθανότητα βγάζει τη Λάρισα από το Iντερτότο και μετά περνάει ένα νομοσχέδιο που είναι συμβατό με το καταστατικό της ΦΙΦΑ. 4) Η παγκόσμια ομοσπονδία μας ξετιμωρεί. Το σχέδιο έχει ολοκηρωθεί σύμφωνα με την αρχική του σχεδίαση.

Η οποία σχεδίαση θα μπορούσε μόνο να γίνει αν: 1) Είμαστε βλαμμένοι και βρήκαμε απαραίτητο να γίνουμε διεθνώς ρεζίλι, όπως γίναμε με τον αποκλεισμό που έχει επιβληθεί μόνο σε χώρες με δικτατορικά καθεστώτα. 2) Θέλαμε τους νομικούς συμβούλους του υφυπουργείου να κρατιούνται σε φόρμα ώστε να συντάσσουν ένα νομοσχέδιο και έπειτα από ένα μήνα να το αλλάζουν. 3) Σχεδιάσαμε να βάλουμε λίγο σασπένς στη ζωή των ελληνικών ομάδων, που σήμερα επίσημα έχουν αποκλειστεί από τα Κύπελλα.

Οποιος πιστεύει τα ανωτέρω, μπορεί να πιστεύει και τον Γιώργο Ορφανό. Σε όποιον φαίνονται δικαιολογίες ενός ανθρώπου που τα έκανε μούτι, μπορεί να σκέφτεται κάτι άλλο. Λένε ότι η πολιτική δεν κόβεται. Κανένας όμως δεν έχει πει ότι δεν μπορούν να σου την κόψουν και οι σύμβουλοι του Γιώργου Ορφανού κάνουν ό,τι μπορούν για να του κόψουν τη βλαβερή συνήθεια.